Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Θεοδώρα Μήλιου

 

Καφενείον «Η ωραία Ελλάς»

Ένα βουητό έφτανε στην κεντρική οδό. Ένα βουητό από ανθρώπινες φωνές που μιλούσαν με ένταση. Οι καιροί δύσκολοι, φτώχεια και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Παρά τις αλλαγές που είχαν γίνει ο λαός υπέφερε και το παλάτι ζούσε το δικό του παραμύθι. Ο Αλέξανδρος, κρατώντας τα χαρτιά σφιχτά στη γροθιά του, περπατούσε σβέλτα και έχοντας κατά νου ότι μπορεί να του επιτεθεί κανένας μπράβος στην επόμενη στροφή του δρόμου. Βιαζόταν να φτάσει, να τους διαβάσει το τρίτο του φυλλάδιο, «κόλαφο» για την πολιτική ηγεσία και το τιμόνι αυτού του τόπου. Αδημονούσε να αναγνώσει όλο στόμφο τα σχόλιά του για τον πρωθυπουργό Μεταξά, που ενδιαφερόταν μόνο για το γέμισμα του σεντουκιού του με χρυσά τάλαρα.

Βυθισμένος στις σκέψεις δεν άργησε να φτάσει. Ανάσανε όταν αντίκρισε την πινακίδα «Καφενείον η Ωραία Ελλάς». Στον καθρέφτη της εισόδου είδε τα πρόσωπα όλων των καπεταναίων του 1821, μπαρουτοκαπνισμένα. Ένιωσε το χρέος του ακόμη πιο βαρύ. Έπρεπε να τα βάλει με τα θεριά της εξουσίας. Έπρεπε αυτός ο τόπος να γίνει κράτος. Πέρασε στη μεγάλη σάλα υποδοχής και άκουγε μόνο τις έντονες φωνές των ανδρών με θέμα συζήτησης το παλάτι. Κοίταξε γύρω του, έφτιαξε το κοστούμι του και κίνησε αρχικά για το δωμάτιο των ναργιλέδων. Εκεί συναντούσε κανείς τα λαϊκά στρώματα με τις φουστανέλες τους, όλοι έτοιμοι για τα όπλα. Στο δωμάτιο του μπιλιάρδου σύχναζαν Ευρωπαίοι και κάποιοι που είχαν ζήσει στο εξωτερικό. Μπαίνοντας τον χτύπησε η βαριά μυρωδιά του καπνού, ανακατεύτηκε μα φωνάζοντας ξεκίνησε να διαβάζει τα γραφόμενά του. Η απάντηση της κυβέρνησης δεν άργησε να φανεί και οι μπράβοι του πρωθυπουργού τον πήραν από εκεί άρον άρον. Ακόμα και τώρα, με τη σακατεμένη του ράχη μέσα στα μπουντρούμια της χωροφυλακής, δεν έχασε το θάρρος του. Πείσμωσε, είχε χρέος να ξυπνήσει τον λαό, είχε χρέος να παλέψει με τα θεριά για τη δικαιοσύνη.

Με αυτές τις σκέψεις και την αιχμηρή του πένα δεν άργησε να ξαναβρεθεί ανάμεσα στους θαμώνες της «Ωραίας Ελλάδος»... Διάβαζε τους τελευταίους σατυρικούς του στίχους όταν τον είδε να καταφτάνει μέσα από τον καθρέφτη της σάλας. Φορούσε φουστανέλα και κάτι λασπωμένα τσαρούχια, δεν πρόλαβε να τον κοιτάξει στα ματια όταν τα δάχτυλα του ψηλάφησαν την τρύπα στο πέτο του σακακιού του. «Οι λογαριασμοί στην Ωραία Ελλάς κλείνουν ωσάν τους ευγενείς με μονομαχία» σκέφτηκε και κατέρρευσε.

Θεοδώρα Μήλιου

…

Ζω και κατοικώ στην πόλη της Κοζάνης. Μεγάλωσα σε ένα χωριό του Βοΐου, την Εράτυρα, όπου ανατράφηκα μαζί με πριγκιποπούλες σε μαγεμένα βασίλεια και γενναίους ήρωες που τα έβαζαν με μυθικά τέρατα. Φούντωνε τη φαντασία μου ο μύθος της κόκκινης μηλιάς και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Μεγαλώνοντας έγινα φιλόλογος και σήμερα διατηρώ ένα ΚΔΑΠ στο οποίο δημιουργούμε με πολλή αγάπη παιδικές αναμνήσεις μέσα από το θέατρο, τη λογοτεχνία και την Τέχνη. Πάντα μου άρεσε το βιβλίο και ο γραπτός λόγος μα άρχισα να ασχολούμαι με την συγγραφή στη δύσκολη περίοδο της πρώτης καραντίνας μετά από παρότρυνση του συζύγου μου. Έχω συμμετάσχει και διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, συμμετέχω με διηγήματά μου σε συλλογικές εκδόσεις και έχω εκδώσει ένα επιστημονικό σύγγραμμα για τις ελληνικές κοινότητες στα Βαλκάνια. Μου αρέσει το διάβασμα, οι παραμυθένιες ιστορίες που φτιάχνω με τους γιους μου και να είμαι παρέα με καλούς φίλους. Ονειρεύομαι έναν κόσμο καλύτερο, με περισσότερο σεβασμό.

…

Η Θεοδώρα παρακολούθησε τον δέκατο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei /

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

 

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Βασιλεία Αργυροπούλου

 

Στο όνομα της Αιώνιας Κυράς

Φυσητό γυαλί το πετάρισμά σου

Βαθύ ρίγος στο μπλε κάλεσμά σου

Δέρμα από αρμύρα

Χρυσός ο ήλιος

Θερίζει την υγρή γη

Γέννημα της φιλντισένιας θυσίας

Ενός κύματος

Στο όνομα μιας κραυγής για αγάπη

Φωτιά και ύδωρ

Θυμίαμα από αλάτι και τη μορφή σου

Σκαλισμένη στα κοράλλια

Ματωμένη από μπλε βροχή

Μέσα στον χορό των φυκιών

Θαμμένη στην άμμο

Μια παρέκκλιση μόνο

Και φτάσαμε στην αρχή

Του βυθού από παπαρούνες και μπλε μετάξια

Θάλασσα η πλανεύτρα

Μέσα σε έναν κόκκο από άμμο

Σύμπαν αμετάκλητο

Σύρμα παλλόμενο στην άκρη της γης

Τρίχα του φρυδιού σου

Χρώμα του αφαλού σου

Παίζω με την αλυσσίδα του βυθού

Βαθύ μπλε

Κόκκινο κοράλι

Μια κουκκίδα στον ωκεανό

Ένα σύμπαν στην ολοκλήρωσή του

Βαθύ μπλε

Βασιλεία Αργυροπούλου

…

Γεννήθηκα στις εννιά Σεπτεμβρίου του 1966. Μεγάλωσα σε μία συνοικία του Πειραιά, τη Νίκαια, σε μια οικογένεια με πολλά μικρασιατικά και επτανησιακά στοιχεία. Η νονά μου στη βάφτισή μου μου έδωσε ευχή να έχω την ευλογία να κάνω στη ζωή μου ό,τι αγαπώ περισσότερο. Είμαι διαζευγμένη και έχω έναν γιο τριάντα ετών, τον Σωκράτη τον οποίο ανέθρεψα λέγοντάς του παραμύθια. Είμαι στο πτυχίο στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Ε.Κ.Π.Α. Είμαι κάτοχος του Lower του Cambridge και του Sorbonne I. Δούλεψα στο παρελθόν ως συντάκτρια ύλης στο περιοδικό Τηλέραμα και στον ραδιοφωνικό σταθμό «flash 9.61» και ως γραμματέας στον Κτηνιατρικό Σύλλογο Αθηνών. Από τη στιγμή που παρακολούθησα τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής της Γιώτας Κοτσαύτη ανακάλυψα πως το να μπλέκομαι με ποιήματα  και παραμύθια είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο. Γι’ αυτό και βρίσκομαι κάπου εδώ, ανάμεσά σας, να σας συστήνομαι με τις ιστορίες μου…

…

Η Βασιλεία παρακολούθησε τον τρίτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Ελάτε να μιλήσουμε για Ποίηση

https://www.ekdoseisalati.com/p/elate-na-milisoyme-gia-poiisi/  

Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές.

https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches/

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/  

και

Ξεθωριασμένες πεταλούδες

https://www.ekdoseisalati.com/p/xethoriasmenes-petaloydes/

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ράνια Διακομοπούλου

 

Θάλασσα

Το μπλε της θάλασσας

υφαίνει πέπλο

με χρώμα ανεξίτηλο.

Ακουμπά απαλά την ψυχή

με υφή βελούδινη

γιατρεύοντας κάθε πληγή

με τη θαυματουργή αλμύρα.

Κύμα αναζωογόνησης

χαρίζει πνοή

στο ταλαιπωρημένο σώμα.

Μένω σιωπηλός στα βότσαλα

και εκείνη

παρασύρει στα βάθη της

κάθε μαύρη σκέψη.

Ράνια Διακομοπούλου

…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βόρεια Εύβοια. Αρκετά χρόνια ζω μόνιμα στην Κορινθία και είμαι μητέρα δύο αγοριών. Σπούδασα φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών και εργάζομαι ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η αγάπη μου για τη δουλειά μου με οδήγησε στην ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού μου «Εκπαίδευση Ενηλίκων» στο Ε.Α.Π., αλλά και σε πολλές επιμορφώσεις.

Από μικρή λάτρευα την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων και έγραφα δειλά. Πλέον είμαι φοιτήτρια και στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημιουργική Γραφή» του Ε.Α.Π. Κείμενά μου έχουν δημοσιευθεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το Εργαστήρι Συγγραφής-Εκδόσεις Αλάτι ήταν αυτό που μου έδωσε την ευκαιρία κάποιες από τις ιδέες μου να εκδοθούν. Ευχαριστώ για την άψογη και όμορφη συνεργασία μας όλα αυτά τα χρόνια.

…

Η Ράνια παρακολούθησε τον τρίτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα συλλογικά βιβλία μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

Ξεθωριασμένες πεταλούδες

https://www.ekdoseisalati.com/p/xethoriasmenes-petaloydes/

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

 

 

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Σιώζιου

 

Φράνσις Μπέικον 

Τι βλέπει ο Φράνσις Μπέικον,

όταν καθρεφτίζεται στο πρόσωπο της μητέρας του;

Μια παραμόρφωση σ’ αυτόν ή σ’ αυτήν.

Που τρελαίνει τόσο εκείνον,

όσο κι εμάς.

Η μανιέρα του μας φέρει στον νου το πρόσωπο και τον εαυτό.

Τα πρόσωπά του απέχουν πολύ από την αντίληψη του πραγματικού.

Αγωνίζεται οδυνηρά να γίνει ορατός.

Όταν κοιτάζω φαίνομαι, άρα υπάρχω.

Τώρα είμαι σε θέση να κοιτάξω και να δω.

Τώρα κοιτάζω και αντιλαμβάνομαι ό,τι συναισθάνομαι.

 

Στην ουσία, φροντίζω να μη δω εκείνο που δεν υπάρχει για να ιδωθεί.

Μαρία Σιώζιου

…

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μακεδονία. Κατοικεί στην Αθήνα από το 1988. Σπούδασε Μαθηματικά, Πληροφορική, Ψυχολογία, Ειδική Αγωγή και Ομαδική Ψυχοθεραπεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Υπηρετεί την Ειδική Αγωγή για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Τα τελευταία απ’ αυτά εργάζεται ως σχολική ψυχοθεραπεύτρια κι ασχολείται με τη μάθηση των παιδιών που έχουν εκτεθεί σε ακραία τραυματικές εμπειρίες ζωής. Της αρέσει να γράφει ποιήματα, διηγήματα μικρής φόρμας και παραμύθια εκτός από επιστημονικά άρθρα σχετικά με το αντικείμενο της εργασίας της. Στο παρελθόν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα παραμύθια και την ερμηνεία τους μέσα από τη γιουγκιανή ανάλυση και έχει πάρει μέρος στη μετάφραση του βιβλίου Η Σκιά και το Κακό στα Παραμύθια της Marie Louise von Franz, Εκδόσεις Τζαφέρη. Μιλάει Αγγλικά και Ισπανικά.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον τρίτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές

https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches/  

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/  

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Κομπολίτη

 

Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη

Μέσα στο δώμα κείτονται αραδιασμένα στρώματα. Στην άκρη μισάνοιχτη μια βαλίτσα. Απ’ το παράθυρο αχνοφαίνονται στο σούρουπο οι κεραίες της τηλεόρασης και τα μπαλκόνια των κοντινών πολυκατοικιών, στολισμένα για τα Χριστούγεννα. Ακούγεται το κουδούνι.

Ο Γιάχε πηγαίνει ν’ ανοίξει. Στην πόρτα είναι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος. 

«Είμαι ο κ. Δημητρίου. Δεν έχετε δώσει νοίκι για τρεις μήνες, κύριε. Κύριε;» 

«Κύριος Γιάχε» απαντάει χαμογελώντας. Καθώς ανοίγει το στόμα, τα λίγα δόντια έρχονται σε αντίθεση με το σκούρο δέρμα.

«Κ. Γιούχε. Λοιπόν, ήρθα για τα νοίκια;» τον διακόπτει.

«Γιάχε».

«Γιούχε, Γιάχε. Μικρή η διαφορά. Άλλωστε όλοι ίδιοι είστε» υψώνει τη φωνή του. 

«Πιάσει δουλειά, δώσει χρήματα» ψελλίζει ο Γιάχε. 

«Μας ρωτήσατε, κ. Γιέχε, αν εμείς έχουμε εργασία; Η κόρη μου, με πτυχίο κιόλας κι όχι αστοιχείωτη, δουλεύει για λίγα κατοστάρικα τον μήνα όρθια όλη μέρα. Τι να σου κάνει μια σύνταξη δασκάλου;» κραυγάζει πια ο κ. Δημητρίου.

«Εγώ πολλά παιδιά στην πατρίδα…» προσπαθεί να αρθρώσει δυο κουβέντες ο Γιάχε.

«Κι η κόρη μου έχει δυο παιδιά και χωρίς άντρα. Είναι και στην πατρίδα της. Εκείνος ο ανεπρόκοπος έφυγε και την άφησε. Καμιά ξένη θα τον ξελόγιασε κι αυτόν… Όλοι μαζί σ’ ένα διαμέρισμα είμαστε τώρα» ξεσπαθώνει με γουρλωμένα μάτια. Ξεσφίγγει τη γραβάτα του και συνεχίζει, «Ως εδώ και μη παρέκει. Μου δίνετε τα χρήματά μου και φεύγετε». 

«Κανείς δεν δίνει δουλειά σε μαύρο» διαμαρτύρεται ενώνοντας τα χέρια.

«Αυτό δεν με αφορά». Σταματάει για λίγο και συνεχίζει χαμηλόφωνα, « Κι ο παππούς μου μετανάστης ήταν. Πέρασε άσχημα, …αλλά πώς θα ζήσουν τ’ εγγόνια μου;» Γυρίζει, για να φύγει. Τελευταία στιγμή στρέφεται και λέει με σκυμμένο το κεφάλι: «Αύριο, διαφορετικά θα φωνάξω την αστυνομία». 

 

Επικρατεί ημίφως. Μόνο η λάμψη απ’ τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια των απέναντι μπαλκονιών αντανακλά στο δώμα. Ο Αφρικανός αρχίζει με γρήγορες κινήσεις να γεμίζει τη βαλίτσα. 

Μαρία Κομπολίτη

…

Ζει στην Πάτρα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Δούλευε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Συμμετέχει σε πολιτιστικές, κοινωνικές και πολιτικές δράσεις. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ, στο ΕΚΠΑ, στον Ιανό και στις εκδόσεις Αλάτι. Έχει ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ και το σεμινάριο διόρθωσης και  επιμέλειας κειμένων των εκδόσεων Ιανού. Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις, έχουν επιλεγεί σε διαγωνισμούς και έχουν αναρτηθεί σε ιστοσελίδες. Επιμελείται βιβλία. Διδάσκει εθελοντικά σε σχολείο μεταναστών. Της αρέσει ο χορός, το καρναβάλι, το θέατρο, ο κινηματογράφος, το περπάτημα, τα ταξίδια και η παρέα με φίλους.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον πρώτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Ιστορίες με Αλάτι

https://www.ekdoseisalati.com/p/istories-me-alati-syllogiko/ 

Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές

https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches/ 

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά.

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/

Ξεθωριασμένες πεταλούδες

https://www.ekdoseisalati.com/p/xethoriasmenes-petaloydes/

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

Μικρά και Χριστουγεννιάτικα (υπό έκδοση)

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Καλαϊτζίδου

Η αξέχαστη γιορτή της Ανδρομάχης

Κάποιος γιόρταζε. Δεν θυμάμαι ποιος. Ούτε το όνομά μου καλά καλά δεν μπορώ να θυμηθώ. Σ’ ένα τραπέζι καθίσαμε να φάμε. Μερικά τσιν τσιν ακούστηκαν, πολύ γλυκός ο θόρυβος των ποτηριών σ’ αυτήν την περίπτωση. «Στην υγειά μας» είπε κάποιος και ξεκινήσαμε το φαγητό. 

«Δώσε μου λίγο το αλάτι» ο ένας.

«Πέρασέ μου την κέτσαπ» ο άλλος.

«Τη σαλάτα μου δίνεις, σε παρακαλώ;»

Πολύ κουραστικό. Ας πάρει ο καθένας, τέλος πάντων ό,τι θέλει μόνος του και μετά ας καθίσει στη θέση του.

Τελειώσαμε το φαγητό και ήρθε το γλυκό. Καραμελέ με φράουλες. Δελεαστικό πιάτο, ενδιαφέρον επιδόρπιο. Το καταβρόχθισαν όλο, οι μικροί της παρέας. Για τους μεγάλους έμειναν μόνο τα κοτσάνια, από τις φράουλες. 

Σειρά είχε ο καφές.

«Φραπέ γλυκό με γάλα» x2

«Ελληνικό μέτριο» x3

«Γαλλικό σκέτο» μόνο 1.

«Irish coffee» ένας πάλι. 

Εκεί δεν άντεξα, την έκανα την ερώτηση.

«Irish coffee είχατε και στο χωριό σας;»

Έτσι έλεγε η γιαγιά μου όταν κάτι της φαινόταν περίεργο. Χωρίς βέβαια να περιμένει απάντηση. 

Το κατάστημα ήταν ιντερνάσιοναλ. Χαρά στην υπομονή της Ανδρομάχης. Για τους μικρούς είχε χυμό, όσο και να λιγουρεύονταν τους καφέδες. Ένα εικοσάλεπτο αργότερα εμφανίστηκε με έναν δίσκο τεραστίων διαστάσεων. Να τη βοηθήσω προσφέρθηκα, «ευχαριστώ» μου είπε, «τα καταφέρνω». Σε εκείνο το σημείο κουτρουβαλιαστήκαμε και οι δύο. Ποιος σκόνταψε πού, δεν θυμάμαι. Στο μυαλό μου έμεινε ο θόρυβος των ποτηριών να σπάνε στο πάτωμα. Ίσως και στο κεφάλι μου να έπεσε κάποιο. Κανείς δεν ήπιε καφέ ή χυμό σε εκείνη τη γιορτή νομίζω. Έμειναν στα τσιν τσιν και το γλυκό.

Μα φυσικά, η Ανδρομάχη γιόρταζε!  Χρόνια πολλά της είπα; Εγώ ακόμα δεν θυμάμαι το όνομά μου. Ας της τηλεφωνήσω, ίσως μου πει και πως με λένε.

Η Ανδρομάχη όμως ποια είναι;

Μαρία Καλαϊτζίδου

…

Ζει στον Παντελεήμονα του Κιλκίς με την οικογένειά της. Σπούδασε γραφιστική στο Ι.Ε.Κ. Κιλκίς. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και αγιογραφίας στο εργαστήρι του δήμου Ελευθερίου Κορδελιού και κόμικς στο Καλλιτεχνικό & πολιτιστικό Σύνολο «η πόλις» στο Κιλκίς. Ασχολείται με τη ζωγραφική, την αγιογραφία και την ψηφιακή ζωγραφική. Διδάσκει ζωγραφική σε παιδιά.

Συμμετείχε σε εκθέσεις ζωγραφικής και αγιογραφίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον πέμπτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/

Ξεθωριασμένες πεταλούδες

https://www.ekdoseisalati.com/p/xethoriasmenes-petaloydes/

Και

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά.

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Βακαλοπούλου

 

Τώρα είναι αργά

Καθόμουν μόνος ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Εκεί, στο σημείο που σου άρεσε πάντα να στέκεσαι όταν πηγαίναμε στο εξοχικό. Είναι σαν να σε βλέπω με το αραχνοϋφαντο παρεό σου, να βγαίνεις από το σπίτι και να τρέχεις κρατώντας το καπέλο μου για να με προστατεύσεις από τον ήλιο. Η νύφη σου να σε κοιτά απορημένη -πατημένα τα σαράντα εγώ- κι εσύ να περιμένεις πρώτα να το βάλω κι ύστερα να φύγεις. Πώς να ξεχάσω το παράπονό σου κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι σου; «Σκύψε, αγόρι μου, να σε φιλήσω κι αν θες δώσε μου κι εμένα ένα γλυκό φιλάκι». Κι εγώ ήθελα να παραστήσω τον άντρα κι έλεγα: «Όχι τώρα, μάνα, βιάζομαι!» Αχ, μανούλα! Το πιο μεγάλο μου λάθος ήταν αυτό ακριβώς, να σε θεωρώ δεδομένη. Να έχω την ψευδαίσθηση ότι έχω τον χρόνο για αγκαλιές, όπως τότε που ήμουν πέντε και κοιμόμασταν μαζί. Ότι δεν πειράζει που δεν ερχόμουν να πιούμε καφέ, μιας και είχα κανονίσει με φίλους ή ήμουν αγχωμένος με το νέο project στη δουλειά, θα τον πίναμε άλλη φορά. Ποια άλλη; Δεν υπάρχει άλλη…

Από το βράδυ είχα την αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί.. Ίσως έφταιγε και η φωνή σου, μανούλα, στο τηλέφωνο. Ένιωσα παράξενη τη χροιά, αλλά φοβήθηκα να ρωτήσω. Ξάπλωσα, μα τα μάτια μου δεν έκλειναν με τίποτα. Στριφογυρνούσα από τη μια, ύστερα από την άλλη. Και τότε χτύπησε ξανά. Ένας ανατριχιαστικός ήχος. «Αγόρι μου, η μαμά σου…» μονολογούσε κλαίγοντας ο πατέρας μου. Ούτε ξέρω για πότε βρέθηκα στην κουζίνα του πατρικού μου, να κοιτώ σαστισμένος τον απελπισμένο πατέρα να αγκαλιάζει με τρυφερότητα το άψυχο μεν αλλά ζεστό ακόμα προσωπάκι της. Να τη φιλά, να τη νανουρίζει κι εγώ εκεί, άγαλμα, σαν να με είχε μαγέψει κάποια άσχημη μάγισσα, να μη μιλώ, να μην κλαίω, να μη νιώθω τίποτα, ένα απόλυτο κενό μες την καρδιά μου..

Αχ μανούλα, τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύτιμη ήσουν για μένα. Τώρα όμως είναι αργά. Εσύ πια ταξιδεύεις γι’ αλλού κι εγώ εδώ μόνος, ορφανός. Πού είναι τα κυριακάτικα τραπέζια που έστρωνες και μαγείρευες το αγαπημένο μου κοκκινιστό; Πού είναι τα ζαρωμένα σου χεράκια που μ’ έπιαναν σφιχτά και μου έδιναν κουράγιο όταν υπήρχε ένα πρόβλημα στο σπίτι ή στη δουλειά; Μανούλα μου γλυκιά, συγγνώμη…

Τώρα αναγνωρίζω το λάθος και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για ν’ απαλύνω τον πόνο μου είναι να φωνάξω: «Δείξτε την αγάπη σας στους γονείς σας. Γεμίστε με αναμνήσεις και χάδια το μυαλό και το κορμί σας. Έτσι ώστε όταν θα έρθει η ώρα του αποχωρισμού, να νιώσετε ηρεμία μέσα σας, πληρότητα. Να νιώσετε ότι όλα έγιναν στην ώρα τους, ότι δεν μετανιώνετε για κάτι…»

Ατενίζω τη θάλασσα, που τόσο αγαπούσες, και νιώθω την αύρα σου ή ακούω τη φωνή σου, βαθιά μέσα μου. Αλλά δεν είναι το ίδιο, μαμά. Να ξέρεις, αν από θαύμα γυρνούσες πίσω, χίλιες αγκαλιές, χίλια φιλιά, χίλια χουχουλιάσματα θα κάναμε, όπως τότε που ήμουνα μικρός. Σ’ αγαπώ, μανούλα, και πίστεψέ με, τώρα πια, νομίζω πιο συνειδητά από ποτέ!

Μαρία Βακαλοπούλου

…

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1977. Ασχολήθηκα στα φοιτητικά μου χρόνια με το θέατρο το οποίο λατρεύω.

Χαίρομαι που είμαι δασκάλα και μπορώ να γίνομαι και εγώ μικρό παιδί μαζί τους ξανά και ξανά.

Με τη συγγραφή έχω μια σχέση αγάπης. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά μου, οι εικόνες που προσελκύουν το βλέμμα μου, η ανάγκη μου να δραπετεύσω από την πραγματικότητα είναι πηγές έμπνευσης που με ωθούν κατά κάποιον τρόπο να εκφραστώ.

Μέχρι τώρα τα κείμενα που έχω γράψει είναι θεατρικά  ή παραμύθια ή ποιήματα που γράφτηκαν μέσα στα σχολικά πλαίσια με τη βοήθεια των μαθητών/τριών μου.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον δέκατο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/  

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

Ερατώ

 

Η Ερατώ είναι συγκάτοικός μου εδώ κι έναν χρόνο. Παρδαλή, δασύτριχη γούνα, γλυκό γατούλι. Μάτια διαπεραστικά κι αετίσιο περήφανο περπάτημα. Σκέτη Ναόμι Κάμπελ. Νύχια γαμψά, σκληρότατα. Δόντια, κοφτερά μαχαίρια σαρκοφάγου. Κατατρομάζω στο επικίνδυνο χάος του χασμουρητού της. Αν γουστάρει με ακούει, αν όχι, με γράφει κανονικά. Κάθεται, γλείφεται, καθαρίζεται μπροστά στη μπαλκονόπορτα. Ατενίζει με τις ώρες έξω. Να τη σπάσει θέλει, να δραπετεύσει; Αναρωτιέμαι.

Τ’ απογεύματα ντοπάρεται. Τρέχει με κατοστάρι ολυμπιακού ρεκόρ, πηδάει σαν τέλειος άλτης τα πάντα, γρατζουνάει ό,τι της αντιστέκεται. Τίποτα εύθραυστο, πουθενά στο σπίτι. Με μπαλάκια πινγκ πονγκ παίζει μόνο και ανταγωνίζεται την ταχύτητα του φωτός.

Έχει βγει έξω μόνο στην αγκαλιά μου και μόνο για εμβόλια και στείρωση. Προσπαθώ να την εξανθρωπίσω με μουλαρίσια επιμονή.

Πριν έναν μήνα, ορμώντας σαν πύραυλος με συμπαντική ταχύτητα, σπάει τη σίτα της ανοιχτής πόρτας και σκαρφαλώνει στο πεύκο της αυλής. Πανικόβλητη τρέχω από κάτω μυξοκλαίγοντας και παρακαλώντας. «Έλα, καλή μου Ερατώ, σε παρακαλώ, κατέβα, κι εγώ χαλί να με πατάς και να με γδέρνεις». Θεέ μου, πού κατάντησα!

Αρχίζει να κατηφορίζει άμαθη. Και ξαφνικά, παρ’ την κάτω στις πλάκες φαρδιά-πλατιά με παραμορφωμένο σαγόνι και αναβλύζον αίμα στη μύτη. «Ερατώ μου, γλυκιά μου Ερατούλα» κραυγάζω και κλαίω απελπισμένα. «Τώρα τι να σχολιάσω! Δεν ήξερες, εσύ η επιστήμονας, ότι η φύση μου είναι η ελευθερία και το σκαρφάλωμα; Γιατί μου το στέρησες από μωρό, ε; Γιατί;» την ακούω αποσβολωμένη να μου λέει. Και να συνεχίζει: «Άντε, τρέχα με τώρα γρήγορα στον κτηνίατρο!»

Δήμητρα Γκιντίδου

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Αγάπη Ίρις Αγγέλου

 

Νοερά ταξίδια στο Άχρονο Τώρα

Για πού ξεκίνησες να πας,

Εσύ, Κόρη του Ήλιου

και ξέχασες καταγωγή

κι όλη την ύπαρξη σου;

 

Σε ποια κελιά σε ρίξανε

του Αυγούστου μεσημέρι,

με σκέψεις φόβου, τρόμου, καταχνιάς,

μ’ έναν βλαστό αγκάλη;

 

Σε ποιους ναούς ταξίδεψες;

Σε μια Δήλο ή στους Δελφούς;

Ω Απολλώνια θεά, Ιέρεια Αγάπης!

 

Σε ποιαν Ιθάκη Πηνελόπη έγινες,

υφαίνεις τους μνηστήρες;

Ακούς τον Πάτροκλο

που υμνεί νεκρό τον Αχιλλέα;

 

Ποιος Οδυσσέας έχει τις γεύσεις σου,

της νιότης σου τη λάβα

και δεν αντάμωσε κανείς

Τον πόνο της ψυχής σου;

 

Το γέλιο σου ανάστησες.

Άλλαξες την πνοή σου.

Κι από δεσμά και σίδερα

Έπλασες παραδείσους.

Αγάπη Ίρις Αγγέλου

…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πόλη των Σερρών. Σε ηλικία δεκαοχτώ ετών ήρθα στην Αθήνα όπου και ζω. Έχω δύο υπέροχα παιδιά και μια εγγονή που λατρεύω και τη θεωρώ τον μεγαλύτερο δάσκαλό μου.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω. Σε χαρτί ή χαρτοπετσέτες, σε ξύλο ή στην άμμο. Ποτέ δεν αποφάσιζα να τα ολοκληρώσω.

Σε μια  δύσκολη στιγμή μου, το 2021, άρχισαν όλα  όσα έγραφα να έχουν υπόσταση. Σ’ εκείνη την πόρτα που άνοιξε μπήκε ο αέρας των ονείρων, της ελευθερίας, της δημιουργικότητας.

Τρεις ασχολίες με κράτησαν δυνατή: συγγραφή, φωτογραφία και  η εγγονή μου η Σίλια.

Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Στο ολόδικό μου σύννεφο ολοκάθαρου αέρα. Κι από δω σας συστήνομαι.

…

Η Αγάπη παρακολούθησε τον όγδοο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/  

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

Τρίστιχα για το καρπούζι

 

Αγάπη Αγγέλου

Καρπουζόκοσμος

Στην Ονειροχώρα μας

Μελιά παιδάκια

 

Ανθίμου Μαρία

Καρπουζοφίλος

Στα χείλη του δροσίζω

Καλοκαίρι μου

 

Γεωργιάδης Μάκης

Γλυκό το θέρος,

καρπαζοεισπράκτορες

της ανεμελιάς

 

Γιανναδάκη Μαρία

Σμαραγδί φλοιός,

Ρουμπινένιος κρύσταλλος,

Θέρους ραστώνη.

 

Γιώτη Σταυρούλα

Φέτα καρπούζι

Παιδικά καλοκαίρια

Γλυκιά η γεύση

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Καρπουζοδροσιά

η καρδιά μου γεμάτη

αυγουστιάτικη

 

Δεγκιάρη Αλεξάνδρα

Μέλι στο στόμα

χυμός καλοκαιρινός

κόκκινος πόθος

 

Ιωακειμίδου Αναστασία

Κόκκινη γλύκα

Δροσίζει ουρανίσκους

Το καρπουζάκι

 

Καλμαντή Μίνα

Θάμπος ο ήλιος

Δροσιά το καρπουζάκι

Ούζο, σώσε μας

 

Κασσελούρη Αναστασία

Κόκκινος κάμπος

Μαύρα πρόβατα βόσκουν

Στην πράσινη γη

 

Κοντοπούλου Φωτεινή

Ωραίος μήνας

Κόκκινα καρπουζάκια

μας ξεδιψάνε!

 

Κορδώνη Αρίστη

Κόκκινο μέλι

κουκούτσια και αν έχεις

δεν σε αλλάζω

 

Κουρτζόγλου Στέλλα

Τα χείλη στάζουν

Καλοκαιρινή δροσιά

Θέλεις καρπούζι;

 

Λεοκάτα Μελίνα

Πολύ αρέσει

Είναι καλοκαιρινό

Το αγαπάμε

 

Μακαριάν Μαριάννα

Δροσιά και γλυκά.

Τη ζέστη μηδενίζει.

Το καρπουζάκι.

 

Μπαφούτσου Χρύσα

 

Καλοκαίρι μου

Δώρο κρατώ καρπούζι

Στην αγκαλιά μου

 

Μπέλου Βάσω

Γλυκά τα χείλη

Σαν καρπουζιού σταγόνες

Δροσιά σ’ αφήνει

 

Μπιτσάκου Τζωρτζίνα

Ζουμερό, γλυκό

Θύμηση καλοκαιριού

Το θέλω όλο

 

Νάνη Βούλα

Γλυκό σεργιάνι

Η θάλασσα κόκκινη

Τρέχουν τα ζουμιά

 

Ποθουλάκη Εσθήρ

Καλοκαιράκι,

καρπουζάκι μυρίζει,

Ω και αλμύρα.

 

Ράλλη Ζωή

Στάζει ποτάμι

η μελωμένη σάρκα

στο κατωχείλι.

 

Ρηγάτου Βασιλική

Μαύρα αγκάθια,

μα δες καρδιά κόκκινη!

Πράσινο τείχος.

Ρόκα Σοφία

Γλυκός Αύγουστος

Ζεστά απογεύματα

Χρώμα καρπουζί

  

Ρουσουνέλου Δήμητρα

Μαύρα τα σπόρια

Καλοκαίρι μυρίζει

Δίνει τη δροσιά

 

Σταυροπούλου Βασιλική

Χυμώδης σάρκα

Άπληστες δαγκωματιές

Ηδονής ρυάκι

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Γλυκερή γεύση

απόλαυση δροσερή

καλοκαιράκι

 

Τσικνιαδοπούλου Φλώρα

Κόκκινη καρδιά

Έρωτα να θυμίζει

Καλοκαιρινό

 

Τσιφοπούλου Όλγα

Χρώμα κόκκινο

Γλυκά μελένια πάντα

Μαγικός χυμός

 

Χιώτη Ειρήνη

Κόκκινο χρώμα

του Αυγούστου φεγγάρι

βράδυ στην ακτή

 

Χριστοφόρου Χριστόφορος

Σπάνιο πλάσμα,

Καρπουζοδεινόσαυρος

Σώζει τη χώρα.

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Μαύρα σποράκια

Στολίζουν την καρδιά σου

Γλυκό καρπούζι