Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε…

 

Ανθίμου Μαρία

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε, στον δρόμο μερόνυχτα θα ψάξω να σε βρω.

Λαγκάδια και ποτάμια βούλιαξα τις ρόδες να σε φτάσω.

Μ’ ένα ποδήλατο αγκαλιά της γης πατρίδα, πολίτης του κόσμου να γελώ.

Σφυρίζοντας αδιάκοπα τον σκοπό που μ’ έμαθες.

Εκείνο το τραγούδι της χαράς.

Μ’ ένα ποδήλατο και τον αέρα συντροφιά.

Αδιάκοπα στον δρόμο να σε ψάχνω, να σε συναντήσω όπου είσαι, Χαμένε Εαυτέ μου.

 

Αργυροπούλου Βασιλεία

Μ’ ένα κίτρινο ποδήλατο

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

έβαλα στο καλάθι τα όνειρά μου.

Καλόπιασα τον άνεμο ν’ ακολουθήσω τα σύννεφα.

Τις χιονισμένες βουνοκορφές να διαβώ.

Στα πρώτα αγριολούλουδα να χωθώ.

Να καώ, ένα φιλί στον ήλιο να δώσω.

Την αύρα της θάλασσας να ρουφήξω.

Να κλάψω με την πρώτη στάλα της βροχής.

Το χάδι των άστρων να γνωρίσω.

Ν’ αγαπήσω το παρόν.

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε…

 

Γεωργιάδης Μάκης

Το κόκκινο ποδήλατο

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε τρέχαμε

ορθοπεταλιά στις ανηφόρες

και στον κατήφορο δίχως φρένα

Μ’ ένα κόκκινο ποδήλατο κάποτε

κοκκίνιζε το λιόγερμα, κοκκίνιζαν τα πόδια

οξυζενέ κι ιώδιο μονίμως προς επάλειψη πληγών

Κάποτε. Τότε που τίποτε δεν έδειχνε

ότι στη ζωή τούτη θα νύχτωνε

τότε που η λαχτάρα για ζωή έμοιαζε άσβεστη

και το δροσερό σου χέρι

κράταγε ακόμη σφιχτά το δικό μου

Τότε. Που παιδιά γελούσαμε κι ας γελιόμασταν

 

Γεωργοπούλου Χρύσα

Χωρίς ποδήλατο

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Νόμιζα πως έψαχνα λουλούδια για το ψάθινο καλάθι.

Πίστευα πως αναζητούσα λιβάδια να διασχίσω.

Αισθανόμουν πως εκεί υπάρχει ελευθερία.

Η θέση όμως στο ποδήλατο μία.

Έλειπε το διπλό, το άλλο, το εκείνο,

που με λουλούδια, δρόμους κι αισθήματα λύνει τους γρίφους του ανήσυχου εαυτού μου.

Ήρθες.

Χωρίς ποδήλατο, χωρίς λουλούδια.

Με ήσυχα μάτια που βλέπουν, δεν κοιτάνε και αγκαλιά που χωράει ποδήλατα, λουλούδια και λιβάδια.

 

Γιανναδάκη Μαρία

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε,

ξεκίνησα έναν δρόμο με ανηφοριές.

Δυνατή ήμουν τότε,

η ψυχή είχε φτερά.

 

Μ’ ένα άσπρο ποδήλατο κάποτε,

είπα, ζωή δεν σε φοβάμαι.

Τα μάτια έλαμπαν,

αέρας δροσερός στο μέτωπο.

 

Τώρα τα πόδια βάρυναν,

μα στο ποδήλατο σαν ανεβώ, ψηλά πετώ και πάλι.

 

Γιώτη Σταυρούλα

Μ’ ένα ποδήλατο...

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε,

βόλτα θα βγω στον ουρανό.

Στη γη κάτω σαν κοιτάξω

ένα κορίτσι μικρό θα ξαναδώ

ανάμεσα στα λιόδεντρα,

κύκλους να κάνει με το κόκκινο ποδήλατο.

Θα το ακολουθώ

Ως να συναντηθούμε στο κύμα το λευκό.

Όπου τελειώνει η θάλασσα

Κι ο ουρανός αρχίζει.

 

Γκίνη Ελένη

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Τσάκισα τα γόνατά μου

Μαθαίνοντας τον έρωτα κάτω από το μπαλκόνι σου

Το κουδούνι μου σήμα να φανούν οι μπούκλες σου στην κουπαστή.

Ορθοπεταλιά και φιλί,

Πώς να μη σ’ αγαπησω;

Ποδήλατο μου.

 

Δρακουλάκη Μαρίλλιαν

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Αλώνιζα τους δρόμους

Αεράκι γλυκό μού χάιδευε το πρόσωπο

Η ψυχή μου γέμιζε απεραντοσύνη

Ελευθερία ανεμελιά και τούμπες

Και ξανά όρθια

Και πάλι από την αρχή  

Δεν πονάει το γόνατο

Σαν η ψυχή είναι γεμάτη

Ζωή σε καλημερίζω.

 

Καλαϊτζίδου Μαρία

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε θυμάμαι

Στους δρόμους τρέχουμε

Βουτιές και βόλτες

Περιπέτειες χωρίς σταματημό

Τώρα αδύναμο στέκει

Τα χρόνια περάσαν

Μα δυνατές οι αναμνήσεις

 

Καραγιάννη Ελένη

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε, με τα όνειρα

δικάβαλο, στη γειτονιά μου βόλταρα.

Με ματωμένα γόνατα αναίμακτες ισορροπίες

αναζητούσα.

Τιμόνι σταθερό, πυρωμένο από άσβεστη φλόγα

διεκδίκησης.

Ακτίνες φτερωτές, αλύγιστες, σφυρίζοντας

κατάπιναν ανηφόρες.

Τώρα σκουριασμένες στέκουν κάτω από

το υπόστεγο παρέα με τη νιότη μου.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Τ’ αστέρια έφτασα

Ψηλά στον ουρανό

Δικός μου ο κόσμος

Η ζωή μπροστά

Τίποτα δεν φάνταζε ακατόρθωτο

 

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Τ’ ανέφικτο ονειρεύτηκα

Και τρέχω από τότε

Να προφτάσω…

 

Λούη Ι. Μαρία

Μικρό Ερωτικό

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε,

ορμήνεψα τα πόδια μου να πάνε

και το σώμα μου να ισορροπήσει.

Ήρθα να σε βρω κι ήσουν αλλού

σ’ ανοίκειο τόπο όλο φως,

γεμάτος ίσκιους και θηρία.

Σου ‘πα - έλα κοντά να δεις,

κοίτα πως μοιάζει ότι είμ’ εγώ

που τον τροχό ανακάλυψα.

Ήρθες κι ο τόπος άλλαξε

κι οι ίσκιοι σου κρυφτήκανε

σε μια ακτίνα ροζ που ήταν εσύ.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Χρώματα αθάνατα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε, αιώνες ίσως πίσω, κυλούσα σε ασφάλτους πόλεων ξεχασμένων.

Σκασμένες ρόδες από λόγια κοφτερά, ξεθωριασμένα σίδερα που κλείνουν μια σέλα, με χρώματα αθάνατα τον νου μου ζωντανεύουν.

Ετούτο το ποδήλατο που στέκει εδώ μονάχο,

ξεχασμένο σ’ εποχές με γέλια σε αλάνες,

με πήγε έτσι ακίνητο σε μέρη περασμένα.

Χωρίς ρόδες με ταξίδεψε στο κάποτε που ήμουν, η παιδική μου η μορφή γλυκά χαμογελάει και φεύγει λίγο ντροπαλά καθώς μ’ αναγνωρίζει

 

Μαρτίδου Ραχήλ

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

κύλαγαν τα όνειρα μου

κι ανέμιζαν στις γειτονιές

λες κι είχαν φτερά!

Κι εγώ ανέμελη κι ελεύθερη

ερχόμουν να σε συναντήσω

κάτω απ’ τις κερασιές

που κρατούσαν κρυφό

τον έρωτας μας!

 

Μιχαηλίδου Χριστίνα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

περιπλανιόμουν στα λιβάδια της νιότης μου.

Ανέμελα, ανέφελα, άκοπα

Λες κι η ευτυχία ήταν το μοναδικό ζητούμενο

Κι οι ρόδες ξετύλιγαν τον χρόνο και κράταγαν μακριά τις θύελλες, στων ακτίνων το φως.

 

Μπασούρης Κωνσταντίνος

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε σεργιάνιζα στις γειτονιές

Με ορθοπεταλιές και περιέργεια παιδική

Να εξερευνήσω, να περιπλανηθώ.

Τα καλοκαίρια απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα

Με φίλους, για μια τελευταία βόλτα

Κι ας μην το ήξερε κανείς μας τότε

Χωρίς χέρια, χαμογελούσαμε, χαιρετηθήκαμε, χαθήκαμε.

Ονειρευόμασταν κάνοντας πετάλι.

Μου έλειψε εκείνο το ποδήλατο.

 

Μπιτσάκου Τζωρτζίνα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

τον κόσμο θα γυρίσω,

θ’ αφήσω πίσω λύπες κι έγνοιες,

θα δω νέους ορίζοντες,

θα βρω καινούργιους φίλους,

θα μυρίσω γη άλλη,

και θα επιστρέψω ύστερα

στην πρότερη ζωή μου

την τόσο υπέροχη και βαρετή.

 

Νάνη Παρασκευή

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Δύο κοτσιδάκια στα μαλλιά

Έναν ορίζοντα στα μάτια

Κι όνειρα χορευτές στον αέρα

Έκανα βόλτες στη ζωή

 

…Τρέξαν τα χρόνια...

 

Να γινόμουν απόψε ποδήλατο

Τον χρόνο να προφτάσω...

 

Νίκου Μαρία

Ρόδες βοηθητικές

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε τα μούτρα μου έφαγα

για να μάθω σε δυο ρόδες να ισορροπώ.

Κάθε πέσιμο κι ένα σήκωμα

κι έγινε το ποδήλατο το πιο καλό σχολείο.

Κι έμαθα σε ρόδες τέσσερις

κι έτρεξα σαν τον άνεμο,

έχτισα τις πιο όμορφες μνήμες.

Κι αυτό που οι άλλοι λεν’ βοήθεια, εγώ το λέω ζωή.

Να βρίσκεις τον τρόπο να τρέχεις, ν’ απολαμβάνεις, να ζεις.

Να βοηθάς και να βοηθιέσαι.

 

Ράπτη Μαρία

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Έτρεχα τον αέρα να περάσω

ελευθερία να με πάρει μακριά.

Πέρναγα τους δρόμους ανάμεσα από τα χωράφια

χωρίς να βρέξω τα ξανθά μαλλιά μου.

Ανέμιζαν στον άνεμο γινόταν χρυσά από του ήλιου τη ματιά

Με το ποδήλατο έκανα όνειρα μεγάλα τον κόσμο όλο να βλέπω χαμογελαστό.

 

Ρόκα Σοφία

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε τρέχω,

κάποτε γυρνάω άσκοπα κι άλλοτε έρχομαι σε σένα

Το αεράκι με διαπερνά ανεμίζουν τα μαλλιά μου ανεμίζει και η ψυχή

 

Σκάρπαρη Θεοδώρα

Λευτεριά

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Κυνήγησα μια πεταλούδα.

Λες κι έτρεχα ξοπίσω από ένα όνειρο που έπρεπε να φτάσω να το πιάσω.

Νύχτωσε κι ακόμα πάλευα ν’ αρπάξω δύο φτερά

Που ακούραστα πετούσαν μακριά μου.

Τότε κατάλαβα πως αν η ψυχή σου δεν ουρλιάζει λευτεριά

Σκλαβωμένος θα βρεθείς μόλις ανοίξεις τα φτερά σου.

 

Σταματίου Λέττα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Κυνήγησα τον έρωτα μου

Μα δεν τον πρόφτασα ποτέ

Στην κατηφόρα τον άγγιζα σχεδόν

Έπαιρνα λίγο από τη μυρωδιά του

Στις ανηφόρες ξέφευγε

Ξόδεψα όλες μου τις ανάσες

Να είχα στα πετάλια μου φτερά, κόρνα δυνατή

Για να σε πιάσω

 

Τοψιώτη Μαρία

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Ταξίδευα μέσα μου

Ανέβαινα κάμπους, δάση και βουνά, συναντούσα μονοπάτια

Στο διάβα μου

Τρόμαξα, φοβήθηκα

Έτρεξα, έπεσα, σηκώθηκα

Είμαι εδώ

Συνεχίζοντας το ταξίδι...

 

Τσιπούρα Μάντυ

Τροχός

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

κυλούσε ο τροχός γοργά

παρασέρνοντας τα γαλάζια όνειρα

στις ακτίνες μιας ελπιδοφόρας διαδρομής

με τα χρώματα της παιδικής ανεμελιάς,

συναντούσε τους νεανικούς αγνούς έρωτες στα σεργιάνια των δειλινών, σκορπούσε τον αυθορμητισμό και τη χαρά πάνω σε σύννεφα αθωότητας με το τιμόνι της ελευθερίας που δεν φρέναρε ποτέ.

Τότε που η ζωή κερδιζόταν μ’ ένα μόνο χαμόγελο!

Τώρα πια ο τροχός κυλά αργά...

ξεφυλλίζοντας τις αναμνήσεις.

 

Φλογερά Ελένη

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε κόντρα στον άνεμο

ρουφούσα τη ζωή.

Με ξέμπλεκα μαλλιά ν’ ανεμίζουν σαν τα στάχυα,

μάζευα Ανατολές.

Μαζί του στα πρώτα ραντεβού,

σε έρωτες κεραυνοβόλους, σε χτυποκάρδια τρελά.

Με ορθοπεταλιές μ’ έμαθε να ξεπερνώ

της ζωής τις ανηφόρες

και τώρα ν’ αναπολώ μόνο αναμνήσεις γλυκές.

 

Χατζηχάννα Έλενα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε έτρεχα να βρω την ευτυχία.

Να ‘ταν σε κάποιον προορισμό;

Να ‘ταν σε φάτσα ανθρώπου;

Όπου και να τριγύρναγα μ’ έπιανε το μαράζι.

Μάταια κοίταζα αλλού.

Κι ύστερα είδα...

Εμένα

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Μ’ ένα ποδήλατο κάποτε

Έτρεχα στα σοκάκια της νιότης

Ανάμεσα σε δρόμους πολύχρωμους

Τα όμορφα άνθη έβλεπα

Τα χρώματα μού έκαναν παρέα

Στην αμμουδιά σταματούσα

Κι αγνάντευα τη θάλασσα

Τον ουρανό, στις ομορφιές του κόσμου

Πειραματίστηκα!