Αγιομυργιανάκη Αλεξία
Σε θυμάμαι πολύ καλά.
Το πρόσωπό σου είχε πάντα «γραμμούλες», όπως τις έλεγα όταν ήμουν μικρή. Έμοιαζες
πιο μεγάλη από την πραγματική σου ηλικία. Είχες περάσει δύσκολα, μου έλεγες, κι
αυτό αποτυπωνόταν πάνω του. Είχες όμως και ρυτίδες από χαμόγελο. Όσες δυσκολίες
κι αν είχες ζήσει, το χαμόγελο δεν έλειπε ποτέ. Έτσι σε θυμάμαι, χαμογελαστή με
τα άσπρα σου μαλλιά πιασμένα ψηλά στο κεφάλι, να κάθεσαι στην καρέκλα σου δίπλα
από τη γλάστρα με τα αγαπημένα σου λουλούδια. «Κοκάλινα» τα έλεγα όταν ήμουν μικρό
κορίτσι. Δεν μπορούσα να πω τη λέξη κυκλάμινα. Έτσι το λέγαμε και μετά που μεγάλωσα.
Ήταν σαν να είναι ο δικός μας κωδικός. «Πότισες τα κοκάλινα;» σε ρωτούσα και ξεσπούσαμε
σε γέλια. Όποτε ήταν κάποιος μπροστά, δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε τι εννοούσαμε
ούτε γιατί γελούσαμε. Εμείς όμως ξέραμε. Στην καρέκλα, δίπλα στα «κοκάλινα», με
κρατούσες αγκαλιά και μου διάβαζες παραμύθια. Εκεί σε έβρισκα κι όταν με μάλωνε
η μαμά κι εσύ με παρηγορούσες αλλά της έδινες και δίκιο. Αχ, γιαγιά μου! Μου λείπεις
πολύ. Ελπίζω να συνεχίζεις να χαμογελάς εκεί που είσαι και μην ανησυχείς για τη
γλάστρα με τα κυκλάμινα. Την ποτίζω εγώ.
Κιζιρίδου Γεωργία
Ανέκαθεν μου άρεσαν
τα κυκλάμινα γιατί συνδύαζαν την επιφανειακή ευαισθησία με την ανθεκτικότητα. Όμορφα,
αγέρωχα και μοσχομυριστά, πάντα τοποθετούσα μια γλάστρα στα πορτοπαράθυρα, για να
καλωσορίζει τους επισκέπτες μας. Μοσχομύριζε ο τόπος σαν έπαιρναν λίγο μπόι παραπάνω.
Ψυχοθεραπεία σωστή η φροντίδα τους, με σκοπό να μη χάσουν τη
φρεσκάδα τους. Αν ήμουν λουλούδι, με σιγουριά θα έλεγα ότι θα ήθελα να είμαι ένα
μπουκέτο κυκλάμινων στη γλάστρα, μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού. Να στέκω σαν
ακοίμητος φρουρός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου