Γιατί γράφω

 

Μήπως ξέχασα να σου πω καλημέρα ζωή

Μήπως ξέχασα να σου πω αντίο

Και οι γκρίζες γραμμές πότε θα γίνουν ουράνιο τόξο

Μου λες

Μήπως δεν μπόρεσα να χαρώ τον έρωτά σου

Μήπως ξέχασα να ζήσω τη ζωή σου

Και οι γκρίζες γραμμές πότε θα γίνουν στάχτη και μπούρμπερη

Πότε θα αναζωπυρωθούν άραγε

Μήπως μπορώ να αποστηθίσω τη στιγμή των άλλων με λίγα λόγια

Μήπως με τις αισθήσεις

Και οι γκρίζες γραμμές πότε θα ματώσουν

Πότε θα μπουν στον ρου της ιστορίας

Της δικής μου ιστορίας

Πότε θα πάρουν σάρκα και οστά                     

Πότε θα πάρουν το σχήμα του δικού μου κορμιού

Του δικού μου πάθους

Σε παρακαλώ λύτρωσέ με από τις εμμονές

Ίσως να γιατί γράφω

Σε παρακαλώ, μη μου στερέψεις ποτέ το μελάνι

 

Βασιλεία Αργυροπούλου

Το κείμενο προέκυψε στα πλαίσια του εργαστηρίου «Διαβάζω, γράφω, μοιράζομαι, αλληλεπιδρώ».