Λίγο πριν την άνοιξη

 

Γιαμουρίδου Κική

Ακτίνες ζωής

Λίγο πριν την Άνοιξη, η ελπίδα ανθίζει πρώτη.

Παρασύρει το όνειρο και πορεύονται παρέα. Ανοίγουν διάπλατα το παράθυρο της φύσης και κρυφό κοιτούν το έργο της. Το πράσινο ξεπροβάλει δειλά μα και το κόκκινο της παπαρούνας, το ροζ της τριανταφυλλιάς. Επιβλητικό το μοβ της πασχαλιάς, ιδιαίτερο το φούξια της βιολέτας. Μεθυστικές μυρουδιές, μαγικά τα τιτιβίσματα των πουλιών. Προάγγελος ζωής, η πλάση αναγεννιέται και εμείς, από απλοί θεατές, βασικοί πρωταγωνιστές στο έργο της.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Λίγο πριν την Άνοιξη

Η μέρα μεγαλώνει

Κουτσός κι ανήμπορος

φεύγει ο χειμώνας

Ανυπόμονη η αμυγδαλιά

ντύνεται νυφούλα

Στην γκρίζα γη

η ανεμώνη

ξεπροβάλλει βιολετιά

Κοιμούνται ακόμα οι χελώνες

Ο κούκος ξεχάστηκε μονάχος κελαηδάει

Κι η γη του χελιδονιού το πέταγμα καρτερικά προσμένει

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

Αναμονή της Άνοιξης

Λίγο πριν έρθει η άνοιξη.

Αφουγκράζομαι τα μπουμπούκια της. Χαμογελώντας στο κρύο του χειμώνα.

Μονάχα μια πινελιά μού μένει.

Στεφανωμένη μυγδαλιά που ξεπροβάλλει.

Ψυχής τραγούδι.

Μα πως να πολεμήσεις μιαν Άνοιξη;

Τολμά και χύνεται παντού.

Με φλογισμένο στόμα.

Έτσι βγαίνει η Άνοιξη.

Βγαίνει και προχωρεί.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Να δούμε την αλήθεια

Λίγο πριν έρθει η άνοιξη

Να κοιτάξουμε μέσα μας

Να νιώσουμε

Να καταλάβουμε

Να παραδεχτούμε

Δεν εξαρτάται απ’ τις εποχές

Μήτε απ’ τους μήνες

Η άνοιξη

 

Μπιτή Αλεξάνδρα

Της ζωής το δώρο

Λίγο πριν την άνοιξη,

πριν να έρθουν χελιδόνια,

πριν ανθίσουν τα μπουμπούκια,

πριν η νύχτα μυρίσει γιασεμί,

πριν η πλάση φτερουγίσει,

πριν λαλήσουν τα πουλιά.

Ο νότιας παραμερίσει

απ’ τις κρυστάλλινες λίμνες

τα παγωμένα νερά.

Πριν τα μάτια μου γεμίσουν

υπέροχα λογής χρώματα.

Πριν χαϊδέψει ο αέρας τα πλεγμένα μου μαλλιά.

Στα νεοφερμένα αλώνια,

στην αγκαλιά του ουρανού,

δυο πλασματάκια έρχονται

να ταράξουν τη ζωή μου,

νεογέννητα,

στης αγάπης τη φωλιά.

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Βιαστείτε

Λίγο πριν την άνοιξη,

απολαμβάνω τον χειμώνα.

Κοιτάζω την αυθάδεια των μυγδαλιών.

Τη μοναξιά των μοβ παπαρούνων.

Οι βιαστικές, οι αχόρταγες μοβ παπαρούνες.

Δεν έχουν την καρτερικότητα των κόκκινων ξαδέρφων τους,

βιάζονται.

Βιάζονται να φέρουν την άνοιξη,

να φέρουν τα χρώματα, τις ευωδίες, τις μουσικές.

Κάποιοι θα τις πουν ανώριμες, άμετρες, αυτοκαταστροφικές.

Ασύνετες.

Ίσως και να είναι.

Τι μας δίδαξε η Πηνελόπη;

Να έχουμε υπομονή.

Μα εμένα δεν μου άρεσαν οι Πηνελόπες.

Πάντα τις έβρισκα αποκρουστικές.

Βαρετές.

Αντιθέτως, οι Καλυψές πάντα με γοήτευαν.

Λίγο πριν την άνοιξη,

βιάζομαι να προλάβω τον χειμώνα.

Θέλω να γευτώ τα τελευταία χιόνια.

Αλλιώς τι νόημα θα έχει η άνοιξη;

 

Χαραμή Μεταξία

Προάγγελοι

Το κοτσύφι τινάζει το φτερό του,

διώχνει το χιόνι και σφυρίζει.

Πρόβα τζενεράλε το τραγούδι του.

Η άνοιξη που θα ’ρθει πρέπει να το ’βρει έτοιμο.

Το μοβ της ανεμώνας αφήνει πίσω τη μελαγχολία του

και δείχνει τον δρόμο στην άνοιξη που θα’ ρθει.

Η αμυγδαλιά, έτοιμη και θαρραλέα,

ξέρει κι αψηφά στ’ όνομα της άνοιξης που θα’ ρθει.

Οι άνθρωποι, με αφκιασίδωτες όψεις,

αφήνουν πίσω τις ρυτίδες τους.

Η άνοιξη που θα’ ρθει βάφει με χρώματα τη ζωή,

μπορεί και τη δική τους, σίγουρα τα λιβάδια

με τις κατακόκκινες παπαρούνες.

Η άνοιξη που θα’ ρθει είναι από μόνη της η ελπίδα.