Γεωργίου
Σόφη
Κάποτε μια φίλη μου
με ρώτησε «Ποιο είναι το μότο σου;» κι απάντησα «Dum
spiro spero», «Όσο ζω ελπίζω» -το έμαθα στο μάθημα των Λατινικών στο Λύκειο.
Αυτό με βοήθησε πολύ
υποσυνείδητα ή συνειδητά. Όταν στην εφηβεία ήθελα να ξεφύγω κι ονειρευόμουν
να φύγω από τον μικρό πολυβασανισμένο τόπο μου, κατάφερα και βρέθηκα να σπουδάζω
στη Νέα Υόρκη.
Όταν αντιμετώπιζα
δυσκολίες, ποτέ δεν το έβαζα κάτω. Ναι, το dum spiro spero ήταν πάντα το μότο μου.
Αλλά πάνω απ’ όλα με βοήθησε να έχω ελπίδα. Ελπίδα για τη χώρα μου, ελπίδα για μένα,
ελπίδα για τους κοντινούς μου ανθρώπους, ακόμα κι όταν δεν φαινόταν ότι θα ερχόντουσαν
καλύτερες μέρες.
Γνώρισα ανθρώπους
που ξεπερνούσαν κάθε εμπόδιο και δυσκολία και μ’ αυτούς συμπορεύτηκα. Είχαν το
ίδιο μότο; Δεν ξέρω, αλλά γνωρίζω ότι ήταν μαχητές στη ζωή.
Ποτέ δεν μου άρεσαν
οι κλαψιάρηδες. Επειδή όσο ζω, ελπίζω. Όσο ζω, αγωνίζομαι. Κλείνει ο ένας δρόμος,
βρίσκω άλλον, ή δημιουργώ νέους δρόμους.
Ναι, φίλη μου.
Dum spiro spero, επειδή δεν μας τα πρόσφεραν όλα με χρυσό κουτάλι, επειδή το πιο
σπουδαίο στη ζωή είναι να σηκώνεσαι μετά την πτώση και να ξαναρχίζεις από την αρχή
ή να συνεχίζεις.
Ζώρζου
Ιωάννα
Ήρθες και χθες
αργά τη νύχτα
Δεν σ’ είδα
μα σ’ ενιωσα να
σαλεύεις στο προσκεφάλι μου
Ως το πρωί
γέμισες τα
σεντόνια μου
αίματα μαύρα
Κι όλοι οι
δαίμονες νεκροί
Ούτε τώρα σε
βλέπω
μα ξέρω πώς
είσαι εσύ
ξέρω ποια είσαι
εσύ
Ελπίδα σε λένε
Στο φως στο
σκοτάδι
Μαζί
Κασσελούρη
Αναστασία
Σε γκρίζο ουρανό αρμενίζω κι η αλμύρα
μού στεγνώνει τον λαιμό.
Πνίγομαι.
Μου κόβεται η ανάσα... Να μιλήσω θέλω
και δεν μπορώ... να φωνάξω θέλω κι ο κόμπος στον λαιμό δεν με αφήνει...
Θολώνουν τα πάντα γύρω... από παντού
πετάγονται μαύρες σκιές, κακομούτσουνα πρόσωπα με γουρλωμένα μάτια, μακριά
χέρια και μεγάλα πεταχτά δόντια.
Βλέπω τη θάλασσα να γέρνει, να
χύνεται...
Ξερνάε ...
Σε τούτη την αλμύρα ελπίζω να ξεπλύνει
τη βρομιά.
Σε τούτη την αλμύρα ελπίζω να
καυτηριάσει τη βρομιά που κρύβεται περίτεχνα σε κάθε γωνιά.
Ελπίδα ψάχνω για το μέλλον των παιδιών.
Ελπίδα γυρεύω των αθώων ψυχών που δεν
έφταιξαν σε τίποτα.
Κοτσαύτη
Γιώτα
Θεόρατο βουνό
μπροστά μας
Με στήριξες στα
πόδια μου
Μ’ έπιασες απ’
το χέρι
Και ξεκινήσαμε
να προχωράμε
Έπεσα και
ξανάπεσα
Τα γόνατά μου
γδάρθηκαν
Γέμισαν πληγές
Γέμισαν αίματα
Εσύ εκεί
Να με στηρίζεις
στα πόδια μου
Να με κρατάς από
το χέρι
Και να βαδίζουμε
μαζί
Κάποτε λύγισα
Δεν ήθελα να πάω
βήμα παραπέρα
«Λίγο ακόμα»
είπες
«Μην τα παρατάς»
Σήκωσα το κεφάλι
Ξημέρωνε
Ο ήλιος μού
χαμογέλασε
Σ’ έπιασα πάλι
απ’ το χέρι και κινήσαμε για την κορφή…
Χρυσοπούλου
Βέτα
Αν ο ουρανός
έγινε γκρίζος
Αν τα ψάρια
βγήκαν στη στεριά
Αν τ’ αστέρια
σταμάτησαν να λάμπουν
Γκρίζες κοιλάδες
χωρίς χρώμα
Δέντρο γυμνό πια
η ζωή
Νάτην τη βλέπεις
την Ελπίδα;
Κρατά στα χέρια
της τον ήλιο
Ολάνθιστο
στεφάνι στα μαλλιά
Το γκρίζο
διώχνει φέρνει το χρώμα
Ουράνιο τόξο
παρηγοριάς
Γαλάζια η
θάλασσα έγινε τώρα
Πράσινο γέμισαν
γυμνά κλαδιά
Τ’ αστέρια
λάμπουν μοιάζουν στολίδια
Χαμόγελα γέμισε
ο ουρανός
Σήκω και κοίτα,
διώξε τη λύπη
Γέμισε φως ο
ουρανός
Πουλιά πετάνε μες
στον αέρα
Σκορπούν
τραγούδι και μουσική
Πάει, τελείωσε,
έφυγε η μπόρα
Ελπίδα τώρα
γέμισε η γη
