Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου. Εκεί που πας σε περιμένει...

 

Σκίτσο: Άγγελος Καραμάνος

Βουρβουτσιώτου Μαρία

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένει επιτέλους η ηρεμία.

Δεν χρειάζεται πια να πονάς, δεν χρειάζεται να κρύβεις τον εαυτό σου, τον πόνο σου και το δάκρυ σου. Ζήσε ευτυχισμένη χωρίς να σε κυνηγάει καμία σκιά και κανένας φόβος.

Χωρίς να κρύβεσαι στις γωνίες και να ντρέπεσαι.

Γελά, τραγουδά, φώναξε...

Φόρεσε ό,τι ποθεί η ψυχή σου και χόρεψε ξέφρενα τον χορό της ευτυχίας.

Αυτό που πραγματικά σου αξίζει....

Μόνον έτσι θα καταφέρει να βρει ανάπαυση η βασανισμένη σου ψυχή.

Δεν σου άξιζε αυτός ο κόσμος, ήταν πολύ λίγος για σένα...

 

Γιώτη Σταυρούλα

Τα πάνλευκα φτερά σου

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένει η αυγή.

Εκεί που πας δεν έχει μόνους και κλαμένους. Θα χαμογελάς κι όλοι θα λένε «Μα! Τι όμορφη ψυχή». Εκεί θα ‘ναι η μάνα κι ο πατέρας να σ’ αγκαλιάσουν. Να σου ψιθυρίσουν πόσο σε αγαπούν. Να σου πάρουν απ’ την πλάτη τον σταυρό, κι απ’ το στόμα το γιατί, το πικρό, το ασήκωτο.

Εκεί που πας θα βρεις βλέμματα κι αγγίγματα που σαν βάλσαμο θα σου λένε «Μην πεις. Ξέρουμε».

Εκεί που πας κλάψε για μας που το τόσο σου φως δεν είδαμε. Αναπαύσου. Μόνη σου έννοια πια τα πάνλευκα φτερά σου.

 

Δρακουλάκη Μαρίλλιαν

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου. Εκεί που πας σε περιμένει ένα φωτεινό χάδι και μια ζεστή κι αέρινη αγκαλιά. Εκεί δεν έχει οδύνες, λύπες και στεναγμούς. Εκεί δεν είναι καύχημα ο πλούτος, δεν είναι ντροπή η φτώχεια. Η εικόνα σου με συγκινεί. Ο θάνατός σου με συγκλονίζει. Έργα ανθρώπων. Πονετικός ο λαχνός σου. Στα μάτια του Πανάγαθου και Φιλάνθρωπου δεν υπάρχουν αμαρτίες του φθαρτού σώματος. Η ψυχή μετρά. Καλοτάξιδη...Το ευχαριστώ μου για τα όσα με έμαθες θα σε συνοδεύει.

 

Κοντόγιαννου Ζωή

Ζωή στο φως...

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένει γαλήνια ζωή

πολύχρωμη ζωή λουσμένη στο φως.

Η ψυχή σου πετάει σαν πουλί σε μέρη ευτυχίας.

Άγγελοι σ’ αγκαλιάζουν στοργικά.

Εκεί που πας σε περιμένει η αγάπη που τόσο λαχτάρησες μα δεν είχες...

Τι κρίμα να πεθαίνει κάποιος για ν’ αρχίσει να ζει...

Ζήσε τώρα, Δήμητρα!

Χαμογέλα, δάκρυα δεν χωρούν στον παράδεισο.

Η αιωνιότητα είναι δική σου.

Ζήσε όπως εσύ θέλεις!

Εκεί μόνο θα σ’ αγαπούν!

Πάντα θα σ’ αγαπούν!

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Χρυσόσκονη ανθρωπιάς

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένει μια ανοιχτή, μεγάλη αγκαλιά.

Πολύχρωμα φορέματα. Φουλάρια. Σκουλαρίκια και κολιέ.

Σε περιμένει ένας κήπος ανθισμένος.

Πολύτιμοι καρποί. Καρποί αγάπης, σεβασμού, αποδοχής.

Κι είν’ όλα τόσο φωτεινά!

Οι άνθρωποι γελάνε.

Χαίρονται.

Παρελθόν πικρό πια δεν υπάρχει.

Μόνο παρόν κι ένα ονειρεμένο μέλλον.

 

Αναπαύσου, Δήμητρα.

Κι όταν τα βράδια ξαποσταίνεις,

ρίχνε κι εδώ λίγη απ’ τη χρυσόσκονή σου,

να μας καθοδηγεί,

να μην ξεχνάμε…

 

Κωνσταντίνου Κυριακή

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένει η αγκαλιά του Θεού

Τα δώρα της ζωής, όλα όσα στερήθηκες στη γη.

Τα κοσμήματα, τα φορέματα, η αγκαλιά, η αποδοχή, η αγάπη.

Το διαφορετικό και το άγνωστο φοβίζουν.

Εκεί που πας δεν υπάρχει ο φόβος, μήτε το σκοτάδι.

Μόνο η χαρά και το φως.

Αναπαύσου, Δήμητρα, σε μια αγκαλιά χωρίς όρους,

Χωρίς κανόνες, χωρίς περιορισμούς, πρέπει και γιατί.

Όλα έχουν προϋποθέσεις σε τούτη τη ζωή, αλλά εκεί που πας

Θα είσαι ελεύθερη, σε ξάστερο ουρανό με πουλιά και αγγέλους να σου τραγουδούν.

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Μακριά από τις μικρές στενάχωρες ψυχές μας…

 

Λεάνδρου Ορφανίδου Άντρη

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένει ταξίδι αλαργινό λουσμένο στο φως. Ανάμεσα σε μουσικές και ψαλμούς αγγελικούς.

Και κάπου εκεί θα είναι η μάνα. Θα τρέξεις να χωθείς στην αγκαλιά της. Γιατί ένα αθώο γλυκό παιδί είσαι. Κι αυτή την αθωότητα σου δεν την άντεχε ο κόσμος ο κακός.

 

Θα κλάψεις μα δεν θα είναι δάκρυα πόνου πια. Θα είναι δάκρυα χαράς και ανακούφισης. Δεν έχεις πια να φοβηθείς τίποτε γιατί κανείς δεν μπορεί να σου κάνει πια κακό. Είσαι εκεί που ανήκεις, στον Θεό. Κι η μάνα σου μαζί. Θα θυμηθείτε καλά και κακά.

 

Κι εσύ θα την παρηγορήσεις να μην ανησυχεί πια για σένα. Γιατί τώρα είσαι στην αγκαλιά του Θεού. Κι έχεις κι αυτή μαζί σου. Τι χρειάζεται άλλο ένα παιδί; Τον Θεό και τη μάνα του. Τώρα έχεις και τους δυο.

 

Συγχώρεσε μας...

 

Μπόικου Θεοδώρα

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου. Εκεί που πας σε περιμένουν οι άγγελοι να σ’ αγκαλιάσουν και να φιλήσουν γλυκά για τα καλωσορίσματα! Σε περιμένουν οι φίλοι που τόσο καιρό έβλεπαν τη στενοχώρια σου και προσεύχονταν για σένα. Σε περιμένουν οι γονείς σου για να σε παίξουν στα γόνατα τους διότι τώρα κατάλαβαν. Σε περιμένουν οι εχθροί για να θαμπωθούν από το θάρρος σου. Είναι η μεγάλη ώρα να φορέσεις τα ιδιαίτερά σου και να στολιστείς με τις πέρλες σου που τόσο αγαπάς. Το ροζ φουλάρι τ’ άφησες εδώ να σε θυμάμαι. Τα κόκκινα γοβάκια είναι στο διάφανο κουτί που τα φύλαξες. Θα μείνουν ανέγγιχτα. Είναι ο καιρός να μεταλάβεις το Φως της Αγάπης, της Αποδοχής, της Δικαιοσύνης, της Καλοσύνη! Καλό σου ταξίδι στο ανέφελο άρμα σου! Σε φιλώ.

 

Ρουσουνέλου Δήμητρα

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

 

Εκεί που πας σε περιμένει το φως.

Εκεί που πας όλα είναι αλλιώς.

 

Φοράς ό,τι θες. Σε λένε όπως θες, σε αποδέχονται όπως είσαι.

 

Αυτός ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος ακόμα για σένα.

Θα είναι άραγε ποτέ;

 

Μια ψυχή ήσουν παγιδευμένη σε λάθος σώμα.

Δεν έβλαψες κανέναν. Δεν πείραξες κανέναν.

Σου φέρονταν σαν να είσαι τρελή.

Σε είχαν στο περιθώριο. Σε κορόιδευαν.

 

Τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

 

Εκεί που πας σε περιμένει το φως.

Εκεί που πας όλα είναι αλλιώς.

Όλη σου η ζωή ένα κρυφτό και μια τρεχάλα κι ένα αδιάκοπο γιατί…

 

Τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

 

Αυτός ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για σένα.

Θα είναι άραγε ποτέ;

 

 

Φλογερά Ελένη

Και τώρα, Δήμητρα, αναπαύσου.

Εκεί που πας σε περιμένουν δυο φτερά.

Φόρεσέ τα και πέτα ψηλά στους ουρανούς ελεύθερη,

μακριά απ’ όλους όσους σου στέρησαν τη χαρά.

Πιες το νερό της λήθης από τις ουράνιες πηγές

και ξέχνα την απονιά του κόσμου.

Μόνο εκείνους τους «διαφορετικούς» μην ξεχάσεις

και γίνε προστάτης τους, βάλτους κάτω από τα φτερά σου,

όπως δεν έκανε κανείς για σένα,

ακόμα κι όταν τα μαργαριτάρια σου κατρακυλούσαν

στην άσφαλτο φωνάζοντας για λίγη ανθρωπιά.

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Και τώρα, Δήμητρα αναπαύσου εκεί  που σε αγαπούν και σε αποδέχονται, εκεί που θα στεγνώσουν τα δάκρυά σου και το χαμόγελο θ’ ανθίζει στα χείλη σου. Εκεί που βασιλεύει το δίκιο κι η αγάπη.

Δήμητρα, γεννήθηκες διαφορετική. Ήθελες να είσαι εσύ. Με αθωότητα έδειχνες τη διαφορετικότητά σου, δεν φαντάστηκες ποτέ ότι θα σε μισούσαν ενώ εσύ ποτέ σου δεν τους έκανες κάποιο κακό, γιατί αλήθεια τέτοια κακία;

Ήταν τόσο φυσικό να είσαι ο εαυτός σου κι έκπληκτη είδες να σε υποτιμούν και να σου φέρονται σαν να ήσουν ανύπαρκτη.

Πώς να καταλάβεις, Δήμητρα, τέτοιες απάνθρωπες συμπεριφορές;

Με αγάπη τους κοιτούσες.

Με αθωότητα, αδύνατον να καταλάβεις το γιατί.

Σου αφαίρεσαν το δικαίωμα να είσαι εσύ.

Το παράπονό σου έγινε ένα τραγούδι που πάντα θα πλανιέται έως ότου δικαιωθεί.

Και θα δικαιωθεί, Δήμητρα, γιατί θα στοιχειώνει όποιον το δίκιο να δει αρνείται!