Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Ήταν Ιούλης του 1997. Μπροστά στη βιτρίνα με τα παγωτά ο Νικηφόρος δυσκολευόταν να διαλέξει ποιο θέλει. Σφιχτά μέσα στη χούφτα του κρατούσε τα χρήματα που του είχε δώσει η μαμά του με τη γλυκιά προειδοποίηση να μην τα χάσει. 

«Τι θα ήθελες, γλυκέ μου;» τον ρωτά η κυρία Ροδούλα, η ιδιοκτήτρια του συνοικιακού παγωτοπωλείου. Ο Νικηφόρος ακόμα αναποφάσιστος, σηκώνει το κεφάλι να την κοιτάξει. 

«Δεν είμαι σίγουρος, αλλά, νομίζω, θα ήθελα φράουλα και σοκολάτα, δύο μπάλες!» 

«Αν θέλεις να το σκεφτείς λίγο ακόμα, υπάρχει χρόνος, πουλάκι μου! Προτιμάς χωνάκι ή κυπελάκι;»

«Χωνάκι!» είπε αποφασιστικά ο μικρούλης.

Βγαίνοντας από το μαγαζί όμως, ο Νικηφόρος γλιστρά και πέφτει  απ’ το τελευταίο σκαλοπάτι χωρίς ευτυχώς να πάθει το παραμικρό. Αλλά τι κρίμα! Η μπάλα παγωτό φράουλα κείτεται στο πλακάκι του πεζοδρομίου. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα...

«Αν θες μοιραζόμαστε το δικό μου παγωτό φράουλα!» ακούει ξαφνικά μια φωνή δίπλα του. Είναι ο Κυριάκος, το γειτονάκι του. Ο Νικηφόρος σκουπίζει τάχα ανέμελα τα μάτια του και γνέφει θετικά στον φίλο του. Τώρα οι δυο τους καθισμένοι στο πιο σκιερό παγκάκι του πάρκου τρώνε και συζητάνε.

«Ποια είναι η πιο αγαπημένη σου εποχή;» ρωτά ο Κυριάκος. «Εμένα το καλοκαίρι! Θάλασσα, παγωτά, κλειστά σχολεία... τι άλλο να θέλει κανείς;» συνέχισε με έκδηλο ενθουσιασμό στη φωνή του. 

Ο Νικηφόρος σταματά ξαφνικά να τρώει. Τα μάτια του πάλι γεμίζουν δάκρυα. Ο Κυριάκος διστάζει λίγο, σαν να καταλαβαίνει ότι έκανε λάθος σε κάτι -σε τι όμως;

«Η μαμά μου λέει ότι, καμιά φορά, αυτό που σε γεμίζει χαρά, μπορεί ταυτόχρονα να σε γεμίζει και θλίψη» λέει αινιγματικά ο Νικηφόρος. Στο μυαλό του ήδη παίζει ξανά και ξανά η ίδια σκηνή. Ο μπαμπάς του να σκύβει να του δώσει ένα φιλί καθώς αυτός πέφτει για ύπνο και να του ψιθυρίζει γλυκά «Είσαι το καλοκαίρι μου!» ...Αλλά το χειλάκι του που τρέμει, δεν τον αφήνει να τα εξηγήσει όλα αυτά στον φίλο του. 

«Εμένα η μαμά μου λέει ότι μπορεί να μην μπορώ να λύσω όλα τα προβλήματα κάποιου, αλλά μπορώ να κάτσω δίπλα του για όσο με χρειάζεται.» 

Σιγά σιγά άρχισε να σουρουπώνει. 

Σοφία Ευθαλίδου

Το κείμενο προέκυψε στα πλαίσια του εργαστηρίου «Διαβάζω, γράφω, μοιράζομαι, αλληλεπιδρώ» με αφορμή το βιβλίο «Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Αλάτι