«L’ été indien. Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, δεν το καταλαβαίνω.»
«Συνάδελφε
Γάλλε, γιατί; Μπαίνεις στον Οκτώβρη και χαλάς τα πάντα. Οι άνθρωποι ξαναφορούν
τα κοντομάνικα και ζαλισμένοι ρίχνονται στα παγκάκια του άλσους. Εσείς οι
Γάλλοι όμως, πέρα απ’ αυτό, αράζετε στις ξαπλώστρες, στις όχθες του Σηκουάνα
και ρουφάτε τον ήλιο. Πασαλείβεστε με αντηλιακό και οραματίζεστε το μεσογειακό
καλοκαίρι, το ξαδελφάκι μου. Έχουμε ίδια χούγια. Στις παραλίες μου πολλοί θάβουν
τις γόπες τους κρυφά, λοξοκοιτάζοντας τον διπλανό τους. Τα παιδάκια, τα
αγαπημένα λουλούδια μου, ανακατεύουν την άμμο μου και φτιάχνουν πύργους με
βότσαλα στα καλντερίμια. Οι πόλεις -και δη η Αθήνα- μένουν μόνες τους, ιδίως
τον Αύγουστο. Τότε ανασαίνουν τα κράσπεδα, τα πεζοδρόμια και οι πλάνητες
άστεγοι. Κοιμούνται πιο ήσυχοι και ασφαλείς από τα αρπακτικά βλέμματα. Τα
λυπημένα σκυλιά του δρόμου κρύβουν το βλέμμα τους ανάμεσα στα πόδια τους. Το
φεγγάρι φωτίζει τα μπαλκόνια και τους μοναχικούς στο λιτό δείπνο τους. Ο Θεός
τούς προσέχει από ψηλά. Αγωνιά για να είμαι ήρεμος, χωρίς εντάσεις και φλογοβόλες
θερμοκρασίες. Δακρύζω με μαύρα δάκρυα από τους καπνούς των πυρκαγιών. Ποτέ μου
δεν το επιδίωξα. Λαχταρώ τις εποχές που η δροσιά των ανέμων μου ήταν
θεραπευτική και όχι θανάσιμα απειλητική. Ντρέπομαι για τα θύματα, μπορώ μόνο
εγώ να ζητήσω συγγνώμη; Είμαι πράσινα αισιόδοξο, αλλιώς θα σβήσω τα φώτα μου
και θα ζήσω στη μαύρη νύχτα. Όμως ένα παιδί με κουβαδάκια και φτυάρι στην ακροθαλασσιά
αναζωογονεί την ύπαρξή μου. Έστω και για
ένα παιδί αξίζει να συνεχίσω να υπάρχω.»
Μυρσίνη Καλογεροπούλου
Το κείμενο
προέκυψε στα πλαίσια του εργαστηρίου «Διαβάζω, γράφω, μοιράζομαι, αλληλεπιδρώ»
με αφορμή το βιβλίο «Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και
τις εποχές» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Αλάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου