Το ψωμί

 

Γεωργοπούλου Χρύσα

Συνταγή βάβως

Αλεύρι όσο πάρει. Με το μάτι. Μην κολλάει μόνο στο χέρι. Θέλουμε να γίνει αφράτο, μυρωδάτο και αχνιστό. Ν’ αλείψουμε πάνω λίγο βούτυρο ή λαδάκι με ρίγανη. Τι θες; Μήπως λίγη φέτα; Έφερε ο παππούς βαρελίσια σήμερα από την αγορά. Καλά, θα δεις με το που βγει από τον ξυλοφουρνο, ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Κοίτα πώς τα ανακατεύουμε όλα μαζί. Με προσπάθεια, λίγη δύναμη να το διπλώσουμε και πολλή αγάπη. Τώρα που το πλάσαμε, θέλει χάδι. Να, απαλά, το κάνουμε μια μπάλα, όμορφη και στρογγυλή. Θες να χαράξουμε κάνα σχέδιο απάνου; Κάνα λουλούδι ή μήπως να ρίξουμε καμιά χούφτα σουσάμι; Θα το μοιραστούμε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Καθετί που αγαπάς να το μοιράζεσαι, παιδί μου!

 

Γιανναδάκη Μαρία

*Ψ*

υχή

ωμί

«Τι είναι η ψυχή;» αναρωτήθηκε ο Στέφανος. «Η ψυχή είναι αυτό που κρατά το σώμα» αποκρίθηκε η Μαρία. Τα δυο παιδιά μείνανε αμίλητα μπροστά στο μεγάλο παράθυρο της σάλας. Εκείνο που βλέπε στο πέλαγος.

«Αν η ψυχή κράτα το σώμα, τότε είναι σαν το ψωμί» σκέφτηκε ο Στέφανος. Οι ψυχές μοιάζουν με τα ψωμιά. Άλλα είναι αφράτα, μυρωδάτα. Άλλα είναι προζυμένια και άλλα είναι σκληρά σαν την πέτρα. Σαν αφήνονται ξεχασμένα σε μιαν άκρη, μουχλιάζουν και γίνονται μαύρα σαν τον έβενο.

«Το ψωμί κρατά το σώμα, αν είναι φρέσκο και νόστιμο» συνέχισε να σκέφτεται ο Στέφανος. Το τι είναι όμως νόστιμο αλλάζει απ’ άνθρωπο σε άνθρωπο. «Και η ζύμη; Τι ρόλο παίζει η ζύμη;» Αν είναι καλοδουλεμένη, φουσκώνει και ωριμάζει. Αν όμως παραμεληθεί, το ψωμί μαζεύει και ροζιάζει. Το σκληρό ψωμί αδυνατίζει το κορμί. Κάνει τα μάτια να χαθούν στις κόγχες. Μα το αφράτο το ψωμί δίνει ζωή στο σώμα, κάνει τα μάτια καθαρά και λαμπερά.

Όλα είναι φανερά! Δεν μασκαρεύεται η ψυχή!

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

Το τέλειο ψωμί

Προσπάθησα να φτιάξω το τέλειο ψωμί.

Δέκα μερόνυχτα έτρωγα απ’ τ’ αχνιστό ψωμί που έφτιαξα.

 

Πείναγα.

Γι’ αγάπη πείναγα.

Και το ψωμί ξερό, δίχως νερό.

Μήτε λάδι.

 

Τώρα στέκομαι δίπλα του με χέρια λερωμένα από τη ζύμη.

Ούτε και ξέρω αν θα τα πλύνω.

Κάθομαι και κοιτάζω κατάματα τη ζύμη.

Διψά κι αυτή να παραδοθεί στο σώμα της παρηγοριάς.

 

Ήρθε και η ποίηση να δοκιμάσει το ψωμί

Αφήνοντας πατημασιές μες στο ζυμάρι

Ταΐζοντας μνήμες πουδραρισμένες στο αλεύρι

 

«Δεν υπάρχει τέλειο ψωμί!» αναφώνησε

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Δωσ’ μου μια φέτα ψωμί

 

Δωσ’ μου μια φέτα ψωμί,

τούτο που μοίρασα με

Ζητιάνους, Πολέμιους και Κυνηγημένους,

-αυτοί μέτρησαν την ιστορία σπυρί σπυρί-

για τούτο που μάτωσα τόσο πολύ.

 

Δωσ’ μου μια φέτα ψωμί.

Μια φέτα απ’ το δικό σου χέρι.

Αυτό να με ξομολογήσει,

Αυτό να με αγαπήσει

Αυτό αύριο να με θάψει.

 

Συγγούνα Ρούλα

Μια ψίχα ψυχής

Αν με ρωτούσε κάποιος, σίγουρα θα έλεγα πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων σαν το ψωμί. Φτιαγμένες από υλικά αγνά, αλεύρι, νερό κι αλάτι. Έχοντας την καλύτερη μαγιά του μέλλοντος, τα παιδιά, προσθέτεις αλεύρι και νερό και τ’ αφήνεις να πλατσουρίζει στ’ απάνεμα νερά της καλοκαιρινής θάλασσας, ανακατεύοντάς το σαν την άμμο όταν ψάχνεις για κοχύλια. Με σωστή αναλογία βάζεις μια ιδέα από παιχνίδι, παραμύθι και ξεγνοιασιά, να βγει το ζυμάρι σταθερό, να μην «κολλάει» σε ανθρώπους και καταστάσεις παρά να μπορεί να σταθεί μονάχο του. Με πολλή αγάπη ζυμώνεται αργά, υπομονετικά, από τα χέρια γονιών, δασκάλων και μεντόρων. Κι όσο πλάθεις, συμπληρώνεις αυτό που λείπει, με προσοχή, γιατί να αφαιρέσεις δεν μπορείς. Μην ξεχάσεις λίγο αλάτι για τη σκανταλιά ή περισσότερο. Δεν πειράζει, θα γίνει και πιο νόστιμο.

Αν με ρωτούσε κάποιος, σίγουρα θα έλεγα πως είναι οι ψυχές των ανθρώπων σαν το ψωμί. Καλοψημένες, ροδαλές και μοσχομυρωδάτες. Να λαχταρά κάποιος να τις γευτεί και να τις μάθει. Κι όταν φτάσει η ώρα για το ψήσιμο, θα γίνει η κόρα μαλακή ή πιο σκληρή, ανάλογα η ζωή πώς όρισε, μα μέσα η ψίχα του, πάντα ολόλευκη και εύπλαστη θα μείνει, σχεδόν όπως όταν ήμασταν παιδιά.

 

Τσεπεντζή Δήμητρα

Τρίστιχα του ψωμιού

Μια μπουκιά ψωμί

στου κόσμου το τραπέζι.

Στερηθήκαμε...

 

Μια μπουκιά ψωμί

χαμόγελο στα χείλη.

Αρνηθήκαμε...