«Μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι»

 

Δρακουλάκη Μαρίλλιαν

Μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι. Για να με γνωρίσεις μες στο πλήθος. Και ήμασταν πολλοί... ξαφνιασμένοι, φοβισμένοι, αλαφιασμένοι, ανήμποροι. Την άλλη μέρα το πρωί, που το Πολυτεχνείο ήταν άδειο μέσα στη νεκρική σιγή, μάθαμε για τον πρώτο νεκρό από αδέσποτη, τον Διομήδη Κομνηνό. Πρώτη φορά η ψυχή μου άδειασε και πάγωσε. Σε μια εβδομάδα, που τα νέα για συλληφθέντες και νεκρούς σκέπασαν την Αθήνα με μαύρα σύννεφα, έβγαλα έρπητα στο πρόσωπο. Δεν ξέρει να κρυφτή η νιότη ούτε να προσποιείται. Σήμερα που το σκέφτομαι, έχω να πω ότι άξιζε τον κόπο…

 

Κασσελούρη Αναστασία

Μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι

Κόκκινο, κατακόκκινο

Στα δρομάκια της μνήμης

Στα στενά της τιμής

Εκεί που το χώμα

Βάφτηκε με αίμα

Για τη λευτεριά

Για το δικαίωμα

Στον δρόμο της θυσίας

Για το χτες, το σήμερα

Το αύριο...

Για εμάς...

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι

Κάθε χρόνο σε επισκέπτομαι

Σα να μην πέρασε μια μέρα από τους κοινούς αγώνες μας

Ανατριχιάζω στην ιδέα πως στη θέση σου θα μπορούσα να είμαι εγώ

Το μόνο μου χρέος όσο αναπνέω

Να μη λησμονώ

Ραντεβού του χρόνου σύντροφέ μου

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Μ' ένα γαρύφαλλο στο χέρι

Μια νέα γενιά

Πολλές γενιές

Βαδίζουμε ακόμα

Τα μονοπάτια της Ιστορίας

Κι η ίδια υπόσχεση ανθίζει κάθε Νοέμβρη

Ν’ ανοίξουμε και πάλι τον δρόμο

Χωρίς συμβιβασμούς

Να προχωρήσουμε

 

Μόσχοβα Γαρυφαλλιά

Μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι

εγώ η βολεμένη από το αίμα ατρόμητων σωμάτων

-πλανόμενες φιγούρες αρετής

λυγίζω μπρος στα σίδερα

που η σκουριά δεν τ’ άγγιξε

ο χρόνος δεν τ’ αφάνισε

μα γίνανε φωλιές λευκών περιστεριών

για να θυμίζουν τη νιότη που βασίλεψε νωρίς

το αύριο που δεν ξημέρωσε ποτέ

τον έρωτα που φόνευσαν στα γεννοφάσκια του

για να ξορκίζουν τις μαύρες μνήμες

για να εμποδίζουν τους τοίχους να λουφάξουν στη σιωπή

για να σκορπίζουν ελπίδες και λεύτερα όνειρα

για να μακαρίζουν τον ήλιο της δικαιοσύνης

που ανέτειλε περήφανα μέσα σε καπνούς

και δακρυγόνα

και δύει άδοξα στην κατάντια της υπέρλαμπρης ζωής μας

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Δεν θα πήγαινε στην πορεία.

Δεν ήθελε να κραυγάζει συνθήματα,

να ανεμίζει σημαίες,

να βαστάει τα πανό•

ήταν κι αυτό το «φοβάμαι τους ανθρώπους», του συνονόματου, που του καρφώθηκε στο μυαλό.

Όχι, την παράλλη στο Πολυτεχνείο μ’ ένα γαρύφαλλο στο χέρι.