Νάρκισσος

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Γεννήθηκες για να μαγεύεις

Το άρωμά σου αφοπλιστικό

Το χρώμα σου καθηλωτικό

Δεν περνάς απαρατήρητος

Και το γνωρίζεις

Πόση μοναξιά κρύβεται πίσω από την αψεγάδιαστη ομορφιά;

Αν μπορούσες να αλλάξεις

Και να γίνεις ένα ταπεινό χαμομηλάκι

Ένα άοσμο αγριολούλουδο

Θα το έκανες έστω για μια μέρα;

 

Σπαθαράκη Κατερίνα

Στο κυνήγι

Νάρκισσο τον έλεγαν,

κάτι έψαχνε.

Πήγαινε για κυνήγι,

σκότωνε ελάφια,

έψαχνε να πιει γάργαρο νερό.

Τρυπούσε τις καρδιές

των άτυχων νεραϊδών.

 

Νάρκισσο τον έλεγαν,

κάτι έψαχνε.

Δεν δρόσιζε το στόμα του με γάργαρο νερό.

Δεν φτερούγιζε η καρδιά του στους έρωτες των νεραϊδών.

Δεν άντεχε τον αναστεναγμό του εαυτού του από την ηχώ.

Ήταν το λουλούδι του κακού.

Καταδύθηκε να βρει τον εαυτό του.

Και πνίγηκε.

 

Νάρκισσο τον έλεγαν.

Ίσως στον πνιγμό του να βρήκε αυτό που έψαχνε.

Έτσι, άρχισαν όλα.

 

Φλογερά Ελένη

Ο Νάρκισσος είναι άραγε ένα όμορφο λουλούδι,

δημιούργημα των Ολύμπιων θεών,

που η βαριά ευωδιά του σε ναρκώνει και

σε μαγεύει σαν άλλη Κίρκη;

Ή ένας όμορφος νέος που εγκλωβίστηκε

στην ψευδαίσθηση και την αυταπάτη,

μακριά από την πραγματικότητα

και καθηλώθηκε στη σπηλιά των αισθήσεων

σαν άλλος δεσμώτης;

Ίσως και τα δύο.

Ίσως είναι αυτός που αγνόησε τη νύμφη Ηχώ

που τον καλούσε,

αυτός που δεν έδωσε σημασία στον χρησμό του Τειρεσία,

παρά έμεινε να κοιτάζει το είδωλό του

στα ακύμαντα νερά μιας λίμνης.

Τώρα μόνο η Ηχώ απόμεινε να αντιλαλεί

τ’ όνομά του ανάμεσα στους βράχους και

τον θυμίζουν και τα λίγα λουλούδια στην όχθη της λίμνης

που καθρεφτίζουν τα κεφαλάκια τους στα νερά της.