Για τις μαμάδες της καρδιάς

 

Γιαμουρίδου Κική

Η λέξη «μητέρα» δεν αφορά μόνο τις γυναίκες που γεννούν ένα παιδί. Με το σπαθί τους χαρακτηρίζονται μανούλες κι εκείνες που μεγαλώνουν ένα ή περισσότερα παιδιά.

Η απόδειξη της λέξης ενσυναίσθηση και η εσωτερική ανάγκη, να εξωτερικευτεί ένα ανεκτίμητης αξίας κομμάτι του εαυτού τους, οδηγεί κάποιες γυναίκες να γίνουν «μανούλες καρδιάς». Ανοίγουν τη μεγάλη μητρική φωλιά και κλείνουν σφικτά μέσα της ψυχούλες. Κάνουν ματάκια να χαμογελάσουν και ζεσταίνουν αυτά τα παιδιά, που η ζωή, για κάποιον λόγο, τους στέρησε τη βιολογική τους μητέρα. Ο ρόλος των «μαμάδων καρδιάς», είναι ακόμη πιο πολύπλοκος και εξαιρετικά ευαίσθητος, μα και αξιέπαινος.Είναι τουλάχιστον απάνθρωπο να υπάρχουν παιδιά, χωρίς μητρική αγκαλιά. Αυτή είναι η μόνη ικανή να επουλώσει και να κλείσει πληγές. Αυτή είναι η πραγματική πηγή ζωής στο κάθε παιδί. Σε πολλές περιπτώσεις οι γυναίκες αυτές έχουν και δικά τους παιδιά και σε άλλες όχι. Σε κάθε περίπτωση υποκλινόμαστε στο μεγαλείο ψυχής αυτών των γυναικών, που για διαφορετικούς λόγους αποφάσισαν να «αναστήσουν» αυτές τις ψυχούλες και να ζήσουν ή να ξαναζήσουν το μεγαλείο της μητρότητας.

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Η μάνα της καρδιάς προσφέρει αφειδώλευτη, γενναιόδωρη αγάπη. Διαθέτει περίσσια συναισθημάτων που θέλει να τα μοιραστεί. Τη διακατέχει δύναμη και αντοχή ψυχής και ξεπερνάει γρήγορα τα εμπόδια προκειμένου να χτίσει μητρική σχέση. Είναι μια γυναίκα ευλογημένη γιατί συνειδητά επιλέγει τη μητρότητα και της αφιερώνεται ολοκληρωτικά. Αποφασίζει να αναθρέψει ένα παιδί που δεν της ανήκει αλλά που ανακαλύπτει ότι πάντα ήταν μέσα στην καρδιά της. Διαλέγει τον σύντομο αλλά δύσκολο δρόμο της συνάντησης με την παιδική ψυχή. Εμπιστεύεται το ένστικτό της και δεν τη νοιάζει να υπερβεί τον εαυτό της για να συναντηθεί με τις εκπλήξεις της παιδικότητας. Έχει έναν σύγχρονο Γολγοθά να ανέβει και δεν αγκομαχά γιατί διαθέτει μεγαλείο ψυχής. Καταλαβαίνει τη διαφορά στα χαρακτηριστικά, στο αίμα, στο DNA, αλλά στα μάτια και στην ψυχή βλέπει πολλές ομοιότητες. Άλλωστε όταν σέβεται το παιδί, αποδέχεται τη διαφορετικότητά του, καλύπτει τον ψυχικό και συναισθηματικό του κόσμο, είναι μάνα. Τι σημασία έχει λοιπόν αν είναι μάνα της κοιλιάς ή μάνα της καρδιάς, αν γεννάει η κοιλιά ή αν γεννάει η καρδιά όταν το κίνητρο είναι η Αγάπη!

 

Χαραμή Μεταξία

Η δική μου μάνα

Η δική μου μάνα δεν με γέννησε, είναι όμως αυτή που με μεγάλωσε, που μ’ αγάπησε χωρίς όρια, που μ’ έσφιξε με λατρεία στην αγκαλιά της, που στάθηκε άυπνη στο προσκεφάλι μου όταν αρρώστησα, που μου κράτησε το χέρι να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Είναι αυτή που με κοίμιζε και με ξύπναγε με φιλιά, που μου διάβαζε παραμύθια, που νοιάστηκε για τη χαρά μου και την πρόοδό μου. Είναι εκείνη που με πήρε από το χέρι και με πήγε στο σχολείο, που στάθηκε δίπλα μου με υπομονή κι αγάπη όταν δυσκολεύτηκα στα πρώτα μου γράμματα, που με συμβουλεύει και με προστατεύει από το κακό, που ξέρει τι θέλω πριν ακόμα ανοίξω το στόμα μου. Η δική μου μάνα είναι δυο φορές μάνα, γιατί μ’ αγάπησε αληθινά χωρίς να με φέρει εκείνη στον κόσμο. Η αγκαλιά της λιμάνι σε κάθε φουρτούνα, φυλαχτό το χάδι της που διώχνει τις κακές σκέψεις. Την αγαπώ και είναι πρότυπο για μένα. Έτσι θα ήθελα να μεγαλώσω κι εγώ τα παιδιά μου.

(Μεταφέρω, με τη δική μου γραφή, την έκθεση μαθήτριάς μου της ΣΤ’ δημοτικού για τη θετή της μητέρα. Πάνε πολλά χρόνια αλλά θυμάμαι το κείμενό της, γιατί είχα εντυπωσιαστεί από το συναίσθημα του γραπτού της.)