Το κορίτσι του καλοκαιριού

 

«Πότε θα γυρίσεις;»

«Ρώτα το ποτάμι» απάντησε.

 «Είσαι το καλοκαίρι μου!» της φώναξε δυνατά.

Στη συνέχεια χάθηκε. Από τότε έχουν περάσει δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια.

Ερχόταν κάθε καλοκαίρι στη γιαγιά του. Την αγαπούσε και τώρα βρίσκεται εδώ για το τελευταίο αντίο. Διάλεξε να φύγει στην καρδιά του καλοκαιριού.

Τακτοποίησε όλα τα διαδικαστικά κι όλα ’γιναν όπως έπρεπε κι όπως της άξιζε.

Το σούρουπο άρχισε να πέφτει. Η θερμοκρασία ήταν πια υποφερτή. Η μέρα ήταν απ’ τις πιο ζεστές. Έτσι βγήκε να περπατήσει. Τα βήματά του τον οδήγησαν στο ποτάμι, που διέσχιζε τα καταπράσινα λιβάδια. Ένα πυκνό πέπλο ομίχλης είχε σκεπάσει την περιοχή.

Το μεγάλο δέντρο, που ο πατέρας του έφτιαχνε την καλοκαιρινή τους κούνια, έστεκε αγέρωχο. Άφησε το σώμα του ν’ ακουμπήσει στον κορμό και χάθηκε στις αναμνήσεις. Οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν, μέσα απ’ την αντάρα που επικρατούσε, είδε να βγαίνει ένα κάτασπρο άλογο. Τα γκέμια του τα κρατούσε μια ψιλόλιγνη φιγούρα με μακριά, ξανθά μαλλιά που ανέμιζαν στους ώμους της, φορώντας τα χρώματα του δειλινού. Φάνταζε σαν αερικό μέσα στο κάτασπρο φόρεμά της. Τα ξυπόλητα πόδια της ακουμπούσαν τα πλευρά του αλόγου κι εκείνο κάλπαζε. Το γέλιο της αντηχούσε παντού.

Η καρδιά του σφίχτηκε και με μια γρήγορη κίνηση σηκώθηκε. Αυτό το γέλιο τού  ήταν  γνωστό. Τα μάτια του ακολουθούσαν το άλογο να τρέχει  στην καταχνιά.

Όπως τότε…

Μόνο που τότε δυο πανέμορφα άλογα κάλπαζαν αντίκρυ στις όχθες του ποταμού. Με τα μάτια τους γεμάτα απ’ τη σπίθα της νιότης και τα γέλια τους να σκεπάζουν το ποτάμι, αντάμωναν στην πέτρινη βρύση.

Χωρίς να το καταλάβει φώναξε δυνατά.

«Επέστρεψαααααααα! Είσαι το καλοκαίρι μου!»

Ήταν όλα τα καλοκαίρια του, μέχρι τη μέρα που τη ρώτησε:

«Πότε θα γυρίσεις;»

«Ρώτα τα πουλιά» του απάντησε και χάθηκε στην ομίχλη.

 

Αναστασία Κασσελούρη

 

Το κείμενο προέκυψε στα πλαίσια του 9^ου κύκλου του  εργαστηρίου συγγραφής με αφορμή το βιβλίο «Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Αλάτι