Αργυροπούλου
Βασιλεία
Για τον
Σεπτέμβρη που αγαπώ
Στα μαλλιά χρυσοκόκκινα
φύλλα
ασημένιες
σταλαγματιές στα μάγουλα
νοσταλγώ τ’ ανθισμένα
γιασεμιά
υγρό το χώμα που
πατώ
μια μυρωδιά γλυκόξινου
μούστου γαργαλάει τα ρουθούνια
σύννεφα ρουφούν
το φως απ’ τα ξανθισμένα γέλια
Μισόκλειστα
παράθυρα στον ήλιο
χαιρετώ την
αρμύρα
στο βλέμμα σου
στον τελευταίο
παφλασμό της θάλασσας στα βράχια
Δρόσισε
Μπαίνω μέσα
Άρχισα να νιώθω
την αλλαγή στον αέρα…
Καραχλέ
Μαρίνα
Οδός Σεπτέμβρη
Οδός Σεπτέμβρη, αριθμός εννέα.
Άδειες καρέκλες, συντροφιά των
τραπεζιών.
Μαρτυρούν τα μυστικά του καλοκαιρινού
ήλιου,
του ξάστερου ουρανού, του φεγγαριού το
χρώμα.
Μιλούν για χείλη που ενώθηκαν
στου κύματος τις νότες.
Δακρυσμένοι αποχαιρετισμοί, όρκων
ανταλλαγές.
Σαν χαλί έστρωσε τα φύλλα ο αγέρας,
Κίτρινες, πορτοκαλί αποχρώσεις.
Μικρότερη η μέρα, μεγάλες προσδοκίες
του χειμώνα οι βραδιές
το καλοκαίρι να θυμούνται.
Κοτσαύτη
Γιώτα
Όταν μίλησαν τα
φύλλα
Ο αέρας πέρασε
ανάμεσα απ’ τα
δέντρα.
Τα φύλλα
σάλεψαν,
στροβιλίστηκαν
κι έπεσαν στη γη.
«Μη λυπάσαι!»
είπαν στο καφετί
αδέσποτο
με τα θλιμμένα
μάτια.
«Πάντα όταν
πεθαίνει κάτι,
κάτι καινούργιο
γεννιέται.»
Άκουσε, δεν
άκουσε ο σκύλος;
Ποιος ξέρει…
Κούρνιασε στο
εγκαταλελειμμένο σπίτι,
έκλεισε τα
βλέφαρα
κι ονειρεύτηκε
την άνοιξη.
Μόσχοβα
Γαρυφαλλιά
Προσεχώς Σεπτέμβρης
Οι πρώτες στάλες βροχής
χτυπούν το τζάμι μου
Πονηρά μου κλείνουν το
μάτι
Δεν σ’ ανοίγω Σεπτέμβρη
Τα βλέπω τα ζεστά γήινα
χρώματά σου που αγκαλιάζουν το χώμα
μα εμένα με μεθάει
ακόμα το γαλάζιο τ’ ουρανού
Νιώθω τα υγρά χνώτα σου
μα η αλμύρα στα μαλλιά
μου τα ξεπλένει
Μη χτυπάς Τρυγητή μου
να χαρείς
Έχω μέσα το καλοκαίρι
και θα μου το τρομάξεις
Μπαφούτσου
Χρύσα
Γλυκέ μου
Σεπτέμβρη!
Για να σε
συναντήσω
πατώ σε μελένια
φύλλα,
κι ανασαίνω
τη φθινοπωρινή αύρα.
Σ’ αγκαλιάζω και
μοσχοβολάς
μούστο και κανέλα.
Τα παιδιά σε
χαιρετούν
Απ’ τα σχολειά
και τα κερνάς
μουσταλευριά και γνώση.
Κεντώ το
καλοκαίρι
στον καμβά της
καρδιάς
και συναντώ την
ηρεμία της φύσης.
Πόσο τρυφερά
αποτυπώνεσαι
στον πίνακα των
εποχών.
Σ’ αναζητώ και η
ψυχή
πλημμυρίζει φως!
Νάνη
Παρασκευή
Σεπτέμβρης
Όλα
Αρχίζουν να γίνονται
Κάπως πιο ήσυχα
Το κίτρινο υπόσχεται
Ακόμα λίγο καλοκαίρι
Και ντροπαλά
Φλερτάρει τον Σεπτέμβρη
Τώρα είναι
Που η φύση κάνει ποίηση
Κι όλοι φοράμε τα καλά
μας
Καθώς οδεύουμε
Σε άλλη μια αντίστροφη
μέτρηση
Να προϋπαντήσουμε
Μια ζωή
Που ακόμα δεν
καταφέραμε.
Πάρα
Ελένη
Φως Σεπτέμβρη
Εσύ με άγγιξες πρώτα∙
Έρχεσαι και σβήνεις
απαλά το λευκό του καλοκαιριού.
Σε θέλω εδώ
Που αρχή θυμίζεις
Μα και τέλος
Λόγια μου τις δίνεις
τις σκέψεις που χορεύουν
Κι όμορφα υπαινίσσεσαι
τη συνέχεια.
Πες μου λοιπόν, τι
θα γυρέψω φέτος
Στα πεσμένα σου φύλλα
Το υγρό το χώμα
Τον ουρανό που θα
κρύβεται στα παιχνίδια των σύννεφων∙
Κι ένα αντίο που
δεν θα ’ναι αντίο στα προηγούμενα θα πω.
Φλογερά
Ελένη
Σεπτέμβρης
Πήρα κληματόβεργες
και έπλεξα στεφάνι
το στόλισα με τσαμπιά
από σταφύλια
και χρυσοκόκκινα
φύλλα αμπελιού.
Σαν ήρθες στα καστανά
σου τα μαλλιά
το στερέωσα.
Εσύ γλυκό φιλί με
κέρασες
και υποσχέθηκες μέρες
δροσερές και μυρωδάτες
σαν μπρούσκο κρασί.
Σεπτέμβρη σε ονόμασα!
Χατζηχάννα
Έλενα
Σεπτέμβρης δήλωσε παρόν
μ’ αλλιώτικος από τα πέρυσι, οι μυρωδιές που ανέθρεψαν τρεις γιους έχουνε σωπάσει,
η ποδιά στέκει στον τοίχο αδειανή, κάτι σαν να προσμένει. Σεπτέμβρης μήνας ήρθε
ξανά μα ας ήταν Καλοκαίρι, να καίγεται κάθε κακό κι η κυρά Νίκη του σπιτιού
να φτιάχνει μπισκοτάκια. Να τρέχει για το φαγητό - κόκορας μακαρονάδα και να μαλώνει
τον Αζόρ που μπερδεύεται στα πόδια της. Αχ, να ’ταν όλα όπως πριν κι ας ήταν και
Σεπτέμβρης, να πέφτουν τα φύλλα στην αυλή... Βοήθα, Παναγιά μας.
