Ζήλευα. Ζήλευα τις αδερφές
μου. Πήγαιναν σχολείο κι εγώ μόνη στο σπίτι. Μεγάλος καημός!
Τιτιβίζανε φεύγοντας και
φλυαρούσαν επιστρέφοντας με ιστορίες του σχολείου. Κι εγώ ρουφούσα και...ξαναζήλευα.
Την πρώτη μέρα στο Δημοτικό
πήρα τσάντα, τετράδια, μολύβια, μπογιές, ζωγραφική και, μες στην καλή χαρά, καμαρωτή,
πήγα στο μαγικό σχολείο. Χοροπηδώντας. Επιτέλους. Θα εξισωνόμουν με τους μαθητές!
Ο αγιασμός μαγεία! Έψελνα
κι εγώ με τον παπά. Πρώτη βγήκα να με αγιάσει. Κατασυγκινημένη και χαμογελαστή.
Ο δάσκαλος μάς καλωσόρισε
στην τάξη με ευγένεια και προσοχή. Εγώ στο πρώτο θρανίο. Μην τυχόν και χάσω κάτι
απ’ όσα θα μας πει.
«Θέλει κάποιος να ρωτήσει
οτιδήποτε;» τον ακούμε κάποια στιγμή.
«Εγώ, κύριε…» λέω, σηκώνοντας
το χέρι.
«Ορίστε, ρώτα μας ό,τι θέλεις,
Δήμητρα.»
«Ποιος έφτιαξε τη γη, κύριε;»
«Ο Θεός, Δήμητρα» μου απαντάει.
«Και τον Θεό;» Η φυσική
ερώτηση όλων των παιδιών, κάποια στιγμή στην πορεία τους.
«Μα ποιος ξέρει περισσότερα;»
η απάντηση.
Ήταν το πρώτο, το ουσιαστικότερο
και το πιο πλήρες μάθημα, που πήρα σε όλη τη ζωή μου, μέχρι τώρα: «ΔΕΝ ΞΕΡΩ». Τότε,
απλώς τον κοίταξα απορημένη. Το κουδούνι χτύπησε σχόλασμα. Σ’ ευχαριστώ, κύριε Μπάμπη,
πρώτε κι αγαπημένε δάσκαλε, όπου και να ‘σαι!
Δήμητρα
Γκιντίδου
