Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Κατερίνα Πουρίδου

 

Όταν άνοιξε τα μάτια του δεν είδε τίποτα, μόνο σκοτάδι. Νόμιζε πως τα φώτα ήταν σβηστά αλλά για κάποιον περίεργο λόγο θεωρούσε πως είναι πρωί και μάλιστα ηλιόλουστο αφού βρίσκονταν στον τελευταίο μήνα της άνοιξης. Με αργές κινήσεις έφερε τα χέρια στο πρόσωπό του κι άγγιξε τις γάζες που ήταν τυλιγμένες γύρω από το κεφάλι του. Τότε κατάλαβε, θυμήθηκε. Συγκεντρώθηκε στα αυτιά του κι άρχισε να ακούει τους ήχους πιο δυνατά -αναμφίβολα βρισκόταν στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, αλλά μόνος. Δεν υπήρχε άλλη ανάσα από τη δική του. Αφουγκράστηκε για λίγο τη σιωπή και προσπάθησε να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις και τη μνήμη του. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε τόσο απότομα η πόρτα, που αναπήδησε πάνω στο κρεβάτι. Άκουσε μια γυναικεία φωνή να φωνάζει τον γιατρό.

Η νοσοκόμα τον πλησίασε σιγά σιγά. Μετάνιωσε που άνοιξε την πόρτα με δύναμη και τον τρόμαξε. Είχε αλλού τις σκέψεις της. Πρόσφατα είχε μάθει πως βρέθηκε ο δίδυμος αδερφός της μετά από εικοσιοχτώ χρόνια που τον έψαχνε. Επικοινώνησε ο ίδιος και θα ερχόταν το προηγούμενο βράδυ να τη βρει. Δεν ήρθε ποτέ. Ίσως μετάνιωσε. Ήταν απογοητευμένη και θλιμένη. Για λίγο νόμιζε πως δεν θα είναι άλλο μόνη στη ζωή.

Ο χειρουργός οφθαλμίατρος μπήκε στο δωμάτιο που του υπέδειξε η αδελφή νοσοκόμα. Ο ασθενής του βρισκόταν εκεί μόνος. Δεν υπήρχε κάποιος συγγενής να ειδοποιήσουν και τόσες μέρες δεν τον είχε επισκεφθεί κανένας. Τον πλησίασε και του έκανε έναν γενικό έλεγχο. Έπειτα ζήτησε από τη νοσηλεύτρια να βοηθήσει να βγάλουν τις γάζες. Η νεαρή κοπέλα υπάκουσε και κάπως αφηρημένα άρχισε να τις ξετυλίγει. Ο γιατρός τού έπιασε κουβέντα.

«Ώστε δεν είδες το φορτηγό που ερχόταν κατά πάνω σου… Είχες πολύ καιρό αυτές τις θολούρες;»

«Ναι, για χρόνια αλλά σταδιακά εμφανίζονταν όλο και πιο συχνά. Είχα κανονίσει να πάω να κάνω εξετάσεις αλλά συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο που με έκανε να τις αναβάλω».

Η νοσοκόμα τώρα είχε καθίσει μπροστά του και ξετύλιγε και την τελευταία γάζα γύρω από τα μάτια του.

«Και ποιο γενονός ήταν αυτό που κόντεψε να σου στοιχίσει τη ζωή;»

«Έμαθα πού βρίσκεται η χαμένη δίδυμη αδερφή μου. Το ατύχημα το έπαθα καθώς πήγαινα να τη βρω. Τώρα θα νομίζει πως την κορόιδεψα και δεν έχω τηλέφωνο για να της μιλήσω».

Η τελευταία γάζα είχε απελευθερώσει το πρόσωπό του κι εκείνος προσπαθούσε να εστιάσει μπροστά του, στην κοπέλα. «Σε βλέπω καθαρά» της είπε με ενθουσιασμό. «Είσαι το πρώτο πράγμα που βλέπω τόσο καθαρά μετά από χρόνια!» Η νοσοκόμα τον κοιτούσε βουρκωμένη, βαθιά, μέσα στα μάτια του. «Κι εγώ» ψέλλισε.

Κατερίνα Πουρίδου

…

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη για να τη στείλει το επάγγελμά της σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Σπούδασε Νηπιαγωγός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ενώ ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Εκπαιδευτική Ηγεσία και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Ασχολείται με την έρευνα και τη συγγραφή ενώ αρθρογραφεί κατά καιρούς σε διάφορα sites. Αγαπά μέρη κι ανθρώπους μα η αδυναμία της είναι τα μικρά παιδιά. Της αρέσει να μαθαίνει συνεχώς, να ταξιδεύει, να γελάει. Αφηρημένη μέχρι παρεξηγήσεως σε όλα τα μικρά της ζωής αλλά συγκεντρωμένη στην ουσία. Κάθε μέρα είναι και μια πρό(σ)κληση για μια νέα περιπέτεια!

…

Η Κατερίνα παρακολούθησε τον έκτο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Σε μια κόλλα λευκή

https://www.ekdoseisalati.com/p/se-mia-kolla-leyki/

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)

Μικρά και Χριστουγεννιάτικα (υπό έκδοση)