«Στην ειρήνη στεφάνι θα πλέξω…»

Κοτσαύτη Γιώτα

Τα παιδιά κι η Ειρήνη

Ένα πρωινό τα παιδιά του κόσμου θα ξυπνήσουν

και θ’ αρχίσουν να ψάχνουν την Ειρήνη.

Όταν τη βρουν, θα τριγυρνάνε μαζί της από γειτονιά σε γειτονιά,

κορίτσια κι αγόρια, μια μεγάλη χρωματιστή συντροφιά.

Θα περάσουν από πόλεις κι από χωριά, από βουνά κι από θάλασσες

κι όλα μαζί θα πλημμυρίσουν τη Γη φωνάζοντας:

«Όχι πια Πόλεμος! Όχι πια Πόλεμος!»

Θα γεμίσουν τις πλατείες, τα πάρκα, τις αλάνες.

Κι έτσι ούτε μία μικρή γωνιά δεν θα μείνει για Κείνον.

 

Μαζί τους τ’ αηδόνια θα τραγουδάνε τον πιο γλυκό τους σκοπό.

Και στον ουρανό θα πετάνε περιστέρια.

 

Στην Ειρήνη στεφάνι θα πλέξω.

Έτσι θα την εντοπίσουν πιο εύκολα. Πιο γρήγορα.

Τότε ο Πόλεμος θ’ αναγκαστεί ή ν’ αφήσει τ’ άρματά του

και να πάει μαζί τους ή για πάντα να εξαφανιστεί.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Στην ειρήνη στεφάνι θα πλέξω

Ό,τι διαλύθηκε ξανά να το φτιάξω

Αντί για βόμβες μπαλόνια να στείλω

Αντί για φόβο αγάπη να βρέξει

Στην ειρήνη θα γράψω τραγούδι

Τα παιδιά όταν ξυπνούν να το λένε

Να χορεύουν με τον ρυθμό του στην άμμο

και στο τέλος πύργους να χτίζουν

Και όσα ακούω πως γύρω μου πέφτουν

Όσα βλέπω το σκοτάδι να πνίγει

Θα φωνάζω μέχρι ν’ αλλάξουν

Φως αγάπη ειρήνη

 

Μπιτή Αλεξάνδρα

Ένα παιδί αφουγκράζεται μες την αγνότητα του κόσμου του.

Η χαρά στο χαμόγελο π’ αφήνει φέρνει την ειρήνη.

Λόγια αγάπη ευηχούν, στεργιώνουν στις ρίζες μιας κοινής ζωής,

κάτω απ’ τα δέντρα που παρατηρούν ανθίζουν την ειρήνη.

Μες τα αποκαΐδια, ουλές, λαβωματιές

κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου,

δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα,

βρίσκει οξυγόνο η ζωή, αναπνέει η ειρήνη.

Στεφάνι πλέκει τα πεφταστέρια πέρλες,

η καρδιά του άντρα που αγαπά.

Καλοκαίρι απόβραδο γεμίζει πόθο και έρωτα.

Ολόγιομο φεγγάρι η ειρήνη, στην αγκαλιά απλώνεται και στα μαλλιά της.

Στην ειρήνη στεφάνι θα πλέξω, ως φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης

για τον πατέρα που γυρνάει πίσω μ’ ένα ζεμπίλια γεμάτο φρούτα.

 

Μπόικου Θεοδώρα

Η Ειρήνη είναι φυλακισμένη στον Μέλανα Δρυμό, βρίθει λαβωματιών με κόκκινο φόρεμα και μάγουλα βρεγμένα από το κλάμα. Οι σωτήρες της, τα παιδιά με την αγνή καρδιά και το φως στην ψυχή, θα την ανεβάσουν στον Ήλιο με τα μικρά χεράκια τους τα χαϊδεμένα από της μάνας τη στοργή. Λευκό φόρεμα θα την ντύσουν, στεφάνι στην Ειρήνη θα με βοηθήσουν να πλέξω, με μαγιάτικες ανεμώνες και δάφνινο νήμα στη λυγερόκορμη μέση. Τα περιστέρια θα την ταξιδεύουν στον ουρανό, να διασχίζει τους αιθέρες και να διαχέει το Φως της στην πλάση.

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Στην ειρήνη στεφάνι θα πλέξω

με δάκρυ και χαμόγελο,

δάκρυ για όσους χάθηκαν στ’ όνομα της,

χαμόγελο για τα παιδιά που την αγαπούν.

Κι όσες φορές κι αν οι «μεγάλοι» της Γης το μαδήσουν,

ξανά και ξανά θα της πλέκω το στεφάνι.

Φλογερά Ελένη

Στεφάνι ειρήνης

Στην Ειρήνη στεφάνι θα πλέξω

από κλάδους ελιάς, θυμάρι, δυόσμο

και αγριολούλουδα πολλά.

Τον Πόλεμο να μεθύσω από τη μοσχοβολιά.

Να τον κάνω να ξεχαστεί.

Να μερέψει.

Να γονατίσει.

Και να υποσχεθεί πως θα κρύψει τα όπλα.