Αύγουστος

 

Ανθίμου Μαρία

Αλήτης πάλι τριγυρνάς,

μα το χατίρι σαν ξεχνάς που μου 'ταξες.

Τον Αύγουστο θα επιστρέφω, κάθε φορά να σου γνέφω, καραβάκι ραβασάκι το τρελό μας σ’ αγαπώ, μου ψιθύριζες…

Έναστρος πάλι απόψε ο ουρανός.

Ο τζίτζικας παιδεύεται να ξαποστάσει.

Καρπούζι να στάζει τα χείλη σου, πώς λαχταρώ να τρέχω να φιλώ.

Για πόσους Αύγουστους θα μετρώ τα καραβάκια,

καλοκαίρια να μεθώ και να μετρώ τις μέρες.

Μου 'πες για ταξίδια Πήτερ Παν, μου πήρες σκέψεις και μυαλά αντίπερα και πέρα!

Αλήτης όμως πάλι τριγυρνάς.

Κι αυτόν τον Αύγουστο καρτερικά,

εκεί, στον κάτω πέρα τον γιαλό, μετρώ καράβια.

Για έναν Αύγουστο που δεν χρωστάς αλλά μου έταξες!

 

Βίτσου Έλενα

Ήρθε του καλοκαιριού ο Βασιλιάς

Πανέμορφος του ήλιου αδέρφι

Να βαδίσει αγέρωχα στις ψυχές μας

Κάτι νύχτες που δεν έχουν τελειωμό

Νύχτες που φωτίζονται από ένα φεγγάρι ολόγιομο που όμοιο του δεν έχεις ξαναδεί

Ήρθε του Καλοκαιριού ο Βασιλιάς

Αυγουστής με τ’ όνομα

Πλανεύει καρδιές και σφραγίζει αναμνήσεις

Εικόνες μυρωδάτες από αλάτι και τραγούδια τζιτζικιών ξεχασμένα στον χρόνο

 

Γεωργοπούλου Χρύσα

Σε ψάχνω μήνες τώρα.

Περιμένω, κάνω υπομονή, άλλοτε βιάζομαι και μες τον θυμό της ανυπομονησίας μου κλαίω.

Σε συζητώ, γιατί είσαι για πολλούς θεατρική λύτρωση, φωτογραφική αποτύπωση και θεϊκή παρέμβαση.

Κάθε που έρχεσαι αφήνεις λίγο καρπούζι στα χείλη και μια πνιχτή, ζεστή ελευθερία.

Τέλος του χρόνου.

Αύγουστος.

 

Κολιγιώτη Αλεξάνδρα

Τ’ Αυγούστου το φεγγάρι δεν το ξεγελάς.

Χάνεσαι κι αδημονείς να βγει το βράδυ.

 

Σημάδια πως του καλοκαιριού

το θέρος φτάνει στο τέλος και να..

 

Αμέτρητα βεγγαλικά,

ακριβοθώρητες σειρήνες, πλήθη

που διψούν για τ’ Αυγούστου 

τη δροσιά και την αγκάλη.

 

Σσσσσσσσσς... Ακούστε

των τζιτζικιών τη ζάλη.

Θε να 'ρθει με τιμές και δόξα.

Σ’ έναν κόσμο που δίψα για δόξα!

 

Κορδώνη Αρίστη

Έβαλες το θαλασσί φόρεμα να τον υποδεχτείς.

Άνοιξες το παντζούρι πιο νωρίς, να προλάβεις της αυγής το πρώτο «Καλημέρα».

Τζιτζίκια απλώνουν στο μπαλκόνι σου μπουγάδα.

Δίπλα μια μύγα παχιά φλερτάρει με μια φέτα καρπούζι.

Μετράς μπάνια εικοσιένα και παγωτά πιο πολλά.

Τελευταία βουτιά για σήμερα υπόσχεσαι, μα λες ψέματα πάλι.

 

Κοτσαύτη Γιώτα

Ένα παιδί με κοντό παντελόνι

 

Ο Αύγουστος κρατάει απ’ το χέρι

ένα παιδί με κοντό παντελόνι.

Το μαθαίνει να μοιράζεται το φως το φεγγαριού.

Να μετράει τ’ αστέρια.

Με τα σύκα και τα σταφύλια του

να γλυκαίνει τους περαστικούς.

Να τιμάει την Παναγιά.

Να φτιάχνει φανουρόπιτα.

 

Ο Αύγουστος κρατάει απ’ το χέρι

ένα παιδί με κοντό παντελόνι.

Μαζί θ’ αποχαιρετίσουν το Καλοκαίρι

και θα καλωσορίσουν το Φθινόπωρο.

 

Στο κάτω κάτω πρέπει το παιδί να συνεχίσει…

 

Μακαριάν Μαριάννα

Ο Αύγουστος θα έρθει για να ορίσει της εποχής το τέλος.

Κι ο ήλιος του θα χορεύει μαγικός.

Δυνατά παιδικά γέλια θα σκορπούν στις παραλίες.

Κουβαδάκια θα τραβάει θάλασσα κοντά της.

Τα κοχύλια τα κοράλλια και τα όστρακα θα ξεβράζονται πολύχρωμα στις άκρες των ποδιών μας.

Ηλιοβασιλέματα κι αυγές ολοκάθαρες, σε χρυσαφένιες αμμουδιές θα λένε ένα τραγούδι

Και πάνω εκεί στον ουρανό, σαν πιστά από φώτα,

θα στέκεται πανέμορφο τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι.

 

Πανίκου Εύη

Βρέχει πεφταστέρια απόψε!

Παιδιά κάθονται στο απέναντι μπαλκόνι,

τα πόδια στηριγμένα στα κάγκελα.

«Να ένα, να κι άλλο ένα..»

Ζηλεύω αυτήν τη, γεμάτη δέος, φωνή.

Πόσοι Αύγουστοι έχουν περάσει;

Πόσα βιβλία λέρωσα,

διαβάζοντας και τρώγοντας κεράσια;

Σε πόσες σιέστες επαναστάτησα;

Πόσες Κυριακές η θάλασσα με πήρε στην αγκαλιά της;

Πόσα κουκούτσια από καρπούζι έφτυσα;

Πόσα κατάπια;

Σε πόσα ολόγιομα φεγγάρια

ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη;

Πώς να ξεχαστούν οι στίχοι του Παπάζογλου;

Πόσες φορές δεν φαντάστηκα τα λυτά της μαλλιά;

Πόσα αυγουστιάτικα φεγγάρια χάσαμε;

Σε πόσα δεν ρίξαμε ούτε μια ματιά;

Αλλά αυτός ο κύριος πάντα θα σε περιμένει.

Να σε πάρει απ’ το χέρι και να σε πλανέψει.

Όπως, άλλωστε, ξέρει πολύ καλά να κάνει...

 

Πολυκανδριώτη Αστερόπη

Μικρά φύκια φώλιασαν

Κι έπλεκαν στεφάνι

Για να υποδεκτούν τον άνδρα εκείνον

Οι αμμουδιές έστησαν κάστρα

Τα λινά υφάσματα τύλιξαν τον ουρανό

Τα στάχυα έγιναν δέματα μ’ αχυρένια κορδόνια

Τα πανέρια γέμισαν καρπούς

Κάποιος πολυχρονεμένος βασιλιάς θα έρθει ευθύς

Θα βαδίσει γελαστός

Κρατώντας καλοκαιριού κλωνάρι

 

Ρώμα Μένια

Ο ήλιος σβήνει και τα κεριά λαμπυρίζουν στη θάλασσα

Το νερό κυλάει στο κορμί του αγοριού και φορά τον καλύτερο του εαυτό για να βγει

Ένα κορίτσι ετοιμάζεται δειλά δειλά με τα βαμμένα χείλη και τα κόκκινα πέδιλα

Ξεκινούν από τον ίδιο δρόμο για να καταλήξουν μαζί βόλτα στα σοκάκια της γης

Τα χείλη του κοριτσιού έχουν τη γεύση του ποτού και το αγόρι το δοκιμάζει παίρνοντας ένα φιλί

Ένα φεγγάρι που λάμπει και κρατά τα μυστικά του κόσμου

Ένας Αύγουστος για να ζήσουμε τ’ όνειρό μας

Ένας Αύγουστος για τους ερωτευμένους

Όταν τα φώτα σβήνουν 

Και το φεγγάρι χάνεται

Η πόλη κοιμάται και το τι γίνεται δεν το ξέρει κανείς... 

Είναι τα μυστικά του Αυγούστου

 

Τσιπούρα Μάντυ

Στις λιόπετρες σπάνε σαν κρύσταλλα

οι ήχοι των κυμάτων,

πιτσιλιές από πεφταστέρια προσκυνούν τη γη της φλογισμένης

άμμου καθώς το ολόγιομο, πύρινο

φεγγάρι ρουφάει τις ανασαιμιές τ’ ουρανού.

Οι ιριδίζουσες ατραποί που επιπλέουν στην ασημόφωτη

θάλασσα οδηγούν στις νυχτερινές

αύρες παρασύροντας μαζί τους μυστικά.

Ένας πολύχρωμος ήλιος ταξιδεύει

με έλκηθρο σε ρουμπινί δειλινό

ώσπου τα χρώματά του να σβήσουν

στην αγκαλιά των άλικων νερών

για να δειπνήσει μαζί τους.

Είναι η ώρα που ηρεμούν οι θεοί

και ζωντανεύουν οι στίχοι.

Τότε που οι αναμνήσεις απείθαρχες ξυπνούν και καλούν ξανά τα χαμένα όνειρα.

Τότε που η μυρωδιά της αλμύρας

παντρεύεται με την ευωδιά της αγάπης.

Τότε που όλη η πλάση υποκλίνεται

στην Παναγιά και τα δάκρυα πόνου

ψιθυρίζουν συγγνώμες.

Είναι τότε που ο Αύγουστος κάνει πάντα νοσταλγικά την εμφάνισή του

σκορπώντας αφειδώς χαρά ζωής.