Μεγάλη Πέμπτη (τρίστιχα)

 

Γιαμουρίδου Κική

Μυστικός Δείπνος

Αγκάθινο στεφάνι

Κόκκινα αυγά

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Σκύβεις στα πόδια

ευλαβικά τα πλένεις

θεοποιείσαι

 

Κασσελούρη Αναστασία

Στον σταυρό ψηλά

Το αίμα Του κύλησε

Κόκκινη βαφή

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Μεγάλη Πέμπτη,

το κόκκινο ορίζει

μια μέρα θλίψης.

 

Κωνσταντίνου Μαρίνα

Δείπνο μυστικό

Αρχή της προδοσίας

Πάσχα θα φέρει

 

Παππά Ελένη

Αναμάρτητος,

Συ στο ξύλο της ζωής,

ριπή στον Άδη.

 

Ρηγάτου Βίκυ

Ατμόσφαιρα γκρι

Ταφή ετοιμάζεται

Θρηνεί ο κόσμος

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Κόκκινο χρώμα

Κάθε Μεγάλη Πέμπτη

Ντύνει τα αυγά

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Μεγάλη Πέμπτη

Ευαγγέλια ψάλλουν

Έθιμο βαφής...

Μεγάλη Τετάρτη

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Περίπου στα μισά.

Κι ο Ιούδας ετοιμάζεται.

 

Μεγάλο Ευχέλαιο.

Αλεύρι.

Λάδι.

Και κεριά.

Για το προζύμι.

Ετοιμάζεται κι αυτό.

Εφτά ευχές

μα τι να πρωτοευχηθεί κανείς;

 

Είναι κι η εκείνη η γυναίκα,

που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού.

Μετάνοια.

Μεταστροφή

Συγχώρεση.

Συγχώρεση.

Συγχώρεση.

Χωράει κάπου εδώ κι η προδοσία;

 

Μανουσάκη Κατερίνα

Είναι και εκείνο το σύννεφο

Που δεν λέει να φύγει

Θαρρείς και κάτι θέλει να μου πει

Θλιμμένη η νυχάτα απόψε

Μεγάλη Τετάρτη ξημερώνει, το ξέχασες;

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Με μύρο ακριβό

Λούζει τα μαλλιά σου

Κι αλείφει τα πόδια σου

Γονατιστή εμπρός σου

Μετανοεί αληθινά

Συγχώρεση γυρεύει

Και εσύ τη συγχωρείς

Διαγράφεις κάθε αμαρτία

Παρά τις διαφωνίες

Κι ετοιμάζεσαι

Για το τέλος που πλησιάζει

Καθώς ο Ιούδας

προδοσία ετοιμάζει

Για τριάντα μόνο αργύρια

Σωτηροπούλου Ρούλα

Μεγάλη Τετάρτη,

ευωδία μύρου

στο σώμα και την ψυχή.

Άραγε σπατάλη ή ετοιμασία ταφής;

Επτά Ευαγγέλια.

Επτά ψυχές.

Σταύρωμα ευλογημένο.

Φυλαχτό χρονιάς που δίνει άφεση αμαρτιών,

ενώ προετοιμάζεται ο δρόμος της προδοσίας...

 

Οσία Κασσιανή

 

Γιαμουρίδου Κική

Η Οσία Κασσιανή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεόφιλου. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι επιβεβαιώνουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογής συζύγου που οργάνωσε η μητριά του. Στη μέλλουσα βασίλισσα θα πρόσφερε ένα χρυσό μήλο. Ο βασιλιάς θαμπώθηκε από τη σωματική ομορφιά της Κασσιανής. Ήταν όμως ιδιόρρυθμος και αυθάδης. Κοιτάζοντάς την είπε: «Εκ γυναικός τα χείρω». Η Κασσιανή, ετοιμόλογη και γνωρίζοντας τις συνέπειες, αποκρίθηκε: «Και εκ γυναικός τα κρείττω». Αυτός ήταν ο ακριβής διάλογος. Ο τραυματισμένος εγωισμός του Θεόφιλου τον ανάγκασε να επιλέξει για γυναίκα του τη Θεοδώρα. Η Κασσιανή ίδρυσε κοντά στα τείχη της Πόλης ένα κοινόβιο το 843 μ.Χ. και έγινε η πρώτη ηγουμένη. Προικισμένη με ποιητικό ταλέντο και ευφυΐα, αντί για τη βασιλική αλουργίδα, προτίμησε το ταπεινό σχήμα της μοναχής. Έγραψε 45 έργα, 23 από τα οποία, θεωρούνται σίγουρα δικά της. Ήταν υμνογράφος και μελωδός και είχε ευγενική καταγωγή. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεόφιλος -αντιλαμβανόμενος το μεγάλο του λάθος- θέλησε, πριν πεθάνει, να την επισκεφτεί. Εκείνη έγραφε το γνωστό τροπάριο, που ψέλνουν στις εκκλησίες τη Μεγάλη Τρίτη. Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του ίδιου και της φρουράς, κρύφτηκε. Κατάφερε να φτάσει στο κελί της μόνος. Ενώ κατάλαβε που κρυβόταν, σεβάστηκε την επιθυμία της να μη σκανδαλιστεί. Διάβασε το τροπάριο, πρόσθεσε έναν στίχο με νόημα και έφυγε. Η Κασσιανή, στη συνέχεια, ολοκλήρωσε τον ύμνο, χωρίς να τον παραλείψει. Το έργο της διακρίνει πολύ συναίσθημα και θεοσέβεια. Η αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα, που αναφέρει στο τροπάριο της, καμία σχέση δεν έχει ούτε με την ίδια και τη ζωή της, ούτε με τη Μαρία τη Μαγδαλινή. Τα πόδια του Ιησού έπλυνε μια απλή γυναίκα, πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που περιγράφει τη σκηνή, δεν αναφέρει πουθενά όνομα. Οι Απόστολοι δεν δίσταζαν να περιγράψουν τις δικές τους ατέλειες και τις πτώσεις τους. Όπου όμως αναφέρονται σε αμαρτωλούς που μετανοούν, είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Γιανναδάκη Μαρία

Στην Κωνσταντινούπολη, αρχές του 9ου αιώνα, γεννήθηκε η Κασσιανή. Έζησε σε μία πλούσια οικογένεια που της πρόσφερε μόρφωση και καλλιέργεια. Καθώς μεγάλωνε, γινόταν μια πολύ όμορφη νέα γεμάτη αυτοπεποίθηση και περισσή ευγένεια.

Όταν η Κασσιανή ήταν είκοσι ετών, η Ευφροσύνη, η μητριά του νεαρού αυτοκράτορα Θεόφιλου, προσκάλεσε το 830 μ.Χ. στο παλάτι τις ωραιότερες και επιφανέστερες νέες, προκειμένου ο Θεόφιλος να διαλέξει τη μελλοντική σύζυγό του. Μεταξύ των δώδεκα «καλλίστων παρθένων» που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση ήταν και η πανέμορφη Κασσιανή.

Ο νεαρός αυτοκράτορας εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της Κασσιανής και θέλοντας να διαπιστώσει αν ήταν εξίσου έξυπνη, της είπε: «Από μία γυναίκα ήρθαν στον κόσμο οι συμφορές», αναφερόμενος στις συνέπειες των πράξεων της Εύας της πρωτόπλαστης. Η Κασσιανή, ετοιμόλογη, αποκρίθηκε: «Και από μία γυναίκα ήρθε στον κόσμο το καλό», αναφερόμενη στη γέννηση του Χριστού μέσω της Παναγίας.

Ο Θεόφιλος εκνευρίστηκε από την καθαρότητα του βλέμματος της Κασσιανής, έπνιξε τα συναισθήματα που ένιωσε για εκείνη και έδωσε το χρυσό μήλο στη Θεοδώρα. Η Κασσιανή, μετά τη σκληρή στάση του αυτοκράτορα, αφιερώθηκε στην Εκκλησία και έγινε μία από τις σημαντικότερες υμνογράφους.

Λέγεται ότι ο αυτοκράτορας παρέμεινε ερωτευμένος μαζί της και ήθελε να τη δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει. Έτσι, πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το γνωστό τροπάριο που ακούγεται στις Εκκλησίες το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης. Κι εκείνη τον αγαπούσε ακόμη, αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στον Θεό, γι’ αυτό και κρύφτηκε. Ο Θεόφιλος μπήκε στο κελί της. Όμως δεν τη βρήκε και τότε έκλαψε μετανιωμένος.

Σήμερα, πολλοί πιστεύουν ότι η Κασσιανή ήταν αμαρτωλή γυναίκα και υποστηρίζουν ότι ταυτίζεται με την πόρνη που αναφέρεται στον ύμνο. Ωστόσο, η ιστορία αποδεικνύει ότι ήταν μία προικισμένη γυναίκα που, παρά τη μόρφωση και την ομορφιά της, προτίμησε να αφιερωθεί στον Θεό.

Αναμνήσεις από μια Μεγάλη Δευτέρα

 

Γιαμουρίδου Κική

«Είχαμε ετοιμάσει το σπίτι για το Πάσχα και τον ερχομό σου. Τότε δεν υπήρχε ο υπέρηχος. Ήξερα απλώς πως μπήκα στον μήνα μου. Οι πασχαλιές μοσχομύριζαν. Οι γλάστρες όλες βαμμένες κόκκινο χρώμα και τα πεζούλια λευκό. Ένιωθα τόση χαρά! Αυτήν τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Η βοήθεια της γιαγιάς σου πολύτιμη. Δεν ήταν και πολύ εύκολο να τα καταφέρω όλα μόνη μου. Μεγάλο το σπίτι, δύσκολες οι δουλειές του κήπου. Εσύ μου θύμιζες συνεχώς την παρουσία σου κλωτσώντας με. Ζωηρή από την κοιλιά. Οι σούβλες βγήκανε από την αποθήκη. Όλοι πιστεύαμε πως θα ψήσουμε και θα σ’ έχουμε ανάμεσα μας. Την Κυριακή πήγα στην εκκλησία για τα βάγια. Ένιωθα κουρασμένη και είχα μικροπονάκια. Η γιαγιά με μάλωσε.

“Αρκετά πια. Θα γεννήσεις πριν την ώρα σου”.

Ξημέρωσε Μεγάλη Δευτέρα. Οι πόνοι συνεχίστηκαν. Έγιναν πιο έντονοι. Ενημέρωσα τη γιατρό μου.

“Σήμερα θα γεννήσεις, Γεωργία μου. Μέχρι το απόγευμα θα έχει έρθει το μωρό”.

15:30 το πρώτο σου κλάμα.

“Κορίτσι!”

Το πρώτο μου παιδί. Ήταν μια Μεγάλη Δευτέρα. Η μεγαλύτερη της ζωής μου».

Αυτά τα λόγια σου, μανούλα μου, θα τα θυμάμαι πάντα. Κάθε μεγάλη Εβδομάδα, κάθε Πάσχα, ακόμη πιο πολύ. Σου χρωστάω τη ζωή μου!

Γκιντίδου Δήμητρα

Μεγάλωσα με τις επιταγές και τα έθιμα της θρησκείας. Σ’ όλο το Δημοτικό κάθε Σάββατο μπάνιο και κατηχητικό. Κάθε Κυριακή υποχρεωτικά εκκλησιαστική ακολουθία. Τετάρτες και Παρασκευές νηστεία. Γενικά ακολουθούσαμε τις κοινωνικές συνήθειες, χωρίς φανατισμό, αλλά τηρούσαμε τα ήθη και τα έθιμα. Ειδικά η μητέρα έβρισκε ευκαιρία και για κυριακάτικη έξοδο. Ο πατέρας ήταν φανατικά αντίθετος, αλλά έκανε λίγο τα στραβά μάτια. Ακόμα τον θυμάμαι να σχολιάζει, με χαμόγελο βέβαια πάντα: «Ο τεμπέλης κι ο φαγάς ή χωροφύλακας ή παπάς. Κακή φάρα οι ρασοφόροι. Ευτυχώς που έχω μέσον τη μάνα σας για τον Παράδεισο» και της χαμογελούσε.

Αγαπούσα υπερβολικά τη μουσική κι είχα συντροφιά μου ασταμάτητα το ραδιόφωνο, τη μόνη διασκέδαση που διέθετα τότε. Μέρα νύχτα το κουβαλούσα μαζί μου παντού. Άκουγα τα πάντα ασταμάτητα: τραγούδια, συζητήσεις, παραμύθια, βιβλία, θέατρο, ειδήσεις. Ανεξέλεγκτα. Σαν να διψούσα για γνώσεις κι αυτό με πότιζε.

Με τον ερχομό της Μεγάλης Δευτέρας σταματούσαν τα πάντα στο ραδιόφωνο. Για μια ατελείωτη Μεγάλη Εβδομάδα μετέδιδε μόνο κλασική μουσική. Μαζί της ξεκινούσε κι ο δικός μου Γολγοθάς. Δεν είχα καμιά άλλη εναλλακτική. Άκουγα, λοιπόν, μόνο αυτήν τη μουσική, αποκλεισμένη απ’ οτιδήποτε άλλο.

Ενώ ξεκίνησε ως εφιάλτης αρχικά, έμαθα πάντως, από τότε, ν’ αγαπάω πολύ αυτήν την μουσική.

Σταθοπούλου Ιωάννα

Ενώ για πολλούς η Μεγάλη Δευτέρα σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας και της προετοιμασίας για το Πάσχα, για μένα σήμαινε την έναρξη των διακοπών στο χωριό.

Θυμάμαι που, κάθε τέτοια μέρα, το χωριό γέμιζε σιγά σιγά με κόσμο. Τα κλειστά σπίτια άνοιγαν τα σφαλισμένα παραθυρόφυλλά τους και οι γυναίκες ξεκινούσαν να τα καθαρίζουν και να τα ασβεστώνουν.

Το ίδιο συνέβαινε και με την εκκλησία. Όλοι βοηθούσαν με το καθάρισμα της. Αλλά και με το ξεχορτάριασμα και το ασβέστωμα του προαυλίου. Ακόμα και εμείς, που ήμασταν μικρά παιδιά.

Η Μεγάλη Δευτέρα σηματοδοτούσε και την έναρξη της νηστείας μας. Ακόμα θυμάμαι το ζυμωτό ψωμί που σιγοψηνόταν στον ξυλόφουρνο και μοσχοβολούσε ο τόπος. Που το κόβαμε σε φέτες και το πασπαλίζαμε με τριμμένη ντομάτα και ρίγανη. Και το αφράτο τηγανόψωμο με ζάχαρη ή μέλι που τρώγαμε καθισμένοι στο πρεβάζι, χαζεύοντας τον ήλιο που χανόταν μέσα στα χρώματα του δειλινού.

Και ακούγαμε το κελάηδημα του γκιόνη λίγο πριν έρθει η ώρα του ύπνου. Στριμωγμένοι όλοι σ’ ένα σπίτι μια σταλιά. Γεμάτοι όμως ευτυχία και χαρά ακόμα κι όταν κάναμε μπάνιο με το κανάτι μέσα σε μια σκάφη μπροστά στο αναμμένο τζάκι και κοιμόμασταν στρωματσάδα έξω στην αυλή.

 

Κυριακή των Βαΐων

 

Γιαμουρίδου Κική

Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται

Βάγια στρωμένα, γιορτή, χαρά και ενθουσιασμός.

 

Υποδοχή μεγαλοπρεπής,

σεμνός ο Κύριός μας, καθισμένος στο γαϊδουράκι.

 

Γνωρίζει και υπομένει.

Σύντομα θα έρθουν οι κραυγές: «Άρον Άρον, σταύρωσον αυτόν».

 

Αχαριστία, μίσος, εγωισμός.

Τότε, τώρα, πάντα.

Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται στο πέρασμα των αιώνων.

 

Όλα «δούναι και λαβείν» και «ο θάνατός σου, η ζωή μου».

Εκείνος, σταυρώθηκε για μας.

Απίστευτη η ματαιότητα των ανθρώπων!

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Βαγιάτικα

Ντύθηκε θρίαμβος,

η υποδοχή.

Στα σκαλιά της οίησης με ύψωσε.

Αγκάλιασα την ύβρη,

ανθρωπίνως.

Τα πάθη ακολούθησαν,

ανθρωπίνως.

Λοιδορίες, λίθοι,

λάσπη, πτύελα.

Προδοσία.

Γονάτισα. Σύρθηκα.

Πόνεσα.

Ανθρωπίνως.

Το βλέμμα έστρεψα

στον ουρανό.

Ψάχνω την Ανάσταση.

Θεϊκώς.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Και πάλι κάλαντα.

Κλαδάκια μαγικά.

Βαγιοχτυπήματα.

 

Δεν θα ξεχνάς!

Ακόμα κι αν «μετά βαΐων και κλάδων»

σε υποδέχονται,

μην τους πιστεύεις.

 

Οι ίδιοι, αυτοί,

κάποια στιγμή,

θα σε προδώσουν.

 

Κωνσταντίνου Μαρίνα

Είμαστε έτοιμοι να σε υποδεχτούμε, Ιησού,

περιμένουμε να φανείς με το γαϊδουράκι σου.

 

Τα ρούχα μας θα στρώνουμε στον δρόμο, βάγια στα χέρια θα κρατάμε

 

Μεγάλη είναι η χαρά μας.

Ως βασιλιά, με «Ωσαννά» θα σε δεχτούμε

 

Μόνο που δεν γνωρίζαμε το αύριο,

πού να ξέραμε πως αυτή θα είναι η αρχή για τα Άγια Πάθη σου.

 

Άνθρωποι, μία σε εξυψώνουν

σε σταυρώνουν δέκα.

 

 

Σάββατο του Λαζάρου

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Λαζαρικά

Πέφτω, βυθίζομαι.

Αγκαλιά χωμάτινη και γεύση

το σώμα μου.

Πάρε το χέρι μου,

η φωνή σου μπαμπάκι και σίδερο.

Σήκω.

Ανάσταση η πράξη σου.

Η σειρά σου τώρα, είπες,

να σε συναντήσεις.

Εκεί θα με βρεις.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Δεύρο έξω

Έκραξε στον τάφο του μπροστά.

Και το άψυχο κορμί του Λάζαρου πήρε ζωή.

Κι έγινε το αδύνατο δυνατό.

Ετρόμαξαν οι άπιστοι μπροστά σε αυτό το θαύμα.

Μα των πιστών ηχούν οι σάλπιγγες μιας Πανανθρώπινης Ελπίδας.

Το δάκρυ Του είναι η αγάπη στην αιώνια φιλία.

Το μήνυμα της Σωτηρίας των ανθρώπων.

Μετά τον θάνατο η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Τα καλαθάκια τους στολίσαν τα παιδιά.

Βγήκαν να πουν τα κάλαντα.

Κι οι μάνες έπιασαν τα λαζαράκια να ζυμώνουν,

μήπως χορτάσουν οι φαμίλιες τους ψωμί.

 

«Λάζαρε, δεύρο έξω» φώναξε ο Χριστός

κι ευθύς ο φίλος του αναστήθηκε.

Αρχιερείς και Φαρισαίοι θορυβήθηκαν πολύ.

Μα ο κόσμος πανηγύρισε.

 

Τον Λάζαρο κανένας δεν τον ρώτησε.

Για τα βαθιά σημάδια της ψυχής,

τα τραύματα και τις πληγές.

Νίκησε η ζωή, σου λέει.

 

Πικρό το γέλιο.

Κι η Ανάσταση ένα φιάσκο.

Τι να την κάνεις, όταν έχεις δει;

Όταν γνωρίζεις τι σε περιμένει…

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Ω Λάζαρε

Ταξίδι στον παράδεισο έκανες

Και ήρθες πάλι πίσω

Το θαύμα του να δεις

Σηκώθηκες από τον τάφο

Πέταξες το σάβανό σου

Και βγήκες έξω

Καθώς σε πρόσταξε

Όλος ζωή

Μία ακόμη ζωή να ζήσεις

Νικώντας τον θάνατο

Κι είναι η Ανάστασή σου

Ανάσταση χαράς

Αυτό το Σάββατο

Της Μεγάλης Σαρακοστής

Μέσα στης άνοιξης τα χρώματα

Που Λαζαράκια ψήνονται

Στους φούρνους

Και τα παιδιά τραγουδούν

Κάλαντα που έχουν το όνομά σου

 

Χαραμή Μεταξία

Την ώρα κείνη

Εκείνα τα απογεύματα της άνοιξης που ο ήλιος βάφει τον ορίζοντα

έμαθα να προσκυνώ τη ζωή που ανθεί μαζί με τις πασχαλιές

έμαθα ν’ αφουγκράζομαι το τρέμουλο της γης

την ώρα που ο Λάζαρος παλεύει με τον θάνατο

ν’ ακούω το κάλεσμα της σχηματισμένης ζωής

μέσα από το τσόφλι του αυγού να βλέπω τον πράσινο μανδύα της παπαρούνας να σκίζεται

το κόκκινο χρώμα της να σμίγει με το αίμα των πλασμάτων της γης

και να γίνεται τραγούδι που λένε τα παιδιά στις γειτονιές.

Την ώρα κείνη προσκυνώ τη ζωή που νίκησε.

Πασχαλίτσα, δες…

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Πασχαλίτσα, δες,

τοσοδούλα κι αν είναι,

κουβαλάει την άνοιξη,

μας φέρνει το Πάσχα,

ωφέλιμη για τη φύση,

φίλη των γεωργών,

καλοτυχία για τους ανθρώπους,

καλοσύνη διδάσκει,

ταπεινότητα, χάρη.

«Σκαθάρι της Παναγιάς» την ονομάζουν.

Ανάμεσα στο κόκκινο και λίγο μαύρο.

Πενθεί τον σταυρωμένο Χριστό

κι Ανάσταση προσμένει.

 

Κωνσταντίνου Μαρίνα

Πασχαλίτσα, δες,

η βροχή σταμάτησε...

Πολύχρωμο τόξο φάνηκε.

 

Πασχαλίτσα, δες,

χελιδόνια φωλιές χτίσανε,

στον ουρανό πετούν.

 

Πασχαλίτσα, δες,

τα λουλούδια λαμπερά

σκορπίζουν το άρωμά τους.

 

Πασχαλίτσα, δες,

εργατικές μέλισσες

στήνουνε τρελό χορό.

 

Πασχαλίτσα, δες,

η Άνοιξη απλώνεται μπροστά σου,

άνοιξε τα φτερά σου, πέταξε κι εσύ!

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Πασχαλίτσα, δες,

μία κόκκινη τελεία

μέσα στην ανοιχτή παλάμη.

Με εφτά πιτσιλιές και μικρά φτερά.

Πέτα πέτα, πασχαλίτσα,

να φέρεις γάλα και τυρί

και κόκκινα παπούτσια.

Εσύ που κάνεις βόλτες ολημερίς

από λουλούδι σε λουλούδι

και με χαρά χοροπηδάς

πάνω στα φύλλα του Απρίλη

κι όλο μιλάς για ταξίδια μακρινά

μέσα στης άνοιξης τις μέρες.

Πέτα, πέτα, πασχαλίτσα,

τύχη σε όλους φέρε.

 

Στυλιανού Λίτσα

Πασχαλίτσα, δες,

έν’ ακόμη λουλούδι

στον κήπο έχει φυτρώσει.

 

Κοιτάει ψηλά και περιμένει

κάποια ακτίδα του ήλιου

να το ζεστάνει.

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ιωάννα Σταθοπούλου

 

Αποκάλυψη 

Χρόνια σκυφτός και μόνος

Περιπατητής σε άγονα χώματα

Σκότωνα όνειρα και βούλιαζα ελπίδες

Συμφιλιωμένος με την απώλεια

Τόσο που έγινε συνήθεια

Ώσπου φάνηκες εσύ

Από το πουθενά

Μπήκες στον κόσμο μου

Σε ανύποπτο χρόνο

Σαν μυθικό ξωτικό σε ξένο τόπο

Τριγυρισμένο από αφιλόξενες σκιές

Ήρθες κι έσκασες στις κόρες των ματιών μου

Άπειρα πυροτεχνήματα που άγγιζαν το άπειρο

Πλημμυρίζοντας τις συννεφιές του ουρανού

Με τόξα στα χρώματα της ίριδας

Και το πολύχρωμο φως τους κούρνιασε στα σκοτάδια της ψυχής

Χάιδεψε τις ανοιχτές πληγές

Μέχρι που ένιωσα τον πόνο να με εγκαταλείπει

Κι ένα χαμόγελο ανακούφισης γεννήθηκε

Στις άκρες των χειλιών

Μαζί με πεταλούδες και φτερωτά αγγελάκια 

Που εκτοξεύουν ανεξέλεγκτα βέλη 

Και ανάβουν φωτιές 

 

Ιωάννα Σταθοπούλου

…

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ζει στην Κεφαλονιά. 

 Σπούδασε Διοίκηση και ασχολείται με τον τουρισμό, τις πωλήσεις, τη συγγραφή και τα εικαστικά.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα επαγγελματικού μακιγιάζ, δημιουργικής γραφής, ζωγραφικής, κεραμικής και αγιογραφίας, ενώ έχει λάβει μέρος σε τρεις ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και κεραμικής, αλλά και σε διαγωνισμούς δημιουργικής γραφής. 

Έχει δημιουργήσει αρκετές εικόνες για το ιστολόγιο «Ένα κείμενο, μία εικόνα» και έχει εικονογραφήσει το παραμύθι «Το Μαγικό Βοτάνι» (Εκδόσεις Σαΐτα).

Η ιστορία της «Το Τροπικό Χίπο Πίκο Πάσχα» συμμετείχε στο συλλογικό βιβλίο  «Μικρά και Πασχαλινά» (Εκδόσεις Αλάτι). Δείγματα δουλειάς της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές, διάφορα ιστοσελίδες, περιοδικά και ιστολόγια (Storywits, itravelpoetry κ.ά.).

…

Η Ιωάννα παρακολούθησε τον νέο κύκλο 3 του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει στο βιβλίο μας:

Μικρά και Πασχαλινά

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-paschalina/