«Την Άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις;»

 

Αναγνωστοπούλου Ματίνα

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις; Έχεις το ξύπνημα του ήλιου να χαϊδεύει τις μέρες σου και χρώματα να ρέουν απ’ τον ουρανό ως τον κήπο σου. Σπόροι νεκροί σκάνε στο χώμα και φέγγει ξανά απ’ την πατρίδα της πίκρας. Η θάλασσα γελά με ταξιδιάρικα κύματα και μικρές μπόρες ζωντανεύουν ορμητικούς χείμαρρους να ξεδιψάσεις τα βάθη σου. Τα χελιδόνια επιστρέφουν στην ίδια φωλιά και το κελάηδισμα του σπίνου προπομπός αναπάντεχης σοδειάς γίνεται. Άκου τη μουσική των χαιρετισμών του αγγέλου να ευφρανθείς, να ανεβείς, να πιαστείς στα φτερά του.

Άνοιξη, αναμμένες λαμπάδες στη μέση της νύχτας, πρόσκληση στο κοινό τραπέζι της ζωής που πατά τον θάνατο. Πάλλευκοι κρίνοι και άγριες ίριδες πάνω από τις ξερολιθιές κοινωνούν λόγια μαγικά στις παπαρούνες που βάφτηκαν εξ αιμάτων της χαράς και της λύπης σου.

Φόρα στεφάνια πολύχρωμα φιλιά φυλαχτό από μάτι κακό και κράτα σταθερή την πυξίδα σου στην εαρινή ισημερία.

Δες την άνοιξη που ταπεινή εναποθέτει τα δώρα της πρόσφορα σε μυστική λειτουργία. Ζήτα και θα σου δοθεί η χάρη να δεις τ’ αγριόχορτα να σκάνε στη μέση του βράχου. Μόνο θυμήσου ν’ αφήσεις ένα ανοιχτό παράθυρο ελπίδας στα καινούργια μαντάτα και ν’ αναστήσεις δικό σου άνεμο αντίστασης.

 

Ανθίμου Μαρία

Οι κόρες της Άνοιξης

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις από το φλοράλ φουστάνι σου να βάλεις. Μια εκδρομή χωρίς βροχή, βαστώντας στο χέρι καλάθι με καλούδια για ένα πικ-νικ στην εξοχή. Ο γαλάζιος ουρανός, μοτίβο τα λίγα συννεφάκια ένα εδώ κι ένα εκεί, χαρταετοί γεμάτος. Ο ανοιξιάτικος ήλιος ζεσταίνει όσο-όσο χωρίς να κατακαίει.

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις; Αλλάζει η διάθεση, σου τάζει χαμόγελο στο προσωπάκι, τέλος στην κλεισούρα, και όλα πλέον να πνέουν αισιόδοξα.

Στην τελική, την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις; Να φέρει τις κόρες της, την Αισιοδοξία και την Ειρήνη.

Ούτε τιτιβίσματα, ούτε εκδρομές. Φέτος η άνοιξη προβάλλει κουρασμένη. Αιχμάλωτη στην απειλή του πολέμου, μελαγχολική, με φουσκωμένα μάτια, δακρυσμένα. Γλυκιά μου κοπέλα. θα έρθεις όπου να ‘ναι, στο κατώφλι ακούω τα βήματά σου. Αν πρέπει να ζητήσω κάτι Άνοιξή μου, σε εκλιπαρώ να μιλήσεις με τη μάνα Γη, να κάνει το θαύμα της και να σώσει την ύστατη τις αγαπημένες μας κόρες.

Σκούπισε τα δάκρυα, βάλε το ολομέταξο φουστάνι, άφησε λυτά τα μακριά μαλλιά σου, βάλε στεφάνι κι εκείνες τις κόκκινες παπαρούνες που σε φωτίζουν. Φόρεσε το πιο δυνατό σου χαμόγελο και μπες στο παλάτι του κόσμου με δύναμη, να ορίσεις το μέλλον ένα με την αναγέννηση της φύσης.

Στην τελική, στο σήμερα, την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις; Αισιοδοξία και Ειρήνη.

 

Μπιτή Αλεξάνδρα

Η νέα αρχή

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις. Έχεις το χαμόγελο της φύσης που ξυπνάει. Τα λουλούδια ανθίζουν, τα ζωάκια βγαίνουν από τη χειμερία νάρκη. Νέα πλάσματα γεννιούνται, κάνουνε μανάδες και κουλουριάζονται στην πιο ζεστή αγκαλιά του χρόνου. Πλέκεται ο ήλιος στα σοκάκια των δέντρων χαϊδεύοντας τα κλαδιά τους. Στο φως του ήλιου αντικρίζεις τη δύναμη του Θεού. Ζεσταίνει όλη την πλάση. Κάθε κύτταρο της γης ζωντανεύει, ανοίγει τα μάτια του, την καρδιά του. Παίρνει καινούργιο οξυγόνο από τον γλυκό νοτιά που φυσάει στα πέλαγα των ωκεανών. Πετάει από πάνω του όλα τα μάλλινα και βαριά πανωφόρια του χειμώνα, καλωσορίζοντας τη νέα αρχή. Οι πιο όμορφες σονάτες ακούγονται από άκρη σε άκρη. Τα πουλιά εξυμνούν με το κελάηδισμα τους τον Δημιουργό τους. Η «καλημέρα» που ακούγεται στους δρόμους έχει τα χρώματα από τους μπαχτσέδες που βγάλανε νέα σοδειά. Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις. Έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου, να αναγγέλλει τη χαρά της αναγέννησης.

 

Μπόικου Θεοδώρα

Το τρίτοξο επιτοίχιο ρολόι εργαζόταν αδιάκοπα και υπομονετικά. Η Μητέρα Φύση συγκατένευσε στη βασίλισσα του Χιονιού και εκείνη τύλιγε αργά και χαριτωμένα τα λευκά της χαλιά. Οι νεράιδες της Άνοιξης με τις πολύχρωμες φορεσιές τους ξυπνούσαν αργά από τον λήθαργο του Χειμώνα. Τα χέρια τους τέντωναν, τα μάτια τους ανοιγόκλειναν, χασμουριούνταν νωχελικά. Το μυρωδάτο αεράκι της επανέφερε στην τρέχουσα επαφή τους. Με το ραβδί τους ξεπρόβαλλαν στο Άνοιγμα της Φύσης. Μπουμπούκι στα κλαδιά, δροσόπνοο γρασίδι, κελαηδήματα πουλιών, καμπουρίτσες στη γη έτοιμες για να σκάσουν τα κεφαλάκια τους, σπορά γερή για να ανθίσει τη Ζωή. Ηλιοκράτορας σύμμαχος τους στην αθόρυβη και αφανή βιοτή, να μεγαλώσουν οι ρίζες τους, να αντρειώσουν οι μίσχοι τους, να μελίσουν οι στήμονες και οι κάλυκες τους. Χρώματα, αρώματα, παράθυρο φύλλα με ζουμπούλια, βιολέτες. Παντζούρια στερεωμένα στις άκρες παραμερίζουν, να εισέλθει το Φως και να πλημμυρίσει τα δωμάτια με εκείνη την καθάρια πνοή. Γέλια, Έρωτας, Ζωή. Έαρ ουράνιο, Έαρ βασιλόφωτο, Εαρ Αγγελικό. Την Άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις!

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις, τι παραπάνω μπορείς να ζητήσεις από αυτό που ξυπνάει τα ρουθούνια και χρωματίζει τα μάτια. Ένα βλέμμα γύρω κι όλα τα μέσα σου γεμίζουν χαρά. Μια ανάσα κι η μοσχοβολιά ταξιδεύει ως την ψυχή σου. Ένα καλωσόρισμα πουλιών στα γνώριμα μέρη. Ένα καθαρό γαλάζιο στον καμβά τ’ ουρανού. Κι ένα ουράνιο τόξο στην παλέτα της γης. Ξύπνημα από όνειρα κρύα. Ψίθυροι καρδιάς και όρκοι αιώνιας αγάπης. Ευλογία θεϊκή στης γης τα γεννητούρια. Δάκρυα ποτιστικά, κουβεντολόι με τις δεκαοχτούρες γι’ αυτά (ή γι’ αυτούς) που έρχονται από μακριά. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς την άνοιξη, όταν η πλάση χορεύει το τανγκό της ζωής καλεσμένη στη γιορτή των χαρταετών; Ίσως το αντάμωμα να γίνεται με όρους ειρήνης;

Χρυσοπούλου Βέτα

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις;

Ο ήλιος λάμπει φωτεινός, τα αγριολούλουδα ανθίζουν. Για δες τον καταπράσινο κάμπο, την αμυγδαλιά που ντύθηκε νύφη με τα λευκά της άνθη στολισμένη. Τα δέντρα γεμίζουν με καρπούς, οι άνθρωποι χαίρονται τη φύση, τα παιδιά παίζουν στις αυλές. Φλερτάρει ο ήλιος με την άνοιξη, μια αγάπη δροσερή γεννιέται, πολλά χαμόγελα χαρίζουν, λιώνουν τα τελευταία χιόνια.

Την άνοιξη τι άλλο να ζητήσεις;