Η Αλατοπαρέα εύχεται…

 

Αγγέλου Αγάπη

Καινούργια χρονιά!

Κάθε χρόνια έρχεται μόνο μια φορά στη ζωή μας.

Κλείσε τα μάτια για λίγο, πάμε ένα ταξίδι, γύρνα για μια στιγμή στην οθόνη του μυαλού σου, ταξίδι στον χωροχρόνο και παίξε για λίγη ώρα την ταινία σου.

Πόσες ευχές, χαρές, καημοί, δάκρυα. Να ’μαστε. Εδώ, στη βραδιά που αλλάζει ο χρόνος. Δες τον εαυτό σου να αιωρείται με το αριστερό πόδι στο 2022 και το δεξί στο 2023.

Άφησε πίσω τα παλιά κι ό,τι σε πλήγωσε. Άνοιξε την καρδιά σου στην Αγάπη που κρύβεται μέσα σου. Άκου...

Παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι.

Χόρεψε...

Νιώσε τη μελωδία να κυλάει στο αίμα σου σαν ξέφρενος χορός.

Κοίτα μπροστά.

Το 2023 είναι μια τέλεια χρόνια.

Ζήσε στο τέρμα της, απόλαυσε την κάθε στιγμή και δες πως έχει πραγματοποιηθεί και η πιο κρυφή σου επιθυμία, το πιο τρελό σου όνειρο. Χόρεψε...

Σου εύχομαι να ζήσεις μαγικές στιγμές με Ευημερία, Αγάπη και πολλές δυνατές αγκαλιές. Αγκαλιές Ονείρου.

Καλή χρονιά!

 

Αλεξανδρή Ευσταθία

Όσα τ’ αστέρια τ’ ουρανού, τόσες ευχές θα κάνω, η μοίρα να σκορπά χαρές, να περπατάς επάνω. Ευλογίες πολλές για το νέο έτος:  σοφία, δημιουργικότητα, φώτιση, δύναμη, πίστη, αγάπη, υγεία, συμπόνια.

 

Ανθίμου Μαρία

Κάθε μέρα μια μικρή ζωή. Κάθε μέρα μια νίκη για την επόμενη που θα ξημερώνει. Ας γίνει η νέα χρονιά ένα κιβώτιο με καθημερινές νίκες χαράς και αισιοδοξίας! Χαμόγελο στον καθρέφτισμα της αγάπης. Είθε να ξημερώσει μια νέα χρονιά, καλύτερη και ελπιδοφόρα.

Αργυροπούλου Βασιλεία

Ευχές

Νέα χρονιά: Ας γεμίσουμε τους δικούς μας ανθρώπους με αληθινά φιλιά. Ας γεμίσει η καρδιά μας με αγάπη για όλο τον κόσμο και όλη την κτίση. Ας γεμίσουμε με ειρήνη τις καρδιές μας και τον κόσμο μας. Ας είναι κάθε στιγμή μας γεμάτη χαρά και χαρμόσυνες ειδήσεις. Κάθε δύσκολη στιγμή μας ας μας οδηγήσει σε μεγαλύτερη αυτογνωσία και τότε να μικραίνει σαν μια κουκίδα στον ωκεανό. Ας γίνει ο κόσμος μια σφικτή αγκαλιά. Ας χαιρόμαστε κάθε στιγμή μας σαν να είναι μοναδική…

 

Βέρρου Μαρία

Κοίτα που μες στο καταχείμωνο έρχονται οι Αλκυονίδες!

 

Βουδούρη Γεωργία

Καινούργια χρονιά!

Τριακόσιες εξήντα πέντε νέες ευκαιρίες.

Άδραξέ τες!

 

Βουρβουτσιώτου Μαρία

Ν’ αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας, να κλείνουμε τα μάτια και να ονειρευόμαστε με όλο το πάθος της ψυχής μας σαν μικρά παιδιά…

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Υγεία, αγάπη, δημιουργία σε όλους!

 

Κασσελούρη Αναστασία

Εύχομαι σε όλους

Η γέννηση του Χριστού να φέρει

Χαρά στα μάτια σας

Γαλήνη στην ψυχή σας

Αγάπη στις καρδιές σας

Ευγνωμοσύνη για ό,τι έχετε και για ό,τι αποκτήσατε

Κατανόηση για ό,τι δεν καταλαβαίνετε ή δεν βιώνετε

Προσφορά για όποιον έχει ανάγκη

Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον

 

Καψιμάλλη Έφη

Ν’ ανοίξουμε επιτέλους την καρδιά μας, μ’ όλο το σκοτάδι και το φως της, στο τρυφερό τραγούδισμα της Γης για Συνύπαρξη κι Αγάπη...

 

Κουρτζόγλου Στέλλα

Ευχές στο χαρτί θα γράψω και παραμονή το παράθυρο θ’ ανοίξω, αέρας θα τις πάρει, στα σπίτια θα τις πάει.

Αγάπη

Λίγη

Αγάπη

Τρυπώνουν

Ιδέες... με Αλάτι!

 

Λύχνου Πέπη

Η ψυχή μας να έχει δύναμη να παλεύει τα ανθρώπινα, η καρδιά μας όραμα και όνειρα να αγγίζει τα ουράνια και η αγκαλιά μας ανθρώπους να ζεσταίνει τα βράδια.

Και μια παραδοσιακή, τοπική ευχή των Παξών:

«Καλημέρα σας, βουνά

και καλή αρχιμηνιά,

να ’στε γεροί σαν τα βουνά

και πλούσιοι σαν τη θάλασσα!»

 

Μακαριάν Μαριάννα

Να βρεις το φως που κρύβεται μέσα σου, ώστε κάθε σκοτάδι να μην έχει μέρος να φωλιάσει. Αγάπη, υγεία και δημιουργικότητα, η νέα χρονιά έχει 365 νέες ευκαιρίες για να φτάσεις εκεί που ζητά η ψυχή σου!

Μαρκάτου Βιβή

Αγάπη και υγεία παρακαλώ!

 

Μήλιου Θεοδώρα

Μια νέα χρονιά, ένα νέο ταξίδι... Πολλές πολλές όμορφες στιγμές, εμπειρίες και ΥΓΕΙΑ.

 

Μόσχοβα Γαρυφαλλιά

Εφέτος ας γίνουν τα Χριστούγεννα γιοφύρι που θα ενώσει τους ανθρώπους ως τα πέρατα της γης, η Πρωτοχρονιά το αστέρι που θα φωτίσει την ψυχή τους κι η αγάπη, το «ΑΛΑΤΙ» που θα νοστιμίσει τις ζωές τους!

Καλή χρονιά, με υγεία, αισιοδοξία, δημιουργικότητα!

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Καινούργια χρονιά με,

λιγότερη οργή

λιγότερη αρπαγή

λιγότερη σφαγή•

 

ο φόβος να εκδιωχθεί απ’ την αγάπη.

 

Νάνη Βούλα

Ώρα σιωπής

Στο λιγοστό φως

Της Άγιας Νύχτας

Αποκαλύπτεται το θαύμα

Ας φωτιστεί η ψυχή μας

Σήμερα, αύριο, πάντα

Με το θαύμα της Αγάπης Του

 

Ζεστά Χριστούγεννα με Θείο Φως!

 

Παναγοπούλου Χρύσα

Ο χρόνος περνάει, δεν ξέρω τα σημάδια αν σβήσει μα εσένα σε έκανε πιο δυνατή. Μπορεί, λοιπόν, να περισσεύει η δική μου η ευχή μα θα ήθελα αγάπη να έχεις στη ζωή σου πολύ. Οι μέρες σου να είναι τραπέζι γιορτινό και οι νύχτες σου αστέρι φωτεινό. Αυτή είναι η ευχή μου η ταπεινή και ως τον ουρανό ας εισακουστεί.

 

Σκαρπάρη Θεοδώρα

Καινούργια Χρονιά. Καινούργια Αρχή;

Κι αν η προηγούμενη σου άφησε σημάδια κι ανοιχτές πληγές; Αν η προηγούμενη ήταν μόνο ανηφόρες; Τι να σου ευχηθεί κανείς;

Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο και να ξεκίναγε το 2022 από την αρχή, τι θα άλλαζες;

Αυτό σου εύχομαι.

Το 2023 ν’ αλλάξεις! Να κάνεις όλες τις σωστές επιλογές για σένα. Ν’ αρπάξεις κάθε ευκαιρία για μια νέα εμπειρία. Να ζήσεις έντονα κι αμετανόητα την κάθε στιγμή. Να γεμίσεις τις σελίδες του βιβλίου σου με χαμόγελα κι αγάπη. Να μείνεις μακριά από μιζέριες και δράματα. Μακριά από μαύρες ψυχές και ανθρώπους που θέλουν να σβήσουν το άστρο σου.

Σου εύχομαι το 2023 να είναι η αρχή για έναν ΝΕΟ ΕΑΥΤΟ. Έναν αλλιώτικο, χαρούμενο, ευτυχισμένο, ερωτευμένο, τρελό και παλαβό εαυτό!

Καλή αλλαγή λοιπόν!

 

Φλογερά Ελένη

Εύχομαι τη νέα χρονιά να αγωνιστούμε για έναν όμορφο κόσμο, με δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη!

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Υγεία, αγάπη, ευτυχία!

 

Χειμώνας

 

Αγγέλου Αγάπη

Χειμώνας, μαγεία.

Χριστούγεννα, λαμπιόνια και χουχούλιασμα.

Μοσχομυρίζει το σπίτι.

Ευχές που ζεσταίνουν την καρδιά,

πασπαλισμένες με άχνη.

 

Αναγνωστοπούλου Ματίνα

ανάψανε οι πορτοκαλιές

όλες οι μεριές του ορίζοντα στέλνουν μηνύματα

ήρθε η ώρα να ξεκινήσει πάλι ο χρόνος

λαμπυρίζουν ολόγυρα πλήθος τα κόκκινα λαμπιόνια από το σπασμένο ρόδι

ένας ήλιος αμήχανος τρυπώνει από στενό φεγγίτη

μήνες ακατοίκητοι σαν στοιχειωμένοι γυρνάνε

στα φιλάργυρα ξασπρισμένα σοκάκια του νησιού

τόπος ξεσκέπαστος

ακατάδεχτος στην ταπεινή κουβέρτα του χιονιού

ας δεχτεί λίγο λευκό αθωότητας

στους αφρούς των κυμάτων που τον κυκλώνουν

ο βοριάς και τα σύννεφα αγκαλιά πορεύονται

πάνω από τα παγωμένα μας κεφάλια

ας στέρξει φιλάνθρωπη βροχή

να μας μαλακώσει και να καρπίσουμε

 

Ανθίμου Μαρία

Δεντρί με τους χειμωνανθούς αψήφησε τ’ αγέρι

και τα κλαδιά του κάρπισαν αρώματα γιορτής.

Χειμώνας ντύθηκε παντού,

ευωδιαστά τα σπίτια,

τζάκι, φωτιά και θαλπωρή,

αγκάλιασε με λίγο...

Στη φλόγα σου ψιθύρισε, χειμώνα μου, το άσμα

και δώσε στη γη να δροσιστεί, βροχή να μην ξηραίνει

Φέρνεις γιορτές, φέρνεις χαρές, τραγούδια και στολίδια

έτσι να σ’ αγκαλιάσουμε με ηλιαχτίδα ελπίδας!

 

Γεωργοπούλου Χρύσα

Πάνω που συνηθίζεις ζεστασιά, πέφτουν τα φύλλα.

Πάνω που συνηθίζεις το καφέ, το πορτοκαλί και το κίτρινο, βρέχεσαι.

Πάνω που συνηθίζεις τις σταγόνες, μια γιορτή προετοιμάζει το έδαφος για χιονονιφάδες.

Κι εκεί που όλα παγώνουν, ξαναβρίσκεις τη ζεστασιά.

Όχι έξω. Μέσα.

Μέσα σε σπίτια με τζάκι ή χωρίς.

Μέσα και κάτω από κουβέρτες.

Μέσα σε αγκαλιές.

Μέσα σου.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Χειμωνιάζει…

Όχι επειδή το λέει

το ημερολόγιο.

Είναι η απουσία σου

που το επισημαίνει.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Κρύο πολύ.

Τριγύρω φώτα, η ομίχλη πέφτει σαν κατάλευκο σεντόνι.

Το τζάκι αναμμένο τραγουδά ψιθύρους, καθώς οι σταγόνες γίνονται νιφάδες και χαϊδεύουν τα περβάζια.

Η φωτιά χορεύει αργά πάνω στα ξύλα για όσα φεύγουν κι όσα θα έρθουν.

Και η καρδιά της πόλης χτυπά μελωδικά 365 νέες νότες στου χρόνου την ορχήστρα.

 

Μαρκάτου Βιβή

Το κρύο τους καλεί όλους να χουχουλιάσουν στις ζεστές γωνιές τους.

Ερχόμαστε πιο κοντά.

Καθόμαστε δίπλα στη φωτιά, κάτω από την ίδια στέγη.

Λέμε ιστορίες, φτιάχνουμε παραμύθια

και πλέκουμε πουλόβερ και κασκόλ.

Παίρνουμε αγκαλιές.

Κρατάμε τον χειμώνα έξω από την πόρτα μας.

Μα, σαν την ανοίγουμε, βλέπουμε το δώρο του στα σκαλιά μας.

Χιόνι.

Και τότε, παρά το κρύο βλέπεις, να σκάει ένα ζεστό χαμόγελο.

 

Μπόικου Θεοδώρα

Τοκ, τοκ, τοκ! Χειμώνας παρακαλώ!

Σε ιπτάμενο μαγικό χαλί ερχόμενος,

άνεμοι και ανεμούρια με βαστάζουν,

πάλλευκες νύφες απλώνουν τα ασημένια νήματά τους στις μύτες των βουνών,

φωτιά και ξύλο ενώνονται σε μια αρμονική συμφωνία,

σπίθες γέλιου, αγκαλιάς, άσματα γιορτινά χορεύουν στην ατμόσφαιρα.

Φως αναπαύεται, νύχτα ανάβει πιότερο τις λαμπάδες της.

Γέννηση Χριστού κοπιάζει, καρδιές ανθρώπων ευφραίνει.

 

Νάνη Βούλα

Γυμνά τα δέντρα

Κι όμως

Του καταχείμωνου τη σκοτεινιά

Δεν τη φοβούνται

Απλώνουν ατίθασα κλαδιά

Σαν σουρουπώνει

Και μυστικά

Την άνοιξη στραγγίζουν

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Λύγισαν τα κλαδιά, βαρύ το χιόνι

Λευκή η σκεπή, όλα τώρα ίδια

Μόνο το τζάκι χρώμα χαρίζει

Κόκκινη φλόγα μια θαλπωρή

Και μια ελπίδα, ο πάγος να σβήσει

 

Μικρά σπουργίτια ανυπεράσπιστα

Στο λευκό του κάδρο σου χειμώνα

 

Κι όμως ένα λουλούδι

Βάφει με χρώμα, καθώς ξεπροβάλει

Χαρίζει ελπίδα

 

Μικρό σπουργίτι, τίποτα δεν σε τρομάζει

 

Ελπίδα

 

Γεωργίου Σόφη

Κάποτε μια φίλη μου με ρώτησε «Ποιο είναι το μότο σου;» κι απάντησα «Dum spiro spero», «Όσο ζω ελπίζω» -το έμαθα στο μάθημα των Λατινικών στο Λύκειο.

Αυτό με βοήθησε πολύ υποσυνείδητα ή συνειδητά. Όταν στην εφηβεία ήθελα να ξεφύγω κι ονειρευόμουν να φύγω από τον μικρό πολυβασανισμένο τόπο μου, κατάφερα και βρέθηκα να σπουδάζω στη Νέα Υόρκη.

Όταν αντιμετώπιζα δυσκολίες, ποτέ δεν το έβαζα κάτω. Ναι, το dum spiro spero ήταν πάντα το μότο μου. Αλλά πάνω απ’ όλα με βοήθησε να έχω ελπίδα. Ελπίδα για τη χώρα μου, ελπίδα για μένα, ελπίδα για τους κοντινούς μου ανθρώπους, ακόμα κι όταν δεν φαινόταν ότι θα ερχόντουσαν καλύτερες μέρες.

Γνώρισα ανθρώπους που ξεπερνούσαν κάθε εμπόδιο και δυσκολία και μ’ αυτούς συμπορεύτηκα. Είχαν το ίδιο μότο; Δεν ξέρω, αλλά γνωρίζω ότι ήταν μαχητές στη ζωή.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι κλαψιάρηδες. Επειδή όσο ζω, ελπίζω. Όσο ζω, αγωνίζομαι. Κλείνει ο ένας δρόμος, βρίσκω άλλον, ή δημιουργώ νέους δρόμους.

Ναι, φίλη μου. Dum spiro spero, επειδή δεν μας τα πρόσφεραν όλα με χρυσό κουτάλι, επειδή το πιο σπουδαίο στη ζωή είναι να σηκώνεσαι μετά την πτώση και να ξαναρχίζεις από την αρχή ή να συνεχίζεις.

 

Ζώρζου Ιωάννα

Ήρθες και χθες

αργά τη νύχτα

Δεν σ’ είδα

μα σ’ ενιωσα να σαλεύεις στο προσκεφάλι μου

Ως το πρωί

γέμισες τα σεντόνια μου

αίματα μαύρα

Κι όλοι οι δαίμονες νεκροί

Ούτε τώρα σε βλέπω

μα ξέρω πώς είσαι εσύ

ξέρω ποια είσαι εσύ

Ελπίδα σε λένε

Στο φως στο σκοτάδι

Μαζί

 

Κασσελούρη Αναστασία

Σε γκρίζο ουρανό αρμενίζω κι η αλμύρα μού στεγνώνει τον λαιμό.

Πνίγομαι.

Μου κόβεται η ανάσα... Να μιλήσω θέλω και δεν μπορώ... να φωνάξω θέλω κι ο κόμπος στον λαιμό δεν με αφήνει...

Θολώνουν τα πάντα γύρω... από παντού πετάγονται μαύρες σκιές, κακομούτσουνα πρόσωπα με γουρλωμένα μάτια, μακριά χέρια και μεγάλα πεταχτά δόντια.

Βλέπω τη θάλασσα να γέρνει, να χύνεται...

Ξερνάε ...

Σε τούτη την αλμύρα ελπίζω να ξεπλύνει τη βρομιά.

Σε τούτη την αλμύρα ελπίζω να καυτηριάσει τη βρομιά που κρύβεται περίτεχνα σε κάθε γωνιά.

Ελπίδα ψάχνω για το μέλλον των παιδιών.

Ελπίδα γυρεύω των αθώων ψυχών που δεν έφταιξαν σε τίποτα.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Θεόρατο βουνό μπροστά μας

Με στήριξες στα πόδια μου

Μ’ έπιασες απ’ το χέρι

Και ξεκινήσαμε να προχωράμε

 

Έπεσα και ξανάπεσα

Τα γόνατά μου γδάρθηκαν

Γέμισαν πληγές

Γέμισαν αίματα

 

Εσύ εκεί

Να με στηρίζεις στα πόδια μου

Να με κρατάς από το χέρι

Και να βαδίζουμε μαζί

 

Κάποτε λύγισα

Δεν ήθελα να πάω βήμα παραπέρα

«Λίγο ακόμα» είπες

«Μην τα παρατάς»

 

Σήκωσα το κεφάλι

Ξημέρωνε

Ο ήλιος μού χαμογέλασε

Σ’ έπιασα πάλι απ’ το χέρι και κινήσαμε για την κορφή…

 

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Αν ο ουρανός έγινε γκρίζος

Αν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά

Αν τ’ αστέρια σταμάτησαν να λάμπουν

Γκρίζες κοιλάδες χωρίς χρώμα

Δέντρο γυμνό πια η ζωή

Νάτην τη βλέπεις την Ελπίδα;

Κρατά στα χέρια της τον ήλιο

Ολάνθιστο στεφάνι στα μαλλιά

Το γκρίζο διώχνει φέρνει το χρώμα

Ουράνιο τόξο παρηγοριάς

 

Γαλάζια η θάλασσα έγινε τώρα

Πράσινο γέμισαν γυμνά κλαδιά

Τ’ αστέρια λάμπουν μοιάζουν στολίδια

Χαμόγελα γέμισε ο ουρανός

 

Σήκω και κοίτα, διώξε τη λύπη

Γέμισε φως ο ουρανός

Πουλιά πετάνε μες στον αέρα

Σκορπούν τραγούδι και μουσική

Πάει, τελείωσε, έφυγε η μπόρα

Ελπίδα τώρα γέμισε η γη

 

Χρυσάνθεμα

 

Ανθίμου Μαρία

χάδι στην αυγή

χρυσάνθεμα ζωηρά

φως στην ελπίδα

 

Βουδούρη Γεωργία

Ήλιοι στη δύση

αστράφτουν στο παρτέρι

μωβ χρυσάνθεμα.

 

Γκουτή Χριστίνα

Χρυσάνθεμα μωβ

Γλυκό τσάι κάνουνε

Τον κρύο καιρό

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μέσα χειμώνα

Χρυσάνθεμο άνθισε

Το απρόσμενο

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Χρυσάνθεμα, να∙

με χρώματα γέμισαν

το φθινόπωρο.

 

Ελπίδα υπόσχονται.

Τη θλίψη διώχνουν μακριά.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Όμορφο άνθος

Γλυκά μοσχομυρίζει

Το χρυσάνθεμο

 

Μπαφούτσου Χρύσα

Ροζ χρυσάνθεμα

Χορεύουν στον άνεμο-

Μοσχοβολούνε

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Χρυσό λουλούδι

Φωτίζει τους χειμώνες

Μοιάζει με ήλιο

 

Όμορφα άνθη

Πολύχρωμα πέταλα

Σπάζουν το γκρίζο

 

Γλυκαίνουν τους χειμώνες

Αρώματα χαρίζουν

 

Το Κορίτσι

 

Αγόρατζη Βάσω

Κορίτσι μου,

τα χέρια σου φιλώ

σαν να ’τανε της μάνας μου τα χέρια,

που δεν τα φίλησα ποτές,

με την ευχή

κι εσύ της κόρης σου μια μέρα να φιλήσεις.

Τούτο το φιλί

ταξίδι κάνει στους αιώνες,

ασπάζεται της νιότης σου το κάλος,

την τρυφερή ψυχή σου,

την αρετή στο φως που θέλει να ’ρθει.

 

Ευθαλίδου Σοφία

Ένα κορίτσι τον Οκτώβρη

Αν υπάρχει κάτι που θυμάμαι πιο έντονα απ’ τα παιδικά μου χρόνια, είναι η γεύση του ροδιού. Κάθε χρόνο, το φθινόπωρο, η γιαγιά μου μας έκανε κάλεσμα επίσημο να πάμε στο χωριό να μαζέψουμε τα ρόδια, που έτοιμα καθώς ήταν και κατακόκκινα, κρέμονταν στα κλαδιά. Πόσο λάτρευα αυτή την εμπειρία! Δεκατριών χρονών παιδάκι εγώ, μετρούσα στην κυριολεξία τις ώρες για να βρεθώ εκεί, να φορέσω τη φόρμα εργασίας και τις μπότες μου και να σκαρφαλώσω στα δέντρα για να γεμίσω το καλάθι μου. «Αχ, βρε Ανέστη, τι χαρά είναι αυτή;» έλεγε περιπαικτικά η μάνα μου. «Ούτε να πληρωνόσουν, παιδάκι μου!». Εγώ όμως απλώς χαμογελούσε και σώπαινα. Στο χωριό βλέπετε υπήρχε κι ένα κορίτσι. «Σβούρα» το φώναζαν, γιατί η ενέργεια του έμοιαζε με σίφουνα. Κάνεις δεν μπορούσε να την περιορίσει. Ήταν σαν αερικό! Ήξερα λοιπόν ότι θα τη δω κι αυτήν στα χωράφια, να βοηθά τον πατέρα της στο μάζεμα. Η καρδιά μου ακόμα και στη σκέψη της χτυπούσε δυνατά, ξέφρενα! Τα μάγουλα μου, ίδια με ρόδια, κοκκίνιζαν και τα μάτια μου έλαμπαν λες κι είχα πυρετό.

Εκείνο το πρωί η Σβούρα είχε ήδη γεμίσει αρκετά καλάθια κι ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπο της, καθώς η ζέστη μας είχε γονατίσει. Οκτώβρης μήνας αλλά σαν καλοκαίρι! Εγώ, λίγα μέτρα πιο εκεί, έψαχνα αφορμή να της μιλήσω. «Διάλειμμα δέκα λεπτά!» φώναξε ο πατέρας της κι εγώ σβέλτα πήγα και κάθισα δίπλα της στη σκιά μιας ροδιάς. Το στόμα μου όμως δεν υπάκουε στη θέληση μου. Δεν μπορούσα ν’ αρθρώσω λέξη. Μόνο την κοίταζα. Εκείνη δάγκωσε ένα ρόδι κι ένα κόκκινο ρυάκι κύλησε στην άκρη των χειλιών της. Μαγεύτηκα. Χαμήλωσε τα μάτια της κι εγώ με τ’ ακροδάχτυλά μου έκανα να σταματήσω το ρυάκι. Εκείνη απότομα τραβήχτηκε και, πριν το καταλάβω, εξαφανίστηκε σαν αερικό του δάσους. Έφερα τα δάχτυλα στο στόμα μου.

Κάθε που φέρνω στο μυαλό εκείνη την ανάμνηση, θυμάμαι ένα ποίημα που διάβασα πολλά χρόνια αργότερα.

«Το ξέρω, δεν πιστεύεις πια στους δρόμους των ποιητών. Ούτε κι άλλος κανείς πιστεύει. Όμως, αυτός ο δρόμος υπάρχει στ’ αλήθεια

και θέλω, τουλάχιστο, να το θυμάσαι

πως των διαβήκαμε μαζί

(δυο τρεις φορές όλο κι όλο, βέβαια,

πάνε χρόνια τώρα)

όταν το χέρι μου πάσχιζε ν’ απαγάγει το χέρι σου,

όταν τα όνειρά μου είχαν την αφελή φιλοδοξία να γίνουν, λέει,

μαργαρίτες στο άσπρο σου πουκάμισο.»

Οδός Λάμπρου Πορφύρα

Νίκος Παπάνας

 

Κασσελούρη Αναστασία

Ήταν μόνο δώδεκα χρονών κορίτσι

Άργησε σήμερα. Ό ήχος του τηλεφώνου την έβγαλε από τις σκέψεις της. Πάτησε το κουμπί απόρριψης, άρπαξε βιαστικά την τσάντα της και βγήκε από το γραφείο. Στο μυαλό της στριφογυρίζει συνεχώς η εικόνα αυτού του κοριτσιού. Ένα δωδεκάχρονο κορίτσι κακοποιημένο και πεταμένο στην άκρη του δάσους.

Αυτή η υπόθεση έχει μεγάλη σημασία για εκείνη. Από τη στιγμή που οι γονείς τής ζήτησαν να αναλάβει την υπόθεση, είναι αποφασισμένη ο αίτιος να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Τόσες ώρες σκυμμένη πάνω από όλες αυτές τις σελίδες… κάθε παράγραφος και μια κόλαση. Ένα κορίτσι που μόλις άρχισε να γνωρίζει τη ζωή. Πώς είναι δυνατόν να το κάνεις αυτό σε ένα παιδί… Αυτός που το έκανε πρέπει να πληρώσει.

Το κοριτσάκι που ανέμελα έπαιζε στην αυλή του σπιτιού, βιάστηκε από τον αγαπημένο θείο, ξάδελφο, πατέρα, συγγενή, φίλο της οικογένειας, από τον σύντροφό της.

Το κοριτσάκι που ονειρεύτηκε να ζήσει ευτυχισμένο βρήκε τραγικό θάνατο, από τα χέρια ενός άθλιου.

Έβαλε το κλειδί στη μίζα και γύρισε το κουμπί του ραδιοφώνου…

«Πενηντατριάχρονος βίασε δωδεκάχρονη στο κέντρο της Αθήνας…»

Έκλεισε το ραδιόφωνο και ξέσπασε σε λυγμούς.

Ένα ακόμα κορίτσι…

Πόσα κορίτσια ακόμα;

Κοινωνία… Έλεος.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Είσαι απλώς ένα κορίτσι

Είσαι απλώς ένα κορίτσι, μη μιλάς. Να γεννήσεις πριν τα τριάντα, μετά χάνεται η ζωή, χάθηκε ο κόσμος.

Μη ρωτάς πολλά. Ήδη ξέρεις αρκετά κι είσαι επικίνδυνη. Είναι δύσκολο να βρεις γαμπρό, ο μόνος στόχος, αν είσαι έξυπνη. Αν είσαι έξυπνη λοιπόν, να κάνεις τη χαζή. Και αν σε χτυπήσει, δεν πειράζει, άντρας είναι και εσύ τι του πηγές κόντρα; Πετάει ο γάιδαρος; Όχι; Ναι!

Μην ονειρεύεσαι και, αν είναι εύκολο, μη μάθεις ποτέ να διαβάζεις. Κι αν ζεις σε "ανεπτυγμένη" χώρα κι έχεις μάθει, μπορείς να ξεμάθεις; Θα ήταν πολύ βολικό. Βλέπεις η μόρφωση είναι ελευθερία και μπορεί να σε σκοτώσουν οι πιο μορφωμένοι από εσένα αν δείξεις ότι μπορείς και χωρίς εκείνους.

Φόρα τη μαντήλα, κρύψε τα μαλλιά σου, προκαλεί η ελευθερία σου, η γνώμη σου, γενικά ενοχλεί η φωνή σου.

Από φόβο σε φιμώνουν, σε ακρωτηριάζουν, σε σκοτώνουν.

Είσαι απλώς ένα κορίτσι και όμως σε φοβούνται, όλοι εκείνοι που πιάνουν την πέτρα και τη στύβουν. Πολλοί σε θαυμάζουν, περισσότεροι σε πολεμούν. Πάντα ο άνθρωπος σκοτώνει αυτό που κρυφά θαυμάζει, μην τυχόν και εσύ φοβηθείς, σε αυτό ποντάρουν. Μην πάψεις να παλεύεις για εσένα διότι δεν είσαι απλώς ένα κορίτσι, είσαι ένας όμορφος, ελεύθερος και δημιουργικός άνθρωπος και πότε να μην πιστέψεις κάτι διαφορετικό.

Κωνσταντίνα 30 ετών 5/4/21

Καρολάιν 20 ετών 11/5/21

Γαρυφαλλιά 26 ετών 16/7/21

Ανίσα 31 ετών 30/7/21

Σταυρούλα 47 ετών 8/8/21…

 

Μανωλά Κατερίνα

Γεννήθηκα κορίτσι, ένα βιολογικό αποτύπωμα ΧΧ στον χρόνο. Δεν μου είπαν ποτέ γιατί υπολείπομαι, παρά με πέταξαν σε μια συνεχή μάχη. Άλλοτε με τους άλλους, άλλοτε με τον εαυτό μου. Τους ακούω στα αυτιά μου. Πασχίζουν να με φτιάξουν λες και γεννήθηκα χαλασμένη. Να ’σαι σέξι, όχι πολύ γιατί μοιάζεις μ’ εύκολη. Να ’σαι δυναμική αλλά να μην ευνουχίζεις τους άντρες. Μα ούτε λίγο γιατί μοιάζεις με κακομοίρα. Να χαμογελάς, τόσο όσο. Μη δείχνεις χαζοχαρούμενη κι ελαφρόμυαλη αλλά ούτε ξινή και σνομπ. Να ενδίδεις. Όχι αμέσως όμως, θα σε περάσει για ξετσίπωτη. Να τον αφήσεις να σε κυνηγήσει. Ο άντρας είναι κυνηγός και η γυναίκα θήραμα. Να παντρευτείς μικρή, μετά τα τριάντα κανείς δεν θα σε πάρει . Να κάνεις τη χαζή. Ας πει και μια κουβέντα παραπάνω. Έτσι είναι οι άντρες, οξύθυμοι. Κάνε την κουφή, οι άλλες είναι πιο καπάτσες από σένα.

Γεννήθηκα κορίτσι. Μ’ αρέσει να γελάω δυνατά, σιχαίνομαι το ροζ. Δεν είμαι χαζή κι ούτε δέχομαι καμία κουβέντα παραπάνω.

Είμαι δώδεκα χρονών, απ’ τα Σεπόλια. Είμαι η Ελένη, η Καρολάιν, η Μαρία, η Γαρυφαλλιά, η Μόνικα. Είμαι η Άννα. Γεννήθηκα κορίτσι και θα γίνω όλα όσα χρειάζεται για να αντηχεί η φωνή μου. Η φωνή τους, μέχρι να μη λείπει καμιά.

 

Μπαλάσκα Σοφία

Το κορίτσι των φαναριών

Να το πάλι μπροστά μου. Αυτό το παράξενο κορίτσι. Κάθε πρωί το βλέπω εκεί στο ίδιο φανάρι, να περιμένει στωικά μήπως κάποιο χέρι απλωθεί και δώσει ένα ξεροκόμματο, μήπως έτσι καταφέρει να ξεγελάσει την πείνα του. Κάποια κέρματα έπεφταν μπροστά στα πόδια του και εκείνο τα μάζευε σαν θησαυρό!

Της έδωσα και όνομα, το κορίτσι των φαναριών! Και είναι τόσο όμορφη, μ’ ένα σμαραγδένιο χρώμα στα μαλλιά. Σήμερα δεν ήταν μόνη, είχε ακόμα ένα μικρό αγόρι για παρέα. Της βαρούσε το ντέφι και  χόρευε χωρίς σταματημό.

Το επόμενο πρωί, περνώντας πάλι απ’το φανάρι με τη μαμά, δεν ήταν εκεί. Ξάφνου ακούσαμε ένα κλάμα!

«Μαμά κατέβα, εκεί είναι!» φώναξα και τρέξαμε και οι δυο κοντά της. Το κορίτσι των φαναριών καθόταν σ’ ένα παγκάκι κι έκλαιγε με λυγμούς. Κι όμως, κανένας δεν σταμάτησε να το βοηθήσει.

«Μην κλαις, έλα, έχω κάτι για σένα» είπα δείχνοντας το κολατσιό που βρισκόταν στην τσάντα μου. Το κορίτσι των φαναριών με αγκάλιασε και ένιωσα ένα αίσθημα χαράς που όμοιό του δεν είχα ξανανιώσει ποτέ!

 

Μπόικου Θεοδώρα

Το καμπαναριό σήμανε οχτώ βολές και το γραπτό μήνυμα στο κινητό ήταν η έναρξη για τον καθιερωμένο τόπο συνάντησης. Εκείνος πάντα την περίμενε με τα αναμμένα τα κεράκια, με την ασημένια βάση και τα ποτήρια με κόκκινο ημίγλυκο κρασί. Εκείνη, τυλιγμένη στο μαύρο μακρύ παλτό, άνοιγε την ήδη ανοιχτή πόρτα, σαν αερικό, χωνόταν με γρηγοράδα στο λιμάνι της. Κρέμαγε το παλτό της, εκείνος την αγκάλιαζε και της ψιθύριζε «καλώς το μου». Ένα κορίτσι στα είκοσι και το ταίρι στα μέσα των τριάντα με τα βέλη του έρωτα κεντροβολημένα, γεύονταν τις χαρές και τα δώρα της μυσταγωγίας. Ως ιέρεια εκείνη ξεδίπλωνε τις χάριτες του πάθους και τον κερνούσε νέκταρ. Εκείνος με θάμβος, λαίμαργα, κατάπινε τα μάργη της. Το κονδύλι της μοίρας όμως άλλα πρόσταζε. Να γίνει κονδύλι στο σώμα της. Ο φόβος ζωγραφισμένος στο πρόσωπο της, η καρδιά της χτυπούσε ακατάπαυστα. Το μυαλό δυσχώρητα δέχθηκε την είδηση. Ήθελε μόνο να τον δει. Αυτός ατάραχος στο άκουσμα των νέων αποκρίθηκε ότι δεν γνωρίζει τίποτα και είναι άσχετος του θέματος. Σαν δόρυ καρφώθηκε η αντίδραση στην ψυχή της. Η ευθύνη ήταν μονόπλευρη. Με τα μάτια γεμάτα δάκρυα έκανε μεταβολή και εξαφανίστηκε. Έσφιξε τη ζώνη του μαύρου παλτό και χάθηκε στα σκοτεινά δρομάκια της πόλης. Η φράση του «Ήσουν το λάφυρό μου» πετάγεται τις νύχτες και παλεύει ισορροπήσει στα άδυτα του μυαλού. Τώρα πια απόμειναν τα λάφυρα και τα θραύσματα από τα σπασμένα ποτήρια με το κόκκινο κρασί…