Μια ευχή που θ’ αλλάξει τον κόσμο!

 

Ανθίμου Μαρία

Να πάμε πίσω στην αρχή της Γένεσης,

να βρω εκείνους που μας μάθανε πρωτόπλαστους.

Μύθος ή πραγματικότητα, θέλω εκείνον τον παράδεισο.

Ναι, θέλω εκείνον τον πλανήτη Γη στα σπάργανά του.

Να θάψω τον αναθεματισμένο τον καρπό της αμαρτίας.

Να σπείρω τη νεότητα, την επί γης ειρήνη.

Να φέρει νέα τα πάντα το ραβδί της δημιουργίας.

Μια ευχή, Θεέ μου:

Ανάστησε μας τη Ζωή!

 

Βέρρου Μαρία

Εν τω γίγνεσθαι

Αλητεία

Στον ουρανό μαγεία

Όλα τα βραβεία

Λεφτά κι επιτυχία

Χορός, Ειρήνη κι Ησυχία

Στα θεωρεία και στα θρανία

Στα καλλιστεία και στα πορνεία

Στου θαλασσινού ιστού την αμαρτία

Κι αν δεν υπάρχει μία

Ένα αρκεί

Κι αυτό είναι η Υγεία.

 

Γιαμουρίδου Κική

Το πνεύμα των ημερών; Ο κορεσμός από την ύλη; Η απόλυτη εξαθλίωση; Η συνείδηση που τελικά, έστω και τις τελευταίες του χρόνου, έρχεται μ’ ένα μαγικό ραβδί και θυμίζει στους ανθρώπους να γίνουνε άνθρωποι;

Το χέρι του Θεού νομοτελειακά θα κάνει το Θαύμα του. Εμείς ας ευχηθούμε και Εκείνος ξέρει.

Ανθρωπιά! Άλλαξε, Θεέ μου, αυτόν τον κόσμο και στρέψε τα παιδιά σου να «θρώσκουνν άνω». Έχει ελπίδα η ανθρωπότητα.

 

Ζώρζου Ιωάννα

Μ’ ένα ποίημα θ’ αλλάξω τον κόσμο

Βάζοντας μέσα του τις πιο ζεστές λέξεις

Εκείνες που θυμίζουν την ανθρωπιά

Τα πλατιά χαμόγελα στα χείλη όσων το διαβάζουν

Τα δάκρυα της ευτυχίας για τα μάτια τα γυαλιστερά

Κάθε στίχο του θα στολίσω με όνειρα

Κάνοντας τους τόνους να λαμπυρίζουν όπως το χιόνι κάτω από τις χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες

Μ’ ένα ποίημα θ’ αλλάξω τον κόσμο

γράφοντας για το αληθινό φως της καρδιάς

Δίνοντάς το για ευχή τον καινούργιο Χρόνο

Χάρισμα σε καθετί που έφερνε σκοτάδι στον παλιό

γιατί τώρα που το διάβασες έχεις ήδη αλλάξει έναν ολόκληρο κόσμο, το δικό σου

 

Κιζιρίδου Γεωργία

Ο δάσκαλος – μάγος, στο τελευταίο μάθημα, έδωσε στον αριστούχο μαθητευόμενό του ένα αστραφτερό ραβδί ως έπαινο για την αφοσίωσή του.

«Αν είχες τη δυνατότητα να κάνεις μόνο μια ευχή για να αλλάξεις τον κόσμο, ποια θα ήταν αυτή;»

Ο νεαρός μάγος κοντοστάθηκε για λίγο κι έπειτα, με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση, είπε φωναχτά:

«Εύχομαι ολόψυχα να μπορούν να μιλάνε όλοι οι μεγάλοι με το παιδί που κρύβουν μέσα τους...»

Κι άξαφνα η ατμόσφαιρα γέμισε φως. Όλοι στην αίθουσα ένιωσαν λίγο πιο ζεστά σε σχέση με πριν!

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

Κι αν μια ευχή άλλαζε τον κόσμο;

Εκείνη τη στιγμή, με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, ο κόσμος σταμάτησε να ανασαίνει.

Μια ευχή, απλή αλλά καθοριστική, ανέβηκε σαν αέρας. «Ας μπορούσαμε να δούμε ο ένας τον άλλον με τα μάτια της καρδιάς».

Σαν μαγική σφαίρα, αυτή η σκέψη διαπέρασε τον χρόνο και τον χώρο. Ο πόλεμος άρχισε να υποχωρεί, οι άνθρωποι έμαθαν να συγχωρούν, να αγαπούν χωρίς όρους. Η γη, πληγωμένη από την αδιαφορία, άρχισε να θεραπεύεται. Κι ο κόσμος, αναστενάζοντας από ανακούφιση, έγινε ένας τόπος όπου οι ψυχές συναντιόντουσαν χωρίς φόβο, απλώνοντας το χέρι η μια στην άλλη.

 

Μακαριάν Μαριάννα

Αν είχα μια ευχή

Η Γη έμοιαζε να θέλει να μείνει στο σκοτάδι πνίγοντας οτιδήποτε πήγαινε να λάμψει. Όμως μια φωτεινή κουκίδα τράβηξε την προσοχή ενός αγγέλου. Για καιρό η κουκίδα πολλαπλασιαζόταν και ζέσταινε τον κόσμο. Δύσκολο έργο.

Περνούσαν τα χρόνια κι η κουκίδα άρχισε να τρεμοσβήνει κουρασμένη. «Αν ειχα μια ευχή, θα ήθελα να θυμηθούμε πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Στόχος μας είναι να δημιουργούμε, όπως κι Εκείνος! Είναι δύσκολο να πολεμάμε και το σκοτάδι κι ο ένας τον άλλον».

Ένα καθησυχαστικό αεράκι έπεσε πάνω της σαν χάδι και την ηρέμησε.

«Είμαι εδώ και θα σε βοηθήσω» είπε ο άγγελος.

 

Μόσχοβα Γαρυφαλλιά

Να ήταν, λέει, ο ουρανός

μι' απέραντη αγκαλιά

και όλοι εμείς τ' αστέρια

Να λαμπυρίζαμε στο κάλεσμα

της νύχτας

άγρυπνοι

αιωρούμενοι στ' όνομα της αγάπης

Ν' αλυχτούν οι πόνοι μας μακριά

το φως να μην αντέχουν

Φεγγάρια ν' ανταλλάζαν

οι καρδιές μας!

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

Πρωτομηνιά του '75

Ανασηκώνοντας το κεφάλι, στρούφιξε τα μάτια παίρνοντας σβάρνα το τσαντίρι με το καραβόπανο. Να που όσο η φωτιά κατέτρωγε το φυτίλι της λάμπας, τόσο λαμποκοπούσε κι η θωριά∙ έως τα πέρσι, με το ποδήλατο έκοβε βόλτες στην Μητρόπολη του Αϊ Μάμα, στην αγορά, έβγαινε ως του Διγενή και ίσα στα πορτοκαλοχώραφα - τούτα των θεών γλυκόπικρη, κρυφή, οργή - και πάλι στης Ινές που σήμερα θ' άνοιγε φύλο μπακλαβά για το καρντάσι, αντάμα και στα γεννόπονα και στα θανατερά. Και σαν τρύπησε το βασιλόψωμο, απ' τον Ερυθρό Σταύρο, το μαχαίρι, αντί για πολλά παιχνίδια με σφαλιστά μάτια, ζήτηξε ν' άλλαζε εδώ και τώρα ο ντουνιάς. Εδώ και τώρα να ξανάτανε στης νουνάς, να ’παίζε με τη Θέκλα λιγκρί και τον παππού να του δίνει παραγγελιές, προσευκές και ευκές για να γένει άνθρωπος εν ειρήνη και χαρά.

Ευτυχώς εψές το κρύο δεν ήταν τσουχτερό…