Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Κατερίνα Τζημοπούλου

 

 

 

Αλλαγές

Όταν έφτασε ο καιρός να φύγει για σπουδές η Μυρτώ, ούτε που της πέρασε απ’ το μυαλό να την αφήσει πίσω στο χωριό. Τη λάτρευε. Από τότε που έχασε τους γονείς της, αυτή ήταν το στήριγμά της.

Η Μυρτώ ήξερε ότι θα της στοιχίσει η αλλαγή, θα έχανε τη σειρά της. Αν και τα ’χε τα χρονάκια της, πήγαινε βόλτα κάθε μέρα κοντά στο σπίτι. Κι ας μην άντεχε πια όσο παλιά, το απολάμβανε. Η Μυρτώ τής έλεγε συνέχεια πόσο ωραία θα είναι και στο διαμέρισμα, πόσο θα την προσέχει. Τίποτα δεν μπόρεσε να προετοιμάσει τη γριούλα για το σοκ που την περίμενε, όταν μετακόμισαν τελικά.

Τον πρώτο καιρό καθόταν αφηρημένη σε μια γωνιά του σαλονιού. Αν δεν της πήγαινε φαγητό και νερό η Μυρτώ, εκείνη δεν ζητούσε. Της πήρε πολύ καιρό να συνηθίσει και να αισθανθεί αρκετά άνετα ώστε να βγαίνει λίγο στο μπαλκόνι. Χάζευε από ψηλά την κίνηση στο απέναντι πάρκο, αλλά να πάει προς την πόρτα, δεν το ’παιρνε απόφαση.

Τελικά το μόνο που δεν τη δυσκόλεψε ήταν να μάθει να κατουράει στην άμμο. 

Κατερίνα Τζημοπούλου

…

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979. Μικρή ευχόταν να μπορούσε να μπει στο μυαλό των ανθρώπων κι από τότε κάνει παρέα με τα βιβλία. Χαίρεται που ’ναι δασκάλα, γιατί μαθαίνει συνέχεια απ’ τα παιδιά. Μεγαλώνει σ’ ένα χωριό μαζί με τον γιο της. Γράφει για να του δείξει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταφέρεις όσα ονειρεύεσαι.

…

Η Κατερίνα παρακολούθησε τον όγδοο κύκλο συγγραφής του εργαστηρίου Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

 

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Γεωργία Αλεξάνδρου

 

Γράμμα στη Μόνα

Αγαπημένη μου Μόνα, ξέρω ότι δεν μπορείς να διαβάσεις. Αυτό και το ότι δεν μπορείς να μιλήσεις όπως και τα υπόλοιπα ζώα, το έχεις στερηθεί από τον Θεό. Μπορεί να είναι και για καλό. Για να μη μας λέτε όσα άσχημα έχουμε κάνει εμείς οι άνθρωποι. Ακόμα κι έτσι όμως, με μια εκφραστική ματιά σου, έλεγες ότι δεν μπορεί να πει το στόμα. Κι εγώ τα καταλάβαινα όλα. Πότε πεινάς, διψάς, κουράζεσαι, θες βόλτα ή μια αγκαλιά.  Δεν ήθελες και πολλά για να είσαι ευτυχισμένη.  

Όταν μου είπε ο γιατρός ότι θα πρέπει να κοιμηθείς για πάντα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν αντέχω να χάνω όσα πλάσματα αγαπώ. Όταν έχασα την Άννα ένιωθα ότι δεν υπήρχε λόγος να ζω. Δεν καταφέραμε να κάνουμε ούτε παιδιά.  Ένιωθα μόνος. Εσύ ήσουν η παρηγοριά μου.

Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που σε έφερε η καλή μου γειτόνισσα στο σπίτι μια βροχερή μέρα του Δεκέμβρη. Ήσουν ένα αξιολάτρευτο πλασματάκι που ήθελε φροντίδα κι εγώ είχα μπόλικη να δώσω. 

Μόνα, νιώθω ότι χάνω την καλύτερή μου φίλη. Ήσουν δίπλα μου στις λιγοστές χαρές και στις πολλές μου λύπες. Θα ήθελα κι άλλο χρόνο μαζί σου αλλά βλέπεις έτσι είναι η μοίρα μου. Σκληρή. 

Αγαπημένη μου τετράποδη φίλη, θα έχω πάντα τις αναμνήσεις που δεν πεθαίνουν ποτέ. Σε παρακαλώ, όταν θα φύγεις, θα σου ζητήσω μια χάρη. Πέρασε από την Άννα μου, άφησέ την να σε πάρει μια αγκαλιά, να μείνει μια στιγμή στοργής στην αιωνιότητα…

Με αγάπη

Φ.

Γεωργία Αλεξάνδρου

…

Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1986. 

Επί μακρόν ονειρεύεται ότι γράφει

αλλά στην πραγματικότητα το κάνει πολύ λίγο.

Τα συρτάρια και το μυαλό της είναι γεμάτα ιστορίες που ακόμα

δεν έχουν μπει

στα συρτάρια και στο μυαλό του υπόλοιπου κόσμου.

Ζωγραφίζει περισσότερο απ’ όσο μιλάει.

Προτιμάει να διαβάζει παραμύθια,

αφού βοηθάνε στο να κυλήσει ο ενεστώτας της ζωής

κάπως αισιόδοξα.

…

Η Γεωργία παρακολούθησε τον τέταρτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/  

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Βάια Λαμπροπούλου

 

Ψυχή μου, μη σιωπάς

Θα κλείσω τα μάτια, να ταξιδέψω στη ζωή!

Να με σκουντούν με ορμή οι αναμνήσεις.

Να μου ψιθυρίζουν με γοητεία τα όνειρα.

Να ηχούν στ’ αυτιά μου μελωδίες προκλητικές.

Να βλέπω ν’ ανθίζουν τα λουλούδια.

Να αισθάνομαι το χάδι του αέρα.

Να γνωρίζω ανθρώπους και τις ζωές τους.

Να απολαμβάνω το χαμόγελό τους.

Να μένει πάνω μου το αποτύπωμά τους

ανεξίτηλο.

Να μπορώ να τους μιλήσω

και να πω, να βροντοφωνάξω

όλους τους καημούς και τα βάσανα

των στιγμών της ζωής μου

που περιλούζουν το είναι μου, το τώρα και το μετά μου.

Να το αποτινάξω από πάνω μου.

Θα νιώσω μια ανάσα ελευθερίας.

Πως κάποιοι άνθρωποι με ακούνε.

Πως κάποιοι άνθρωποι με νιώθουν.

Πως κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν και για μένα.

Σ’ αυτόν τον τόπο της ψυχής μου που δεν θέλει άλλο να σιωπά!

Βάια Λαμπροπούλου

…

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πλατανόρρευμα Σερβίων και κατοικεί μόνιμα στην Κοζάνη. Είναι μητέρα δύο παιδιών, του Θανάση και της Δέσποινας.

Απόφοιτος της παιδαγωγικής σχολής του Α.Π.Θ στη Φλώρινα, τμήμα Νηπιαγωγών. Διορισμένη από το 2009 στο διθέσιο νηπιαγωγείο Δρεπάνου Κοζάνης. Με εξειδίκευση στην ειδική αγωγή του ΠΑ.ΜΑΚ. έχει εργασθεί και σε τμήματα ένταξης νηπίων. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο στην «Ψηφιακή Δημοσιογραφία» και στη «Δημιουργική Γραφή». Είναι απόφοιτος του ΔΙΕΚ, τμήμα «Δημοσιογραφίας, Συντακτών και Ρεπόρτερ». Συνεργάζεται με ειδησεογραφικές  έντυπες εφημερίδες και πανελλήνια sites. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σχολικής ψυχολογίας. Συμμετέχει σε δράσεις αφήγησης, εκδηλώσεις κοινωνικού πολιτιστικού και φιλανθρωπικού ενδιαφέροντος, σε ερασιτεχνικές και επαγγελματικές θεατρικές σκηνές. Συγγραφικές και ερευνητικές εργασίες της δημοσιεύτηκαν σε επιστημονικά περιοδικά και έχει λάβει μέρος σε σεμινάρια και συνέδρια παιδαγωγικού περιεχομένου. Πραγματοποιεί παραστάσεις αφήγησης παραδοσιακών παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους.

Διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς από τη συγγραφική της δραστηριότητα: Το μυθιστόρημα «Οι δίδυμοι», το παραμύθι «Νυχτοπυγολαμπίδες», ο μουσικός στίχος «Τζάμπα μάγκες», το δοκίμιο «Σεμινάριο Νοημοσύνης» και το διήγημα «Γέννηση».

Πιστεύει πως η δύναμη του ανθρώπου είναι ο Λόγος και θεωρεί υποχρέωσή μας να τον καλλιεργούμε.

…

Η Βάια παρακολούθησε τον πρώτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Ιστορίες με Αλάτι

https://www.ekdoseisalati.com/p/istories-me-alati-syllogiko/

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Ανθίμου

 

Αδόκητος χρόνος

Έτρεχα να τον προλάβω. Λαχανιασμένη τα κατάφερα στο επόμενο στενό.
«Σταμάτα, σε παρακαλώ, άκουσε με λίγο» φώναξα αιφνιδιάζοντάς τον, αρπάζοντας βίαια το μπράτσο του για να τον αναγκάσω να με προσέξει.
«Δεν έχω την πολυτέλεια να σταματήσω».
«Τότε ελάττωσε λίγο την ταχύτητα σου για να σε προλαβαίνω».
«Δεν είναι στο χέρι μου. Και σε αυτό άλλοι με ρυθμίζουν».
«Δώσε γροθιά στο κατεστημένο, φτιάξε εσύ την συχνότητά σου, απόλαυσε, κλάψε, νιώσε τέλος πάντων. Συναισθήματα δεν έχεις; Καθρέφτη δεν έχεις να κοιταχτείς; Δες τα μούτρα σου πως είναι. Πόσο κουρασμένος φαίνεσαι, πόσο άνυδρο το πρόσωπό σου. Οι ρυτίδες έχουν γράψει ιστορίες σε αυτό. Και δεν τρέφεσαι σωστά. Ναι, το παραδέχομαι, είσαι αθλητής δρόμου και πρέπει να τρέχεις, αλλά μάθε να σε αγαπάς και να σε προσέχεις. Δώσε μια αγκαλιά σε σένα και, συνάμα, ανάσανε βαθιά, αργάζοντας το βήμα σου. Δες και λίγο από εκεί που περνάς, πρόσεξε τα λιμάνια, τους κήπους, τα λουλούδια, το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε της θάλασσας. Απόλαυσε ποιοτικά το ταξίδι σου. Και κοίταξε και δίπλα σου. Κάποιοι περνούν, κάποιοι κοντοστέκονται, κάποιοι ζητούν να κρατήσουν το χέρι σου. Άργασε το βήμα και κοίταξε γύρω σου, να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται. Αυτούς τους άλλους που λες ότι σε ρυθμίζουν, τοποθέτησε τους στη σωστή βαθμίδα. Ναι, οριοθέτησε, καλέ μου τα πρώτα, τα δεύτερα, τα τρίτα… και ούτω καθεξής.
Από αγάπη στο λέω, σε σένα και σε μένα. Έτρεξα σαν τρελή να σε προλάβω γιατί πρέπει να με ακούσεις» σπάραξα

Ο διάλογος έγινε σε ρυθμούς μαραθώνιου. Έτρεχε και πίσω του εγώ να φωνάζω για να με ακούει. Του είπα πολλά μα αυτός δεν κόπασε το βήμα του για να ανασάνω. Δεν έδινε δεκάρα. Έτρεχα όσο πιο δυνατά μου επέτρεπε η ψυχή μου, μανιασμένα και ηρωικά μα δεν είχε έλεγχο, ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Λύγισα, έκλαψα, παρακάλεσα να με λυπηθεί. Καμία ανταπόκριση. Δεν άντεξα. Έπεσα κάτω.
Άπλωσα το χέρι. Μέσα απ’ τους λυγμούς μου κατάφερα και είπα:  
«Στάσου! Σε παραρακαλώωωωωωωωω!»
«Με τίποτα και για κανέναν λόγο» φώναξε δυνατά και αύξησε ταχύτητα.
Τον έχασα στην επόμενη στροφή, σ’ ένα σκοτεινό δρομάκι.
«Αχ βρε Χρόνε…» μονολόγησα

Άνισος αγώνας όση προπόνηση και να προηγηθεί.

Πήρα τα κομμάτια μου και κίνησα για το σπίτι. Ήταν πλέον αργά…

Μαρία Ανθίμου

…

Γεννήθηκα καλοκαίρι του 1971. Κατάγομαι από το κατεχόμενο χωριό Δίκωμο της επαρχίας Κερύνεια στην Κύπρο, όπου  ζω, και είμαι μαμά μιας υπέροχης πυγολαμπίδας. Αν και με κολεγιακές σπουδές στη λογιστική, γράφω από τον καιρό που με θυμάμαι, ως εσωτερική ανάγκη αυτογνωσίας και κατάθεσης των συναισθημάτων μου. Διετέλεσα μέλος του Δ.Σ. του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου από το 2010 μέχρι το 2013. Λόγω της αγάπης μου για το θέατρο, συμμετείχα ερασιτεχνικά σε κάποιες παραστάσεις. Σε συνεργασία με ένα θεατρικό σχήμα γράφω στίχους τραγουδιών για παιδικές παραστάσεις προσχολικής ηλικίας.  Η επαφή μου με τις εκδόσεις Αλάτι με ενθάρρυνε και μου έδωσε  την ευκαιρία να συμπεριληφθούν δουλειές μου σε συλλογικές εκδόσεις. Κάθε διαδρομή ζωής συνεχίζει να με εμπνέει στο επόμενο λογοτεχνικό σταυροδρόμι. με φωτοδότη την πένα της ψυχής μου.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον δεύτερο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά.

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/  

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ζωή Κοντόγιαννου

 

Ψάχνω ελπίδα…

Στα μάτια του κόσμου ψάχνω ελπίδα.

Στο χαμόγελο του λίγη δροσιά, να ξεδιψάσει η ψυχή, να ξαποστάσει, να πάρει ανάσα και να συνεχίσει τον δρόμο της.

Ψάχνω ελπίδα εκεί που υπάρχουν ερείπια.

Δεν έχω μάθει να εγκαταλείπω.

Κάπου θα υπάρχει ένα μικρό χορταράκι που μέσα στην ταπεινότητά του θα φωνάζει πως ακόμα υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα.

Ψάχνω. Κι όσο ψάχνω, καταρρίπτω το σκοτάδι μέσα μου.

Όσο ψάχνω, βρίσκω νέους ήλιους.

Δύσκολο να ψάχνεις κάτι που χάνεται μέσα σε δευτερόλεπτα.

Μα όταν το βρεις, τίποτα δεν σε φοβίζει. Τίποτα δεν σε κρατάει πίσω.

Μπροστά βρίσκεται η ευτυχία, κρυμμένη μέσα σε χαμένες ελπίδες.

Ζωή Κοντόγιαννου

…

Ονομάζομαι Ζωή Κοντόγιαννου και κατάγομαι από τον Αρχάγγελο της Ρόδου. Είμαι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Είμαι δασκάλα γερμανικών και τα τελευταία τρία χρόνια δραστηριοποιούμαι στη λαϊκή αγορά Ρόδου.

Έχω συγγράψει ένα παιδικό παραμύθι «Το Μπαουλάκι της Αγάπης», εκδόσεις iWrite και δυο μυθιστορήματα, το «Μια Δυνατή Ψυχή», εκδόσεις Υδροπλάνο και το «Ανάσα μου», εκδόσεις Κομνηνός.

Έχω συμμετάσχει σε τρία συλλογικά βιβλία των εκδόσεων Αλάτι, το «Με στυλό διαρκείας», το «Ανθολόγιο» και το «Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα».

Έχω παρακολουθήσει αρκετά από τα εργαστήρια συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι.

Είμαι μέλος στο ερασιτεχνικό θεατρικό εργαστήρι Αρχαγγέλου «Αστήρ» ως θεατρικός συγγραφέας και έχω συγγράψει δυο θεατρικά κείμενα στην τοπική αρχαγγελίτικη διάλεκτο.

Κείμενά μου έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ροδιακή κι έχουν βραβευτεί από το λογοτεχνικό περιοδικό Κέφαλος κι από τις εκδόσεις Ηλιαχτίδα.

…

Η Ζωή παρακολούθησε τον δεύτερο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές

https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches/

και

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά.

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/  

 

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Δήμητρα Ρουσουνέλου

 

Η γρίλια

Μέσα από της γρίλιας τα περάσματα πώς να μπει το φως; 

Κοίτα γύρω σου. Όλοι σκοτεινοί. 

Πρόσωπα κάτω κοιτούν το πάτωμα και περπατούν. 

Σκυφτοί. Σκεπτικοί. 

Πού να βρει χώρο η Αγάπη να περάσει; 

Τη σπρώχνου , την ποδοπατούν. Την κλωτσάνε. 

Όλα γκρίζα και μουντά. 

Το γέλιο έχει φύγει. Δεν υπάρχει πια. 

Μέσα από της γρίλιας τα περάσματα πώς να μπει το φως; 

Καμία χαραμάδα. 

Ούτε μία τόση δα. Να κάνει μια λεπτή γραμμή, να μπει και να φωτίσει. 

Ένα παιδί βρίσκεται εκεί. 

Σηκώνει την Αγάπη απ’ τις λάσπες και της χαμογελάει. 

«Χτύπησες;» της ρωτάει. 

«Όχι» απαντάει εκείνη και το παίρνει αγκαλιά. 

Δήμητρα Ρουσουνέλου

 

…            

Γεννήθηκα στις 15 Μαΐου 1986 στην Αθήνα. Σπούδασα οδοντοτεχνική αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα με το επάγγελμα. 

Μου άρεσαν τα οικονομικά όπου και εργάζομαι έως σήμερα, σε αντίστοιχο κλάδο. 

 

Πάντα είχα την ανάγκη να γράψω αλλά πάντα κάτι με φόβιζε. 

Ξεκίνησα με ημερολόγια όπου έγραφα τις σκέψεις μου. Στη συνέχεια προχώρησα σε μικρές ιστοριούλες. 

Το έναυσμα για να αρχίσω να αναπτύσσομαι συγγραφικά δόθηκε από μια διαφήμιση στο Facebook. Κι έτσι άρχισα να παρακολουθώ διαδικτυακά μαθήματα. 

 

Μέσα από τις εργασίες που έκανα στο εργαστήριο συγγραφής Αλάτι, ξεκλείδωσα τον φόβο μου κι εκείνος ελευθερώθηκε. 

Τώρα γράφω όσο μπορώ, όπου μπορώ, όπως μπορώ και όποτε μπορώ.

…

Η Δήμητρα παρακολούθησε τον τέταρτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Ξεθωριασμένες πεταλούδες

https://www.ekdoseisalati.com/p/xethoriasmenes-petaloydes/

και

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/  

 

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ειρήνη Χιώτη

 

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού, μοσχοβολούν  βανίλια. Έτσι όπως τη βάζαμε κάποτε σ’ ένα ποτηράκι διάφανο με παγωμένο νερό. Τρέχαμε μετά στο πίσω μπαλκόνι. Φούξια η βουκαμβίλια έφτανε μέχρι πάνω από την αυλή. Θέριευε κι εκείνη τα καλοκαίρια, σαν τα όνειρά μας, και χρωμάτιζε τις γειτονιές. Μεγάλα όνειρα που κάναμε τότε... Να φύγουμε μακριά από το χωριό, να πάμε σε άλλες πολιτείες, μεγαλύτερες.  Μητροπόλεις. Ν’ ανοίξει ο νους  πανιά.  Να ρουφήξουμε τη ζωή. Να τα μάθουμε όλα. Να τα γευτούμε όλα.  Τη γνώση. Τη σπουδή. Τις φιλίες. Τον έρωτα. 

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού μυρίζουν και  καρπούζι. Σαν τα ζουμερά φρούτα που τα βάζαμε να παγώσουν μέσα στα ποτάμια. Σ’ εκείνα τα βουνίσια, παραμυθένια χωριά, που μας έπαιρναν από κοντά οι παππούδες διακοπές. Δεν είχε τότε φωτιές.  Μόνο κανένας κεραυνός πού και πού, έπεφτε με το καλοκαιρινό μπουρίνι, ψηλά, πάνω στην κορυφογραμμή. Χαμηλά εμείς, στο οροπέδιο του βουνού, στήναμε τις σκηνές, ορεινοί  κατασκηνωτές. Ήρωες παιδικοί λες του Παπαντωνίου, κοιτούσαμε έκθαμβοι το λυτρωτικό νερό από ψηλά, να πλημμυρίζει το βουνό. Εντολή του Δία θα ’λεγες, έτσι, για να μας θυμίζει η φύση την απόλυτη κυριαρχία της πάνω στις ασήμαντες ζωές μας. 

Μαγική κάθε στιγμή πάνω στα βουνά, στα μέρη της ορεινής Ναυπακτίας, ανάμεσα στα αιώνια καταπράσινα έλατα. 

Πόσες ιστορίες μυστικές, πόσες Νεράιδες διάβηκαν άραγε μπροστά στα μάτια μας; Πόσα ξωτικά μάς ψιθύρισαν τα μυστικά τους δίπλα στα ποτάμια; Παραμύθια, θρύλοι, γραφικά πρόσωπα της περιοχής, πέρασαν από το μονοπάτι του νου αργότερα στα γραπτά μας. 

Αλλόκοτα όντα, σαν εκείνα που  μας έλεγαν τις προάλλες οι γιαγιάδες, εδώ στο χωριό, τώρα που γυρνάμε, επισκέπτες. Τα τραγούδια τους αντηχούσαν τα βράδια στο ρέμα έξω. Τ’ άκουγαν οι χωρικοί από μακριά, μα που να τολμήσει κανείς να πλησιάσει. Έτρεμαν μην τους πάρουν οι ξωθιές τη μιλιά. 

Μόνο κανένα θαρραλέο παλικάρι του χωριού αψηφούσε άμποτε τον κίνδυνο και πλησίαζε τον μυστικό τους κύκλο. Έκλεβε τότε το μαντήλι κάποιας από αυτές και το ξωτικό δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει τον νέο θνητό Κύρη του στο σπίτι του στο χωριό.

 

Έτσι κυλούσαν τότε τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Στις κουρελούδες που στρώναμε κάτω από τα πεύκα, δίπλα στη θάλασσα. Από πάνω έτριζαν τα τζιτζίκια.

«Ακούστε» μας έλεγαν. «Κι αύριο θα ’χει ζεστή μέρα. Δεν είναι καιρός ακόμα να μαζέψετε τα καπέλα. Ούτε τις ψάθες να τις βάλετε στο συρτάρι. Ξεχάστε τις κάτω από τα δέντρα. Απολαύστε τον ύπνο του μεσημεριού πλάι στο κύμα. Αφήστε το θαλασσινό αγέρι να σας χαϊδέψει τα μαλλιά. Κι ύστερα, το απόγευμα, κάντε ακόμα μια βουτιά στη θάλασσα. Να δροσιστεί το σώμα και η ψυχή».

Σαν γυρνούσαμε αργά το βράδυ από την ακρογιαλιά, αφήναμε στην άκρη τις τσάντες, έτοιμες για την επόμενη μέρα. Γλυκά κι αισιόδοξα κυλούσε η ζωή σε μια χώρα που δεν την είχαν ακόμα πνίξει τα μνημόνια και οι οικονομικές κρίσεις. 

Χρόνια πολλά πέρασαν από τότε αλλά η νοσταλγία ίδια πάντοτε, μένει στη ψυχή να μας ταξιδεύει πίσω, στα γλυκά εκείνα πρώτα μεσημέρια των καλοκαιριών της ζωής μας...

Ειρήνη Χιώτη

…

Γεννήθηκε το 1970 και μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Σπούδασε στο τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διαχείριση κρίσεων από το Γεωλογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δημοσίευσε τα πρώτα της παραμύθια στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, καθώς και στίχους και διηγήματα. Τον Σεπτέμβριο του 2021 απέσπασε το δεύτερο βραβείο ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση λογοτεχνών για το ποίημά της «Ανδρομάχη». Αγαπά τα ταξίδια και τη λογοτεχνία. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με τη δημιουργική μεταποίηση αντικειμένων.

…

Η Ειρήνη παρακολούθησε τον δεύτερο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

 

49 χρόνια πέρασαν…

 

Ανθίμου Μαρία

49 χρόνια πέρασαν, όλα άλλαξαν στον χρόνο εκτός από εκείνη τη μεριά. Η βόρειά μου πατρίδα, Κύπρος μοιρασμένη, αστείρευτα δάκρυα ψυχής σε όσους έζησαν τα γεγονότα. Ξεθώριασε και αυτό το «Δεν ξεχνώ» που επαναλαμβάναμε χρόνια στα μαθητικά θρανία, ως παιδιά της προσφυγιάς. Δεν θυμάμαι τίποτα από το κατεχόμενο χωριό μου. Όταν έγινα μάνα, αντιλήφθηκα τι σημαίνει να παίρνεις αγκαλιά το παιδί σου για να τρέξεις, να σωθείτε, χωρίς να σκέφτεσαι χρήματα, σπίτια και περιουσίες. Να διαφυλάξεις τη ζωή, την αναπνοή σου στη γη που σε γέννησε. Κανένας πόλεμος δεν έχει λογική, φρίκη και καταστροφή. Μετρήσαμε απώλειες, χάθηκαν ζωές, «πράσινη γραμμή», μοιρασμένη πρωτεύουσα, μοιρασμένη πατρίδα... ακόμη κηδεύουμε οστά! Ανοίγει το πρώτο οδόφραγμα και, πλέον, φεγγίζει από το παράθυρο των αναμνήσεων η δυνατότητα της πραγματικής εικόνας, να περπατήσουμε ξανά στα μέρη που μας γέννησαν. Πήγα στο χωριό μου. Σαν να ήτανε η πρώτη μου φορά. Και έτσι ήτανε, γιατί τώρα η καρδιά φωτογράφιζε στη μνήμη της εικόνες και συναισθήματα για να φυλαχτούν παρακαταθήκες και στις επόμενες βόλτες της ζωής, Άλλαξαν όλα από τότε. Χλωμό να λυθεί κάποτε αυτό το «κυπριακό», ο χρόνος προχωρά, το «δεν ξεχνώ» αναδύεται κάθε 20η του Ιούλη. Κι όμως, αυτό το χρυσοπράσινο φύλλο, γη που περπατώ, δεν θα ξεθωριάσει την ελπίδα.

Κασσελούρη Αναστασία

Σαν χθες

Αντηχούν οι σειρήνες

Ριπές εισβολέων

Αλίμονο στις μάνες

Νύχτες ατέλειωτες

Τούρκοι εισβάλλανε

Αίμα πότισε τη γη

Επιστράτευση

Ναρκοπέδια

Νεκροί, νέοι, γέροι και παιδιά

Ερειπωμένες ψυχές

Αλαργινή πατρίδα

 

Χρόνια περάσανε και στέκει όρθια η κόρη

Μοιρασμένη στα δυο

Φλόγα σιγοκαίει για το άλλο της μισό

 

Μαρκάτου Βιβή

49 χρόνια πέρασαν και η καρδιά μας έμεινε μισή. Σπίτια γκρεμίστηκαν και άλλα πάλι ερήμωσαν, δεν ξανακατοικήθηκαν και μάλλον ήταν γραφτό, έτσι, για να θυμίζουν την έρημο στο κομμάτι εκείνο της καρδιάς που δεν ξεχνάει. Το νερό που πίνουμε δεν είναι το ίδιο, πάντα θα υπάρχει ένα αγκάθι την ώρα που καταπίνεις. Γιατί τα έφερε έτσι η κατάσταση και η γη που ήταν κάποτε δική μας, δεν είναι πια...

Το ίδιο χώμα είναι σε όλη την πατρίδα, το ίδιο άρωμα έχει η θάλασσα και για τους δυο μας λάμπει ο ίδιος ουρανός, όμως για σένα, Κύπρο, που υπάρχουν πολλά σύννεφα, να ξέρεις ότι θα είμαστε πάντοτε μαζί, όσο υπάρχει θάλασσα και όσο υπάρχει το μπλε εκείνο του ουρανού και το λευκό εκείνο του φωτός το άσβεστο.

 

Μπαλάσκα Σοφία

Πέρασαν τα χρόνια… 49. Και μου φαίνονται σαν να ήταν μόλις χθες. Σαν χθες έτρεχα στον κήπο μας κι έπαιζα ανέμελη, δίχως να μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν μόλις λίγες μέρες μετά. Και, μάλιστα, ανήμερα των γενεθλίων μου. Από τότε, τα γενέθλιά μου είναι μια πληγή που πονά.

Φέτος κατάφερα, μετά από χρόνια, να πάω στον τόπο μου, μαζί με τους γονείς μου. Να δω το σπίτι μου κλειστό και ερειπωμένο. Δεν άντεξα, τα μάτια μου βούρκωσαν, κι ένας ορμητικός χείμαρρος από δάκρυα έτρεξε στο πρόσωπό μου. Ευτυχώς η αγκαλιά των γονιών μου ήταν εκεί για να μου απαλύνει τις πληγές. Αν και πιστεύω ότι οι πληγές του ξεριζωμού δεν θα κλείσουν ποτέ.

Το σπίτι μου. Ένα ισόγειο με μια μικρή αυλή μπροστά, γεμάτη από τις τριανταφυλλιές της μάνας μου. Κι όμως, είναι ακόμα εκεί και μας περιμένουν, κόντρα στο πέρασμα των χρόνων. Είναι η ελπίδα της επιστροφής, που κρατιέται ζωντανή.

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

49 χρόνια και ακόμη

βλέπω τον ΧΡΙΣΤΟ να περιπατεί

στα ερειπωμένα σπίτια,

στα κατάξερα χωράφια,

στα σκασμένα πηγάδια.

Βλέπω ακόμη να ανεμίζεται

του ΙΟΥΔΑ το κουφάρι

στου Λίβα τη ριπή.

Τόσο όξος και χολή γιατί; Γιατί;

 

Ράικου Καλλιόπη

Pencereden çekil!

Φύγε απ’ το παράθυρο!

 

Τόσα χρόνια πέρασαν.

Οι τσιμπιές της μάνας μου, όμως, ακόμα φρέσκιες.

Και η φωνή της.

Σε απόγνωση.

 

Pencereden çekil!

Τα χέρια μου μαύρα.

Τα πόδια μου μαύρα.

Τα μάτια μου μαύρα.

 

Pencereden çekil!

Δεν είναι οι φίλοι μου αυτοί.

Δεν είναι παιχνίδι αυτό.

Πού είναι η αυλή μου;

Πού είναι όλα τα παιδιά που παίζαμε;

 

Τόσα χρόνια...

Οι μελανιές απ’ τις τσιμπιές εκεί.

Δεν έφυγαν ποτέ.

Ούτε η μαυρίλα της αυλής μου έφυγε.

Pencereden çekil!

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

49 χρόνια πέρασαν

Και τι νομίζεις ότι άλλαξε;

Πόνος που λογιάζεται με νούμερα και πράξεις.

Χρόνος που μετρά δάκρυα και πίκρα.

Σαράντα εννιά, εννιά, εννιά για να ξυπνά η μνήμη.

Μνημόσυνο αγνοούμενων υπερηλίκων.

Αναζήτηση χαμένων συναισθημάτων κι απορίες θυμωμένων βλεμμάτων.

Μοίρασμα γης κι αγάπης.

Ερείπια καρδιάς και ψυχής.

Ξεριζωμός αδίκου με ανύπαρκτη ενοχή...

Ανάσες μισής ελευθερίας, μισής ζωής, μισείς, μισείς...

Γρίφος η Κύπρος για «δυνατούς» παίκτες.

Ελπίδα και παράπονο που έχουν ανάγκη να πνιγούν σε αγκαλιές παιδιών και βουρκώματα χαράς.

Σαν τι νομίζεις ότι θ’ αλλάξει σε μισό αιώνα;

 

Με αγάπη στους φίλους μου στην Κύπρο και με σεβασμό στο συναίσθημά τους

 

Χριστοφόρου Χριστόφορος

Είναι φορές που στα βουνά με πνίγει η σημαία,

άλλες πολλές αναζητώ αντίκρυ πολιτείες,

σε ναρκοπέδια και Μνήμες δεν ψάχνω για λαθραία,

είναι που βλέπω οράματα, σκιές καθόλου αστείες.

 

Σαράντα χρόνια και εννιά κάποιοι θα περιμένουν,

όχι να πάρουνε μαντάτα για τους νεκρούς που υφαίνουν,

έναν ιστό τεράστιο για τους προδότες του νησιού,

μα να επιστρέψουν θέλουν, να δουν ξανά ζωή παιδιού.

 

Πίσω από κείνα τα βουνά δεν κρύβεται η Κερύνεια,

μα οι χαρές μικρών παιδιών, αγάπη κι όχι γκρίνια,

που δεν μπορεί εύκολα η ειρήνη να φυτρώσει,

στα Βαρώσια θάλασσα στους πρόσφυγες να δώσει.

 

Ελευθερία δεν μπορεί με τους στρατούς να φτάσει,

στη Μόρφου ή στον Καραβά, το ψέμα έχει ριζώσει,

ο χρόνος πάει και περνά πριν το παιδί γεράσει,

θα φτάσει να βρει νόημα να πάρει ή να δώσει;

 

Χρυσοπούλου Βέτα

49 χρόνια μετρά ο ξεριζωμός. Πόνος και θλίψη η θύμησή του. Χαμένες πατρίδες οι αναμνήσεις μου. Καινούργια γη αγάπησα, επάνω της άνθισε η ζωή μου. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Πατρίδα τη λένε. Λυπούνται για τη δική μου που έχασα, χαίρονται που ζουν ειρηνικά.

Μεγάλη πληγή ο αποχωρισμός. Πάντα θυμάσαι τη δική σου. Ευλογημένοι αυτοί που γεννιούνται και πεθαίνουν στη δική τους γη.

 

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαριάννα Μακαριάν

 

Της νύχτας θηρευτές

Λικνίζονται τα σχήματα

Που έπλασε η λάμπα.

Ενώνονται στους τοίχους

Σαν νέοι εραστές.

Οι φλόγες τους πλανώνται

σαν δαίμονες στη λάβα,

απλώνονται και σβήνουν

σε σκόρπιες μουσικές.

Σηκώνονται τα βλέφαρα και

στέκονται μια στάλα.

Στου σκοταδιού το ανάστημά

μπλέκονται οι σκιές.

Προσεκτικά στο άκουσμα

από βήματα στη σκάλα,

κλειδώνουν και κλειδωνονται

των τοίχων χορευτές.

Το σκέπασμα σαν θάλασσα

το τύλιξε το σώμα,

κι ο νους ξαναβυθίζεται

σε σκέψεις βλαβερές.

Οι ψίθυροι που ακούγονται

βουλιάζουνε στο στρώμα,

προάγγελοι της τρέλας,

της νύχτας θηρευτές.

Μαριάννα Μακαριάν

…

Ονομάζομαι Μαριάννα Μακαριάν. Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1991. Σπούδασα προσχολική αγωγή και εργάζομαι ως ιδιωτική υπάλληλος. Ξεκίνησα να γράφω και να ζωγραφίζω από μικρή ηλικία. Η φαντασία μου κάλπαζε και γι’ αυτό πάντα είχα και έχω συντροφιά μου ένα τετράδιο κι ένα στυλό, όπου κι αν βρίσκομαι.

Το 2020 το κείμενο μου «Οι εφτά πύργοι» κέρδισε μια θέση στην ανθολογία φανταστικής λογοτεχνίας «Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΧ», εκδόσεις Σημαντικές διαδρομές.

Την ίδια χρονιά συναντήθηκα με τις εκδόσεις Αλάτι και παρακολούθησα το εργαστήριο συγγραφής, καθώς και άλλα εργαστήριά τους.

 Το 2021 δημιούργησα και εικονογράφησα το πρώτο μου παραμύθι «Ο κόσμος κάτω απ’ το κρεβάτι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος, το οποίο επιλέχθηκε να γίνει το θεατρικό δρώμενο από το ΚΕΜΑΕΔ Βέροιας για την παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Η γραφή είναι το οξυγόνο μου και η ζωγραφική οι χτύποι της καρδιάς μου. Δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς αυτά και δεν θα ήμουν αυτή που είμαι αν δεν είχα ανακαλύψει πως ο συγκεκριμένος τρόπος έκφρασης είναι ο δικός μου τρόπος να βοηθήσω ώστε η ψυχή μου να καλύψει ένα μικρό κομμάτι χάους, σαν ένας μικρός κόσμος ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους που προσπαθούν να εμφανιστούν.

…

Η Μαριάννα παρακολούθησε τον τέταρτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά.

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/

και

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/