Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Θεοδώρα Μήλιου

 

Καφενείον «Η ωραία Ελλάς»

Ένα βουητό έφτανε στην κεντρική οδό. Ένα βουητό από ανθρώπινες φωνές που μιλούσαν με ένταση. Οι καιροί δύσκολοι, φτώχεια και ο κόσμος δυσαρεστημένος. Παρά τις αλλαγές που είχαν γίνει ο λαός υπέφερε και το παλάτι ζούσε το δικό του παραμύθι. Ο Αλέξανδρος, κρατώντας τα χαρτιά σφιχτά στη γροθιά του, περπατούσε σβέλτα και έχοντας κατά νου ότι μπορεί να του επιτεθεί κανένας μπράβος στην επόμενη στροφή του δρόμου. Βιαζόταν να φτάσει, να τους διαβάσει το τρίτο του φυλλάδιο, «κόλαφο» για την πολιτική ηγεσία και το τιμόνι αυτού του τόπου. Αδημονούσε να αναγνώσει όλο στόμφο τα σχόλιά του για τον πρωθυπουργό Μεταξά, που ενδιαφερόταν μόνο για το γέμισμα του σεντουκιού του με χρυσά τάλαρα.

Βυθισμένος στις σκέψεις δεν άργησε να φτάσει. Ανάσανε όταν αντίκρισε την πινακίδα «Καφενείον η Ωραία Ελλάς». Στον καθρέφτη της εισόδου είδε τα πρόσωπα όλων των καπεταναίων του 1821, μπαρουτοκαπνισμένα. Ένιωσε το χρέος του ακόμη πιο βαρύ. Έπρεπε να τα βάλει με τα θεριά της εξουσίας. Έπρεπε αυτός ο τόπος να γίνει κράτος. Πέρασε στη μεγάλη σάλα υποδοχής και άκουγε μόνο τις έντονες φωνές των ανδρών με θέμα συζήτησης το παλάτι. Κοίταξε γύρω του, έφτιαξε το κοστούμι του και κίνησε αρχικά για το δωμάτιο των ναργιλέδων. Εκεί συναντούσε κανείς τα λαϊκά στρώματα με τις φουστανέλες τους, όλοι έτοιμοι για τα όπλα. Στο δωμάτιο του μπιλιάρδου σύχναζαν Ευρωπαίοι και κάποιοι που είχαν ζήσει στο εξωτερικό. Μπαίνοντας τον χτύπησε η βαριά μυρωδιά του καπνού, ανακατεύτηκε μα φωνάζοντας ξεκίνησε να διαβάζει τα γραφόμενά του. Η απάντηση της κυβέρνησης δεν άργησε να φανεί και οι μπράβοι του πρωθυπουργού τον πήραν από εκεί άρον άρον. Ακόμα και τώρα, με τη σακατεμένη του ράχη μέσα στα μπουντρούμια της χωροφυλακής, δεν έχασε το θάρρος του. Πείσμωσε, είχε χρέος να ξυπνήσει τον λαό, είχε χρέος να παλέψει με τα θεριά για τη δικαιοσύνη.

Με αυτές τις σκέψεις και την αιχμηρή του πένα δεν άργησε να ξαναβρεθεί ανάμεσα στους θαμώνες της «Ωραίας Ελλάδος»... Διάβαζε τους τελευταίους σατυρικούς του στίχους όταν τον είδε να καταφτάνει μέσα από τον καθρέφτη της σάλας. Φορούσε φουστανέλα και κάτι λασπωμένα τσαρούχια, δεν πρόλαβε να τον κοιτάξει στα ματια όταν τα δάχτυλα του ψηλάφησαν την τρύπα στο πέτο του σακακιού του. «Οι λογαριασμοί στην Ωραία Ελλάς κλείνουν ωσάν τους ευγενείς με μονομαχία» σκέφτηκε και κατέρρευσε.

Θεοδώρα Μήλιου

…

Ζω και κατοικώ στην πόλη της Κοζάνης. Μεγάλωσα σε ένα χωριό του Βοΐου, την Εράτυρα, όπου ανατράφηκα μαζί με πριγκιποπούλες σε μαγεμένα βασίλεια και γενναίους ήρωες που τα έβαζαν με μυθικά τέρατα. Φούντωνε τη φαντασία μου ο μύθος της κόκκινης μηλιάς και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Μεγαλώνοντας έγινα φιλόλογος και σήμερα διατηρώ ένα ΚΔΑΠ στο οποίο δημιουργούμε με πολλή αγάπη παιδικές αναμνήσεις μέσα από το θέατρο, τη λογοτεχνία και την Τέχνη. Πάντα μου άρεσε το βιβλίο και ο γραπτός λόγος μα άρχισα να ασχολούμαι με την συγγραφή στη δύσκολη περίοδο της πρώτης καραντίνας μετά από παρότρυνση του συζύγου μου. Έχω συμμετάσχει και διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, συμμετέχω με διηγήματά μου σε συλλογικές εκδόσεις και έχω εκδώσει ένα επιστημονικό σύγγραμμα για τις ελληνικές κοινότητες στα Βαλκάνια. Μου αρέσει το διάβασμα, οι παραμυθένιες ιστορίες που φτιάχνω με τους γιους μου και να είμαι παρέα με καλούς φίλους. Ονειρεύομαι έναν κόσμο καλύτερο, με περισσότερο σεβασμό.

…

Η Θεοδώρα παρακολούθησε τον δέκατο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei /

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)