Χειμώνας

 

Αγγέλου Αγάπη

Χειμώνας, μαγεία.

Χριστούγεννα, λαμπιόνια και χουχούλιασμα.

Μοσχομυρίζει το σπίτι.

Ευχές που ζεσταίνουν την καρδιά,

πασπαλισμένες με άχνη.

 

Αναγνωστοπούλου Ματίνα

ανάψανε οι πορτοκαλιές

όλες οι μεριές του ορίζοντα στέλνουν μηνύματα

ήρθε η ώρα να ξεκινήσει πάλι ο χρόνος

λαμπυρίζουν ολόγυρα πλήθος τα κόκκινα λαμπιόνια από το σπασμένο ρόδι

ένας ήλιος αμήχανος τρυπώνει από στενό φεγγίτη

μήνες ακατοίκητοι σαν στοιχειωμένοι γυρνάνε

στα φιλάργυρα ξασπρισμένα σοκάκια του νησιού

τόπος ξεσκέπαστος

ακατάδεχτος στην ταπεινή κουβέρτα του χιονιού

ας δεχτεί λίγο λευκό αθωότητας

στους αφρούς των κυμάτων που τον κυκλώνουν

ο βοριάς και τα σύννεφα αγκαλιά πορεύονται

πάνω από τα παγωμένα μας κεφάλια

ας στέρξει φιλάνθρωπη βροχή

να μας μαλακώσει και να καρπίσουμε

 

Ανθίμου Μαρία

Δεντρί με τους χειμωνανθούς αψήφησε τ’ αγέρι

και τα κλαδιά του κάρπισαν αρώματα γιορτής.

Χειμώνας ντύθηκε παντού,

ευωδιαστά τα σπίτια,

τζάκι, φωτιά και θαλπωρή,

αγκάλιασε με λίγο...

Στη φλόγα σου ψιθύρισε, χειμώνα μου, το άσμα

και δώσε στη γη να δροσιστεί, βροχή να μην ξηραίνει

Φέρνεις γιορτές, φέρνεις χαρές, τραγούδια και στολίδια

έτσι να σ’ αγκαλιάσουμε με ηλιαχτίδα ελπίδας!

 

Γεωργοπούλου Χρύσα

Πάνω που συνηθίζεις ζεστασιά, πέφτουν τα φύλλα.

Πάνω που συνηθίζεις το καφέ, το πορτοκαλί και το κίτρινο, βρέχεσαι.

Πάνω που συνηθίζεις τις σταγόνες, μια γιορτή προετοιμάζει το έδαφος για χιονονιφάδες.

Κι εκεί που όλα παγώνουν, ξαναβρίσκεις τη ζεστασιά.

Όχι έξω. Μέσα.

Μέσα σε σπίτια με τζάκι ή χωρίς.

Μέσα και κάτω από κουβέρτες.

Μέσα σε αγκαλιές.

Μέσα σου.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Χειμωνιάζει…

Όχι επειδή το λέει

το ημερολόγιο.

Είναι η απουσία σου

που το επισημαίνει.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Κρύο πολύ.

Τριγύρω φώτα, η ομίχλη πέφτει σαν κατάλευκο σεντόνι.

Το τζάκι αναμμένο τραγουδά ψιθύρους, καθώς οι σταγόνες γίνονται νιφάδες και χαϊδεύουν τα περβάζια.

Η φωτιά χορεύει αργά πάνω στα ξύλα για όσα φεύγουν κι όσα θα έρθουν.

Και η καρδιά της πόλης χτυπά μελωδικά 365 νέες νότες στου χρόνου την ορχήστρα.

 

Μαρκάτου Βιβή

Το κρύο τους καλεί όλους να χουχουλιάσουν στις ζεστές γωνιές τους.

Ερχόμαστε πιο κοντά.

Καθόμαστε δίπλα στη φωτιά, κάτω από την ίδια στέγη.

Λέμε ιστορίες, φτιάχνουμε παραμύθια

και πλέκουμε πουλόβερ και κασκόλ.

Παίρνουμε αγκαλιές.

Κρατάμε τον χειμώνα έξω από την πόρτα μας.

Μα, σαν την ανοίγουμε, βλέπουμε το δώρο του στα σκαλιά μας.

Χιόνι.

Και τότε, παρά το κρύο βλέπεις, να σκάει ένα ζεστό χαμόγελο.

 

Μπόικου Θεοδώρα

Τοκ, τοκ, τοκ! Χειμώνας παρακαλώ!

Σε ιπτάμενο μαγικό χαλί ερχόμενος,

άνεμοι και ανεμούρια με βαστάζουν,

πάλλευκες νύφες απλώνουν τα ασημένια νήματά τους στις μύτες των βουνών,

φωτιά και ξύλο ενώνονται σε μια αρμονική συμφωνία,

σπίθες γέλιου, αγκαλιάς, άσματα γιορτινά χορεύουν στην ατμόσφαιρα.

Φως αναπαύεται, νύχτα ανάβει πιότερο τις λαμπάδες της.

Γέννηση Χριστού κοπιάζει, καρδιές ανθρώπων ευφραίνει.

 

Νάνη Βούλα

Γυμνά τα δέντρα

Κι όμως

Του καταχείμωνου τη σκοτεινιά

Δεν τη φοβούνται

Απλώνουν ατίθασα κλαδιά

Σαν σουρουπώνει

Και μυστικά

Την άνοιξη στραγγίζουν

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Λύγισαν τα κλαδιά, βαρύ το χιόνι

Λευκή η σκεπή, όλα τώρα ίδια

Μόνο το τζάκι χρώμα χαρίζει

Κόκκινη φλόγα μια θαλπωρή

Και μια ελπίδα, ο πάγος να σβήσει

 

Μικρά σπουργίτια ανυπεράσπιστα

Στο λευκό του κάδρο σου χειμώνα

 

Κι όμως ένα λουλούδι

Βάφει με χρώμα, καθώς ξεπροβάλει

Χαρίζει ελπίδα

 

Μικρό σπουργίτι, τίποτα δεν σε τρομάζει