Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Χριστίνα Μιχαηλίδου

 

Εδώδιμα και Αποικιακά

Μπακαλόγατο με φωνάζουν τα παιδιά της γειτονιάς κοροϊδευτικά. Ποιόν, καλέ; Εμένα, τον μεγαλέμπορο, που στο μαγαζί μου θα βρεις ως και μπαχάρια από την Πόλη; Δέκα τάλιρα μου κόστισε η ταμπέλα που γράφει με καλλιγραφικά γράμματα «Εδώδιμα Αποικιακά-Αριστείδης Πανάρετος». Ο Ζαν, ζωγράφος της Καλών Τεχνών που την έφτιαξε, είπε ότι μου ταιριάζει γάντι. Μεγάλη αξία έχουν τα καθαρευουσιάνικα και οι καλοί τρόποι και άσε τη γειτονιά να γελάει, τι ξέρουν οι αγράμματοι; Η μήτηρ μου, που την έχω κορώνα στο κεφάλι μου, κορδώθηκε από περηφάνια μόλις την είδε. Σε αυτήν εξομολογήθηκα με το νι και με το σίγμα το περιστατικό που μου έτυχε.

«Καλημέρα, κυρία Μαίρη μου, τι να σου προσφέρω;»

«Κακή ψυχρή και ανάποδη να λες, κυρ-Αριστείδη».

«Γιατί, κυρία Μαιρούλα μου, ποιος σε πείραξε;»

«Ο άντρας μου, ξερνάει από χθες στον απόπατο μετά συγχωρήσεως».

«Περαστικά του ανθρώπου, τι να τον πείραξε;»

«Τα φασόλια σου, κυρ-Αριστείδη, αυτά τον πείραξαν, ήταν χαλασμένα».

«Τι λες, κυρά μου, τα προϊόντα μου είναι άλφα άλφα ποιότητας. Τόσο καιρό τρώτε και πίνετε και το τεφτέρι γεμίζει, τώρα σας πειράξανε; Μάλλον έφαγε παραπάνω, όπως το συνηθίζει ο κυρ-Παντελής, αυτό τον πείραξε».

«Έγινες και γιατρός τώρα, κυρ-Αριστείδη; Κι εγώ σου λέω ότι τα φασόλια σου φταίνε, το ’πε και η Μαμή».

«Και τι θέλεις να κάμω, κυρά μου, για τα εντερικά του άντρα σου;»

«Τέσσερα  κιλά φακές, τρία κιλά ρύζι, έξι κιλά μακαρόνια και ένα κιλό κρασί κοκκινέλι από το καλό! Αυτά τα ολίγα για σωματικήν, ψυχικήν και ηθικήν αποζημίωση. Καλά δεν τα μιλάω τα καθαρευουσιάνικα εσύ που τα ξέρεις;»

Ας μη με έλεγαν Αριστείδη από τον αρχαίο τον Δίκαιο, ας μην είχα τιμή και υπόληψη στην κοινωνία και θα σου έλεγα εγώ. Αλλά για ένα καθαρό μέτωπο ζούμε, έτσι μου είπε η μήτηρ μου και τι να κάνω; Τα τύλιξα και τα έστειλα χαιρετίσματα για περαστικά στον κυρ-Παντελή».

Χριστίνα Μιχαηλίδου

…

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων με μεταπτυχιακό στο ίδιο αντικείμενο. Το 2021 ίδρυσε την εταιρεία «Ένδον» Συμβουλευτική Εκπαίδευσης και Επαγγελματικού προσανατολισμού. Σπουδάζει Δημιουργική Γραφή και Λογοτεχνική Συγγραφή στο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Διηγήματα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, σε βιβλία συλλογικής έκδοσης κι έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Είναι αρχισυντάκτρια στο ηλεκτρονικό περιοδικό Maxmag. Το παραμύθι της «Ο Σκοταδούλης και ο μανδύας της νύχτας» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οσελότος. Είναι παντρεμένη κι έχει δύο κόρες.

…

Η Χριστίνα παρακολούθησε τον τέταρτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Σε μια κόλλα λευκή 

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/  

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά. 

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/

και

Επίμονες λέξεις

https://www.ekdoseisalati.com/p/epimones-lexeis/  

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Κατερίνα Πουρίδου

 

Όταν άνοιξε τα μάτια του δεν είδε τίποτα, μόνο σκοτάδι. Νόμιζε πως τα φώτα ήταν σβηστά αλλά για κάποιον περίεργο λόγο θεωρούσε πως είναι πρωί και μάλιστα ηλιόλουστο αφού βρίσκονταν στον τελευταίο μήνα της άνοιξης. Με αργές κινήσεις έφερε τα χέρια στο πρόσωπό του κι άγγιξε τις γάζες που ήταν τυλιγμένες γύρω από το κεφάλι του. Τότε κατάλαβε, θυμήθηκε. Συγκεντρώθηκε στα αυτιά του κι άρχισε να ακούει τους ήχους πιο δυνατά -αναμφίβολα βρισκόταν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, αλλά μόνος. Δεν υπήρχε άλλη ανάσα από τη δική του. Αφουγκράστηκε για λίγο τη σιωπή και προσπάθησε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις και τη μνήμη του. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε τόσο απότομα η πόρτα, που αναπήδησε πάνω στο κρεβάτι. Άκουσε μια γυναικεία φωνή να φωνάζει τον γιατρό.

Η νοσοκόμα τον πλησίασε σιγά σιγά. Μετάνιωσε που άνοιξε την πόρτα με δύναμη και τον τρόμαξε. Είχε αλλού τις σκέψεις της. Πρόσφατα είχε μάθει πως βρέθηκε ο δίδυμος αδερφός της μετά από εικοσιοχτώ χρόνια που τον έψαχνε. Επικοινώνησε ο ίδιος και θα ερχόταν το προηγούμενο βράδυ να τη βρει. Δεν ήρθε ποτέ. Ίσως μετάνιωσε. Ήταν απογοητευμένη και θλιμένη. Για λίγο νόμιζε πως δεν θα είναι άλλο μόνη στη ζωή.

Ο χειρουργός οφθαλμίατρος μπήκε στο δωμάτιο που του υπέδειξε η αδελφή νοσοκόμα. Ο ασθενής του βρισκόταν εκεί μόνος. Δεν υπήρχε κάποιος συγγενής να ειδοποιήσουν και τόσες μέρες δεν τον είχε επισκεφθεί κανένας. Τον πλησίασε και του έκανε έναν γενικό έλεγχο. Έπειτα ζήτησε από τη νοσηλεύτρια να βοηθήσει να βγάλουν τις γάζες. Η νεαρή κοπέλα υπάκουσε και κάπως αφηρημένα άρχισε να τις ξετυλίγει. Ο γιατρός τού έπιασε κουβέντα.

«Ώστε δεν είδες το φορτηγό που ερχόταν κατά πάνω σου… Είχες πολύ καιρό αυτές τις θολούρες;»

«Ναι, για χρόνια αλλά σταδιακά εμφανίζονταν όλο και πιο συχνά. Είχα κανονίσει να πάω να κάνω εξετάσεις αλλά συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο που με έκανε να τις αναβάλω».

Η νοσοκόμα τώρα είχε καθίσει μπροστά του και ξετύλιγε και την τελευταία γάζα γύρω από τα μάτια του.

«Και ποιο γενονός ήταν αυτό που κόντεψε να σου στοιχίσει τη ζωή;»

«Έμαθα πού βρίσκεται η χαμένη δίδυμη αδερφή μου. Το ατύχημα το έπαθα καθώς πήγαινα να τη βρω. Τώρα θα νομίζει πως την κορόιδεψα και δεν έχω τηλέφωνο για να της μιλήσω».

Η τελευταία γάζα είχε απελευθερώσει το πρόσωπό του κι εκείνος προσπαθούσε να εστιάσει μπροστά του, στην κοπέλα. «Σε βλέπω καθαρά» της είπε με ενθουσιασμό. «Είσαι το πρώτο πράγμα που βλέπω τόσο καθαρά μετά από χρόνια!» Η νοσοκόμα τον κοιτούσε βουρκωμένη, βαθιά, μέσα στα μάτια του. «Κι εγώ» ψέλλισε.

Κατερίνα Πουρίδου

…

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη για να τη στείλει το επάγγελμά της σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Σπούδασε Νηπιαγωγός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ενώ ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Εκπαιδευτική Ηγεσία και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Ασχολείται με την έρευνα και τη συγγραφή ενώ αρθρογραφεί κατά καιρούς σε διάφορα sites. Αγαπά μέρη κι ανθρώπους μα η αδυναμία της είναι τα μικρά παιδιά. Της αρέσει να μαθαίνει συνεχώς, να ταξιδεύει, να γελάει. Αφηρημένη μέχρι παρεξηγήσεως σε όλα τα μικρά της ζωής αλλά συγκεντρωμένη στην ουσία. Κάθε μέρα είναι και μια πρό(σ)κληση για μια νέα περιπέτεια!

…

Η Κατερίνα παρακολούθησε τον έκτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

Μικρά και Χριστουγεννιάτικα (υπό έκδοση)

 

Σεπτέμβρης

 

Ανθίμου Μαρία

Σεπτέμβρη, με τα δικά σου τα προικιά

τρυγάς το καλαντάρι,

ο ένατος του βασιλιάς, σκυτάλη στην κλεψύδρα του χρόνου.

Ανοίγεις τα δεφτέρια σου,

σχολειά γεμίζουν σκανταλιάρικες παιδικές φωνούλες.

Ποτίζουν τα σύννεφα, τη γη, να πιει να ξεδιψάσει,

το χώμα να μυρίσει σαν μουρμουρά ο ουρανός και γνέφει με βροχούλα.

Κιτρινοπράσινο χαλί, γλυκό το αγεράκι.

Φυλλοβολάει η αυγή, χαράζουν νέοι στόχοι.

Και σαν μια νέα εποχή, γιόρτασέ μας ελπίδα.

 

Αργυροπούλου Βασιλεία

Ταπεινώθηκε το φως μπροστά στην πρώτη καταιγίδα.

Σκουριασμένη στάχτη η φυλλωσιά που τρέμει.

Μπροστά στον ανέμελο άνεμο

μισοσβησμένη η καύτρα τ’ ουρανού πίσω από δάκρυα βροχής.

Πορφυρός οίνος το αίμα που κυλάει στις φλέβες σου.

Σάρκες από σταφύλια θυσιάζονται στο όνομα του Διονύσου.

Κάθαρση η πρώτη βροχή μπροστά σε έναν ήλιο που φθίνει.

Λιώνει πίσω από τα φρέσκα σύννεφα χάνοντας την αψάδα του.

Περιβόλια που γεμίζουν με φρούτα μιας γκρίζας αυγής.

Στάλες από ανόθευτο κρασί ποτίζουν τον κήπο του φθινοπώρου.

Χρυσάνθεμα αγγίζουν τον ήλιο.

Κυκλάμινα σκάβουν στις σκιές σου, Σεπτέμβρη.

Η πρώτη αστραπή του χρόνου χτυπά τους δείκτες του ρολογιού μπροστά,

όλα πάλι απ’ την αρχή,

όλα πάλι απ’ το τέλος.

 

Γιώτη Σταυρούλα

Επιστρέφουν τώρα τα όνειρα.

Οι στιγμές γίνονται μνήμες.

Τα κοχύλια και τα άσπρα βότσαλα

πήραν τη θέση τους κι αυτά

στο τραπεζάκι της βεράντας.

Στους ελαιώνες ασήμια.

Χρυσάφια στους κάμπους.

Στην πόλη ο θόρυβος αλλιώς.

Στα σύρματα στριμώχνεται η φυγή.

«Συνήθισες εσύ; Εγώ όχι ακόμη».

Μυρίζει βροχή.

Αρχή ξανά.

Σεπτέμβρης.

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Βρεγμένο χώμα, ζωή ζυμωμένη.

Κρυμμένος ο σπόρος δύναμη ρουφά.

 

Γυαλί μουσκεμένο ίριδας χρώματα

καταπίνει, αντανακλά.

 

Φεύγει το χελιδόνι, λίπασμα αφήνοντας.

Λογχίζει τον νοτιά ο πελαργός.

Η θάλασσα θάλασσα μυρίζει, φως, κρύσταλλο.

Η βάρκα ακινητεί, καθρεφτίζεται,

περήφανη νικήτρια.

 

Ουράνιες οι ζωγραφιές.

Ο Περσέας σαϊτεύει της Κασσιόπης την καρδιά.

 

Η γη βατεμένη μ’ ουρανό κυοφορεί

άνοιξης νέα γέννα.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μυριάδες κίτρινο κόκκινα φύλλα,

ανεμοδαρμένα στη νοτισμένη γη.

Στα γυμνά κλαδιά απλώνει η βροχή

τα δάκρυά της.

Αμέτρητες σειρές τα χελιδόνια.

Στις αδειανές παραλίες βολοδέρνονται λυπημένες οι βάρκες.

Κλειστές αυλές και αμπαρωμένα εξοχικά.

Βουβοί οι δρόμοι.

Στα στενά λιμοκτονούνε τα αδέσποτα.

Λύγισε κι ο βασιλικός στη γλάστρα.

Του αγιασμού η ώρα έφτασε.

Πρόωρη πρωτοχρονιά.

Σεπτέμβρης!

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

Σεπτέμβρης ο σταφυλοφορεμένος

Άλλος ένας Σεπτέμβρης.

Να ’τος, έφτασε.

Σταφυλοφορεμένος.

 

Μικρές ψιχάλες δρασκελίζουν το δροσερό του πρόσωπο.

Ξύπνησε τα πρωτοβρόχια.

Πύκνωσε τις φυλλωσιές.

Χαρούμενες φωνές τον περιτριγυρίζουν.

Είναι τα παιδιά του σχολείου.

Που λαχταρούν τους φίλους τους να ξαναδούν

Τη γνώση να ρουφήξουν.

 

Δωσ’ μας, Σεπτέμβρη, μια γουλιά καλό κρασί.

Δωσ’ μας κουράγιο, καλά να είμαστε, να σε ξανανταμώσουμε.

 

Μόσχοβα Γαρυφαλλιά

Ο Σεπτέμβρης υπογράφει μελαγχολικά το προσωρινό φευγιό των πουλιών πάνω απ’ τις μοναχικές θάλασσες,

την απαγόρευση των κρυφών ερωτικών φιλιών κάτω απ’ το συνωμοτικό φεγγάρι,

τη σίγαση της ρυθμικής μελωδίας των τζιτζικιών και του φλοίσβου,

το ξέπλυμα της αρμύρας απ’ το μαυρισμένο κορμί.

 

Ωστόσο, πολύχρωμος και τρυφερός,

υπόσχεται γλυκιά θαλπωρή που θα σε συντροφεύει,

όσο τα μελτέμια και οι σταγόνες της βροχής θα χτυπούν το παραθύρι σου

και το βρεγμένο χώμα που πατάς θα χαϊδεύει νοσταλγικά τα ρουθούνια σου

 

Μπέλλου Βάσω

Τύλιξε πάνω του αργά τον χρυσοκίτρινο μανδύα του.

Κράτησε στη μια του χούφτα λίγες καλοκαιρινές αχτίδες

μα στην άλλη στρίμωξε ευλαβικά

δυο-τρία πορτοκαλιά φύλλα ενός μικρού πλάτανου,

που στέκει υπομονετικά στην άκρη του ποταμού.

Περιμένει, βλέπεις, τα πρώτα χάδια της βροχής.

Μίας βροχής που κρύβει στις τσέπες του Εκείνος.

Καθώς περπατάει, την ακούει να κουδουνίζει σαν τα κέρματα που έχουν στα παντελονάκια τους τα παιδιά

που πάνε τρέχοντας στο περίπτερο να τα εξαργυρώσουν καραμέλες.

Ήρθε η ώρα του, να βγει τον μεγάλο του περίπατο.

Τριάντα μέρες θα περιδιαβαίνει ασταμάτητα.

Έπειτα πάλι θα επιστρέψει στο τσαρδί του, κρατώντας πάντοτε δύο σταγόνες συντροφιά, μέχρι το επόμενο σουλάτσο.

 

Μπιτσάκου Τζωρτζίνα

Πεσμένα φύλλα,

πορτοκαλοκίτρινο χαλί στο πεζοδρόμιο,

πρόσεξε μη γλιστρήσεις μετά τη βροχή.

Μυρίζει ο αέρας φθινόπωρο,

προσμονή, μαζί και μελαγχολία,

προηγείται η πτώση της αναγέννησης,

αλλά η ελπίδα είναι πάντα εκεί,

μικρή κίτρινη φλόγα που τρεμοσβήνει,

στο πίσω μέρος του μυαλού,

ως το τέλος όλων των εποχών,

μέχρι να ιδωθεί το όνειρο,

μέχρι τότε που όλα γίνονται καλώς καμωμένα

και η φύση αγαλλιάζει.

Τώρα κλείσε τα μάτια σου,

μύρισε τον υγρό αέρα και ονειρεύσου.

 

Μπόικου Θεοδώρα

Στο ήμισυ του νυχτερινού τρούλου

πλέρια η Σελήνη αναπαύεται σε κύκλο λειψό,

ένατη συμφωνία του Χρόνου αρχινά,

φως με μερτικό δοσμένο.

Πράσινη παλέτα με κίτρινους χρυσούς ήλιους βελονιασμένη.

Χάλκινα μέταλλα η πλάση τυλιγμένη.

Χώμα από πρωτοβρόχι νοτισμένο.

Γιορτή κρασιού με τον Διόνυσο οικοδεσπότη.

Σταύρος και Αγιασμός μοσχοβολούν Ελπίδα.

 

Νάνη Βούλα

Αργά γονατίζει

Στο χρυσαφί των φύλλων

Το φως του καλοκαιριού

Αλλαγή σελίδας

Ολόγυρα μια σιωπή

Τυλίγει τα όνειρα

Στο νέο ειδύλλιο της φύσης

Μια λαχτάρα αιωρείται

Ο Σεπτέμβρης φορά τα καλά του

Γιορτάζει

 

Ξούρη Αντιγόνη

Μουντό θαρρείς το χρώμα σου

Κι ας μυρίζει καλοκαίρι

Βροχούλα όμορφη κυλά

Τη γη να θεραπεύσει

 

Οι μέρες γίνονται μικρές

Κι οι νύχτες θριαμβεύουν

Αλλά το φως του φεγγαριού

Απλώνεται στην πλάση

 

Ο πρώτος μήνας είσαι εσύ

Σεπτέμβρης τ’ όνομα σου

Και ξεκινά φθινόπωρο

Η φύση ν’ ανασάνει

 

Παναγιώτογλου Φιλιππίνα

Σαν εμφανίζεται, κάτι τελειώνει.

Έρχεται και η γη αλλάζει χρώμα.

Τα πουλιά σωπαίνουν και το τραγούδι της θάλασσας ξεμακραίνει.

Όμως αυτό που αγαπώ περισσότερο στην επιστροφή σου

είναι εκείνες οι μοναχικές καταθλιπτικές στιγμές

δίπλα σ’ ένα μεγάλο παράθυρο, να σου παραδίδω τ’ ανείπωτα.

Αυτά που τ’ αφρισμένα κύματα πάλεψαν με τη λησμονιά για τη διεκδίκησή τους.

 

Παναγοπούλου Χρύσα

Περαστικό σύννεφο,

τι όμορφα που χαμογελάς

στη σχολική την τσάντα!

Κόκκινα, κίτρινα φύλλα σκορπούν

στις ρούγες, στους αγρούς.

Άδειες παιδικές χαρές.

Γεμάτα σχολεία.

Σεπτέμβρης! Κι ένα δάκρυ βροχή.

Για της νιότης τη νοσταλγία.

 

Ρόκα Σοφία

Σεπτέμβρη, εσύ, μυστικέ,

της αρχής μήνα,

των ονείρων και των προσδοκιών.

Σεπτέμβρη, ένατε στη σειρά, κι ας σημαίνει επτά τ’ όνομά σου,

καλώς να ορίσεις, γενναίος, λαμπρός, τις πρώτες στάλες να φέρεις,

δροσιά στον νου και τη ματιά μας για ένα νέο ξεκίνημα.

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Στην πολύτεκνη οικογένεια του χρόνου

φέρει το νούμερο εννιά,

όμως πρώτος είναι στη σπορά και τον τρύγο.

Στις μυρωδιές και τ’ αρώματα που ταξιδεύουν από τις παιδικές θύμισες

στα ρουθούνια και την ψυχή.

Φωτιά γίνεται στα πατητήρια των σκέψεων και των δυνάμεων

για να μουστώσουν νέα όνειρα και πλάνα ζωής.

Μήνας που κλειδώνει την ξεγνοιασιά των παιδιών

και στρέφει τα πουλιά στην αποδημία.

Σε παλέτα γήινη μεταμορφώνεται και γλυκιά που γαληνεύει και μελαγχολεί

καθώς η φύση παίζει με τη βροχή

αφήνοντας τα πορτοκαλοκόκκινα φύλλα της να ταξιδέψουν στο σπίτι της Περσεφόνης

για να της πουν να μη λυπάται

αφού τούτο τον μήνα

γεννήθηκε η Παναγιά μας.

 

Χατζηχάννα Έλενα

Σεπτέμβρης μήνας, καινούργιες αρχές, αβέβαιες μα υποσχόμενες.

Έτσι κι αλλιώς οι αποφάσεις λαμβάνονται στην υπόσχεση, στην προοπτική της νέας ανάμνησης που θα κοσμήσει το άλμπουμ της ζωής σου.

Ένας Σεπτέμβρης χρειάζεται, να μπουν όλα σε τάξη. Στην τάξη του σχολείου, στην τάξη του γραφείου, στην τάξη της σκέψης; Δεν έχει σημασία. Τώρα είναι η ώρα της «τάξης».

Κι αν η νέα ρουτίνα δεν σου βγει, μη σκας. Σεπτέμβρης πάλι θα ’ρθει και θα μπορείς να διαλέξεις ξανά την καινούργια σου αρχή. Μέχρι τότε κουβάλα τη ζακέτα, μπορεί να πιάσει κρύο ξαφνικά.

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Ο ήλιος ξεκουράζεται.

Θαρρείς μισό κοιμάται.

Η νύκτα βιάζεται να ’ρθει.

 

Κυοφορούν τα Σύννεφα

μες στον γαλάζιο ουρανό.

Είναι δικός τους.

 

Φύλλα χάλκινα υφαίνουνε χαλί.

Οι πρώτες ψιχάλες ξεπλένουνε

τη γη, αλάτι και ιδρώτα.

 

Μικρά παιδιά αφήνουν τα παιχνίδια.

Τώρα τσάντες κρατούν

γεμάτες με μολύβια.

 

Η γη αφήνεται σε αγκαλιά δροσερή.

Ξέρει ότι η παγωνιά θα έρθει σύντομα.

Γυμνά αφήνει τα δέντρα, τα φυτά.