Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ρούλα Συγγούνα

 

Παρηγοριά

Τράβηξα με δύναμη το χειρόφρενο. Τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου άφησαν τα βαθιά τους σημάδια στην άμμο. Τόσο βαθιά, όσο οι ρυτίδες στις άκρες των ματιών μου που μαρτυρούσαν τα κουρασμένα μου χρόνια και τόσο εκτενή σαν χαραγματιές, σαν την λεπίδα που πετσόκοψε την καρδιά μου. Ήλπιζα ο πόνος ν’ απαλύνει μόλις η αλμύρα ξάπλωνε επάνω στις βαθιές πληγές μου. Είκοσι χρόνια. Τόσα πέρασαν και σαν να μη ζήσαμε ούτε μια στιγμή μαζί, εξαφανίστηκαν πίσω από μια μόνο μια λέξη. «Χωρίζουμε».

Όρμησα στα βράχια παρατώντας την πόρτα ορθάνοικτη. Σκαρφάλωσα μανιασμένη στην κορυφή με όσο κουράγιο βαστούσανε τα πόδια μου και στάθηκα στην άκρη, με γδαρμένα τα χέρια και την περηφάνια μου. Ένα βήμα μόνο χώριζε την ανύπαρκτη πλέον ζωή μου και τον ακύμαντο θάνατό μου. Άφησα τα δάκρυά μου ελευθέρα, να μπερδευτούν με το ανεμόβροχο και μια κραυγή που ξύπνησε τα κύματα προκαλώντας τον δυνατό παφλασμό τους. Κατάλαβαν πως ήρθα. Η θάλασσα δεν θα με άφηνε ποτέ.

Η τρικυμία του μυαλού μου πλατάγιζε με δύναμη στα άλλοτε ήρεμα νερά κι όπως το κύμα γινόταν υδάτινα θρύψαλα στην επιφάνεια της, έτσι γινόταν κομμάτια και η ψυχή μου. Η ορμή με την οποία το νερό μαστίγωνε τα βράχια, ισοδυναμούσε με τη δική μου αυτοκαταστροφή. Απόλυτη κι αναπόφευκτη. Πόσες φορές νίκησα την επιθυμία να πλησιάσω πιο κοντά της, να χαθώ στα γαλάζια της νερά και στον κατοπτρισμό του ουρανού που τόσο έμοιαζε με τα δικά του μάτια; Να βυθιστώ στην αγκαλιά της όπως θα ήθελα να κάνω με τα φιλιά του, που τώρα δεν έχω και που ποτέ ξανά δεν θα γευτώ. Δεν θυμάμαι. Δεν θέλω να θυμάμαι.

Για ακόμα μια φορά είναι η μόνη μου φίλη, ένα καταφύγιο παρηγοριάς. Πάντα πρόθυμη να γίνει ο ώμος που θα γείρω, να με ακούει βουβά και πειθήνια χωρίς να με κρίνει, χωρίς να μου θυμίσει πόσο λάθος έκανα, πόσο προδόθηκα.  Εγώ κι εκείνη, όμοιες σαν δυο σταγόνες νερό, ενωμένες σαν δίδυμες αδερφές, η μια πιστή αντανάκλαση της άλλης να ενσαρκώνουμε το όλον. Οι σκέψεις μου άγγιξαν τη γραμμή του ορίζοντα, εκεί που η στεριά και η θάλασσα πάντα γίνονται ένα. Όπως ήμασταν κάποτε, εγώ κι εκείνος. Αργά ή γρήγορα θα γαλήνευα. Θα έμενα εκεί, στο άγριο ησυχαστήριό μου, ώσπου το μυαλό μου να ξεθυμάνει, η απεραντοσύνη της θάλασσας να πάρει κοντά της την άβυσσο της ύπαρξης μου και η λύπηση του αέρα να ημερέψει τον λυγμό μου. Η σοφή μου φίλη ήξερε πώς να με ημερεύει, πώς να μ’ ελευθερώσει από τα εγκόσμια δεσμά μου. Ο χρόνος θ’ αποφάσιζε το πότε. Κάποτε.

Στο πρωτοχάραγμα, ανάμεσα στις ζεστές αποχρώσεις της παλέτας του ηλίου, πρόβαλε κουρασμένη μια νότα αποδοχής. Ένας θαρραλέος γλάρος φτερούγισε διπλά μου και με κοίταξε κατάματα. Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως πήρε τη μορφή εκείνου. Ψέλλισα «αντίο για πάντα» και πέταξε μακριά ανεμίζοντας στα φτερά του το άλλο μου μισό, τη θύμησή του και όλα όσα έκαναν το μαζί, ποτέ ξανά.

 Ρούλα Συγγούνα

…

Γεννήθηκε το 1984 στη Λαμία Φθιώτιδας.

Εργάζεται στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και είναι απόφοιτος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από μικρή λάτρευε το διάβασμα, την ποίηση και τα φανταστικά ταξίδια. Η γέννηση των παιδιών της αποτέλεσε το εφαλτήριο για τη συγγραφή παραμυθιών και παιδικών ποιημάτων.

Με έμφυτη αγάπη για τα παιδιά είναι εμψυχώτρια δράσεων φιλαναγνωσίας και κουκλοθεάτρου, στην Ξενοπούλειο Παιδική Βιβλιοθήκη του Δήμου Ζακύνθου όπου κατοικεί.

Έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων κι εργαστηρίων δημιουργικής γραφής, συγγραφής και αφήγησης παραμυθιών, κουκλοθεάτρου, παιδαγωγικών και παιδοψυχολογίας.

Το κείμενό της με τίτλο «Μια εποχή χωρίς γιατρούς» έχει προκριθεί στον λογοτεχνικό διαγωνισμό των Εκδόσεων Κέφαλος με θέμα «Η Ελλάδα του χθες».

Έργα της συμμετέχουν σε συλλογικά έργα των Εκδόσεων Παρέμβαση «Ο χρόνος που περνά και χάνεται», στο «Μικρά και Χριστουγεννιάτικα» και στο υπό έκδοση «Για τον πατέρα που γιορτάζει» των Εκδόσεων Αλάτι, ενώ κείμενα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες.

Επικοινωνία: r.sgn.writ@gmail.com

…

Η Ρούλα παρακολούθησε τον νέο κύκλο 1 του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μικρά και Χριστουγεννιάτικα

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-christoygenniatika/

 Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

 

Απολογίας ποίημα

 

Στη σκιά των στιγμών

Όπου η σιωπή μιλά

Στέκομαι

Απολογίας ποίημα

Ξεφυλλίζοντας τα χρόνια

Σαν παλιά βιβλία

Με την υπόσχεση

Πιο γενναιόδωρα ακόμα

Στην αλήθεια να ξεχειλίζω

-Γιατί η αλήθεια δεν είν’ εύκολη υπόθεση

Φοβάται να δοθεί γυμνή

 

Ο χρόνος φεύγει

Κρύβω τις ανορθογραφίες

Βιαστικά

Κανείς μη μάθει

Πώς ακούμπησα γυμνή

Επιτέλους, μέσα μου

 

Βούλα Νάνη

Τα τρίστιχα των Χριστουγέννων

 

Γιαμουρίδου Κική

Γιορτή μεγάλη

Χαρές και γέλια παντού

Χριστός γεννάται

 

Γιανναδάκη Μαρία

Γαλάζια αχλή

Χριστού κουβέρτα πέφτει,

Ζέση αστεριών.

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Άστρο έλαμψε

χρυσόσκονη σκόρπισε

Αγάπη Χριστού

 

Δανιλοπούλου Μαρία

Έλαμψε το φως

Το άστρο καθοδηγεί

Ελπίδα φέρνει!

 

Καρακούτα Κατερίνα

Ελπίδα κρύβουν

Και μήνυμα αγάπης

Τα Χριστούγεννα

 

Κασσελούρη Αναστασία

Άστρο λαμπερό

Στη φάτνη η Παρθένος

Χριστός γεννάται.

 

Κοντοπούλου Φωτεινή

Ήρθαν οι γιορτές.

Χαρά, γλυκά, παιχνίδι!

Ζητούν τα παιδιά.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Ήρθαν και φέτος

Την ελπίδα να φέρουν

Μες στον χειμώνα

 

Κουρτζόγλου Στέλλα

Φως και ελπίδα

Δώρα αγάπης σκορπά

Η γέννησή Σου

 

Λεοκάτα Μελίνα

Τα Χριστούγεννα

ήρθαν πάλι με χαρά

και με αγάπη.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Φως και στολίδια

Τον κόσμο γεμίζουνε

Τα Χριστούγεννα

 

Μιχαλοπούλου Κατερίνα

Μέσα στο κρύο

Συ Αγάπη μυρίζεις

Υιέ του Θεού

 

Μόσχοβα Φυλλιώ

Γιορτάζ’ η πλάση

Άγγελοι στους ουρανούς

Υμνούν τα θεία

 

Μπαφούτσου Χρύσα

Φως αναζητώ

Στην καρδιά του χειμώνα

Μέσα στη φάτνη

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Κάτ’ απ’ το δέντρο,

πάλι παιχνίδια σωρό∙

μα εσύ λείπεις.

 

Νίκου Μαρία

Ψυχή του καλού

Σαν παιδί του Δεκέμβρη

Το φως ανάβει 

 

Παναγοπούλου Χρύσα

Φωτάκια πολλά

Τα τριγωνα-κάλαντα

Χιόνι σκεπάζει

 

Πρωτοπαπά Αθηνά

Λαμπιόνια παντού

Μυρίζουν Χριστούγεννα

Ειρήνης το φως

 

Ρηγάτου Βίκυ

Γλυκές μυρωδιές

Ευχές ηχούν στους δρόμους

Λάμπει το άστρο

 

Σημαντήρη Ευαγγελία

Το χιόνι πέφτει

Ο Αϊ-Βασίλης γελά

Δώρα μοιράζει

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Έλατο γυμνό

σπουργίτια χορτασμένα

το στολίζουνε

 

Σταυροπούλου Βασιλική

Ορίζοντα φως

-καράβι όλο δώρα-

γιορτής υφάδι

 

Συγγούνα Ρούλα

Γλυκιά μουσική

Τα κάλαντα ακούστε

Των Χριστουγέννων

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Χριστούγεννα γαρ

Αγάπης ξεκίνημα

σε όλη τη γη

 

Τραυλού Αλεξία

Τζάκια άναψαν

Λαμπιόνια στολίστηκαν

Γλυκά έτοιμα

 

Τσέλιου Ελπινίκη

Φως και αγάπη

Γεννήθηκε ο Χριστός

Γιορτάστε όλοι

 

Χαραμή Μεταξία

Θείο φως λάμπει

Στων ανθρώπων τα σπίτια

Χριστός γεννιέται.

 

Χατζηχάννα Έλενα

Μέσα στη φάτνη

Άχραντε Παρθένε μας

Ελπίδα γέννας

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Η γέννησή σου

Ένα λαμπρό αστέρι

Με φως τυλίγει

 

«Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια…»

 

Ανθίμου Μαρία

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

ταξιδεύω, μέσα από το φως τους, στην ελπίδα.

Ευχή: να μείνουν άσβεστα και την επόμενη μέρα.

Να γεμίζει δώρα η ψυχή, μεταξωτές κορδέλες.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

λαχταρώ να γινόμουν και πάλι παιδί.

Ίσως κι ακόμα έτσι να νιώθω.

Ίσως γι’ αυτό χορεύω στη λάμψη τους.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

ελπίζω σε αυτό το πεφταστέρι.

Με οδηγό την Ειρήνη,

αιώνιος προορισμός ο πλανήτης Γη.

 

Γιαμουρίδου Κική

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, μνήμες ξυπνούν στο μυαλό.

Εικόνες μαγικές. Καμπάνες, καράβια, δέντρα και παιδικά χαμόγελα.

Όμορφα όλα στολισμένα και οι καρδιές των ανθρώπων γεμάτες αγάπη.

Στο τζάκι μεγάλη η φλόγα κι ένας κουραμπιές τον Αϊ-Βασίλη να γλυκάνει εκεί περιμένει!

Το λευκό τραπεζομάντηλο φρεσκοσιδερωμένο και σύσσωμη η οικογένεια θα κοπιάσει.

Μέρες χαράς. Θα τηρηθούν όλες οι παραδόσεις.

Τα πάντα φτιαγμένα με όρεξη και μεράκι. Μύρισε, αλήθεια, Χριστούγεννα.

Ας ξεκινήσει η Προσευχή. Χριστός γεννάται..

Πόσο αλλιώτικες εικόνες.

 

Γιανναδάκη Μαρία

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

θύμησες έρχονται.

Άλλες γλυκές σαν μέλι,

άλλες τσιμπούν σαν το κεντρί.

Τα πολύχρωμα λαμπιόνια

Χριστούγεννα θα φέρουν.

Αναβοσβήνουν οι παλμοί,

και η καρδιά φτεροκοπά.

Ήχοι χαϊδεύουν το μυαλό,

μελωδίες από όργανα αλλοτινά.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

ευχές πλημμυρίζουν την ψυχή.

Ας είναι τα φώτα τους ζεστά,

να λιώσουν το ψυχρό τ’ αγιάζι.

Καθώς κοιτώ τα λαμπερά λαμπιόνια.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, μια σπίθα ξεπηδά.

Αστέρια λάμπουν ανάμεσα σε χνουδωτά σύννεφα.

Τα καμπανάκια κουδουνίζουν όσο οι τάρανδοι σέρνουν το έλκηθρο.

Ο γέρος με τη μακριά, κάτασπρη, γενειάδα αφήνει δώρα αγάπης στα κονάκια.

Τα νοικοκυριά μοσχομυρίζουν, μελομακάρονα και κουραμπιέδες.

Η μαγεία της Γέννησής Του στη φτωχική φάτνη φέρνει Ελπίδα.

Την Άγια Νύχτα οι Άγγελοι ψέλνουν Ειρήνη Υμίν.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Εσύ θα ψάξεις;

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

σκέφτομαι πως μπορεί και να μην είναι

τόσο προσβάσιμο για όλους το φως.

Κι ίσως και να μη βρίσκεται τελικά

στα στολισμένα μας δέντρα…

 

Μαγγανάρη Βάσω

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

να φιγουράρουν στα σαλόνια τα λουσάτα,

με τα στρωμένα τα χαλιά, τα τζάκια τ’ αναμμένα,

με λιχουδιές και με παιχνίδια, όλα γεμάτα ζεστασιά,

ω! με πόση ανείπωτη χαρά φτερουγίζει η καρδιά μου.

Είναι Χριστούγεννα, γιορτή αγάπης και γαλήνης

για να γιορτάζουν τα παιδιά και να γελάνε οι μανούλες.

Είναι Χριστούγεννα.

(Κάπου ένας ήχος) Ένα κοριτσάκι χτυπά την πορτούλα στα βάθη του μυαλού μου

«Θέλετε σπίρτα για μια σταλίτσα ζεστασιά; Είναι καλά και φωτεινά...»

μου λέει με τρεμάμενη φωνή και μου προσφέρει τρία σπίρτα.

Ανάβω το πρώτο: μία φωτιά.

Ανάβω το δεύτερο: σπίτια με παραθύρια που δεν κοιτούν τον ουρανό.

Ανάβω το τρίτο: παιδιά στη Χώρα του Ποτέ που πλέον δεν γελούν.

Είναι Χριστούγεννα.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη ζωγραφίζω.

Κάθε χρώμα μια στιγμή του χρόνου αυτού που φεύγει.

Μικρές νιφάδες στέκονται, βάφουν λευκό το τζάμι.

Τα φωτάκια του ουρανού μοιάζουν με αυτά εδώ πέρα.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, μια όμορφη ανάμνηση στον νου μου κατεβάζω και ένα τραγούδι σιγανό με κάνει να κινούμαι.

«Μου ’παν έλα, να πάμε να δεις, ραπαπαπαμ...»

 

Ρηγάτου Βίκυ

Χριστούγεννα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, να φωτίζουν τους δρόμους γιορτινά,

μελαγχολία με πιάνει,

για όσους δεν φτάνει το φως τους.

Οι αντιθέσεις μεγαλώνουν τέτοιες μέρες.

Διογκώνονται σαν την υπερβολή των συναισθημάτων,

που ξεχύνονται απ’ την καρδιά και πλημμυρίζουν τα μάτια.

Για κάποιους αργεί ο τροχός να γυρίσει.

Τι κι αν είναι γιορτές;

Γιορτάζουν μόνο όσοι στην ψυχή είναι χορτάτοι.

Οι άλλοι τρέφουν το παράπονο,

η ελπίδα τους αργοπεθαίνει.

Εκεί, στους ίδιους δρόμους, που φέγγουν τα λαμπιόνια.

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

στο κατά τ’ άλλα γυμνό δέντρο

και σκοτεινό σπίτι,

κάτι αναγεννιέται μέσα μου.

Μια ζεστασιά, μια ευλογία, μια ηρεμία

απλώνονται παντού.

 

Και τα λαμπιόνια σιγά σιγά σβήνουν.

Μένω εγώ μαζί με την ησυχία.

Ούτε λαμπιόνια, ούτε μελομακάρονα, ούτε στολίδια,

μόνο εμείς με τη γέννηση του Θεανθρώπου

-Το ύψιστο θαύμα.

Ένας θεός που γίνεται άνθρωπος για εμάς.

Το ύψιστο θαύμα δεν είναι που μας χάρισε τη ζωή.

Το ύψιστο θαύμα είναι η αγάπη.

Ας ξεστολίσουμε τα δέντρα να την ακούσουμε.

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

νιώθω τη σύνδεση και το μοίρασμα της ενέργειας που εκπέμπουν.

Και θέλω να ταξιδέψω σε χώρες μακρινές.

Εκεί όπου χιλιάδες κόσμου αναμένουν τη λάμψη τους, για να ελπίζουν μέσα τους πως το θαύμα του φωτός θα πάρει μακριά αυτά που κρύβει το σκοτάδι

και θα στολίσει γιορτινά τη νύχτα της αγάπης

μέσα σε γέλια, χαρές κι αισιοδοξία.

 

Χαραμή Μεταξία

Προσμονή

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

Αναπολώ την παιδική μου ματιά.

Τότε που ζούσα τ’ όνειρο.

Εκείνα τα βράδια δίπλα στο τζάκι,

η ευτυχία γλώσσες φωτιάς,

λαμπιόνια που αναβόσβηναν,

προσμονή για το θαύμα.

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

γεμίζω χαρά και ελπίδα.

Εύχομαι ο κόσμος χρώμα ν’ αποκτήσει.

Η λάμψη των αστεριών να τον φωτίζει.

Να αχνίζει αγάπη κι ευωδιές.

 

Μακάρι τα χρωματιστά λαμπιόνια

να στόλιζαν όλο τον χρόνο

το όμορφο έλατο.

 

Μα ξέρω, εδώ και χρόνια

για λίγο μένουν αναμμένα

χαρίζοντας φρούδες ελπίδες,

πρόσκαιρο χάδι στην καρδιά.

 

 

Δεκέμβρης

 

Ένας ακόμη μήνας.

Ίσως της χαράς, της γιορτινής της όψης.

Προσμένει μέσα της η καρδιά να ’ρθει με χιόνια, με αγάπη, με δώρα.

Μυρίζει ζάχαρη, κανέλα και μέλι.

Όλα νομίζουμε πως θ’ αλλάξουν και κάνουμε όνειρα κι ατέλειωτες σκέψεις.

Ο Αϊ-Βασίλης άραγε θα κοπιάσει φέτος; Τόσα γράμματα, μα και πόσα άλλα, που δεν μπορεί να τα κατανοήσει.

Ήρθε το τέλος της χρονιάς.

Μακριά λευκά γένια, κόπωση, ανάγκη γι’ αλλαγή.

Στόχους χρειάζεται να θέσουμε αρχικά και να πορευτούμε στης ζωής μας τους νέους ορίζοντες.

Άλλωστε ποτέ δεν είναι αργά.

 

Κική Γιαμουρίδου

 

Το ποίημα γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι

Δεκέμβρης μέσα

 

Τα κιτρινισμένα φύλλα πέφτουν,

τα φύλλα της ελπίδας, ένα ένα.

Γυμνό το δέντρο της ψευδαίσθησης, για μυροφόρα δόξα.

Το ταξίδι δεν ξεκίνησε κι αργεί ακόμα,

η περιπετειώδης του πλεύση, στις μυριάδες θάλασσες του κόσμου.

Δεκέμβρης έξω,

κι ο αγέρας του παγερός μού υπενθυμίζει:

τέλος κι αυτού του έτους.

Τα έτη φεύγουν ένα ένα.

Γυμνό το δέντρο της ελπίδας.

Πώς να το ντύσεις με μια ακόμα ψευδαίσθηση;

 

Ευαγγελία Σημαντήρη

 

Το ποίημα γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι

Ευχαριστώ-παρακαλώ

 

Ευχαριστώ κι ας μη μου χαρίστηκε τίποτα.

Ευχαριστώ κι ας ήταν λάθος.

Ευχαριστώ κι ας ήταν οι ώρες χαμένες.

Ευχαριστώ κι ας ήταν ψέμα.

Ευχαριστώ κι ας ήταν να μείνω δέντρο μόνο κι έρμο,

να ζω, μοναχά με την ανάμνηση.

 

Παρακαλώ τίποτα να μη μου χαριστεί.

Μονάχα να τ’ αξίζω.

Παρακαλώ, τα όσα καλά έδωσα, αγύριστα να είναι.

Βάρος να μη γίνουν σε κανέναν.

Παρακαλώ ελαφριά να κοιμάμαι τα βράδια.

Βάρος, οι φόβοι κι οι τύψεις, δεν είναι για μένα.

Παρακαλώ με το κεφάλι ψηλά να περπατώ.

Βάρος η θλίψη μου να μην είναι σε κανέναν.  

 

 

Ευχαριστώ, όσο ο χρόνος περνάει

και λυγίζει στο τόξο του ορίζοντα,

εκεί που ένα καράβι αρμενίζει και χάνεται.

 

Ευαγγελία Σημαντήρη

 

Χιόνι στις ψυχές μας

 

Δεκέμβρης,

ο πιο μαγικός μήνας του χρόνου.

Τότε που τα ξωτικά ξυπνάνε,

τα μελομακάρονα μοσχοβολούν,

τ’ αστέρια φαίνονται πιο φωτεινά,

Ο Χριστός ξαναγεννιέται

και κατεβαίνουν όλοι μαζί στη γη,

για να μας αναγεννήσουν.

 

Δεκέμβρης,

κάποιοι κοντόφθαλμα θα τον αποκαλέσουν «ο μήνας του τέλους»,

«ο μήνας του θανάτου».

Αλλά όχι, ο Δεκέμβρης είναι ο μήνας της Αναγέννησης.

Τα ξωτικά μάς φτιάχνουν δώρα,

ο Χριστός σκεπάζει με χιόνι τις ψυχές μας,

για να ξαναγεννηθούμε,

να ξαναγκαλιαστούμε.

 

Κατερίνα Σπαθαράκη

 

Το ποίημα γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι