Νοέμβρης

 

Ανθίμου Μαρία

Σκυτάλη στον Νοεμβρη

Το καλαντάρι συνεχίζει αβίαστα

Αχνοφάνηκε ο τερματισμός κι ετούτου του χρόνου

Νιόβρη πάρε τη σκυτάλη

τρέξε για χιόνια και βροχές

μπας και ξεπλύνεις την αδικία

Να καρπίσει η γη μόνο καλά νέα

Καθάρισε τα ράφια της σιωπής

Φυλλοβόλησαν τραγούδια στην αυλή των ευχών

με στίχους παιδικές ζωγραφιές

Νιόβρη σύρε στου χρόνου την πυξίδα

Στρέψε τη φόρα της στο φως

Εκεί όπου μονό η Αγάπη ξέρει

Να προλάβουμε λίγη ανάσα

 

Γιώτη Σταυρούλα

Αρχές Νοέμβρη

Δέντρα χρυσά

Κίτρινη πόλη, δρόμοι υγροί

Βγαίνω στη μεγάλη λεωφόρο

Ντυμένη ζεστά

Όλα ίδια ακόμη

Σου ψιθυρίζω

Καθώς περνάς δίπλα μου

Με ένα γαρύφαλλο για καρδιά

Στη σιδερένια πόρτα

Ακουμπάς απαλά

Κι ονειρεύεσαι

Ακόμη ίδια

Αρχές Νοέμβρη

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Ο μήνας του πορτοκαλί χρώματος

Κολοκύθες κοσμούν τα σπίτια μας

Ο γαλλικός καφές δίπλα στο παράθυρο αχνίζει

Χρυσαφίζουν τα φύλλα

Που τα παρασέρνει η βροχή

Το φθινόπωρο πιο ώριμο από ποτέ

Εν αναμονή της ολοκλήρωσης της εποχής

Τα παιδιά ήδη σβήνουν μέρες στο ημερολόγιο

Μια κλέφτη, αθώα ματιά στα Χριστούγεννα

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Η φωνή του Νοέμβρη

Σε κάθε ψίθυρο του ανέμου,

ακούω τη φωνή σου, Νοέμβρη.

Σε κάθε σταγόνα βροχής,

ακούω τη φωνή σου, Νοέμβρη.

Σε κάθε θρόισμα των φύλλων,

ακούω τη φωνή σου, Νοέμβρη.

 

Σ’ ακούω να μιλάς για αναγέννηση.

Για προσδοκίες κι ελπίδες.

Για τις καλύτερες μέρες που θα ’ρθουν.

 

Κι όσο χαζεύω τις καμινάδες των σπιτιών που αχνίζουν,

κι όσο μυρίζω τα κάστανα, τα ψητά μήλα και την κανέλα,

σ’ ακούω να καλωσορίζεις

την πιο μαγική γιορτή του χρόνου:

τα Χριστούγεννα!

 

Σταθοπούλου Ιωάννα

Προσμονή Νοέμβρη

Οι μέρες ακόμα καλοκαιρινές.

Ο ήλιος και η ζέστη να βαδίζουν αγκαζέ σε καθαρούς σιέλ ουρανούς.

Και πότε πότε να αράζουν σε σύννεφα από ολόλευκο βαμβάκι.

Περιμένοντας τον Νοέμβρη να φανεί.

Αχ Νοέμβρη, έλα τώρα!

Έλα και χάρισε μια ανάσα δροσερή σαν δυόσμο.

Ρίξε των δέντρων τα χρυσοπορτοκαλιά τα φύλλα.

Ντύσε των ανθρώπων τις ψυχές με τα ζεστά μπουφάν τους κι άναψε φλόγες στις καρδιές.

Κι όταν το σούρουπο ζυγώσει, άνοιξε τις βρύσες με εκείνες τις βροχές που πέφτουν νωχελικά στα παραθύρια,

για να τις χαζέψω και να ξεχαστώ.

 

Φθινοπωριάζει...

Αργυροπούλου Βασιλεία

Φθινοπωριάζει

φύλλα σαν σκουριασμένα

δάσος χωρίς φως

υπνοβατούν νεράιδες

έλκω πυγολαμπίδες

 

Γιανναδάκη Μαρία

Φθινοπωριάζει,

μουσικές συμφωνίες

συννεφιασμένες.

Στάλες μαργαριτάρια

καλύπτουν τα δάκρυα.

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Φθινοπωριάζει

Στη γη εγκυμονείται

Έτοιμος σπόρος

Χειμώνας επωάζει

Ανοιξιάτικες γέννες

 

Ζώρζου Ιωάννα

Φθινοπωριάζει

Τα παραθύρια σφίγγουν

Ο κόσμος γυμνός

Θα ’ρθει άνοιξη ξανά

Τα πουλιά έχουν μνήμη

 

Καλμαντή Μίνα

Φθινοπωριάζει

Παραχαράζει το φως

Τόση σκοτεινιά

Να συγκλονιστώ μπορεί

Μα δεν υπάρχει τέρμα

Κιζιρίδου Γεωργία

Φθινοπωριάζει

Νοτισμένο το χώμα

Τα φύλλα πέφτουν

Χελιδόνια πετάνε

Γλυκιά μελαγχολία

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Φθινοπωριάζει

Το σπίτι μας ντύνεται

Χοντρή φορεσιά

Μυρίζει μηλόπιτα

Και ζεστή σοκολάτα

 

Μάνος Σπύρος

Φθινοπωριάζει

πολύχρωμες ομπρέλες

το φως λιγοστό

Φύλλα ξερά χορεύουν

βροχή χτυπά στο τζάμι

 

Ρηγάτου Βίκυ

Φθινοπωριάζει.

Κίτρινα φύλλα πέφτουν

επάνω στη γη.

Σταγόνες βροχής ’γιναν

τα δάκρυα της μέρας.

 

Σιώζιου Μαρία

Φθινοπωριάζει

Μάνες μπρος στις εισόδους

Ορθές καρτερούν

Να σφίξουν στην αγκαλιά

Τα παιδιά που άργησαν

Κυκλάμινα στη γλάστρα

 

Αγιομυργιανάκη Αλεξία

Σε θυμάμαι πολύ καλά. Το πρόσωπό σου είχε πάντα «γραμμούλες», όπως τις έλεγα όταν ήμουν μικρή. Έμοιαζες πιο μεγάλη από την πραγματική σου ηλικία. Είχες περάσει δύσκολα, μου έλεγες, κι αυτό αποτυπωνόταν πάνω του. Είχες όμως και ρυτίδες από χαμόγελο. Όσες δυσκολίες κι αν είχες ζήσει, το χαμόγελο δεν έλειπε ποτέ. Έτσι σε θυμάμαι, χαμογελαστή με τα άσπρα σου μαλλιά πιασμένα ψηλά στο κεφάλι, να κάθεσαι στην καρέκλα σου δίπλα από τη γλάστρα με τα αγαπημένα σου λουλούδια. «Κοκάλινα» τα έλεγα όταν ήμουν μικρό κορίτσι. Δεν μπορούσα να πω τη λέξη κυκλάμινα. Έτσι το λέγαμε και μετά που μεγάλωσα. Ήταν σαν να είναι ο δικός μας κωδικός. «Πότισες τα κοκάλινα;» σε ρωτούσα και ξεσπούσαμε σε γέλια. Όποτε ήταν κάποιος μπροστά, δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε τι εννοούσαμε ούτε γιατί γελούσαμε. Εμείς όμως ξέραμε. Στην καρέκλα, δίπλα στα «κοκάλινα», με κρατούσες αγκαλιά και μου διάβαζες παραμύθια. Εκεί σε έβρισκα κι όταν με μάλωνε η μαμά κι εσύ με παρηγορούσες αλλά της έδινες και δίκιο. Αχ, γιαγιά μου! Μου λείπεις πολύ. Ελπίζω να συνεχίζεις να χαμογελάς εκεί που είσαι και μην ανησυχείς για τη γλάστρα με τα κυκλάμινα. Την ποτίζω εγώ.

Κιζιρίδου Γεωργία

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα κυκλάμινα γιατί συνδύαζαν την επιφανειακή ευαισθησία με την ανθεκτικότητα. Όμορφα, αγέρωχα και μοσχομυριστά, πάντα τοποθετούσα μια γλάστρα στα πορτοπαράθυρα, για να καλωσορίζει τους επισκέπτες μας. Μοσχομύριζε ο τόπος σαν έπαιρναν λίγο μπόι παραπάνω. Ψυχοθεραπεία σωστή η φροντίδα τους, με σκοπό να μη χάσουν τη φρεσκάδα τους. Αν ήμουν λουλούδι, με σιγουριά θα έλεγα ότι θα ήθελα να είμαι ένα μπουκέτο κυκλάμινων στη γλάστρα, μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού. Να στέκω σαν ακοίμητος φρουρός του.

Τα τρίστιχα του Οκτώβρη

 

Ανθίμου Μαρία

Δέκατος μήνας

Βροχή και πανωφόρι

Ρόδι και λωτός

 

Γιανναδάκη Μαρία

Οκτώβρης ήρθε

χάλκινη πανδαισία,

φύσης ζεστασιά.

 

Γιώτη Σταυρούλα

Βρόχινες μέρες

Χρυσαφένιος Οκτώβρης

Ποτίζει τη γη.

 

Γκιντίδου Δήμητρα

Οκτωβριανό

Φθινοπωρινό φύλλο

Χρωμάτισέ με

 

Ζώρζου Ιωάννα

Οκτώβρης φυσά-

Φύλλα αποχαιρετούν

Της γης τη μήτρα

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μήνας πορφυρός

Οργώνει τα χωράφια

Σπέρνει το ΟΧΙ

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Μήνας εθνικός

Παρέλαση της βροχής

Φύλλα αέρας

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Δεύτερος μήνας

Του φθινοπώρου παιδί

Ομπρέλα κρατά

 

Μακαριάν Μαριάννα

Φύλλα πορφυρά,

Στο μουσκεμένο χώμα

Οκτώβρης ήρθε

 

Πάρα Ελένη

Φύλλο πεσμένο

Να φυσήξει ελπίζω

Χαρά προσδοκώ

 

Ρηγάτου Βίκυ

Μουντό τοπίο

Η φύση ντύθηκε γκρι

Περισυλλογή

 

Χαραλάμπους Έλενα

Οκτώβρης μήνας

ολόχρυσο αγόρι

τρέχει στη βροχή

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Κρύες ημέρες

Κρυφτό παίζει ο ήλιος

Γεύση χειμώνα