Τα
κιτρινισμένα φύλλα πέφτουν,
τα
φύλλα της ελπίδας, ένα ένα.
Γυμνό
το δέντρο της ψευδαίσθησης, για μυροφόρα δόξα.
Το
ταξίδι δεν ξεκίνησε κι αργεί ακόμα,
η
περιπετειώδης του πλεύση, στις μυριάδες θάλασσες του κόσμου.
Δεκέμβρης
έξω,
κι
ο αγέρας του παγερός μού υπενθυμίζει:
τέλος
κι αυτού του έτους.
Τα
έτη φεύγουν ένα ένα.
Γυμνό
το δέντρο της ελπίδας.
Πώς
να το ντύσεις με μια ακόμα ψευδαίσθηση;
Ευαγγελία Σημαντήρη
Το
ποίημα γράφτηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου συγγραφής των Εκδόσεων Αλάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου