Κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα...

 

Αναγνωστοπούλου Ματίνα

Τα ψέματα της ζωής μας

Έθιμο, λέει, την Πρωταπριλιά, να ξεγελάμε ο ένας τον άλλον μ’ αθώα ψέματα κι έτσι να ‘χουμε την τύχη με το μέρος μας όλη την υπόλοιπη χρονιά. Διόλου τυχαία κι οι τρεις μήνες της άνοιξης ξεκινούν με μια ενέργεια μαγική. Την πρώτη μέρα του Μάρτη μια ασπροκόκκινη κλωστή μπαίνει στο χέρι μας φυλαχτό απ’ το απότομο ξύπνημα του ήλιου. Την πρώτη του Απρίλη λέμε παραμύθια να ξορκίσουμε το κακό. Και την πρώτη του Μάη ένα στεφάνι λουλούδια φυλάει μέσα στον προστατευτικό του κύκλο το σπιτικό μας.

Έθιμα από τότε που οι άνθρωποι κοπιάζαμε να δαμάσουμε κάπως τις δυνάμεις της φύσης για να ζήσουμε. Τώρα πια γίναμε ξένοι, πώς να την αφουγκραστούμε, πώς να τη σεβαστούμε; Ανάμεσα στα αμέτρητα ψέματα που λέμε μεταξύ μας, έγινε κι αυτό ένα ακόμη, τάχα ανεξάρτητοι, ανεπηρέαστοι κι αφέντες της φύσης. Μέσα σε τέτοιες απάτες χανόμαστε κι απ’ τη δική μας φυσικότητα. Εκείνη που ακτινοβολεί ό,τι αληθινά είμαστε και μας καθρεφτίζει στα μάτια των γύρω μας αυθεντικούς κι ωραίους.

Τι καλά που θα ήταν να το συμφωνούσαμε και να παραμυθιαζόμαστε μονάχα επετειακά, να μετρούσαμε τα ψέματα της ζωής μας με τα χρόνια, κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα.

Ανθίμου Μαρία

Μοναδικός Απρίλης

Κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα, έτσι ξεκινά από την πρώτη μέρα. Πρωταπριλιά με καλοστημένη παγίδα της αλήθειας. Αληθοφανής ψεύτης ο Απρίλης! Μάλλον είναι ίσως και η μόνη μέρα που οι άνθρωποι παραδέχονται την συνήθεια να λέγουν ψέματα!

Κάθε Απρίλης όμως είναι και μια μοναδική αλήθεια Άνοιξης. Δυόσμος, γιασεμιά και κρίνα, συνήθως ένας Απρίλης αρωματίζει και το Πάσχα. Το πιο γλυκό αληθινό μήνυμα, την Ανάσταση. Ο θάνατος νικιέται, κι ας προσπερνούμε πολλές φορές αυτήν την τεράστια αλήθεια.

Κάθε Απρίλης και μια παλάμη ουρανού δίνει χάδι στο γαλάζιο κι οι κόρες του ήλιου ορέγονται καλοκαίρι. Κι εκεί που ζεσταίνει ο καιρός, πέφτει και μια βροχή, έτσι γιατί κάτι ξέρει ο λαός εδώ στην Κύπρο που λέει «Αν βρέξει ο Μάρτης θκιό νερά τζιό Απρίλης άλλο ένα, χαράς σε τζείνον τον ζεφκά που σσει πολλά σπαρμένα ».

Κι αν ο Απρίλης μπαίνει με ψέμα, τελειώνει με τη μοναδική μου αλήθεια. Στο έβγα του μήνα, στις τριάντα, γέννησα την κόρη μου! Άρα κάθε Απρίλης και γιορτή στο δικό μου σπιτικό! Η δική μου ατελεύτητα άνοιξη ανθεί καθημερινά έκτοτε και δίνει την δική της μυρωδιά χρωμάτων στη ζωή μου. Μοναδικέ μου Απρίλη, δεν θα σε βαρεθώ ποτέ!

Καλώς να ορίζεις, γιε της Άνοιξης!

Γεωργίου Σόφη

Ήταν Πρώτη Απριλίου. Σε ρώτησα αν μ’ αγαπούσες κι εσύ απάντησες θετικά. Ούτε που σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να ήταν ψέμα ή ότι δεν έπρεπε να σε ρωτήσω εκείνη την ημέρα. Μέχρι να έλθει η επόμενη Πρωταπριλιά χωρίσαμε. Προσπάθησα να σε δικαιολογήσω. Την ίδια ημέρα γιορτάζουμε και την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Βρετανούς και γι’ αυτό σε ρώτησα αν μ’ αγαπούσες όσο και οι αγωνιστές την Κύπρο για την οποία θυσίασαν τη ζωή τους. Να όμως που στην περίπτωσή μας ήταν ένα πρωτοπριλιάτικο ψέμα.

Μετά από χρόνια ,όταν γνώρισα την πραγματική αγάπη, κατάλαβα ότι όποια μέρα και να ρωτούσα, ακόμη και την Πρώτη Απριλίου, η απάντηση θα ήταν αληθινή. Δεν παίζει ρόλο η ημέρα που ρωτάμε, αλλά μόνο αν η αγάπη είναι πραγματική.

Γιανναδάκη Μαρία

Όμορφος που είναι ο Απρίλης! Η φύση ντύνεται ζωηρά χρώματα. Στεφανώνεται αμυγδαλιές και πασχαλιές. Μαγεύει τους ανθρώπους με αρώματα. Στέλνει καυτά βέλη και στήνει τρελό χορό με τον Έρωτα.

Η Σοφία στέκεται στο παράθυρο. Ψάχνει το ψέμα στις εικόνες που απλώνονται μπροστά της και γεμίζουν τα μάτια και τις αισθήσεις της. Πού είναι κρυμμένο; Γιατί ο μήνας των αρωμάτων να μπαίνει μ’ ένα ψέμα;

Ξενόφερτο το έθιμο, μα μπήκε για τα καλά στις ζωές μας. Στην εγκυκλοπαίδεια του σχολείου διάβασε ότι οι βλαπτικές δυνάμεις ξεγελούσαν τους ανθρώπους και εμπόδιζαν τη γεωργική παραγωγή, μια και ο Απρίλης μπορεί να φέρει δυνατές βροχές και χιόνια και να κάψει τις σοδειές. Πουθενά δεν λέει πως την Πρωταπριλιά οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν ψέματα για να πληγώσουν τους άλλους. Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι συμμαθητές της Σοφίας, βρίσκουν την ευκαιρία να την ξεγελάσουν και να ξεκαρδίζονται στα γέλια.

Φέτος όμως θα ήταν διαφορετική χρονιά! Θα γελούσε κι αυτή μαζί τους δείχνοντάς τους πως είναι δυνατή και πως δεν επηρεάζεται από κακόγουστα αστεία. Θα τους διάβαζε μάλιστα ένα κείμενο που ετοίμασε, ώστε να μάθουν κι αυτοί τι σημαίνει Πρωταπριλιά και να καταλάβουν ότι τα πειράγματα που έκαναν καμία σχέση δεν είχαν με το έθιμο.

Δρακουλάκη Μαρίλλιαν

Ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει αυτό το έθιμο. Δεν άσκησα το σπορ. Μία τέτοια μέρα που σηματοδοτεί το ξεκίνημα της Άνοιξης είναι σαν να αμφισβητούμε τη Φύση μία μέρα χαράς. Τριακόσιες εξήντα τέσσερεις μέρες τον χρόνο είναι υπέρ αρκετές για όσους μας περιβάλλουν και αρέσκονται. Σαν Θαύματα που είμαστε ας τους αφήσουμε στην πλάνη τους.

Κοντόγιαννου Ζωή

Κάθε Απρίλης και ένα ψέμα που πονούσε...

Ήμουν ο μικρός της οικογένειας και κάθε φορά είχα να αντιμετωπίσω τα ψέματα της αδερφής μου.

«Κερδίσαμε πολλά λεφτά!» φώναζε.

«Ζήτω! Τέρμα τα δάκρυα της μαμάς!» σκεφτόμουν...

Ύστερα περιπαικτικά ξεστόμιζε τη λέξη «Πρωταπριλιά!».

Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα με έναν Απρίλη που με πλήγωνε.

«Η μαμά βρήκε δουλειά. Θα φύγουμε από την πόλη» Άλλο ένα ψέμα μεγάλο...

Το όνειρό μου να φύγουμε από την πόλη με τους γρήγορους ρυθμούς της και την ανικανότητά της να ηρεμήσει λίγο και να αφουγκραστεί την ομορφιά του κόσμου γύρω της, γκρεμιζόταν από τη μία στιγμή στην άλλη.

Το χειρότερο ψέμα είχε έρθει πάλι έναν Απρίλη.

«Η μαμά δεν έχει τίποτα! Θα γίνει γρήγορα καλά!»

Ποτέ δεν έγινε...

Ο ίδιος ο Απρίλης με περιγελούσε ψιθυρίζοντας μου: «Πρωταπριλιά!»

Όσο για μένα, μεγαλώνοντας έβαλα στόχο να κάνω κάθε Πρωταπριλιά, που με είχε πληγώσει, μία αλήθεια που θα έφερνε το φως στη ζωή μου.

Έφυγα από την πόλη. Ζω απομονωμένος σε ένα εξωμονάστηρο έχοντας όλη την ομορφιά του κόσμου στα πόδια μου και προσπαθώ καθημερινά να γίνω τόσο πλούσιος ώστε όλα τα λεφτά και οι ανέσεις του κόσμου να μην είναι παρά ασήμαντες μικρές Πρωταπριλιές...

Κοτσαύτη Γιώτα

Κλαμπ Αλήθειας

Πώς κατάφερε μια χαζομάρα να κάνει τόσους ανθρώπους να σιχαθούν την πρώτη μέρα ενός πανέμορφου μήνα;

Ποτέ δεν της άρεσαν τα δήθεν αστεία, τα χοντροκομμένα «καλαμπούρια», τα ψέματα. «Αυστηρή» την ανέβαζαν. «Στρίγγλα» την κατέβαζαν. Και άλλα πολλά, πάντα πίσω απ’ την πλάτη της.

Αυτή τη θέση την απέκτησε με πολλές θυσίες. Στην κορυφή δεν φτάνει κανείς τυχαία. Θέλει κότσια η επιτυχία. Θέλει ισχυρό χαρακτήρα, αλύγιστο. Να ματώνεις, να ξαναματώνεις, κι εσύ εκεί, να συνεχίζεις τον δρόμο σου…

«Κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα» σιγομουρμούριζαν και τις/τους άκουγε να συζητάνε πώς θα της τη «φέρουν».

Άνοιξε τον υπολογιστή. Της πήρε ώρες, άφησε σημαντικές δουλειές να περιμένουν, όμως στο τέλος τα κατάφερε. Έφτιαξε μια πανέμορφη αφίσα. Δεν έκανε άδικα τόσα μαθήματα ζωγραφικής στα νιάτα της.

«Κλαμπ Αλήθειας» έγραφε πάνω πάνω.

Κι από κάτω ζωγραφισμένος ένας Απρίλης μαγικός. Να κουβαλάει μαζί του όλη την ομορφιά του κόσμου…

Την εκτύπωσε και την κόλλησε έξω απ’ την πόρτα του γραφείου.

Από δω και στο εξής κάθε χρόνο, 1 Απριλίου, θα ζωγράφιζε μια παρόμοια αφίσα.

Την επόμενη χρονιά ίσως διοργάνωνε κάποιον σχετικό διαγωνισμό για μαθήτριες και μαθητές. Μια ιδέα για ακτιβισμό, για έναν φορέα που θα βοηθούσε τον κόσμο ν’ αλλάξει πέρασε απ’ το μυαλό της.

Το «Κλαμπ Αλήθειας» είχε ξεκινήσει το ταξίδι του…

Κουρέτα Μαρία

Τόσα μα τόσα ψέματα πια! Κάθε μέρα, με κάθε τρόπο μού έδειχνε την αγάπη του. Ένα φιλί κάθε πρωί προτού φύγει, το πρώτο μπουμπούκι που είχε ανθίσει στον κήπο, πάντα με τον καλό λόγο για το πόσο όμορφη είμαι, για το πόσο ωραία ντύνομαι. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Ώσπου ήρθε εκείνη η μέρα… Ήταν πρώτη Απρίλη θυμάμαι. Γύρισα από τη δουλειά και τον βρήκα να με περιμένει με μια βαλίτσα στο χέρι. «Ξέρεις φεύγω» μου είπε. «Δεν σε αγάπησα ποτέ. Σε ήθελα μόνο για τις γνωριμίες σου. Τώρα που έστησα τη δική μου δουλειά, άντε γεια». Αυτά είπε κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Έμεινα να κοιτάζω άφωνη. Πρώτη Απρίλη όλοι θα άκουγαν ψέματα. Εγώ άκουσα μια τρομερή αλήθεια. Τι ειρωνεία…

Λύχνου Πέπη

Αναζητώντας ένα ψέμα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα ψέματα. Είναι από τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που με απωθούν. Επιπλέον, εγώ η ίδια είμαι το κατάλληλο θύμα, από αυτούς που εξαπατώνται χωρίς πολύ κόπο, ευκολόπιστη. Και η εικόνα μου ολοκληρώνεται, αν σας πω ότι στις ημερομηνίες δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία. Ο χρόνος για μένα περνάει και προσδιορίζεται όχι από μήνες, ημέρες, ώρες αλλά από ανθρώπους, πράξεις, ενέργειες, σκέψεις. Άρα, είμαι από τους ανθρώπους που την Πρωταπριλιά όλοι με αναζητούν, για να πουν το ψεματάκι τους με σίγουρη επιτυχία, ενώ εγώ κανονικά θα έπρεπε να ψάχνω μέρος να κρυφτώ. Ωστόσο ετούτη την Πρωταπριλιά αναζητώ με αγωνία κάποιον να μου πει το τέλειο ψέμα: ότι ο τελευταίος χρόνος είναι ένα εφιαλτικό όνειρο, καλοστημένο από κάποιον εμπνευσμένο χωρατατζή που βλέπει πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Στο ψέμα του να συμπεριλάβει όλο το λεξιλόγιο που έγινε της μόδας, lockdown, κρούσματα, θύματα, ΜΕΘ, μάσκα, απόσταση, μήνυμα, εμβόλιο, παρενέργειες, συνομωσίες. Και μετά, χτυπώντας ο ένας την πλάτη του άλλου, όλοι μαζί να βάλουμε τα γέλια!

Μακαριάν Μαριάννα

Έτρεξε κοντά του, τα μάτια της κοιτούσαν κατευθείαν μέσα στα δικά του. Εκείνος της χαμογέλασε ανοίγοντας τα χέρια, φοβόταν πως θα την είχε χάσει. Απρίλης ήταν όταν την πρωτογνώρισε, κι όπως το σκεφτόταν κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα, μα αυτή ήταν αληθινή.

-Όπα, στάκα λίγο γιατί μου φαίνεται μπερδεύεστε. Τι εννοεί κάθε Απρίλης ένα ψέμα;

Αρχικά να τονίσω ότι δεν υπάρχουν άλλοι «Απρίληδες», είμαι ένας και μοναδικός. Και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε παρακάτω.

Κάθομαι αμέριμνος να διαβάσω το λογοτεχνικό μου βιβλίο και εκεί που είμαι έτοιμος να συγκινηθώ, πετάγεται η ατάκα... Άκου «Κάθε Απρίλης κι ενα....ψ...ψε...» ούτε να το πω δεν μπορώ.

Τι προκαταλήψεις, τι ταραχές έπαθα πρωί πρωί χωρίς καφέ.

Μέσα στα ανοιξιάτικα ανθίσματα των δέντρων και τα χιλιάδες αρώματα των μπουμπουκιών που σκάνε για να γίνουν καρποί, πώς μπορεί κάποιος να με παρομοιάσει με ψέμα;

Υπάρχει τίποτα πιο αληθινό από τη φύση όταν ξυπνάει;

Δεν είμαι ψέμα, εσείς οι άνθρωποι επιλέγετε να τα κάνετε όλα ψεύτικα.

Μέσα σε μια πλατεία γεμάτη παιδιά που τρέχουν για να απολαύσουν τον καιρό, στα λουλούδια που πολύχρωμα γεμίζουν τα περβάζια, εγώ είμαι αληθινός. Είμαι εδώ κάθε χρόνο για να τονίσω πως κάθε χειμώνας έχει μιαν άνοιξη στο τέλος του, όπως και κάθε τέλος έχει μια νέα αρχή.

Μιχαηλίδου Χριστίνα

Ο πιο αληθινός Απρίλης

«Κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα» έλεγε γελώντας η γιαγιά μου κάθε Πρωταπριλιά που την ξεγελούσα με ένα αθώο ψέμα και μετά έμπαινε στην κουζίνα της και μου έφτιαχνε τις πιο νόστιμες κι αφράτες τηγανίτες που έχω γευτεί στη ζωή μου.

Τον αγαπούσα από μικρή τον Απρίλη. Τον καλωσορίζαμε με ευφάνταστες φάρσες κι αστεία ψέματα, κι όσο πιο πετυχημένα ήταν, τόσο πιο πολλά γέλια έφερναν. Παρατάγαμε τα βαριά ρούχα στην ντουλάπα και ανακατεύαμε όλα τα συρτάρια μέχρι να βρούμε το περσινό κοντομάνικο μπλουζάκι που μας άρεσε. Δρόσιζαν τα χέρια και τα πόδια μας κι αλάφρωνε ταυτόχρονα κι η ψυχή μας από τα κρύα του χειμώνα. Κι εκείνο το πρώτο παγωτό εκεί κοντά στο Πάσχα, τι γλύκα και τι δροσιά έκρυβε. Παράσημο το κάναμε όταν γυρίζαμε πίσω στο σχολείο μετά τις πασχαλιάτικες διακοπές.

Αλλά το πολυτιμότερο δώρο μού το κράταγε ο Απρίλης για αργότερα που μεγάλωσα αρκετά. Ήταν η γέννηση της πρώτης κόρης μου. Ήρθε χαμογελαστή και ροδομάγουλη σαν ανοιξιάτικη βροχούλα και ήταν η χειροπιαστή και ολοζώντανη απόδειξη ότι ο δικός μου Απρίλης δεν ήταν ένα ψέμα, όπως έλεγε η γιαγιά μου, αλλά ένα μεγάλο θαύμα που το ζούσα με όλες μου τις αισθήσεις.

Ευχαριστώ για όλα, Απρίλη, είμαι ευγνώμων!

Νάνη Παρασκευή

Βαρύ το φορτίο του Απρίλη στο έμπα του. Καλωσόρισμα με ένα ψέμα ικανό να ξεγελάσει, να διασκεδάσει, να πειράξει ή να γίνει επικίνδυνο. Ίσως φορτώθηκε το βάρος αυτό για να τιμάται η αλήθεια όλο το υπόλοιπο διάστημα. Γιατί ο Απρίλης ανοίγει τον καιρό, ανθίζει τα λουλούδια, καλωσορίζει το φως, υποδέχεται την Πασχαλιά, ανοίγει την ψυχή. Αν αυτό δεν είναι αλήθεια, τότε τι είναι; Ίσως το ψέμα να είναι το δώρο του Απρίλη στον άνθρωπο για να βρει τρόπο η κρυφή του ανάγκη να ξεφύγει από την καθημερινότητα ή να διασκεδάσει λίγο τις αναποδιές. Μια στιγμή ανεμελιάς και γέλιου για να ξορκιστούν τα σκοτάδια του χειμώνα και να βρει καθαρό χώμα η άνοιξη να πατήσει.

Ύστερα να κοιμηθεί για να ξυπνήσει μια ολόφρεσκη αλήθεια.

Ταμουρατζή Έλενα

Σαν ψέμα

«Μη με ξυπνάς απ’ τις έξι…» το τραγουδάκι σήμανε πάλι την έγερση. «Άτιμο ξυπνητήρι! Καμιά μέρα θα σε πετάξω απ’ το παράθυρο» σκέφτηκε και σηκώθηκε να ετοιμαστεί. Πρώτη ο μήνας σήμερα και σίγουρα τα παιδιά θα της είχαν ετοιμάσει κάποια φάρσα, όπως κάθε χρόνο. Πόσο το βαριόταν αυτό το έθιμο. Αλλά προσποιούταν ότι γελούσε μόλις άκουγε «Στη φέραμε!», μόνο και μόνο για να τα δει να ξεσπάνε στα γέλια. Ετοιμάστηκε γρήγορα και κίνησε για το σχολείο. Ευτυχώς δεν είχε κίνηση κι έτσι έφτασε έγκαιρα. Μόλις μπήκε στο κτίριο υπήρχε μια περίεργη σιωπή. Σίγουρα κάτι θα ετοίμαζαν πάλι… Ο διευθυντής την κάλεσε στο γραφείο του και την ενημέρωσε πως ο Γιάννης, ένας από τους πιο βαριά νοσούντες μαθητές της, έπαθε χθες μια επιληπτική κρίση και δεν τα κατάφερε. Ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της. Είχε δουλέψει πολύ μαζί του και τελευταία είχε παρουσιάσει τρομερή βελτίωση στην επικοινωνία τους. Της φαινόταν σαν μια κακόγουστη φάρσα που ήλπιζε να είναι Πρωταπριλιάτικο αστείο. Δυστυχώς, δεν ήταν… Ο Γιάννης είχε φύγει κι εκείνη έπρεπε να βρει το κουράγιο να γελάσει όταν τα παιδιά θα έλεγαν, χωρίς να καταλαβαίνουν, «Στη φέραμε!».

Τοψιώτη Μαρία

Ήτανε πρώτη τ’ Απρίλη όταν μου πες πως μ’ αγαπάς. Κι εγώ σε πίστεψα. Αυτήν την αθωότητα των λεγόμενων. Η πραότητα της σκέψης σου έδειχνε όλη την απεραντοσύνη του συναισθήματός σου. Το σώμα σου μιλούσε, τα χείλη σου έτρεμαν και τα δάκρυα έτρεχαν ανεπαίσθητα στο πρόσωπό σου. Πώς να μη σε πιστέψω. Πώς ν’ αρνηθώ την ηδονή του μυαλού μου στο άκουσμα της ενδοξότερης λέξης που υπήρξε ποτέ; Κάθε μέρα ρουφούσα τη στιγμή, κρατώντας την σαν φυλαχτό στα ενδότερα της καρδιάς μου. Ακόμη εκεί την έχω. Ξέρεις, ακόμη μέσα μου σ’ έχω. Ανήκεις σε ένα βαθύ μου κι ανεπανάληπτο σενάριο της ζωής μου που πάντα θα το κρατάω σαν κάτι ιερό. Καμιά φορά κιόλας ανατρέχω σε αυτό. Η αγάπη πάντα υπομένει, επιμένει, αλλά δεν επαιτεί. Είναι εκεί, βράχος! Κάποιον Απρίλη μου πες σ’ αγαπώ και κάποιον Αύγουστο θα σ’ αγαπώ για πάντα. Κι έπαψα να πιστεύω πια.....

Τσιπούρα Μάντυ

Ψέμα ή αλήθεια;

Η Χριστίνα έπινε τον καφέ της στον κήπο. Τα ζουμπούλια ολάνθιστα, τα κρίνα στόλιζαν τις γλάστρες, τα γιασεμιά μοσχοβολούσαν, οι μπουκαμβίλιες χείμαρρος χρωμάτων. Είχε σερβίρει πρωινό και περίμενε τον Αλέξη να συζητήσουν. Έπρεπε να τα βρουν από το χθεσινό τσακωμό τους. Ο Αλέξης έφτασε κατηφής. Δεν της άρεσε το ύφος του. Της ανακοίνωσε ψυχρά ότι είχε πια κουραστεί απ’ τους καυγάδες τους και ήθελε να χωρίσουν. Ήταν ανένδοτος. Η γη έτριξε κάτω απ’ τα πόδια της. Έμεινε εμβρόντητη να τον κοιτάζει να φεύγει. Ο κήπος έγινε μεμιάς μαυσωλείο να στεγάσει τη νεκρή της αγάπη. Η μέρα της μαύρισε και τα δάκρυα ασυγκράτητα έκαιγαν την καρδιά της.

Το βράδυ ο επίμονος χτύπος του κουδουνιού την εκνεύρισε. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Τελικά άνοιξε. Ο Αλέξης γονατισμένος στην πόρτα μ’ ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα, της κάνει πρόταση γάμου, προσφέροντάς της ένα μονόπετρο. Μα... πως έγινε αυτό; «Κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα, αγάπη μου» είπε με πλατύ χαμόγελο. Κοίταξε το ημερολόγιο. Έγραφε 1η Απρίλη. Είχε ξεχάσει πως είχε μπει ο μήνας της Άνοιξης.

Άνοιξε τα μάτια της απότομα. Ο ήχος στο κινητό της την ξύπνησε. Το πήρε. 08.10 π.μ. Πέμπτη 1 Απριλίου.

Ήταν ο Αλέξης. Θέλω να χωρίσουμε έγραφε το μήνυμα…

Χαραλαμποπούλου Φωτεινή

Αλλιώτικη αρχή

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Και όπως κάθε χρόνο τα τελευταία εφτά είχε ήδη αποφασίσει ποια θα ήταν η ζωή της μέχρι την επόμενη πρώτη Απριλίου. Τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες μιας ζωής που είχε επιλέξει η ίδια να ζήσει, κάθε χρόνο και μια διαφορετική εκδοχή του εαυτού της. Όταν το αυτοκίνητό που οδηγούσε αναποδογύρισε και βρέθηκε ολομόναχη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, δίχως να μπορεί να θυμηθεί το παραμικρό από το άγνωστο πόσο παρελθόν της, σε έναν τόπο που με μόνο στοιχείο το άκουσμα της ομιλίας της μαρτυρούσε πως δεν ήταν ο τόπος της, περίεργο μα δεν φοβήθηκε. Μία αίσθηση λύτρωσης την κυρίευσε, σαν να συνέβαινε κάτι που είχε ευχηθεί να της συμβεί. Κάθε Απρίλης κι ένα ψέμα αποφάσισε. Νέο όνομα, νέα διεύθυνση, νέα δουλειά, νέοι φίλοι και αγαπητικοί. Μια ζωή ψεύτικη, πολλές ζωές αληθινές.

Χιώτη Ειρήνη

Μ’ ένα ψέμα θα μπει κι αυτός ο Απρίλης. Μ’ ένα ψέμα η βροχή θα προσπαθήσει να ξεγελάσει την Άνοιξη που είναι προ των πυλών. Να της πει πως δεν είναι η ώρα της ακόμα, όσο κι αν αυτή ανυπομονεί να φτάσει. Σαν εφηβικός έρωτας μοιάζει τούτος ο μήνας. Θέλουμε τόσο πολύ να έρθει κι έχουμε έναν φόβο στη καρδιά μη και δεν φτάσει τελικά. Μη και δεν τον ζήσουμε. Θα μείνουμε αναρωτιόμαστε για πάντα στο χιονισμένο τοπίο της μοναξιάς; Παρόλο που ξέρουμε πως ο έρωτας είναι μπροστά μας. Και πως δεν γίνεται να μην εμφανιστεί. Κι ύστερα έρχεται η Άνοιξη. Με τα πουλιά που ξανοίγονται στους ουρανούς και τα λιβάδια στην εξοχή που γεμίζουν παπαρούνες. Πόσο μοιάζει με έρωτα κι αυτή η Άνοιξη....

Χρυσοπούλου Βέτα

Κάθε Απρίλη κι ένα ψέμα. Την Πρωταπριλιά γιορτάζουν με χαρά μικροί μεγάλοι, μπλέκοντας ωραίες ιστορίες και χαίρονται όταν πετύχει το αστείο τους, όταν γίνεται πιστευτό.

Και γίνονται όλοι παιδιά στήνοντας φάρσες και γεμίζοντας γέλια την πρώτη ημέρα του Απρίλη.

Έπεσε η μαντήλα σου, κέρδισα το λαχείο, θα πάω για μπάνιο, μικρά αθώα ψεματάκια που κάνουν τη μέρα ιδιαίτερη. Ο ένας κοιτά να γελάσει τον άλλο τηρώντας το έθιμο που θέλει τον Απρίλη ψεύτη.

Σε γέλασα είναι Πρωταπριλιά!

Έφαγα ένα ταψί κανταΐφι και τρεις κότες!

Πώς μπόρεσες, πλάκα μου κάνεις;

Μα είναι Πρωταπριλιά!

Σκίστηκε το παντελόνι σου!

Φαίνεται κάτι; Τι θα κάνω τώρα;

Μα είναι Πρωταπριλιά!

Ψυχομάνη Βάσω

Πολλά ψέματα

Ψέματα μικρά και μεγάλα. Ψέματα αθώα που μπορούν να σε βγάλουν από μία δύσκολη κατάσταση και ψέματα που καταλήγουν πολύ επώδυνα. Μερικά είναι πιο εύκολα από άλλα να τα πεις, ενώ άλλα χρειάζονται ολόκληρη μελέτη για να πάρουν υπόσταση. Πληροφορήσου σωστά και ζήσε μέσα σε αυτό, τόσο που να το πιστέψεις κι εσύ.

Την Πρωταπριλιά όλα αυτά αλλάζουν, γιατί όλα τα ψέματα λέγονται με απώτερο σκοπό την πλάκα και το γέλιο: «Κόλλησε τσίχλα στα μαλλιά σου!», «Το παντελόνι σου σκίστηκε!», «Είναι ανοιχτή η τσάντα σου!».

Στιγμές τρόμου. Μάτια γουρλωμένα και τα χέρια τρέχουν στο αντίστοιχο σημείο. Σαν να προκαλείται ο φόβος μας και κάποιος άλλος διασκεδάζει. Οι πιο υποψιασμένοι μένουν ατάραχοι. Μάλλον δεν φοβούνται.