10 ερωτήσεις στην Κυριακή Κωνσταντίνου

 

1.Πότε και γιατί ξεκίνησες να γράφεις;

H συγγραφή ανέκαθεν αποτελούσε για μένα έναν εποικοδομητικό τρόπο έκφρασης. Γράφω από πολύ μικρή ηλικία, κυρίως ποίηση και πεζά κείμενα. Μέσα απ’ αυτά αποτυπώνω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Είναι για μένα ένα είδος ψυχοθεραπείας, εξέλιξης συναισθηματικής αλλά και ψυχικής με καθοδηγητή τον ίδιο μου τον εαυτό.

2.Σε ποιον συγγραφέα θα έκανες το τραπέζι;

Θα έκανα το τραπέζι στον Κωνσταντίνο Καβάφη. Θα μπορούσα να ακούω για ώρες τους βαθυστόχαστους στίχους του. Ο Καβάφης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής μέσω του οποίου καταφέρνει να περάσει στον αναγνώστη αβίαστα τα μηνύματα που είχε στο μυαλό του. Ένα ιδιαίτερο χάρισμα που θα ήθελα να μάθω πώς μπορώ να το αποκτήσω (αν μπορώ!).

3.Με ποια συγγραφέα θα έπινες καφέ;

Θα έπινα καφέ με την Αλκυόνη Παπαδάκη. Θα ήθελα να συζητούσαμε το παρακάτω απόσπασμα από το «Το χρώμα του Φεγγαριού». Με εκφράζει απόλυτα και αντικατοπτρίζει κάποιες δικές μου προσωπικές πτυχές.

Άκου να δεις! Αν δεν χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ’ ακροθαλάσσι, δεν θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.

4.Αν οι λέξεις κινδύνευαν κι έπρεπε να φυλάξεις οπωσδήποτε μία για το μέλλον, ποια θα ήταν αυτή;

Η λέξη «όνειρο». Με την έννοια του ότι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε σχέδια/όνειρα για το μέλλον. Περικλύει μέσα της την αγάπη για τη ζωή, τη συνειδητότητα, την ελπίδα, τη χαρά και την προσμονή για κάτι καλύτερο. Τα όνειρα κάνουν τους ανθρώπους να αποκτούν δύναμη και να διεκδικούν τα θέλω τους, να πορεύονται με πίστη και να εκπληρώνουν τελικά τους στόχους τους. Όλα αυτά τα συστατικά πιστεύω ότι είναι εκείνα που καταφέρνουν να συντηρούν έναν άνθρωπο στη ζωή.

5.Αν έβρισκες ένα μαγικό ραβδί, ποιο όνειρό σου θα πραγματοποιούσες;

Θα ήθελα να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να διαβάσουν και αν γινόταν, να μπορούσαν να το κάνουν και σε πολλές γλώσσες. Το να μην έχεις διδαχθεί ανάγνωση, στην εποχή που ζούμε, πιστεύω ότι είναι κάτι που σε καταδικάζει σε ένα αιώνιο σκοτάδι. Σου στερεί δικαιώματα και προοπτικές. Το να μπορείς να διαβάσεις και σε άλλες γλώσσες πέραν από τη δική σου, σε κάνει να μπορείς να αξιολογήσεις αυτές τις προοπτικές και να αποφασίσεις εσύ για τη δική σου μοίρα και επιβίωση.

6.Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις ξυπνήσεις και το τελευταίο πριν κοιμηθείς;

Ευγνωμοσύνη! Έχω αποκτήσει τη συνήθεια, πλέον, να αναγνωρίζω στη ζωή μου κάποια πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων και τα υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου. Συνήθως το πρωί τα γράφω σε ένα τετράδιο και το βράδυ τα απαριθμώ στις προσευχές μου. Η ευγνωμοσύνη είναι το συναίσθημα με την ψηλότερη θετική δόνηση και είναι αυτό που σου επιτρέπει να φέρεις όλο και περισσότερη αφθονία και θετικά συναισθήματα στη ζωή σου.

7.Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτήν την περίοδο;

Ένα από τα βιβλία της Λέσχης Ανάγνωσης των Εκδόσεων Αλάτι. Το βιβλίο του μήνα είναι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» (Μενέλαος Λουντέμης), σε συνδυασμό με το «Μενέλαος Λουντέμης, Ο συγγραφέας που μετρούσε τ’ άστρα» (Γιώτα Κοτσαύτη). Τους προηγούμενους μήνες απολαύσαμε κι άλλες προτάσεις-αριστουργήματα στα πλαίσια της Λέσχης.

8.«Αλάτι»: τι σου έρχεται στο μυαλό όταν το ακούς;

Εκτός από την άψογη συνεργασία μας και την έκδοση του βιβλίου μου, έρχεται στο μυαλό μου η μαγειρική, μια μεγάλη μου αγάπη και παντοτινή! Μια αγάπη που μετράει πολλά χρόνια τώρα, που με συνδέει με το δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μου αλλά και την εξερεύνηση, γενικότερα, μέσω της γευσιγνωσίας και της ανακάλυψης καινούργιων συνταγών, την επαφή μου με νέα υλικά, τεχνικές αλλά και τη δημιουργία πιάτων και συνδυασμό γεύσεων που κάνουν χαρούμενους όλους όσους γεύονται και μοιράζονται μαζί μου τις δημιουργίες μου.

9. Το Αντίο δεν έφτασε ακόμη. Τι πρέπει να γνωρίζει το αναγνωστικό κοινό για το βιβλίο σου;

«Το Αντίο» που «δεν έφτασε ακόμη» μιλά -ανάμεσα σε άλλα- για όλα τα «Αντίο» που δεν ειπώθηκαν ενώ θα έπρεπε και για όσα ειπώθηκαν χωρίς λόγο ή σε μια όχι και τόσο κατάλληλη στιγμή. Τα «Αντίο» είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά και ο τίτλος είναι λίγο παραβολικός με σκοπό να προσανατολίσει τον αναγνώστη προς την κατεύθυνση της ελπίδας και της συνέχισης της πορείας και της προσπάθειας.  Δεξιότητες και συναισθήματα όπως η ευγνωμοσύνη, η πειθαρχία, το πείσμα και η θέληση για ζωή, αποτελούν την κινητήριο δύναμη που μας πάει μπροστά και ως Life Coach που είμαι, ήθελα να ενθαρρύνω και να παρακινήσω το αναγνωστικό κοινό προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτήν την παρακίνηση και τα ενθαρρυντικά μηνύματα θα τα βρείτε μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου, μέσα σε κάθε ιστορία, μέσα σε κάθε σελίδα. Είναι μια κατάθεση ψυχής, της δικής μου ψυχής, βασισμένο σε προσωπικά βιώματα και εμπειρίες. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου παρατίθεται ένα μήνυμα ταυτισμένο με το κείμενο, ως μια ώθηση προς τον αναγνώστη να διευρύνει τον τρόπο σκέψης του και κατ’ επέκταση την πορεία και την εξέλιξή του.

10.Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;

Σκέφτομαι διάφορα αλλά, βάζοντάς τα όλα σε μια τάξη, θεωρώ ότι πρώτα θα ήθελα να εκδώσω πολλά από τα ποιήματά μου τα οποία είναι «κλειδωμένα» και ξεχασμένα μέσα σε συρτάρια και αρχεία στον υπολογιστή μου. Παράλληλα, όμως, επιθυμώ να ασχοληθώ και με το παραμύθι, ως αφετηρία για μια σχέση με παιδιά και εφήβους, η οποία θα δώσει μου δώσει ώθηση να επηρεάσω θετικά την ψυχολογία και το συναισθηματικό τους κόσμο. Τέλος, ένα όνειρό μου είναι να δημιουργήσω ένα βιβλίο μαγειρικής με δικές μου μοναδικές συνταγές που διαχρονικά έχω εμπνευστεί και τελειοποιήσει στην κουζίνα μου.

…

Κατάγεται από τη Λεμεσό της Κύπρου και είναι μητέρα δύο καταπληκτικών παιδιών, του Λοΐζου, είκοσι πέντε ετών και της Πηνελόπης, είκοσι ενός. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών στο Ε.Α.Π. και απασχολείται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα τα τελευταία είκοσι τέσσερα χρόνια. Ταυτόχρονα δραστηριοποιείται στον τομέα της Προσωπικής Ανάπτυξης εδώ και οχτώ χρόνια.  Είναι διαπιστευμένη Life, Relationship και Mbit Coach καθώς και Master NLP Coach και Practitioner. Διεξάγει σεμινάρια, διαλέξεις και προσωπικές συνεδρίες βοηθώντας ανθρώπους να βελτιώσουν τη ζωή τους και να εκπληρώσουν τους στόχους και τα όνειρά τους. Το γράψιμο είναι μια από τις μεγάλες της αδυναμίες και από παιδί γράφει ποίηση και πεζά κείμενα.  Συμμετείχε σε εργαστήρια και συλλογικά βιβλία των Εκδόσεων Αλάτι κι αυτό της έδωσε την ώθηση να εξελίξει ακόμη περισσότερο τη συγγραφή και να προχωρήσει με το ατομικό της βιβλίο. 

…

Το βιβλίο της «Το Αντίο δεν έφτασε ακόμη» κυκλοφορεί

απ’ τις Εκδόσεις Αλάτι.

 

Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Για όσους πιστεύουν και δεν τα παρατούν.

Για το καλό που πάντα υπερισχύει του κακού. Για τους προσωπικούς αγώνες, τα αδιέξοδα και τις κλειστές πόρτες. Για τους ανθρώπους που αρρώστησαν αλλά το ξεπέρασαν. Για τους ανθρώπους που αρρώστησαν αλλά δεν τα κατάφεραν και πέρασαν στην αιωνιότητα. Για όσα μας δίδαξαν.

Για την αγάπη που ανθίζει. Για την αγάπη που χτυπά σε τοίχο αλλά γιγαντώνεται και βρίσκει επιτέλους το πέρασμα προς την ολοκλήρωση. Για τον δάσκαλο και τον μαθητή. Για τα μαθήματα και τις ευκαιρίες.

Για το αβέβαιο, το μετέωρο βήμα. Για την τόλμη αλλά και τη λιποψυχία. Για τις λάθος επιλογές που στο τέλος γίνονται μαθήματα. Για τα μαθήματα που γίνονται λάβαρα ψυχής. Για τα παιδιά μας, την εξέλιξή τους αλλά και τη δική μας εξέλιξη μέσα από το μεγάλωμά τους. Για τις λύπες και τις χαρές που μας δίνουν. Για τις λύπες και τις χαρές που μοιραζόμαστε μαζί τους.

Για το Αντίο που ειπώθηκε αλλά δεν έφθασε ακόμη. Για το Αντίο που ειπώθηκε, που πλήγωσε αλλά, ταυτόχρονα, μας έδειξε τον δρόμο για κάτι πολύ καλύτερο. Για το τέλος που σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Για την αρχή που μας έδειξε μια καινούργια ζωή. Για την καινούργια ζωή που έφερε την αλλαγή. Για την αλλαγή που έφερε την ευτυχία.

Για σένα. Για μένα.

https://www.ekdoseisalati.com/p/to-antio-den-eftase-akomi/

 

Χαρτί, μελάνι κι ένα χελιδόνι

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Γιατί ένα χελιδόνι να μην μπορεί να φέρει την άνοιξη; Μόνο τα πολλά και το μαζί, άραγε, να το καταφέρνουν;

Το ότι μας έρχεται πάντα άνοιξη, αναζητώντας τη ζεστασιά και φεύγει το φθινόπωρο νότια για τον ίδιο λόγο, μήπως μας υποδεικνύει ότι η ζεστασιά ευνοεί τη ζωή;

Με το άσπρο και μαύρο χρώμα του, να μας δείχνει ότι είναι φτιαγμένη από αντιθέσεις;

Οι βουτιές κι οι ανυψώσεις στην πτήση του φανερώνουν τα σκαμπανεβάσματα στην καθημερινότητά μας, άραγε;

Ο εκπληκτικός αρχιτεκτονικός τρόπος χτισίματος της φωλιάς του μας λέει ότι η ζωή αναπτύσσεται όμορφα μόνο σε χτισμένες γερά φωλιές;

Η σταθερότητα μετακινήσεων και κατοικίας του μας ωθεί, άραγε, να σκεφτούμε ότι είναι αναγκαίες κάποιες σταθερές και στη δική μας πορεία; Μήπως χωρίς αυτές παραπαίουμε;

Μας υποδεικνύει, πιθανόν, τον τρόπο ν’ ακολουθούμε τον καιρό, με ήπια κι ειρηνική κίνηση μαζί του, για να ’χουμε κι εμείς αρμονική συνύπαρξη με τη φύση και τις αλλαγές της;

Η μόνιμη κίνησή του προς μια άνοιξη πάντα να είναι σημάδι ότι οι σκέψεις και το μυαλό μας θα πρέπει να είναι πιο ανοιχτά και δεκτικά στις νέες αρχές;

Το ότι πετάει τ’ άχρηστά του έξω απ’ τη φωλιά του να μας λέει ότι θα πρέπει ν’ αφαιρούμε από μας ό,τι περιττό μας βλάπτει, κρατώντας μόνο τα ωφέλιμα;

Μήπως με το να κινείται προς ό,τι ευνοεί τη ζωή, προς ό,τι αναγεννά τη φύση, μας τονίζει πως πάντα, μετά τις παγωνιές, ακολουθεί η αναγέννηση; Το τέλος σηματοδοτεί μια νέα αρχή; Να την επιδιώκουμε κιόλας;

Μήπως μας φωνάζει: ακολουθείτε την άνοιξη και θα ’στε πάντα κερδισμένοι!

 

Μπαλάσκα Σοφία

Ήταν η πρώτη μέρα της Άνοιξης. Η Ελπίδα άνοιξε το παράθυρό της, να την καλωσορίσει. Η φύση είχε βάλει τα γιορτινά της.

«Θα γράψω ένα ποίημα!» σκέφτηκε κι έπιασε ένα λευκό χαρτί που είχε πάνω στο γραφείο της. Ένα χελιδόνι ήρθε στο περβάζι και άρχισε να τρώει τα ψιχουλάκια από το κουλούρι της.

«Ω, τι όμορφο που είσαι!» το καλωσόρισε το κορίτσι και ξεκίνησε να γράφει. Όμω το μελάνι από το στυλό τελείωσε κι άφησ το ποίημα στη μέση. Το χελιδόνι απόμεινε εκεί και την κοιτούσε, σαν να ήθελε κάτι να της πει.

«Μήπως έχεις κάποιο νέο από τον μπαμπά μου;» το ρώτησε η Ελπίδα και άπλωσε το χεράκι της για να το χαϊδέψει. Όμως εκείνο άνοιξε τα φτερά του και πέταξε.

«Το τρόμαξα» σκέφτηκε. Έπιασε ένα μολύβι, για να συνεχίσει το ποίημά της.

Ξάφνου μια γνώριμη φωνή την έκανε να σηκωθεί από το γραφείο της. Στην πόρτα στεκόταν ο μπαμπάς!

«Μπαμπά μου, μπαμπά μου, γύρισες!» φώναξε η Ελπίδα κι έπεσε τρέχοντας στην αγκαλιά του.

 

Τριανταφύλλου Μιχάλης

Ο Μιχάλης, ναυτικός με χίλια ταξίδια στις πλάτες του, κάθισε στην άκρη του ντόκου. Το αλάτι είχε χαράξει βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπό του μα τα μάτια του έλαμπαν σαν φάροι. Έβγαλε από την τσέπη του ένα τσαλακωμένο χαρτί κι ένα πολυδαγκωμένο στυλό με μύτη πασαλειμμένη από μελάνι.

Άρχισε να σχεδιάζει. Ένα καράβι, με φουσκωμένα πανιά, να σκίζει τα κύματα. Ένα χελιδόνι, να πετάει πάνω από την πλώρη, ελεύθερο και χαρούμενο. Ένα σπίτι, με καμινάδα που έβγαζε καπνό, να τον περιμένει.

Ο Μιχάλης σκεφτόταν την επιστροφή. Τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού. Ο ντόκος ήταν γεμάτος από ήχους μα εκείνος άκουγε μόνο τη φωνή της θάλασσας.

Κάθε φορά που έφευγε, άφηνε ένα κομμάτι της ψυχής του πίσω. Κάθε φορά που επέστρεφε, το έπαιρνε μαζί του, πιο δυνατό, πιο γεμάτο.

Στο τέλος δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε στην τσέπη του. Το χελιδόνι πέταξε πάνω από το κεφάλι του, σαν να του έλεγε «θα σε περιμένω». Ο Μιχάλης χαμογέλασε. Ήξερε ότι η θάλασσα θα τον καλούσε ξανά μα ήξερε και ότι το σπίτι του θα τον περίμενε.

 

Χαραμή Μεταξία

Πρωί ακόμα. Με τον καφέ στο χέρι, στέκεται στο παράθυρο. Ξύπνησε νωρίς. Ο ύπνος του λίγος. Η ηλικία βλέπετε. Στα νιάτα του κοιμόταν πολύ. Πέρασαν όμως. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχασε και τη γυναίκα του. Η Νικολέτα του έφυγε πριν έναν χρόνο ξαφνικά, από καρδιά. Αυτό τον γονάτισε. Την αγαπούσε και του έλειπε όλο και περισσότερο. Ο μονάκριβός του έμεινε στην Αγγλία. Σπούδασε ιατρική κι αποφάσισε να δουλέψει εκεί. Καλύτερες απολαβές, λέει. Πίνει την πρώτη γουλιά. Νεροζούμι πάλι τον έκανε. Μια ζωή έψηνε εκείνη τον καφέ του… Μα τώρα… Ουφ, πάλι η μιζέρια τον έπιασε. Πρέπει να βιαστεί, θα έρθει η Λίλη να καθαρίσει. Πω πω, πέρασε η ώρα! Πήγε κιόλας οχτώ! Δεν έλεγε κάτι άλλο; Το κουδούνι χτυπάει. Ανοίγει την πόρτα. Ορμάει μέσα σαν σίφουνας ο τετράχρονος γιος της κι ύστερα εκείνη.

«Συγγνώμη, κύριε Κώστα, έκανε εμβόλιο χτες κι έχει λίγο πυρετό. Δεν τον κράτησαν στον παιδικό σταθμό. Δεν είχα πού να τον αφήσω».

«Δεν πειράζει» απάντησε εκείνος από ευγένεια και πήγε στο γραφείο του, να ξεκαθαρίσει, δήθεν, το χαρτομάνι που άφησε χτες. Η αλήθεια είναι ότι νευρίασε με το απότομο μπάσιμο το μικρού. Αλλά τι να κάνει κι η Λίλη, σκέφτηκε. Μακριά από τους δικούς της και την πατρίδα της. Ήρθαν με τον άντρα της από την Αλβανία. Παλεύουν με νύχια και με δόντια να τα βγάλουν πέρα. Ναι, ήταν ζωηρός ο Ορέστης. Κι εκείνος δεν είχε τα κέφια του σήμερα. Κάθισε στο γραφείο. Ήπιε λίγο καφέ. Άνοιξε το σημειωματάριο. Κι εκεί που πήγε κάτι να γράψει, ο μπόμπιρας μπαίνει φουριόζος και κάθεται στα πόδια του.

«Θα μου ζωγραφίσεις ένα χελιδόνι;»

«Μα… δεν ξέρω να ζωγραφίζω».

«Τότε θα σου μάθω εγώ».

«Σου είπα, δεν είμαι καλός στη ζωγραφική».

«Κοίτα, έτσι μας έδειξε η κυρία μας, δεν είναι δύσκολο» και ζωγράφισε το χελιδόνι εξηγώντας του την τεχνική. Ήταν έξυπνος και είχε έναν τρόπο να σου επιβάλλεται. Έτσι κατάφερε να τον αποσπάσει από τα δικά του. Ζωγράφισαν πολλά χελιδόνια. Τόσα πολλά που γέμισε ο τόπος. Ζωγράφισαν και την άνοιξη. Γεμάτη λουλούδια και χελιδόνια. Έφερε και τα χρώματα του Άλκη, του γιου του, που φύλαγε ενθύμιο από τα σχολικά του χρόνια. Ζωγράφισε κόκκινα τριαντάφυλλα στον κήπο, γιασεμί στον αυλόγυρο και τον εαυτό του μαζί με τον Ορέστη ανάμεσά τους. Ο μικρός ενθουσιάστηκε, τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Πόσο θερμό ήταν το φιλί του, σαν να ζεστάθηκε η καρδιά του! Κάτι άλλαξε στη διάθεσή του. Δεν ήταν πια μόνος. Μια άνοιξη άνθισε μέσα του, με λουλούδια και χελιδόνια. Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ένα παιδί!