Τι είναι η Ποίηση

Μέρες χαλεπές.

Όνειρα μπερδεμένα σε πολύχρωμες κλωστές.

Σφαίρες τύψεων στο στήθος.

Σταγόνες πίκρας στις φλέβες.

Ο φόβος.

Πού κρύβεται;

Όχι στις λέξεις.

Στα πληγωμένα σώματα.

Στις σφιγμένες παλάμες.

Στο καψαλισμένο ψωμί στο τραπέζι.

Η ατμόσφαιρα με τις ροζ κουρτίνες.

Στο σιδερόφρακτο παραθυράκι του μπάνιου.

Το τρεχαλητό του πιτσιρικά, κρυμμένου στη κουκούλα του.

Το διαπεραστικό βλέμμα των αλλοδαπών.

Η ανάστροφη πορεία του περιπολικού.

Το βιαστικό όχι στο νεύμα του ταξιτζή.

Τα σπασμένα βραχιόλια.

Οι χάντρες που φιδογυρίζουν στο πεζοδρόμιο.

Το σιγανό κλάμα του μωρού, που είναι μόνο του.

Η ερημιά των δρόμων.

Οι φωτισμένες βιτρίνες της εποχής με νάιλον ρούχα.

Το κίτρινο φως της λάμπας, πάνω στο κεφάλι σου.

Τα βιαστικά βήματα, μέχρι το φαρμακείο.

Τα άγνωστα πρόσωπα των περαστικών πλάι σου.

Η οθόνη του λεωφορείου.

Το αγκομαχητό του.

Οι αλυσίδες που έσβησαν το κλείσιμο των βλεφάρων της Ντάλιας.

Η σπασμένη κούκλα δίπλα στον κάδο των απορριμμάτων.

Πράσινο φόντο στην αμηχανία

το λαμπερό βλέμμα της.

Τα σπασμένα χέρια της.

 

Μυρσίνη Καλογεροπούλου

 

Το κείμενο προέκυψε στα πλαίσια του εργαστηρίου «Διαβάζω, γράφω, μοιράζομαι, αλληλεπιδρώ».