Ο Χρόνος παράξενα σωπαίνει

Οι εκδόσεις Αλάτι για μια ακόμα φορά σε μια καλαίσθητη έκδοση -με εξώφυλλο που σχεδιάζει η Βιβή Μαρκάτου- σε επιμέλεια της Άννας Γρίβα, μας προσφέρουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια ποιήτρια που γράφει

...

Με οδηγό 

Ετοιμόρροπες λέξεις

Κυνηγημένες

Από λαιμητόμους σιωπές

...

Ο Ευριπίδης ισχυρίζεται ότι ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις και ότι είναι τόσο ομιλητικός που δεν χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.(«Ο χρόνος άπαντα τοίσιν ύστερον φράσει. Λάλος γαρ ούτος ουκ ερωτώσιν λέγει»). Ίσως γι’αυτό η ποιήτρια παραξενεύεται που ο Χρόνος σωπαίνει. Το αρμονικά συνταιριασμένο αντιθετικό αυτό δίδυμο, χρόνος-σιωπή, επανέρχεται σε πολλά ποιήματα της συλλογής και προβληματίζει την ποιήτρια.

Σκέφτομαι

Δεν υπήρξε ποτέ Χρόνος

Μέχρι που εμφανίστηκαν τα καλοκουρδισμένα ρολόγια

Με τα γυαλιστερά γρανάζια

Αυτοβούλως βάλαμε αφέντη στο κεφάλι μας

Από τότε 

Άρχισε τις αυθαιρεσίες του

Ώρα να πεθάνουμε

Με ακρίβεια

Προσπαθεί να καταλάβει την ουσία του Χρόνου, να τον ορίσει και στην προσπάθεια αυτή δεν διστάζει να τον ξεγελάσει τεμαχίζοντάς τον, φορτίζοντας έτσι τον απλό λόγο της με μια ψυχογραφική ένταση που θα τη βγάλει από την αδράνεια και την παθητική αποδοχή.

Να πως ξεγελάω τον Χρόνο 

Επιμένω να τον κατεβαίνω

Προκλητικά

Πρώτα τα χρόνια

Ύστερα τους μήνες

Μετά τις εβδομάδες

Και τις μέρες

Τις ώρες

Τα λεπτά

Ένα κλάσμα δευτερολέπτου όμως

Το πρώτο

Μου ξεφεύγει

Άλλη φορά δεν έχει

Ένα λεξιλόγιο λιτό, καθημερινό δομεί έναν λόγο με μουσικότητα που αποδεικνύει ότι η ποιήτρια έχει απόλυτη συνείδηση της δύναμης και της κυριαρχίας του στη ζωή μας και η αποδοχή αυτή θα την οδηγήσει στην καταγραφή ως συνειδητοποίηση όχι όμως και την απάθεια.

Ο Χρόνος αγαπάει τη δουλειά του

Μα κάποτε κουράζεται

Παρακαλεί τότε τις στιγμές να τον αλαφρύνουν λίγο

Αυτές ντύνονται όμορφα σαν τις κυρίες των τιμών

Και με νήματα μυστικά στα χέρια τους-οι πανούργες

Στήνουν παγίδες

Σε ψυχές μαριονέτες

Όταν ο Χρόνος επιστρέφει

Αυτές προσποιούνται άγνοια και ξεμακραίνουν

Όλα είναι γραμμένα όμως

Τα θέλω της ποιήτριας δυναμικά προβάλλονται μέσα από εικόνες που οπτικοποιούν την προσπάθειά της, το πάλεμα. Χωρίς ανάσα, μέσα από μια καταιγιστική ροή, δίνει καθολικότητα στις ανησυχίες της δικαιώνοντας τον κοινωνικό ρόλο της ποιήτριας.

Να πλέξω θέλω

Μικρές στιγμές

Αβάφτιστες

Τον Χρόνο της ζωής μου

Ύστερα να ενώσω τα κομμάτια

Να μεταλάβω 

Βρέφος εγώ

Την αγκαλιά τους

Κι εκεί που το ποιητικό υποκείμενο φαίνεται νικημένο, υποταγμένο, κομματιασμένο, παραδομένο σε ένα μαρτύριο, μας εκπλήσσει με τα όπλα που προβάλλει, για να πολεμήσει αυτόν τον αδηφάγο Χρόνο. Έχει ζυγίσει καλά τον παρελθόντα χρόνο και αξιοποιεί τον παρόντα χρόνο, όχι για να αφανήσει αλλά για να σταθεί με δέος απέναντι στη φθορά που δημιουργεί το πέρασμά του και να αναμετρηθεί μαζί της. Σαν να ταυτίζεται με τον Τόμας Χάρντυ, ο οποίος δήλωνε ότι «ο χρόνος τα αλλάζει όλα εκτός από κάτι μέσα μας που μένει έκπληκτο από την αλλαγή». 

Το φεγγάρι τα βράδια

Γλιστρά

Στα γυμνά σώματα

Των εραστών

Και ροκανίζει

Την οδύνη τους

Μικροί θεοί του σκοταδιού

Σε φωτεινές χαραμάδες

Αντιπαλεύουν Χρόνο

Ανησυχίες για την ανθρώπινη ύπαρξη που οδηγούν σε φιλοσοφικούς στοχασμούς και ξορκίζουν τη δύναμη του πεπρωμένου, το αντιμάχονται μέσα στην απομόνωση που δημιουργούν οι στιγμές σιωπής... Εξάλλου ο «Ο Ποιητής ξέρει»

...

Ξεφυλλίζει τον Χρόνο

Όπως του αρέσει

Έτσι συγχωνεύει τη μνήμη

Αυτόματα

Υποτάσσει τον Χρόνο

Και ξεφορτώνεται τον ομφάλιο λώρο του

Πέπη Λύχνου, φιλόλογος.

https://www.ekdoseisalati.com/p/o-chronos-paraxena-sopainei/