Σάββατο 3 Μαΐου 2025

Τα τρίστιχα της λεβάντας

 


Αγιομυργιανάκη Αλεξία

Λεβάντα εσύ

Με ταξιδεύεις πάντα

Με τ’ άρωμά σου

                            

Ανθίμου Μαρία

Λεβάντας μύρο

Αφή το καθαγιάζει

Ήρεμο βλέμμα

 

Βέρρου Μαρία

Ζουζούνια τρυγούν

Απ’ άνθη απλωμένα

Της μοβ λεβάντας

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Μοβ λουλουδάκι

ανθισμένης λεβάντας

χάρμα οφθαλμών

 

Ζώρζου Ιωάννα

Παλιό μπαούλο-

Πλημμυρίζει λεβάντα

Γιαγιάς θύμηση

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Φέρνεις γαλήνη

Τ’ άρωμά σου χαρίζεις

Και μας μαγεύεις

 

Λύχνου Πέπη

Αγέρας σκορπά,

αρώματα λεβάντας,

αισθήσεις μεθούν.

 

Μόσχοβα Γαρυφαλλιά

Τ' άνθη σου μαβιά

Λεβάντα τ' άρωμά σου

με συνεπαίρνει

 

Νάνη Βούλα

Μοβ ανθός λυγά

ένα πέπλο πρωινού

δροσερό φιλί

 

Ράλλη Ζωή

Μοσχομυρίζει

ανίδεη λεβάντα

κάθε άγγιγμα

 

Ρηγάτου Βίκυ

Μοβ πέπλο αγρού

Μεθυστικά ευφραίνει

Όσφρηση ψυχής

 

Σιώζιου Μαρία

Άνθη λεβάντας

άρωμα παλιάς ζωής

ξύπνησε μνήμες

 

Τριανταφύλλου Μιχάλης

Μοβ λεβάντας φως,

η σκιά σου με βρίσκει

μες στο δειλινό.

 

Χαραμή Μεταξία

Κοιμήσου γλυκά,

αρώματα λεβάντας

τα όνειρά σου.



Παρασκευή 18 Απριλίου 2025

Ο θρήνος της Μάνας

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα

 


Ο θρήνος της Μάνας

 

Μάνα πάντων των Αγίων,

τα δάκρυά σου έφτασαν στον ουρανό

κι έγιναν πυκνή βροχή.

Η βουβή κραυγή σου έσκισε στα δυο

το γκρίζο καταπέτασμα.

Κάθε ήλος κι ένα μαχαίρι

στην ανθρώπινη καρδιά σου.

Μάνα του ανθρώπου

που το άλλο του μισό ήταν θείο,

πόνεσες για τους εννέα μήνες

σαν να ’ταν εννιά αιωνιότητες.

Το παιδί σου χλεύασαν,

βασάνισαν και σταύρωσαν

κι εσύ ξέροντας το θεϊκό σχέδιο,

την οδύνη δεν απέφυγες.

Για το σπλάχνο σου υπέφερες

ως κάθε χωμάτινη μάνα πράττει

κι ας γνώριζες του Παραδείσου

τη θέση πως κατείχε.

 

Ειρήνη Μπουργάνη

 


Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα. Σπούδασα στην Αθήνα και αλλάζω συχνά τόπο κατοικίας. Αγαπώ τα ταξίδια και κυρίως εκείνα του μυαλού μέσω ενός καλού βιβλίου. Πάντα με μάγευαν τα βιβλία καθώς μέσα από λέξεις αραδιασμένες σε μία τυχαία ή και όχι σειρά μπορείς να δεις, να ακούσεις να μυρίσεις,  να ονειρευτείς. Θα ήθελα να κερδίζει πάντα το καλό και το δίκαιο. Πιστεύω ότι οδηγός στη ζωή μας πρέπει να είναι η αγάπη και πάντα να κοιτάζουμε προς το φως.

Η Ειρήνη παρακολούθησε τον δέκατο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μολύβι με γόμα

https://www.ekdoseisalati.com/p/molyvi-me-goma/

Για τον πατέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ton-patera-poy-giortazei/

Γυναίκα εσύ και μπόρεσες…

https://www.ekdoseisalati.com/p/gynaika-esy-kai-mporeses/

Ανθολόγιο με… αλάτι! (υπό έκδοση)

Τετάρτη 16 Απριλίου 2025

Άνοιξη και Ανάσταση

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα

 


Άνοιξη και Ανάσταση

Μικρά χεράκια ζυμώνουν τσουρέκι

Πιο κει η γιαγιά ορμηνεύει

Είναι Απρίλης

Η Πασχαλιά άνθισε και μοσχοβολά

Μια πεταλούδα τινάζει τα φτερά της

Διώχνει τον χειμώνα από το κορμί της

Μικρά χεράκια κρατούν τη λαμπάδα

Ήρθε η νονά

Για την αγάπη του Χριστού θα την ανάψουν

Όταν σημάνουν οι καμπάνες

Όταν ακουστεί το «Δεύτε λάβετε φως»

Μικρό παιδί  θέλει να  κάνει μια ευχή

Αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων

Όπως η αγάπη του Χριστού

Τρυφερή βιολέτα ολάνθιστη

Μικρά χεράκια την κρατούν

Άνοιξη και Ανάσταση τον κόσμο ομορφαίνουν

Μεταξία Χαραμή


Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μαρί Αρκαδίας, τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο Λεωνιδίου και μετά φοίτησε στο Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών Σωτηροπούλου και πήρε το πτυχίο της Βρεφοκόμου. Ακολούθησε η Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης από την οποία πήρε το πτυχίο της δασκάλας. Εργάστηκε στη δημόσια εκπαίδευση από την οποία και συνταξιοδοτήθηκε το 2014. Είναι παντρεμένη με το συνάδελφό της Γιάννη Τσουκαλοχωρίτη και έχουν μαζί δύο παιδιά. Το 2003 άφησαν την Αθήνα κι εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα Βατερά Λέσβου, που θεωρούν πια τόπο τους.

Η Μεταξία παρακολούθησε τον «νέο κύκλο 2» του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τον πατέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ton-patera-poy-giortazei/

Μικρά και πασχαλινά

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-paschalina/

Ανθολόγιο με… αλάτι! (υπό έκδοση)

Τρίτη 15 Απριλίου 2025

Πάσχα

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα

 


Πάσχα

Μυρίζει ο αέρας ευωδιές της πασχαλιάς.

Γελά η Άνοιξη και βάζει τα καλά της.

Αστράφτει ολόλευκη η αυλή της εκκλησιάς.

Χτυπά η καμπάνα, διαλαλεί το κάλεσμά της.

  

Μικροί μεγάλοι, με ελπίδα στην καρδιά,

το θείο θαύμα καρτερούν να γίνει πάλι.

Εκείνο που 'γινε στα χρόνια τα παλιά,

«Χριστός Ανέστη» όλη η πλάση για να ψάλλει. 

Γεωργία Βουδούρη


Αγαπώ τα παιδιά κι έτσι επέλεξα το επάγγελμα της νηπιαγωγού, που εξασκώ τα τελευταία είκοσι ένα χρόνια. Μου αρέσει να γράφω, κυρίως έμμετρες παιδικές ιστορίες με διάφορα θέματα. Μία από τις πρώτες μου προσπάθειες, «Μια ζωηρή τελεία», έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παρατηρητής της Θράκης. Μια πασχαλινή μου ιστορία με τίτλο «Τα πασχαλινά κουλούρια» έχει εκδοθεί από τις Εκδόσεις The book project στο συλλογικό έργο «10 μικρές πασχαλινές ιστορίες» και ένα ποίημά μου με τίτλο «Μελωμένες ζαβολιές» στο συλλογικό έργο «Χριστούγεννα που δεν τελειώνουν ποτέ» από τις Εκδόσεις Σαΐτα. Δύο ποιήματά μου έχουν εκδοθεί στο συλλογικό βιβλίο «Για τη μητέρα που γιορτάζει» από τις Εκδόσεις Αλάτι. Το τελευταίο βιβλίο μου κυκλοφόρησε το Πάσχα του 2023 από τις Εκδόσεις iWrite και έχει τον τίτλο «Ένα αυγό ψάχνει να βρει χρώμα». Η λογοτεχνία και η συγγραφή μού προσφέρουν ευχαρίστηση και αντοχές για να αντιμετωπίζω τον πολύπλοκο κόσμο μας.

Η Γεωργία παρακολούθησε τον όγδοο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μολύβι με γόμα

https://www.ekdoseisalati.com/p/molyvi-me-goma/

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

Για τον πατέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ton-patera-poy-giortazei/

 

Κυριακή 13 Απριλίου 2025

Στου Λεμονάρη της Φανερωμένης

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα


Στου Λεμονάρη της Φανερωμένης

Έτσι όπως έψαχνε για τσιγάρα στις τσέπες του παντελονιού -να δεις που θα χιονίσει την Άνοιξη- μέχρι και στη φόδρα του σακακιού, σε κείνη που ’χε τριχρονίσει η σκισμή. Έτσι που πασπάτευε, ένιωσε κάτι. Κάτι έσυρε μια γραμμή στον δεξό του δείκτη, η ίδια ενόχληση όπως όταν έκοβε ματσικόριδα στο Καρπάσι, «να ανασταίνει τζιαί να μουσκομυρίζει του Χριστού ο τάφος» του ’λεγε η γιαγιά Βαρβαρού και έδενε μια κόκκινη κορδέλα˙ κατακόκκινη και αιμάτινη κορδέλα γύρα στο κεφάλι του Ξενή τους. Πάνω στον καβγά ποιος ο περισσότερον Έλλην, Γρίβας ή Μακάριος, του την άναψε ο Ανδρόνικος αναμεσών των ματιών˙ έτσι στο μέσον του ναού ήταν κι ο ανθοστόλιστος επιτάφειος˙ όπως και τότε, σφίγγοντας τα δόντια, τράβηξε την ανηφόρα στην πλαγιά, έτσι κι απ’ τη φόδρα... τα ξεροδαφνόφυλλα, ένα μάλιστα έπεσε στα πόδια της σερβιτόρας με τον κυπριακό και το νεροπότηρο. «Αλήθκεια, που τους βάλλει τους προδότες ο θεός;» μονολόγησε λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι για το τέλος του διαλείμματος.   

Κωνσταντίνα Μυλωνά



Γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου του 1992 στην Κωνστάντσα της Ρουμανίας και μεγάλωσε στην Κύπρο. Το 2016 πήρε πτυχίο στην Ανθρώπινη Βιολογία από το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας.

Έχει λάβει μέρος σε διάφορες δραστηριότητες με σκοπό την εκλαΐκευση της επιστήμης, ως μέλος της SciCo (μη κυβερνητικός οργανισμός στην Κύπρο). Κατά διαστήματα κάνει ιδιαιτέρα βιολογίας σε παιδιά γυμνασίου και λυκείου. Επί δύο συνεχόμενα καλοκαίρια ήταν μέλος στο Science for kids του TALENTO sports Academy.

Δεν θα διστάσει να σου πει πως η επιστήμη εξηγεί τη ζωή και η τέχνη τη διηγείται, γι’ αυτό και η συμμετοχή της στο εργαστήριο συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι αλλά και στο περιοδικό Γράφειν. Μέσα απ’ αυτές τις δραστηριότητες επιθυμεί να αποτυπώσει τον δικό της μικρόκοσμο -τα συναισθήματα, τα βιώματα, τις αγωνίες, τους φόβους και τις προσδοκίες- επάνω στο χαρτί και εν τέλει να αγγίξει τον αναγνώστη.

...

Η Κωνσταντίνα παρακολούθησε τον δεύτερο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

Παρασκευή 11 Απριλίου 2025

Η ξεχασμένη γιορτή

 Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα


Η ξεχασμένη γιορτή

Ο Περικλής, κάθε χρόνο, περίμενε τη γιορτή του με μεγάλη ανυπομονησία. Ήταν γνωστός γλυκατζής και δεν χόρταινε να δοκιμάζει τα διάφορα γλυκά που του έφερναν οι φίλοι και οι συγγενείς του. Φέτος όμως, ενώ πλησίαζε η γιορτή του, έβλεπε ότι κάτι περίεργο γινόταν. Φαινόταν λες… και όλοι την είχαν ξεχάσει! Αντί να ετοιμάζουν τα δώρα του, ασχολιόντουσαν με κάτι τσουρέκια, με κόκκινα αυγά και λαγουδάκια. Και δεν λέμε ότι τα τσουρέκια και τα κόκκινα αυγά δεν άρεσαν στον Περικλή, αλλά όχι και να ξεχάσουν τη γιορτή του για αυτά! 

Έτσι, λοιπόν, περνούσαν οι μέρες, μέχρι που έφτασε και η μέρα της γιορτής του. Ξύπνησε κατσούφης. Πού να ήξερε ότι θα ερχόταν η γιαγιά του να του ευχηθεί! Ε, φυσικά, οι γιαγιάδες δεν ξεχνούν ποτέ τα εγγόνια τους. Άσε που έχουν το χάρισμα να καταλαβαίνουν και όσα δεν λέγονται.

«Περικλάκο μου, σε βλέπω λίγο μελαγχολικό. Μήπως φταίει που φέτος δεν πρόλαβα να φτιάξω γλυκά για σένα; Μη στεναχωριέσαι, παιδί μου; Μια γιορτή δεν τελειώνει ποτέ. Τη γιορτάζουμε εμείς όποτε θέλουμε!»

Και κάπως έτσι οι γονείς του Περικλής ζήτησαν συγγνώμη από τον γιο τους, που απορροφήθηκαν τόσο από το Πάσχα. Αλλά του υποσχέθηκαν ότι θα του ετοίμαζαν την πιο όμορφη γιορτή την τελευταία μέρα των διακοπών. Ο Περικλής καταχάρηκε και ήταν σίγουρος πως θα τη θυμόταν για πολλά χρόνια, μέχρι να μεγαλώσει. Γιατί τελικά σημασία δεν έχει η ημερομηνία, αλλά να ξέρεις ότι είσαι ξεχωριστός για τους ανθρώπους που αγαπάς.

Κατερίνα Σπαθαράκη

Κατάγομαι από την Ανώπολη Σφακίων, αλλά μένω στα Χανιά. Έχω σπουδάσει φιλόλογος και παρέχω ιδιαίτερα μαθήματα. Τους θερινούς μήνες εργάζομαι στον τομέα του τουρισμού ως ξεναγός σε εταιρεία που πραγματοποιεί ταξίδια αναψυχής. Την πρακτική μου την πραγματοποίησα στο Κέντρο Γλωσσών του Πανεπιστημίου της Σαραγόσα. Επίσης, έχω ολοκληρώσει μεταπτυχιακές σπουδές στον κλάδο της Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας και αυτό τον καιρό έχω ξεκινήσει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα: «Δημιουργική Γραφή, Θέατρο και Πολιτισμικές Βιομηχανίες». Επιπλέον, έχω παρακολουθήσει την εκπαίδευση «Εκφραστική Γραφή στην Εκπαίδευση και την Κοινότητα». Συμμετέχω εθελοντικά στον Φιλολογικό Σύλλογο της περιοχής μου. Λογοτεχνικά μου κείμενα μου έχουν δημοσιευτεί στις εκδόσεις του «itravelpoetry» και έχω συμμετάσχει σε συλλογικά έργα των Εκδόσεων Αλάτι.

Η Κατερίνα παρακολούθησε τον «νέο κύκλο 2» του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μικρά και Πασχαλινά

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-paschalina/  

Για τον πατέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ton-patera-poy-giortazei/

Τα «Μικρά» πάνε σχολείο!

https://www.ekdoseisalati.com/p/ta-mikra-pane-scholeio/

Γυναίκα εσύ και μπόρεσες… 

https://www.ekdoseisalati.com/p/gynaika-esy-kai-mporeses/ 

Σύντομα παραμύθια για νεράιδες (υπό έκδοση)

Ανθολόγιο με… αλάτι! (υπό έκδοση)


Πέμπτη 10 Απριλίου 2025

Πασχαλινές αναμνήσεις

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα

Πασχαλινές αναμνήσεις

Κάθε χρόνο, από μικρό παιδάκι, περίμενα το Πάσχα με μεγάλη λαχτάρα. 

Στο σχολείο κάναμε ανταλλαγή δώρων, μια ωραία ιδέα της δασκάλας μας, που μας γέμιζε χαρά. 

Το σπίτι μας τη Μεγάλη Εβδομάδα πλημμύριζε από τις μυρωδιές των πασχαλινών κουλουριών και των φρεσκοψημένων τσουρεκιών. Εμένα μου άρεσε να βοηθάω στο βάψιμο των αυγών, ήθελα να έχουν κόκκινο χρώμα.

Το βράδυ της Ανάστασης το περίμενα πώς και πώς. Πήγαινα στην εκκλησία με τους γονείς μου, κρατώντας σφιχτά τη λαμπάδα μου. Μόλις ο ιερέας έψαλλε το «Χριστός Ανέστη», τα μάτια μου βούρκωναν κι ένα χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό μου.

«Μαμά, μπαμπά ο Χριστός αναστήθηκε!» φώναζα στους γονείς μου κι εκείνοι με έπαιρναν στην αγκαλιά τους. Αμέσως μετά, πυροτεχνήματα στόλιζαν τον ουρανό. Σαν να γιόρταζε κι εκείνος μαζί μας!

 Η Κυριακή του Πάσχα ήταν ένα μεγάλο γλέντι στο σπιτικό μας. Τα αρνιά ψήνονταν από το πρωί στη σούβλα αλλά και στην κουζίνα επικρατούσε ένας μικρός χαμός. Το τραπέζι γέμιζε από τα πασχαλινά εδέσματα, τα γέλια και τις φωνές όλων μας. Σειρά είχαν οι χοροί και τα τραγούδια. Τα ξαδέλφια μου κι εγώ δεν χορταίναμε παιχνίδι! Έτσι ήταν το Πάσχα στο χωριό, μια μικρή γιορτή!

Σοφία Μπαλάσκα


Αντίκρισα τον κόσμο για πρώτη φορά μια Κυριακή του Αυγούστου του 1991, σε ένα μικρό χωριό στον Πύργο Ηλείας. Από μικρή είχα έρωτα με τα βιβλία. Λάτρευα τη μυρωδιά τους. Στην πορεία αποφάσισα ότι ήθελα να γράψω μια μέρα κι εγώ ένα. Ξεκίνησα να κρατάω ημερολόγιο και στη συνέχεια να γράφω μικρές ιστορίες. Το γράψιμο για μένα είναι μια ιεροτελεστία για την ψυχή μου. Σπούδασα Δημοσιογραφία αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ μ’ αυτήν. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει πάντα η συγγραφή. Συμμετέχω σε αρκετά συλλογικά των Εκδόσεων Αλάτι. «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», θα τον «έχτιζα» με βιβλία. Να μαζεύουν οι άνθρωποι γνώση, όπως οι μέλισσες μαζεύουν  το νέκταρ απ’ τα λουλούδια

Η Σοφία παρακολούθησε τον έβδομο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μολύβι με γόμα 

https://www.ekdoseisalati.com/p/molyvi-me-goma/  

Μικρά και Χριστουγεννιάτικα

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-christoygenniatika/

Μικρά και πασχαλινά

https://www.ekdoseisalati.com/p/mikra-kai-paschalina/  

Τα «Μικρά» πάνε σχολείο!

https://www.ekdoseisalati.com/p/ta-mikra-pane-scholeio/

Μικρά για τη μητέρα (υπό έκδοση)

Ανθολόγιο με… αλάτι! (υπό έκδοση)

Τετάρτη 2 Απριλίου 2025

Η μαντάμ λαμπάδα

 

Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας γράφουν για το Πάσχα




Η μαντάμ λαμπάδα

 

Ψηλή λεπτή και λυγερή, καμαρωτή λαμπάδα,

μαλώνει μ’ ένα απλό κερί Μεγάλη Εβδομάδα.

 

Από Δευτέρα ξεκινά, σταματημό δεν έχει.

Όταν το στόμα της κινά, μόνο φαρμάκι τρέχει.

 

«Πώς είσαι έτσι θλιβερό, καχεκτικό κεράκι;

Eίσαι ελαφρύ σαν το φτερό και σπας σαν το κλαδάκι.

 

Κοίτα εδώ κορμοστασιά, σιρίτια και δαντέλες,

πλουμίδια ροζ και θαλασσιά, πολύχρωμες κορδέλες!

 

Ενώ εσύ… κατάγυμνο, χωρίς ένα στολίδι,

ένα φιογκάκι, αδερφέ, ένα μικρό παιχνίδι…»

 

«Καμάρωνε, λαμπάδα μου κι η Ανάσταση σιμώνει.

Την Κυριακή, ρημάδα μου, η χάρη σου τελειώνει.

 

Θα  κλάψεις μία και καλή, θα λιώσεις, θα σκεβρώσεις.

Όταν θα γίνεις παρδαλή, έλα να μ’ ανταμώσεις

 

και σαν ολόκληρο με βρεις και συ θα λιγοστεύεις,

άντε βρε “ψώνιο” να σε δω, ποιον πια θα κοροϊδεύεις!»

 

Γαρυφαλλιά Μόσχοβα


Γεννήθηκα στο Λιτόχωρο Πιερίας, στη σκιά του μυθικού Ολύμπου. Εργάζομαι ως εκπαιδευτικός σε ειδικό σχολείο και κατοικώ μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Λατρεύω τη φύση, τα ταξίδια και κάθε μορφή τέχνης, καθώς θεωρώ ότι μόνο αυτή μπορεί να καλύψει τη γύμνια της ψυχής. Στον κόσμο μου οτιδήποτε μπορεί να τσιγκλήσει τον νου και να κάνει την καρδιά να σκιρτήσει, αποτελεί πρόκληση για προβληματισμό και γραφή. Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια λογοτεχνικής γραφής, ποίησης και παραμυθιού στο εργαστήρι «Αλάτι», που στάθηκαν αφορμή του συγγραφικού μου επιχειρήματος. Έργα μου συμπεριλαμβάνονται σε συλλογικά βιβλία από τις ομώνυμες Εκδόσεις. Ποιήματά μου έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο: «Αλώνι είναι η ψυχή κι εμείς ο Αλωνάρης», από τις Εκδόσεις Φυλάτος.

... 

Η Γαρυφαλλιά παρακολούθησε τον όγδοο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

 

Μολύβι με γόμα

https://www.ekdoseisalati.com/p/molyvi-me-goma/   

 

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

 

Για τον πατέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ton-patera-poy-giortazei/

 

Γυναίκα εσύ και μπόρεσες…

https://www.ekdoseisalati.com/p/gynaika-esy-kai-mporeses/

 

Σύντομα παραμύθια για νεράιδες (υπό έκδοση)


Ανθολόγιο με... αλάτι! (υπό έκδοση)

 

Σάββατο 8 Μαρτίου 2025

10 ερωτήσεις στην Κυριακή Κωνσταντίνου

 


1.Πότε και γιατί ξεκίνησες να γράφεις;

H συγγραφή ανέκαθεν αποτελούσε για μένα έναν εποικοδομητικό τρόπο έκφρασης. Γράφω από πολύ μικρή ηλικία, κυρίως ποίηση και πεζά κείμενα. Μέσα απ’ αυτά αποτυπώνω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Είναι για μένα ένα είδος ψυχοθεραπείας, εξέλιξης συναισθηματικής αλλά και ψυχικής με καθοδηγητή τον ίδιο μου τον εαυτό.

2.Σε ποιον συγγραφέα θα έκανες το τραπέζι;

Θα έκανα το τραπέζι στον Κωνσταντίνο Καβάφη. Θα μπορούσα να ακούω για ώρες τους βαθυστόχαστους στίχους του. Ο Καβάφης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής μέσω του οποίου καταφέρνει να περάσει στον αναγνώστη αβίαστα τα μηνύματα που είχε στο μυαλό του. Ένα ιδιαίτερο χάρισμα που θα ήθελα να μάθω πώς μπορώ να το αποκτήσω (αν μπορώ!).

3.Με ποια συγγραφέα θα έπινες καφέ;

Θα έπινα καφέ με την Αλκυόνη Παπαδάκη. Θα ήθελα να συζητούσαμε το παρακάτω απόσπασμα από το «Το χρώμα του Φεγγαριού». Με εκφράζει απόλυτα και αντικατοπτρίζει κάποιες δικές μου προσωπικές πτυχές.

Άκου να δεις! Αν δεν χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ’ ακροθαλάσσι, δεν θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.

4.Αν οι λέξεις κινδύνευαν κι έπρεπε να φυλάξεις οπωσδήποτε μία για το μέλλον, ποια θα ήταν αυτή;

Η λέξη «όνειρο». Με την έννοια του ότι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε σχέδια/όνειρα για το μέλλον. Περικλύει μέσα της την αγάπη για τη ζωή, τη συνειδητότητα, την ελπίδα, τη χαρά και την προσμονή για κάτι καλύτερο. Τα όνειρα κάνουν τους ανθρώπους να αποκτούν δύναμη και να διεκδικούν τα θέλω τους, να πορεύονται με πίστη και να εκπληρώνουν τελικά τους στόχους τους. Όλα αυτά τα συστατικά πιστεύω ότι είναι εκείνα που καταφέρνουν να συντηρούν έναν άνθρωπο στη ζωή.

5.Αν έβρισκες ένα μαγικό ραβδί, ποιο όνειρό σου θα πραγματοποιούσες;

Θα ήθελα να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να διαβάσουν και αν γινόταν, να μπορούσαν να το κάνουν και σε πολλές γλώσσες. Το να μην έχεις διδαχθεί ανάγνωση, στην εποχή που ζούμε, πιστεύω ότι είναι κάτι που σε καταδικάζει σε ένα αιώνιο σκοτάδι. Σου στερεί δικαιώματα και προοπτικές. Το να μπορείς να διαβάσεις και σε άλλες γλώσσες πέραν από τη δική σου, σε κάνει να μπορείς να αξιολογήσεις αυτές τις προοπτικές και να αποφασίσεις εσύ για τη δική σου μοίρα και επιβίωση.

6.Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις ξυπνήσεις και το τελευταίο πριν κοιμηθείς;

Ευγνωμοσύνη! Έχω αποκτήσει τη συνήθεια, πλέον, να αναγνωρίζω στη ζωή μου κάποια πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων και τα υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου. Συνήθως το πρωί τα γράφω σε ένα τετράδιο και το βράδυ τα απαριθμώ στις προσευχές μου. Η ευγνωμοσύνη είναι το συναίσθημα με την ψηλότερη θετική δόνηση και είναι αυτό που σου επιτρέπει να φέρεις όλο και περισσότερη αφθονία και θετικά συναισθήματα στη ζωή σου.

7.Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτήν την περίοδο;

Ένα από τα βιβλία της Λέσχης Ανάγνωσης των Εκδόσεων Αλάτι. Το βιβλίο του μήνα είναι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» (Μενέλαος Λουντέμης), σε συνδυασμό με το «Μενέλαος Λουντέμης, Ο συγγραφέας που μετρούσε τ’ άστρα» (Γιώτα Κοτσαύτη). Τους προηγούμενους μήνες απολαύσαμε κι άλλες προτάσεις-αριστουργήματα στα πλαίσια της Λέσχης.

8.«Αλάτι»: τι σου έρχεται στο μυαλό όταν το ακούς;

Εκτός από την άψογη συνεργασία μας και την έκδοση του βιβλίου μου, έρχεται στο μυαλό μου η μαγειρική, μια μεγάλη μου αγάπη και παντοτινή! Μια αγάπη που μετράει πολλά χρόνια τώρα, που με συνδέει με το δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μου αλλά και την εξερεύνηση, γενικότερα, μέσω της γευσιγνωσίας και της ανακάλυψης καινούργιων συνταγών, την επαφή μου με νέα υλικά, τεχνικές αλλά και τη δημιουργία πιάτων και συνδυασμό γεύσεων που κάνουν χαρούμενους όλους όσους γεύονται και μοιράζονται μαζί μου τις δημιουργίες μου.

9. Το Αντίο δεν έφτασε ακόμη. Τι πρέπει να γνωρίζει το αναγνωστικό κοινό για το βιβλίο σου;

«Το Αντίο» που «δεν έφτασε ακόμη» μιλά -ανάμεσα σε άλλα- για όλα τα «Αντίο» που δεν ειπώθηκαν ενώ θα έπρεπε και για όσα ειπώθηκαν χωρίς λόγο ή σε μια όχι και τόσο κατάλληλη στιγμή. Τα «Αντίο» είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά και ο τίτλος είναι λίγο παραβολικός με σκοπό να προσανατολίσει τον αναγνώστη προς την κατεύθυνση της ελπίδας και της συνέχισης της πορείας και της προσπάθειας.  Δεξιότητες και συναισθήματα όπως η ευγνωμοσύνη, η πειθαρχία, το πείσμα και η θέληση για ζωή, αποτελούν την κινητήριο δύναμη που μας πάει μπροστά και ως Life Coach που είμαι, ήθελα να ενθαρρύνω και να παρακινήσω το αναγνωστικό κοινό προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτήν την παρακίνηση και τα ενθαρρυντικά μηνύματα θα τα βρείτε μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου, μέσα σε κάθε ιστορία, μέσα σε κάθε σελίδα. Είναι μια κατάθεση ψυχής, της δικής μου ψυχής, βασισμένο σε προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου παρατίθεται ένα μήνυμα ταυτισμένο με το κείμενο, ως μια ώθηση προς τον αναγνώστη να διευρύνει τον τρόπο σκέψης του και κατ’ επέκταση την πορεία και την εξέλιξή του.

10.Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;

Σκέφτομαι διάφορα αλλά, βάζοντάς τα όλα σε μια τάξη, θεωρώ ότι πρώτα θα ήθελα να εκδώσω πολλά από τα ποιήματά μου τα οποία είναι «κλειδωμένα» και ξεχασμένα μέσα σε συρτάρια και αρχεία στον υπολογιστή μου. Παράλληλα, όμως, επιθυμώ να ασχοληθώ και με το παραμύθι, ως αφετηρία για μια σχέση με παιδιά και εφήβους, η οποία θα δώσει μου δώσει ώθηση να επηρεάσω θετικά την ψυχολογία και το συναισθηματικό τους κόσμο. Τέλος, ένα όνειρό μου είναι να δημιουργήσω ένα βιβλίο μαγειρικής με δικές μου μοναδικές συνταγές που διαχρονικά έχω εμπνευστεί και τελειοποιήσει στην κουζίνα μου.

Κατάγεται από τη Λεμεσό της Κύπρου και είναι μητέρα δύο καταπληκτικών παιδιών, του Λοΐζου, είκοσι πέντε ετών και της Πηνελόπης, είκοσι ενός. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών στο Ε.Α.Π. και απασχολείται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια. Ταυτόχρονα δραστηριοποιείται στον τομέα της Προσωπικής Ανάπτυξης εδώ και οχτώ χρόνια.  Είναι διαπιστευμένη Life, Relationship και Mbit Coach καθώς και Master NLP Coach και Practitioner. Διεξάγει σεμινάρια, διαλέξεις και προσωπικές συνεδρίες βοηθώντας ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους και να εκπληρώσουν τους στόχους και τα όνειρά τους. Το γράψιμο είναι μια από τις μεγάλες της αδυναμίες και από παιδί γράφει ποίηση και πεζά κείμενα.  Συμμετείχε σε εργαστήρια και συλλογικά βιβλία των Εκδόσεων Αλάτι κι αυτό της έδωσε την ώθηση να εξελίξει ακόμη περισσότερο τη συγγραφή και να προχωρήσει με το ατομικό της βιβλίο. 

Το βιβλίο της «Το Αντίο δεν έφτασε ακόμη» κυκλοφορεί

απ’ τις Εκδόσεις Αλάτι.

 


Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Για όσους πιστεύουν και δεν τα παρατούν.

Για το καλό που πάντα υπερισχύει του κακού. Για τους προσωπικούς αγώνες, τα αδιέξοδα και τις κλειστές πόρτες. Για τους ανθρώπους που αρρώστησαν αλλά το ξεπέρασαν. Για τους ανθρώπους που αρρώστησαν αλλά δεν τα κατάφεραν και πέρασαν στην αιωνιότητα. Για όσα μας δίδαξαν.

Για την αγάπη που ανθίζει. Για την αγάπη που χτυπά σε τοίχο αλλά γιγαντώνεται και βρίσκει επιτέλους το πέρασμα προς την ολοκλήρωση. Για τον δάσκαλο και τον μαθητή. Για τα μαθήματα και τις ευκαιρίες.

Για το αβέβαιο, το μετέωρο βήμα. Για την τόλμη αλλά και τη λιποψυχία. Για τις λάθος επιλογές που στο τέλος γίνονται μαθήματα. Για τα μαθήματα που γίνονται λάβαρα ψυχής. Για τα παιδιά μας, την εξέλιξή τους αλλά και τη δική μας εξέλιξη μέσα από το μεγάλωμά τους. Για τις λύπες και τις χαρές που μας δίνουν. Για τις λύπες και τις χαρές που μοιραζόμαστε μαζί τους.

Για το Αντίο που ειπώθηκε αλλά δεν έφθασε ακόμη. Για το Αντίο που ειπώθηκε, που πλήγωσε αλλά, ταυτόχρονα, μας έδειξε τον δρόμο για κάτι πολύ καλύτερο. Για το τέλος που σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Για την αρχή που μας έδειξε μια καινούργια ζωή. Για την καινούργια ζωή που έφερε την αλλαγή. Για την αλλαγή που έφερε την ευτυχία.

Για σένα. Για μένα.

https://www.ekdoseisalati.com/p/to-antio-den-eftase-akomi/

 

Τα τρίστιχα της λεβάντας

  Αγιομυργιανάκη Αλεξία Λεβάντα εσύ Με ταξιδεύεις πάντα Με τ’ άρωμά σου                              Ανθίμου Μαρία Λεβάντας μύρο...