«Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια…»

 

Ανθίμου Μαρία

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

ταξιδεύω, μέσα από το φως τους, στην ελπίδα.

Ευχή: να μείνουν άσβεστα και την επόμενη μέρα.

Να γεμίζει δώρα η ψυχή, μεταξωτές κορδέλες.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

λαχταρώ να γινόμουν και πάλι παιδί.

Ίσως κι ακόμα έτσι να νιώθω.

Ίσως γι’ αυτό χορεύω στη λάμψη τους.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

ελπίζω σε αυτό το πεφταστέρι.

Με οδηγό την Ειρήνη,

αιώνιος προορισμός ο πλανήτης Γη.

 

Γιαμουρίδου Κική

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, μνήμες ξυπνούν στο μυαλό.

Εικόνες μαγικές. Καμπάνες, καράβια, δέντρα και παιδικά χαμόγελα.

Όμορφα όλα στολισμένα και οι καρδιές των ανθρώπων γεμάτες αγάπη.

Στο τζάκι μεγάλη η φλόγα κι ένας κουραμπιές τον Αϊ-Βασίλη να γλυκάνει εκεί περιμένει!

Το λευκό τραπεζομάντηλο φρεσκοσιδερωμένο και σύσσωμη η οικογένεια θα κοπιάσει.

Μέρες χαράς. Θα τηρηθούν όλες οι παραδόσεις.

Τα πάντα φτιαγμένα με όρεξη και μεράκι. Μύρισε, αλήθεια, Χριστούγεννα.

Ας ξεκινήσει η Προσευχή. Χριστός γεννάται..

Πόσο αλλιώτικες εικόνες.

 

Γιανναδάκη Μαρία

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

θύμησες έρχονται.

Άλλες γλυκές σαν μέλι,

άλλες τσιμπούν σαν το κεντρί.

Τα πολύχρωμα λαμπιόνια

Χριστούγεννα θα φέρουν.

Αναβοσβήνουν οι παλμοί,

και η καρδιά φτεροκοπά.

Ήχοι χαϊδεύουν το μυαλό,

μελωδίες από όργανα αλλοτινά.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

ευχές πλημμυρίζουν την ψυχή.

Ας είναι τα φώτα τους ζεστά,

να λιώσουν το ψυχρό τ’ αγιάζι.

Καθώς κοιτώ τα λαμπερά λαμπιόνια.

 

Κασσελούρη Αναστασία

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, μια σπίθα ξεπηδά.

Αστέρια λάμπουν ανάμεσα σε χνουδωτά σύννεφα.

Τα καμπανάκια κουδουνίζουν όσο οι τάρανδοι σέρνουν το έλκηθρο.

Ο γέρος με τη μακριά, κάτασπρη, γενειάδα αφήνει δώρα αγάπης στα κονάκια.

Τα νοικοκυριά μοσχομυρίζουν, μελομακάρονα και κουραμπιέδες.

Η μαγεία της Γέννησής Του στη φτωχική φάτνη φέρνει Ελπίδα.

Την Άγια Νύχτα οι Άγγελοι ψέλνουν Ειρήνη Υμίν.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Εσύ θα ψάξεις;

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

σκέφτομαι πως μπορεί και να μην είναι

τόσο προσβάσιμο για όλους το φως.

Κι ίσως και να μη βρίσκεται τελικά

στα στολισμένα μας δέντρα…

 

Μαγγανάρη Βάσω

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

να φιγουράρουν στα σαλόνια τα λουσάτα,

με τα στρωμένα τα χαλιά, τα τζάκια τ’ αναμμένα,

με λιχουδιές και με παιχνίδια, όλα γεμάτα ζεστασιά,

ω! με πόση ανείπωτη χαρά φτερουγίζει η καρδιά μου.

Είναι Χριστούγεννα, γιορτή αγάπης και γαλήνης

για να γιορτάζουν τα παιδιά και να γελάνε οι μανούλες.

Είναι Χριστούγεννα.

(Κάπου ένας ήχος) Ένα κοριτσάκι χτυπά την πορτούλα στα βάθη του μυαλού μου

«Θέλετε σπίρτα για μια σταλίτσα ζεστασιά; Είναι καλά και φωτεινά...»

μου λέει με τρεμάμενη φωνή και μου προσφέρει τρία σπίρτα.

Ανάβω το πρώτο: μία φωτιά.

Ανάβω το δεύτερο: σπίτια με παραθύρια που δεν κοιτούν τον ουρανό.

Ανάβω το τρίτο: παιδιά στη Χώρα του Ποτέ που πλέον δεν γελούν.

Είναι Χριστούγεννα.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη ζωγραφίζω.

Κάθε χρώμα μια στιγμή του χρόνου αυτού που φεύγει.

Μικρές νιφάδες στέκονται, βάφουν λευκό το τζάμι.

Τα φωτάκια του ουρανού μοιάζουν με αυτά εδώ πέρα.

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, μια όμορφη ανάμνηση στον νου μου κατεβάζω και ένα τραγούδι σιγανό με κάνει να κινούμαι.

«Μου ’παν έλα, να πάμε να δεις, ραπαπαπαμ...»

 

Ρηγάτου Βίκυ

Χριστούγεννα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια, να φωτίζουν τους δρόμους γιορτινά,

μελαγχολία με πιάνει,

για όσους δεν φτάνει το φως τους.

Οι αντιθέσεις μεγαλώνουν τέτοιες μέρες.

Διογκώνονται σαν την υπερβολή των συναισθημάτων,

που ξεχύνονται απ’ την καρδιά και πλημμυρίζουν τα μάτια.

Για κάποιους αργεί ο τροχός να γυρίσει.

Τι κι αν είναι γιορτές;

Γιορτάζουν μόνο όσοι στην ψυχή είναι χορτάτοι.

Οι άλλοι τρέφουν το παράπονο,

η ελπίδα τους αργοπεθαίνει.

Εκεί, στους ίδιους δρόμους, που φέγγουν τα λαμπιόνια.

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

στο κατά τ’ άλλα γυμνό δέντρο

και σκοτεινό σπίτι,

κάτι αναγεννιέται μέσα μου.

Μια ζεστασιά, μια ευλογία, μια ηρεμία

απλώνονται παντού.

 

Και τα λαμπιόνια σιγά σιγά σβήνουν.

Μένω εγώ μαζί με την ησυχία.

Ούτε λαμπιόνια, ούτε μελομακάρονα, ούτε στολίδια,

μόνο εμείς με τη γέννηση του Θεανθρώπου

-Το ύψιστο θαύμα.

Ένας θεός που γίνεται άνθρωπος για εμάς.

Το ύψιστο θαύμα δεν είναι που μας χάρισε τη ζωή.

Το ύψιστο θαύμα είναι η αγάπη.

Ας ξεστολίσουμε τα δέντρα να την ακούσουμε.

 

Σωτηροπούλου Ρούλα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

νιώθω τη σύνδεση και το μοίρασμα της ενέργειας που εκπέμπουν.

Και θέλω να ταξιδέψω σε χώρες μακρινές.

Εκεί όπου χιλιάδες κόσμου αναμένουν τη λάμψη τους, για να ελπίζουν μέσα τους πως το θαύμα του φωτός θα πάρει μακριά αυτά που κρύβει το σκοτάδι

και θα στολίσει γιορτινά τη νύχτα της αγάπης

μέσα σε γέλια, χαρές κι αισιοδοξία.

 

Χαραμή Μεταξία

Προσμονή

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

Αναπολώ την παιδική μου ματιά.

Τότε που ζούσα τ’ όνειρο.

Εκείνα τα βράδια δίπλα στο τζάκι,

η ευτυχία γλώσσες φωτιάς,

λαμπιόνια που αναβόσβηναν,

προσμονή για το θαύμα.

 

Χρυσοπούλου Βέτα

Καθώς κοιτώ τα λαμπιόνια,

γεμίζω χαρά και ελπίδα.

Εύχομαι ο κόσμος χρώμα ν’ αποκτήσει.

Η λάμψη των αστεριών να τον φωτίζει.

Να αχνίζει αγάπη κι ευωδιές.

 

Μακάρι τα χρωματιστά λαμπιόνια

να στόλιζαν όλο τον χρόνο

το όμορφο έλατο.

 

Μα ξέρω, εδώ και χρόνια

για λίγο μένουν αναμμένα

χαρίζοντας φρούδες ελπίδες,

πρόσκαιρο χάδι στην καρδιά.