Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Βέρρου

 

Πολύποδες

Αναλώνεις τον χρόνο σου περιδιαβαίνοντας τους δρόμους της πόλης, χαζεύεις τις βιτρίνες, μπαίνεις σε παράδρομους, παρατηρείς τους ανθρώπους, προσπαθείς να τυραννήσεις έτσι το μυαλό σου μήπως και κατεβάσει κάποια ιδέα. Ύστερα βλέπεις εκείνον εκεί που ξύνεται όπως μια μαϊμού. Αναρωτιέσαι· είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τις μαϊμούδες; Μετά, ακούς εκείνον τον άλλο που φταρνίζεται, κι από ένστικτο καλύπτεις με την παλάμη σου τις αναπνευστικές σου οδούς. Δεν θέλεις τώρα στα καλά του καθουμένου ν’ αρρωστήσεις! Οι σκέψεις σου διακόπτονται από το μουρμουρητό κάποιου που σε προσπερνά, συνομιλώντας μ’ έναν αόρατο ακροατή. Πώς θα ήταν αν ήσουν αόρατη κι εσύ όπως ο αόρατος άνθρωπος, αλλά χωρίς να έχεις την τύχη του, μέχρι που μία ρυτίδα στο μεσόφρυδό του αποκαλύπτει μία έκπληξη, δυσάρεστη ή ευχάριστη ποιος ξέρει, ενώ μπροστά σου ξεδιπλώνεται απαστράπτουσα η βιτρίνα εκείνου του ζαχαροπλαστείου. Έχεις ακατάσχετη σιελόρροια, όπως ο πόρνος κύριος Χ.Χ. μπροστά στα λευκά μπουτάκια της Λολίτας, όταν ένας οξύς πόνος στην κοιλιά, σ’ αναγκάζει να διπλωθείς στα δύο. Ο πολύποδας στο έντερό σου κάνει αισθητή την παρουσία του. Ναι, αυτός που δεν ξέρεις πόσα πόδια έχει και πρέπει να χειρουργηθεί σύντομα, τον οποίο εσύ αγνόησες επιδεικτικά που όμως αυτός σε υποχρεώνει τώρα αμέσως ν’ αναζητήσεις μία καρέκλα, ένα παγκάκι κάτι τέλος πάντων, μήπως κι αποφύγεις το ρεζιλίκι μιας ακούσιας επαφής, μπρούμυτα ή ανάσκελα, με τις πλάκες του πεζοδρομίου. Κι επειδή όταν αναζητάς κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να στο δώσει, βρίσκεσαι μπροστά στην βιτρίνα εκείνου του βιβλιοπωλείου όπου φιγουράρει φάτσα φόρα το τελευταίο σου βιβλίο. Αμέσως σηκώνεις το διπλωμένο σου σώμα, ευθυτενές κι αλαζονικό. Παραγνωρίζεις την ανάγκη σου να στηριχτείς στο σωτήριο περβάζι του βιβλιοπωλείου ή μπορεί και του δέντρου που φιγουράρει στο εξώφυλλο και προτιμάς κάτι πιο χορευτικό για να πιαστείς από εκείνο το κλαδί που έχει ξεφύγει και σε πλησιάζει τελετουργικά, μπερδεύοντάς σε μάλλον με τη Σοφία. Αυτή σου όμως η κίνηση προκαλεί το ενδιαφέρον των περαστικών που με περισσή περιέργεια έρχονται κοντά σου και προσπαθούν να καταλάβουν τι σου συμβαίνει ή και να σε στηρίξουν πριν σωριαστείς, γιατί διακρίνουν τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια σου, αλλά δεν ξέρουν αν είναι από πόνο ή από χαρά όταν ένας από τους περαστικούς, με έκδηλο ενθουσιασμό και παιχνιδιάρικη φωνή, θέτει το ερώτημα: «Μα εσείς δεν είστε ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου;»

Μαρία Βέρρου

…

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου συνεχίζω να ζω. Σπούδασα Γαλλική γλώσσα και φιλολογία στο Α.Π.Θ., ιταλική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Perugia. Για αρκετά χρόνια υπηρέτησα τον δημόσιο τομέα. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής με διάφορους συγγραφείς και έχω συμμετάσχει στα εργαστήρια λογοτεχνικής μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου με την Έφη Κορομηλά απ’ όπου και τα συλλογικά έργα:

α.Bernard Common: «Φευγαλέα και εφήμερα», Εκδόσεις Απόπειρα (2012),

β.M. Proust : «Όνειρα, μια ανθολογία από το έργο του», Εκδόσεις Γαβριηλίδης (2013) και

γ.Κρίση εποχής ή εποχή της κρίσης – τρία κείμενα των Alain Badiou, J.Generaux Amin Maalouf, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια (2016).

Κείμενά μου έχουν φιλοξενηθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά φρέαρ, Fractal, Διάστιχο, Περί Ου, στον ηλεκτρονικό Χάρτη και σε συλλογικούς τόμους.

Από τις Εκδόσεις Θράκα κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Σκάμματα του χρόνου». Από τις Εκδόσεις Εύμαρος κυκλοφορεί το δεύτερο βιβλίο μου με τίτλο «Η μεγαλοψυχία των δένδρων».

Σήμερα μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Δημιουργικής Γραφής των Π.Δ.Μ. και Α.Π.Θ.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον τρίτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Χαρά Σωτηροπούλου

 

Ως πότε;

Όσα ονόματα και αν έχω αλλάξει, όσα χρώματα και αν είχα ποτέ μου, από όπου και αν ξεκίνησα και όπου και αν πήγα -όχι ότι πάντοτε έφτανα στον προορισμό μου- ήθελα απλώς μια ευκαιρία…

Η θάλασσα οδηγός μου. Άλλες φορές με βάρκα, άλλες με κολύμπι. Μα, όσα χρόνια και αν περάσουν, ένα μήνυμα σε μπουκάλι ήμουν και θα είμαι. Που αποζητάει δύο χέρια να το εντοπίσουν. Που ψάχνει να βρει προορισμό πλέοντας στα ορμητικά νερά της ιστορίας. Θα το ανοίξει ποτέ κανείς;

Με λένε Μαρία, Αρμίρ, Φατιμέ.

Είμαι 2, 35, 68 ετών.

Ξεκίνησα από τη Σμύρνη το 1922, από τη Συρία το 2017, από το Αφγανιστάν το 2023.  

Και το ταξίδι συνεχίζεται. Και θα συνεχίζεται.

Ως πότε;

Χαρά Σωτηροπούλου

…

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναριογραφίας, δημιουργικής γραφής και δημοσιογραφίας. Εργάζεται ως αρθρογράφος και κείμενα της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Έχει γράψει στίχους, διηγήματα, παραμύθια και ποιήματα, κάποια από τα οποία έχουν διακριθεί και δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό «Κέφαλος». Το διήγημα της με τίτλο «Φεγγαροκλέφτρα» απέσπασε το Β’ Βραβείο στον Γ’ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας Κέφαλος. Έχει συμμετάσχει με κείμενα, ποιήματα και παραμύθια της στα συλλογικά βιβλία «Μ’ ένα στυλό διαρκείας», «Ελάτε να μιλήσουμε για ποίηση», «Ανθολόγιο – πεζά και ποιήματα με θέματα από τους μήνες και τις εποχές» και «Ξεθωριασμένες πεταλούδες» (Εκδόσεις Αλάτι). Έχει γράψει ένα διήγημα φαντασίας στον συλλογικό τόμο «13 Alter Ego» (Εκδόσεις Πηγή).  Τον Σεπτέμβριο του 2020 έγραψε το παιδικό ποίημα με τίτλο «Με τα χέρια καθαρά», το οποίο διανέμεται δωρεάν, με σκοπό την υγιεινή των χεριών και έχει χρησιμοποιηθεί για διδακτικούς σκοπούς σε τμήματα νηπιαγωγείων και δημοτικών ανά την Ελλάδα. Τον Δεκέμβριο του 2022 έγραψε τους στίχους για  «Το Τραγούδι του Δέντρου». Είναι δημιουργός και αρθρογράφος του βιβλιοφιλικού site readoclock.gr και συγγραφέας των παιδικών παραμυθιών «Η περιπέτεια του Κοκό» (Εκδόσεις Φυλάτος) και «Μια μέρα αλλιώτικη από τις άλλες» (Εκδόσεις Κομηνός).

…

Η Χαρά παρακολούθησε τον τρίτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Ελάτε να μιλήσουμε για Ποίηση

https://www.ekdoseisalati.com/p/elate-na-milisoyme-gia-poiisi/  

Ανθολόγιο-Πεζά και ποιήματα με θέματα από τους μήνες και τις εποχές

https://www.ekdoseisalati.com/p/anthologio-peza-kai-poiimata-me-themata-ap-toys-mines-kai-tis-epoches  

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/  

και

Ξεθωριασμένες Πεταλούδες

https://www.ekdoseisalati.com/p/xethoriasmenes-petaloydes/  

 

 

Το ψωμί

 

Γεωργοπούλου Χρύσα

Συνταγή βάβως

Αλεύρι όσο πάρει. Με το μάτι. Μην κολλάει μόνο στο χέρι. Θέλουμε να γίνει αφράτο, μυρωδάτο και αχνιστό. Ν’ αλείψουμε πάνω λίγο βούτυρο ή λαδάκι με ρίγανη. Τι θες; Μήπως λίγη φέτα; Έφερε ο παππούς βαρελίσια σήμερα από την αγορά. Καλά, θα δεις με το που βγει από τον ξυλοφουρνο, ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Κοίτα πώς τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Με προσπάθεια, λίγη δύναμη να το διπλώσουμε και πολλή αγάπη. Τώρα που το πλάσαμε, θέλει χάδι. Να, απαλά, το κάνουμε μια μπάλα, όμορφη και στρογγυλή. Θες να χαράξουμε κάνα σχέδιο απάνου; Κάνα λουλούδι ή μήπως να ρίξουμε καμιά χούφτα σουσάμι; Θα το μοιραστούμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Καθετί που αγαπάς να το μοιράζεσαι, παιδί μου!

 

Γιανναδάκη Μαρία

*Ψ*

υχή

ωμί

«Τι είναι η ψυχή;» αναρωτήθηκε ο Στέφανος. «Η ψυχή είναι αυτό που κρατά το σώμα» αποκρίθηκε η Μαρία. Τα δυο παιδιά μείνανε αμίλητα μπροστά στο μεγάλο παράθυρο της σάλας. Εκείνο που βλέπε στο πέλαγος.

«Αν η ψυχή κράτα το σώμα, τότε είναι σαν το ψωμί» σκέφτηκε ο Στέφανος. Οι ψυχές μοιάζουν με τα ψωμιά. Άλλα είναι αφράτα, μυρωδάτα. Άλλα είναι προζυμένια και άλλα είναι σκληρά σαν την πέτρα. Σαν αφήνονται ξεχασμένα σε μιαν άκρη, μουχλιάζουν και γίνονται μαύρα σαν τον έβενο.

«Το ψωμί κρατά το σώμα, αν είναι φρέσκο και νόστιμο» συνέχισε να σκέφτεται ο Στέφανος. Το τι είναι όμως νόστιμο αλλάζει απ’ άνθρωπο σε άνθρωπο. «Και η ζύμη; Τι ρόλο παίζει η ζύμη;» Αν είναι καλοδουλεμένη, φουσκώνει και ωριμάζει. Αν όμως παραμεληθεί, το ψωμί μαζεύει και ροζιάζει. Το σκληρό ψωμί αδυνατίζει το κορμί. Κάνει τα μάτια να χαθούν στις κόγχες. Μα το αφράτο το ψωμί δίνει ζωή στο σώμα, κάνει τα μάτια καθαρά και λαμπερά.

Όλα είναι φανερά! Δεν μασκαρεύεται η ψυχή!

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

Το τέλειο ψωμί

Προσπάθησα να φτιάξω το τέλειο ψωμί.

Δέκα μερόνυχτα έτρωγα απ’ τ’ αχνιστό ψωμί που έφτιαξα.

 

Πείναγα.

Γι’ αγάπη πείναγα.

Και το ψωμί ξερό, δίχως νερό.

Μήτε λάδι.

 

Τώρα στέκομαι δίπλα του με χέρια λερωμένα από τη ζύμη.

Ούτε και ξέρω αν θα τα πλύνω.

Κάθομαι και κοιτάζω κατάματα τη ζύμη.

Διψά κι αυτή να παραδοθεί στο σώμα της παρηγοριάς.

 

Ήρθε και η ποίηση να δοκιμάσει το ψωμί

Αφήνοντας πατημασιές μες στο ζυμάρι

Ταΐζοντας μνήμες πουδραρισμένες στο αλεύρι

 

«Δεν υπάρχει τέλειο ψωμί!» αναφώνησε

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Δωσ’ μου μια φέτα ψωμί

 

Δωσ’ μου μια φέτα ψωμί,

τούτο που μοίρασα με

Ζητιάνους, Πολέμιους και Κυνηγημένους,

-αυτοί μέτρησαν την ιστορία σπυρί σπυρί-

για τούτο που μάτωσα τόσο πολύ.

 

Δωσ’ μου μια φέτα ψωμί.

Μια φέτα απ’ το δικό σου χέρι.

Αυτό να με ξομολογήσει,

Αυτό να με αγαπήσει

Αυτό αύριο να με θάψει.

 

Συγγούνα Ρούλα

Μια ψίχα ψυχής

Αν με ρωτούσε κάποιος, σίγουρα θα έλεγα πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων σαν το ψωμί. Φτιαγμένες από υλικά αγνά, αλεύρι, νερό κι αλάτι. Έχοντας την καλύτερη μαγιά του μέλλοντος, τα παιδιά, προσθέτεις αλεύρι και νερό και τ’ αφήνεις να πλατσουρίζει στ’ απάνεμα νερά της καλοκαιρινής θάλασσας, ανακατεύοντάς το σαν την άμμο όταν ψάχνεις για κοχύλια. Με σωστή αναλογία βάζεις μια ιδέα από παιχνίδι, παραμύθι και ξεγνοιασιά, να βγει το ζυμάρι σταθερό, να μην «κολλάει» σε ανθρώπους και καταστάσεις παρά να μπορεί να σταθεί μονάχο του. Με πολλή αγάπη ζυμώνεται αργά, υπομονετικά, από τα χέρια γονιών, δασκάλων και μεντόρων. Κι όσο πλάθεις, συμπληρώνεις αυτό που λείπει, με προσοχή, γιατί να αφαιρέσεις δεν μπορείς. Μην ξεχάσεις λίγο αλάτι για τη σκανταλιά ή περισσότερο. Δεν πειράζει, θα γίνει και πιο νόστιμο.

Αν με ρωτούσε κάποιος, σίγουρα θα έλεγα πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων σαν το ψωμί. Καλοψημένες, ροδαλές και μοσχομυρωδάτες. Να λαχταρά κάποιος να τις γευτεί και να τις μάθει. Κι όταν φτάσει η ώρα για το ψήσιμο, θα γίνει η κόρα μαλακή ή πιο σκληρή, ανάλογα η ζωή πώς όρισε, μα μέσα η ψίχα του, πάντα ολόλευκη και εύπλαστη θα μείνει, σχεδόν όπως όταν ήμασταν παιδιά.

 

Τσεπεντζή Δήμητρα

Τρίστιχα του ψωμιού

Μια μπουκιά ψωμί

στου κόσμου το τραπέζι.

Στερηθήκαμε...

 

Μια μπουκιά ψωμί

χαμόγελο στα χείλη.

Αρνηθήκαμε...

Μια κουκουβάγια που την έλεγαν Οκτώβρη

 

Αργυροπούλου Βασιλεία

Η νεαρή κουκουβάγια που αντιπαθούσε το όνομά της

Πρώτη Οκτώβρη και είχαμε γεννητούρια στη φωλιά της οικογένειας των Γλαυκών, στο δάσος με τους Κέδρους, δυο βήματα από το χωριό με τις κόκκινες στέγες και τις μεγάλες αυλές. Έβρεξε κι όλα τα φυτά και τα δέντρα γυάλιζαν. Το χώμα μύριζε φθινόπωρο. Τα κυκλάμινα ξεφύτρωναν από εδώ και από κει. Οι τρεις μοίρες του δάσους βάφτισαν τη νεαρή γλαύκη Οκτώβρη. Μόλις η κουκουβάγια άκουσε το όνομά της το αντιπάθησε.

«Άκου Οκτώβρη! Όνομα είναι αυτό;» ρώτησε τον πατέρα της.

«Κι όμως, πρέπει να καμαρώνεις» απάντησε εκείνος χαμογελώντας. «Έλα να κάνουμε μια βόλτα, να δεις πόσα χαρίσματα έχει να σου προσφέρει ο Οκτώβρης».

Την πήρε αγκαζέ και έφτασαν μέχρι την άκρη του χωριού. Είδε τα ποταμάκια που είχαν φουσκώσει, τις πηγές που έδιναν το νερό στους ανθρώπους να ποτίζουν τα χωράφια τους. Τα χρυσάνθεμα ανθισμένα γέμιζαν τις αυλές με χρώματα. Τα ζουμερά μήλα έπεφταν ώριμα κάτω από τις μηλιές. Όλα είχαν πάρει ζωή ύστερα από την ξηρασία του καλοκαιριού. Τότε τα γαλανά μάτια της νεαρής κουκουβάγιας έλαμψαν σαν τις δροσοσταλίδες που κυλούσαν πάνω στο φύλλο ενός κέδρου. Είχε καταλάβει…

 

Συγγούνα Ρούλα

Οι δουλειές του Οκτώβρη

Στον κορμό ενός δέντρου ζούσαν δώδεκα κουκουβάγιες. Ήταν αδέρφια πολύ αγαπημένα μεταξύ τους. Το καθένα είχε το όνομα ενός μήνα. Όταν έφτανε η πρωτομηνιά, πετούσαν έξω από τη φωλιά τους και σκόρπιζαν τη χάρη τους σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή ήταν η αποστολή τους

Ο Σεπτέμβρης θα επέστρεφε σε λίγες μέρες.

«Δεν ετοιμάζεσαι σιγά σιγά;» ρώτησαν τον Οκτώβρη.

«Όχι. Φέτος λέω να μείνω σπίτι. Δεν έχω γιορτές ή σημαντικά πράγματα να δείξω» είπε κατσουφιασμένος.

«Μην το λες αυτό, καλέ μου» απάντησε στοργικά η μητέρα του. «Ο καθένας μας είναι σημαντικός και μόνο που είναι ο εαυτός του» συμπλήρωσε.

«Μα τι το ιδιαίτερο κάνω εγώ;» ρώτησε ο Οκτώβρης ανοίγοντας τις φτερούγες του.

«Έχεις να δείξεις σπουδαία πράγματα. Την παγκόσμια ημέρα του παππού και της γιαγιάς, των ζώων, το πόσο σημαντικό είναι να τρώμε υγιεινά και να αποταμιεύουμε όπως τα μυρμήγκια στον μύθο του Αισώπου.

Θα δείξεις, επίσης, τα πρωτοβρόχια. Αλλά και τη σημαντική γιορτή της 28ης Οκτώβριου. Πρέπει όλοι να μάθουν για την ειρήνη».

Ο Οκτώβρης, κατενθουσιασμένος πλέον, σηκώθηκε να ετοιμαστεί για το ταξίδι του. Ανυπομονούσε να βγει από τη φωλιά του.

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ραχήλ Μαρτίδου

 

Διά ζώσης

 

Νωχελικά τις λέξεις

ψηλαφώ στα πλήκτρα,

σε σειρά να τις βάλω,

στίχοι να γεννηθούν.

Έμπνευση δεν τη λες,

μάλλον προσπάθεια.

Εκτός κι αν

τα μάτια σου δω

και ξαποστάσουν

σ’ αυτά

οι συλλογισμοί μου.

Να βρουν ρυθμό 

κι ανάσα,

να βρουν χαρά.

Έλα σου λέω,

διά ζώσης είναι αλλιώς.

Έλα να κάνουμε τον κόσμο

όμορφο.

Μια κατάφαση μού αρκεί,

αυτό το ΝΑΙ το ηχηρό,

στη σιωπή μου!

 

Ραχήλ Μαρτίδου

…

Παιδαγωγός με μεταπτυχιακές σπουδές στις Επιστήμες Αγωγής από το ΤΕΠΑΕ του Α.Π.Θ. Υπηρέτησε ως νηπιαγωγός και ως Σχολική Σύμβουλος στους νομούς Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής. Έχει Πτυχίο Διετούς Μετεκπαί­δευ­σης και έχει πραγματοποιήσει μουσικές σπουδές στο πιάνο και στην αρμονία.

Λατρεύει τα παιδιά, τους φίλους της, τα βιβλία, τα μολύβια, τα χρώματα, τη μουσική, τα καράβια, τη θάλασσα και το βουνό.

Είναι συγγραφέας των βιβλίων:

«Το ολοήμερο νηπιαγωγείο, Προβληματισμοί-Προοπτικές», Εκδόσεις Λεξίτυπον, 2014.

«Σύγχρονες Διδακτικές Προσεγγίσεις στην Προσχολική και Πρωτοσχολική ηλικία», Επιμέλεια, Εκδόσεις Δίσιγμα, 2016.

«Τα μέσα επικοινωνίας στην εκπαίδευση των μικρών παιδιών», Εφαρμογές στον παιδικό σταθμό, Εκδόσεις Λεξίτυπον, 2017.

«Ένας μαρκαδόρος μια φορά βγήκε απ’ το κουτί του κι είπε γεια», Εκδόσεις Οσελότος, 2013.

«Χαλκιδική: Ο τόπος μου είναι ένα ποίημα», ποιητική συλλογή, Εκδόσεις Αρμός, 2022.

«Επίμονες λέξεις», ποιητική συλλογή (συλλογικό), Εκδόσεις: Αλάτι, 2023.

«Σε μια κόλλα λευκή», Εκδόσεις Αλάτι (συλλογικό), 2023.

Έχει δημο­σιεύσεις σε ξένα και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά, σε βιβλία καθώς και συμμετοχές με εισηγήσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια.

…

Η Ραχήλ παρακολούθησε τον πέμπτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/  

και

Επίμονες Λέξεις

https://www.ekdoseisalati.com/p/epimones-lexeis/