Αναμνήσεις από μια Μεγάλη Δευτέρα

 

Γιαμουρίδου Κική

«Είχαμε ετοιμάσει το σπίτι για το Πάσχα και τον ερχομό σου. Τότε δεν υπήρχε ο υπέρηχος. Ήξερα απλώς πως μπήκα στον μήνα μου. Οι πασχαλιές μοσχομύριζαν. Οι γλάστρες όλες βαμμένες κόκκινο χρώμα και τα πεζούλια λευκό. Ένιωθα τόση χαρά! Αυτήν τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Η βοήθεια της γιαγιάς σου πολύτιμη. Δεν ήταν και πολύ εύκολο να τα καταφέρω όλα μόνη μου. Μεγάλο το σπίτι, δύσκολες οι δουλειές του κήπου. Εσύ μου θύμιζες συνεχώς την παρουσία σου κλωτσώντας με. Ζωηρή από την κοιλιά. Οι σούβλες βγήκανε από την αποθήκη. Όλοι πιστεύαμε πως θα ψήσουμε και θα σ’ έχουμε ανάμεσα μας. Την Κυριακή πήγα στην εκκλησία για τα βάγια. Ένιωθα κουρασμένη και είχα μικροπονάκια. Η γιαγιά με μάλωσε.

“Αρκετά πια. Θα γεννήσεις πριν την ώρα σου”.

Ξημέρωσε Μεγάλη Δευτέρα. Οι πόνοι συνεχίστηκαν. Έγιναν πιο έντονοι. Ενημέρωσα τη γιατρό μου.

“Σήμερα θα γεννήσεις, Γεωργία μου. Μέχρι το απόγευμα θα έχει έρθει το μωρό”.

15:30 το πρώτο σου κλάμα.

“Κορίτσι!”

Το πρώτο μου παιδί. Ήταν μια Μεγάλη Δευτέρα. Η μεγαλύτερη της ζωής μου».

Αυτά τα λόγια σου, μανούλα μου, θα τα θυμάμαι πάντα. Κάθε μεγάλη Εβδομάδα, κάθε Πάσχα, ακόμη πιο πολύ. Σου χρωστάω τη ζωή μου!

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Ενώ για πολλούς η Μεγάλη Δευτέρα σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας και της προετοιμασίας για το Πάσχα, για μένα σήμαινε την έναρξη των διακοπών στο χωριό.

Θυμάμαι που, κάθε τέτοια μέρα, το χωριό γέμιζε σιγά σιγά με κόσμο. Τα κλειστά σπίτια άνοιγαν τα σφαλισμένα παραθυρόφυλλά τους και οι γυναίκες ξεκινούσαν να τα καθαρίζουν και να τα ασβεστώνουν.

Το ίδιο συνέβαινε και με την εκκλησία. Όλοι βοηθούσαν με το καθάρισμα της. Αλλά και με το ξεχορτάριασμα και το ασβέστωμα του προαυλίου. Ακόμα και εμείς, που ήμασταν μικρά παιδιά.

Η Μεγάλη Δευτέρα σηματοδοτούσε και την έναρξη της νηστείας μας. Ακόμα θυμάμαι το ζυμωτό ψωμί που σιγοψηνόταν στον ξυλόφουρνο και μοσχοβολούσε ο τόπος. Που το κόβαμε σε φέτες και το πασπαλίζαμε με τριμμένη ντομάτα και ρίγανη. Και το αφράτο τηγανόψωμο με ζάχαρη ή μέλι που τρώγαμε καθισμένοι στο πρεβάζι, χαζεύοντας τον ήλιο που χανόταν μέσα στα χρώματα του δειλινού.

Και ακούγαμε το κελάηδημα του γκιόνη λίγο πριν έρθει η ώρα του ύπνου. Στριμωγμένοι όλοι σ’ ένα σπίτι μια σταλιά. Γεμάτοι όμως ευτυχία και χαρά ακόμα κι όταν κάναμε μπάνιο με το κανάτι μέσα σε μια σκάφη μπροστά στο αναμμένο τζάκι και κοιμόμασταν στρωματσάδα έξω στην αυλή.

 

Κυριακή των Βαΐων

 

Γιαμουρίδου Κική

Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται

Βάγια στρωμένα, γιορτή, χαρά και ενθουσιασμός.

 

Υποδοχή μεγαλοπρεπής,

σεμνός ο Κύριός μας, καθισμένος στο γαϊδουράκι.

 

Γνωρίζει και υπομένει.

Σύντομα θα έρθουν οι κραυγές: «Άρον Άρον, σταύρωσον αυτόν».

 

Αχαριστία, μίσος, εγωισμός.

Τότε, τώρα, πάντα.

Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των αιώνων.

 

Όλα «δούναι και λαβείν» και «ο θάνατός σου, η ζωή μου».

Εκείνος, σταυρώθηκε για μας.

Απίστευτη η ματαιότητα των ανθρώπων!

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Βαγιάτικα

Ντύθηκε θρίαμβος,

η υποδοχή.

Στα σκαλιά της οίησης με ύψωσε.

Αγκάλιασα την ύβρη,

ανθρωπίνως.

Τα πάθη ακολούθησαν,

ανθρωπίνως.

Λοιδορίες, λίθοι,

λάσπη, πτύελα.

Προδοσία.

Γονάτισα. Σύρθηκα.

Πόνεσα.

Ανθρωπίνως.

Το βλέμμα έστρεψα

στον ουρανό.

Ψάχνω την Ανάσταση.

Θεϊκώς.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Και πάλι κάλαντα.

Κλαδάκια μαγικά.

Βαγιοχτυπήματα.

 

Δεν θα ξεχνάς!

Ακόμα κι αν «μετά βαΐων και κλάδων»

σε υποδέχονται,

μην τους πιστεύεις.

 

Οι ίδιοι, αυτοί,

κάποια στιγμή,

θα σε προδώσουν.

 

Κωνσταντίνου Μαρίνα

Είμαστε έτοιμοι να σε υποδεχτούμε, Ιησού,

περιμένουμε να φανείς με το γαϊδουράκι σου.

 

Τα ρούχα μας θα στρώνουμε στον δρόμο, βάγια στα χέρια θα κρατάμε

 

Μεγάλη είναι η χαρά μας.

Ως βασιλιά, με «Ωσαννά» θα σε δεχτούμε

 

Μόνο που δεν γνωρίζαμε το αύριο,

πού να ξέραμε πως αυτή θα είναι η αρχή για τα Άγια Πάθη σου.

 

Άνθρωποι, μία σε εξυψώνουν

σε σταυρώνουν δέκα.

 

 

Σάββατο του Λαζάρου

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Λαζαρικά

Πέφτω, βυθίζομαι.

Αγκαλιά χωμάτινη και γεύση

το σώμα μου.

Πάρε το χέρι μου,

η φωνή σου μπαμπάκι και σίδερο.

Σήκω.

Ανάσταση η πράξη σου.

Η σειρά σου τώρα, είπες,

να σε συναντήσεις.

Εκεί θα με βρεις.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Δεύρο έξω

Έκραξε στον τάφο του μπροστά.

Και το άψυχο κορμί του Λάζαρου πήρε ζωή.

Κι έγινε το αδύνατο δυνατό.

Ετρόμαξαν οι άπιστοι μπροστά σε αυτό το θαύμα.

Μα των πιστών ηχούν οι σάλπιγγες μιας Πανανθρώπινης Ελπίδας.

Το δάκρυ Του είναι η αγάπη στην αιώνια φιλία.

Το μήνυμα της Σωτηρίας των ανθρώπων.

Μετά τον θάνατο η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Τα καλαθάκια τους στολίσαν τα παιδιά.

Βγήκαν να πουν τα κάλαντα.

Κι οι μάνες έπιασαν τα λαζαράκια να ζυμώνουν,

μήπως χορτάσουν οι φαμίλιες τους ψωμί.

 

«Λάζαρε, δεύρο έξω» φώναξε ο Χριστός

κι ευθύς ο φίλος του αναστήθηκε.

Αρχιερείς και Φαρισαίοι θορυβήθηκαν πολύ.

Μα ο κόσμος πανηγύρισε.

 

Τον Λάζαρο κανένας δεν τον ρώτησε.

Για τα βαθιά σημάδια της ψυχής,

τα τραύματα και τις πληγές.

Νίκησε η ζωή, σου λέει.

 

Πικρό το γέλιο.

Κι η Ανάσταση ένα φιάσκο.

Τι να την κάνεις, όταν έχεις δει;

Όταν γνωρίζεις τι σε περιμένει…

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Ω Λάζαρε

Ταξίδι στον παράδεισο έκανες

Και ήρθες πάλι πίσω

Το θαύμα του να δεις

Σηκώθηκες από τον τάφο

Πέταξες το σάβανό σου

Και βγήκες έξω

Καθώς σε πρόσταξε

Όλος ζωή

Μία ακόμη ζωή να ζήσεις

Νικώντας τον θάνατο

Κι είναι η Ανάστασή σου

Ανάσταση χαράς

Αυτό το Σάββατο

Της Μεγάλης Σαρακοστής

Μέσα στης άνοιξης τα χρώματα

Που Λαζαράκια ψήνονται

Στους φούρνους

Και τα παιδιά τραγουδούν

Κάλαντα που έχουν το όνομά σου

 

Χαραμή Μεταξία

Την ώρα κείνη

Εκείνα τα απογεύματα της άνοιξης που ο ήλιος βάφει τον ορίζοντα

έμαθα να προσκυνώ τη ζωή που ανθεί μαζί με τις πασχαλιές

έμαθα ν’ αφουγκράζομαι το τρέμουλο της γης

την ώρα που ο Λάζαρος παλεύει με τον θάνατο

ν’ ακούω το κάλεσμα της σχηματισμένης ζωής

μέσα από το τσόφλι του αυγού να βλέπω τον πράσινο μανδύα της παπαρούνας να σκίζεται

το κόκκινο χρώμα της να σμίγει με το αίμα των πλασμάτων της γης

και να γίνεται τραγούδι που λένε τα παιδιά στις γειτονιές.

Την ώρα κείνη προσκυνώ τη ζωή που νίκησε.

Πασχαλίτσα, δες…

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Πασχαλίτσα, δες,

τοσοδούλα κι αν είναι,

κουβαλάει την άνοιξη,

μας φέρνει το Πάσχα,

ωφέλιμη για τη φύση,

φίλη των γεωργών,

καλοτυχία για τους ανθρώπους,

καλοσύνη διδάσκει,

ταπεινότητα, χάρη.

«Σκαθάρι της Παναγιάς» την ονομάζουν.

Ανάμεσα στο κόκκινο και λίγο μαύρο.

Πενθεί τον σταυρωμένο Χριστό

κι Ανάσταση προσμένει.

 

Κωνσταντίνου Μαρίνα

Πασχαλίτσα, δες,

η βροχή σταμάτησε...

Πολύχρωμο τόξο φάνηκε.

 

Πασχαλίτσα, δες,

χελιδόνια φωλιές χτίσανε,

στον ουρανό πετούν.

 

Πασχαλίτσα, δες,

τα λουλούδια λαμπερά

σκορπίζουν το άρωμά τους.

 

Πασχαλίτσα, δες,

εργατικές μέλισσες

στήνουνε τρελό χορό.

 

Πασχαλίτσα, δες,

η Άνοιξη απλώνεται μπροστά σου,

άνοιξε τα φτερά σου, πέταξε κι εσύ!

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Πασχαλίτσα, δες,

μία κόκκινη τελεία

μέσα στην ανοιχτή παλάμη.

Με εφτά πιτσιλιές και μικρά φτερά.

Πέτα πέτα, πασχαλίτσα,

να φέρεις γάλα και τυρί

και κόκκινα παπούτσια.

Εσύ που κάνεις βόλτες ολημερίς

από λουλούδι σε λουλούδι

και με χαρά χοροπηδάς

πάνω στα φύλλα του Απρίλη

κι όλο μιλάς για ταξίδια μακρινά

μέσα στης άνοιξης τις μέρες.

Πέτα, πέτα, πασχαλίτσα,

τύχη σε όλους φέρε.

 

Στυλιανού Λίτσα

Πασχαλίτσα, δες,

έν’ ακόμη λουλούδι

στον κήπο έχει φυτρώσει.

 

Κοιτάει ψηλά και περιμένει

κάποια ακτίδα του ήλιου

να το ζεστάνει.

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ιωάννα Σταθοπούλου

 

Αποκάλυψη 

Χρόνια σκυφτός και μόνος

Περιπατητής σε άγονα χώματα

Σκότωνα όνειρα και βούλιαζα ελπίδες

Συμφιλιωμένος με την απώλεια

Τόσο που έγινε συνήθεια

Ώσπου φάνηκες εσύ

Από το πουθενά

Μπήκες στον κόσμο μου

Σε ανύποπτο χρόνο

Σαν μυθικό ξωτικό σε ξένο τόπο

Τριγυρισμένο από αφιλόξενες σκιές

Ήρθες κι έσκασες στις κόρες των ματιών μου

Άπειρα πυροτεχνήματα που άγγιζαν το άπειρο

Πλημμυρίζοντας τις συννεφιές του ουρανού

Με τόξα στα χρώματα της ίριδας

Και το πολύχρωμο φως τους κούρνιασε στα σκοτάδια της ψυχής

Χάιδεψε τις ανοιχτές πληγές

Μέχρι που ένιωσα τον πόνο να με εγκαταλείπει

Κι ένα χαμόγελο ανακούφισης γεννήθηκε

Στις άκρες των χειλιών

Μαζί με πεταλούδες και φτερωτά αγγελάκια 

Που εκτοξεύουν ανεξέλεγκτα βέλη 

Και ανάβουν φωτιές 

 

Ιωάννα Σταθοπούλου

…

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ζει στην Κεφαλονιά. 

 Σπούδασε Διοίκηση και ασχολείται με τον τουρισμό, τις πωλήσεις, τη συγγραφή και τα εικαστικά.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα επαγγελματικού μακιγιάζ, δημιουργικής γραφής, ζωγραφικής, κεραμικής και αγιογραφίας, ενώ έχει λάβει μέρος σε τρεις ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και κεραμικής, αλλά και σε διαγωνισμούς δημιουργικής γραφής. 

Έχει δημιουργήσει αρκετές εικόνες για το ιστολόγιο «Ένα κείμενο, μία εικόνα» και έχει εικονογραφήσει το παραμύθι «Το Μαγικό Βοτάνι» (Εκδόσεις Σαΐτα).

Η ιστορία της «Το Τροπικό Χίπο Πίκο Πάσχα» συμμετείχε στο συλλογικό βιβλίο  «Μικρά και Πασχαλινά» (Εκδόσεις Αλάτι). Δείγματα δουλειάς της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές, διάφορα ιστοσελίδες, περιοδικά και ιστολόγια (Storywits, itravelpoetry κ.ά.).

…

Η Ιωάννα παρακολούθησε τον νέο κύκλο 3 του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει στο βιβλίο μας:

Μικρά και Πασχαλινά

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-paschalina/  

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Λίτσα Στυλιανού

 

Aντοχές

Συγχώρεσέ με

που με την πρώτη δυσκολία τα παράτησα

που την υπόσχεση που σου ’δωσα δεν κράτησα

οι αντοχές μου έχουν χαθεί από καιρό

Και κράτησέ με

στην αγκαλιά σου να ξεχάσω όλα τα λάθη μου

είναι μεγάλο το φορτίο που ’χω στην πλάτη μου

άσε να κλάψω άλλη μία σαν μωρό

 

Λίτσα Στυλιανού

…

Γεννήθηκε το 1983 στη Λευκωσία. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Κύπρου με το πτυχίο Επιστημών της Αγωγής-Προδημοτική Εκπαίδευση και αφού εργάστηκε για δύο χρόνια σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία, συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο «The Open University» απ’ όπου αποφοίτησε με τον μεταπτυχιακό τίτλο «Master of Education» (Leadership and Management). Από τότε και μέχρι σήμερα εργάζεται σε δημόσια νηπιαγωγεία, όπου, μαζί με τις πιο αθώες ψυχές, βρίσκεται σε μια αέναη διαδικασία μάθησης και εξέλιξης.

Έχει εκδώσει μέχρι στιγμής δύο παραμύθια -«Η πεταλούδα και η σταγόνα» και «Το τελευταίο μπαλόνι», Εκδόσεις Ευγνώμων- ενώ ένα τρίτο παραμύθι βρίσκεται υπό έκδοση από τις Εκδόσεις iWrite. Έχει παρακολουθήσει αρκετά σεμινάρια δημιουργικής γραφής και έχει συμμετέχει με διηγήματα και μικροδιηγήματα σε διάφορα συλλογικά έργα. Τον τελευταίο καιρό πειραματίζεται με την ποίηση και τον έμμετρο λόγο, απευθυνόμενη σε παιδιά και όχι μόνο.

…

Η Λίτσα παρακολούθησε τον νέο κύκλο 3 του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι.

Σαν πεταλούδα

 

Αργυροπούλου Βασιλεία

Σαν πεταλούδα

Σμίγω με τους αγρούς μιας αιωνιότητας πρόσκαιρης

Ανθισμένων από στιγμές της μνήμης

μιας κόκκινης παπαρούνας που χορεύει με τον άνεμο

ξορκίζοντας τον χειμώνα

στο όνομα της αναγέννησης της φύσης

μιας φύσης που κεντάει αγριολούλουδα

στις άκρες του μονοπατιού

που παίρνει

Εκείνος που χύνει το αίμα του

για χάρη της ελπίδας

για χάρη της αλήθειας

ένα μονοπάτι αφιερωμένο στην άδολη αγάπη

ενός παιδιού που ταξιδεύει με τις πεταλούδες

σαν πεταλούδα κι εγώ σωπαίνω

μπροστά

στο θαύμα της ζωής

και του θανάτου

σαν πεταλούδα κι εγώ

προσμένω την Ανάσταση

σαν πεταλούδα...

  

Σπαθαράκη Κατερίνα

Κάτω τα χέρια σας απ’ τα παραμύθια

Σαν πεταλούδα

Θέλω κι εγώ να εμπιστεύομαι

Να διώξω από μέσα μου τα παραμύθια

Για τους κακούς τους λύκους

Τους κακούς κυνηγούς

Μα κυρίως για τις Κοκκινοσκουφίτσες

Σαν πεταλούδα θέλω κι εγώ

Να μπορώ να εμπιστευτώ

Να μπορώ να αγκαλιάσω

Τον κακό λύκο

Τον κυνηγό

Την Κοκκινοσκουφίτσα

Που κρύβω μέσα μου

Για τον Θεό

Σταματήστε να διορθώνετε τα παραμύθια

Σταματήστε να διορθώνετε τη φύση

Σαν πεταλούδες

Κουρνιάστε στα ζοφερά κουκούλια σας

Ίσως έτσι μια μέρα

Μεταμορφωθούμε σε πεταλούδες

 

Σταθοπούλου Ιωάννα 

Σαν πεταλούδα τριγυρνάς

Μέσα στου κάμπου τ’ άνθη

Διαλέγεις τ’ ομορφότερο

Κι απλώνεις τα φτερά σου

Με τις κίτρινες πιτσίλες

Και τις ζωηρές γραμμές τους

Πάνω στα πέταλά του γέρνεις

Για να ξαποστάσεις από το ταξίδι

Και πίνεις γύρη και νέκταρ μέχρι να ξεδιψάσεις

Και φεύγεις για το επόμενο λουλούδι

Όταν πια τίποτα δεν έχει μείνει για να πάρεις

Ώσπου ένα τριαντάφυλλο στέκει δίπλα σου

Υπέροχο και μοσχοβολιστό

Μέσα σε φόρεμα κόκκινο με πράσινο μανδύα

Γυρεύεις να καθίσεις πάνω του

Σαν βασίλισσα σε θρόνο

Μα η μέλισσα σε πρόλαβε

Έχει φωλιάσει στην καρδιά του

Και η δικιά σου θρύψαλα γίνεται

Με ζήλια τυλιγμένη

 

Χαραμή Μεταξία

Σαν πεταλούδα θέλω να ξυπνήσω,

να τινάξω το χιόνι απ’ τα φτερά μου,

τον χειμώνα ν’ αφήσω πίσω,

ν’ απαντέχω την άνοιξη

σαν πεταλούδα.

Να βγω απ’ το κουκούλι

που περιβάλλει το κορμί μου,

μια μεταμόρφωση ακόμα.

Άγουρα τα φτερά

μα ο ήλιος τα ζεσταίνει,

ίσως και να πετάξω

σαν πεταλούδα!

Πού ξέρεις;