«Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»

Βουδούρη Γεωργία

17 Νοέμβρη

Στα στήθη σας κρατήσατε

του ουρανού τ’ αστέρια,

γροθιά μόλις υψώσατε

όλοι μαζί τα χέρια.

Άστραψε ο ήλιος ο καυτός

στα ξέπλεκα μαλλιά σας,

τη λευτεριά σαν τόλμησε

η ατρόμητη καρδιά σας.

 

Νοέμβρης ήταν κι έμοιαζε

ώριμο καλοκαίρι,

στη νύχτα φως σκορπίσατε

κι έγινε μεσημέρι.

Στα νιάτα σας ανέμισε

η ελπίδα σαν παντιέρα,

το θάρρος σας δεν λύγισε

στου φασισμού τη σφαίρα.

 

Μουτάφη Καλλιόπη

Η φωνή εκείνη η τρομαγμένη, γεμάτη ικεσία.

Να μη συμβεί το αδιανόητο και φρικαλέο.

Να μη χυθεί αίμα. Αίμα ελληνικό... Αδέρφια! Δεν μπορεί να το κάνετε, δεν μπορεί να μας σκοτώσετε, αδέρφια.

 

Μια ακόμη φορά φέρνει δάκρυα στα μάτια.

Αναρωτιέμαι,

γιατί;

Μα η απάντηση πέφτει καταγής, ποδοπατιέται, κομμάτια γίνεται.

Μαζεύω τα κομμάτια χρόνια τώρα.

Ελπίζω και χαράζομαι εντός μου.

Αυτές οι λέξεις οι ιερές γράφονται πάντα με αίμα.

Ένα παιχνίδι έγιναν στα χέρια των δειλών και κόπηκαν στη μέση.

Κάθε φορά πασχίζω να τις ενώσω με δέος και περηφάνια,

τις ακουμπώ στο στήθος και μετά σε καταγάλανο ουρανό τις σπρώχνω.

Κάτι γκρίζα περιστέρια, πεινασμένα, πέφτουν πάνω τους και γεμίζει το Σύμπαν από κείνο το σύνθημα:

«Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία!»

Και μετά σιωπή.

 

Μυλωνά Κωνσταντίνα

17 Νοέμβρη του ’73

Σαν το τεθωρακισμένο έσπασε τη θύρα,

σκίρτησε, σπαρτάρισε, πλάνταξε∙

το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία»

στων φοιτητών τα στήθια

και μονάχα τότε τ’ άκουσε η Ελλάδα.

 

Παναγοπούλου Χρύσα

Νοέμβρης ήταν

Σε θυμήθηκα μια Άνοιξη μα...

Νοέμβρης ήταν!

 

Το αίμα που κύλα ποτέ δεν στεγνώνει.

Πνίγομαι.

Γιατί το αίμα αυτό το ξαναείδα.

Κάθε φορά που κάτω πέφτει

ένα νεανικό κορμί.

 

Νοέμβρης ήταν,

μπορεί να μη σε γνώρισα,

μα σε αγαπώ γιατί δεν λύγισες,

οι ερπύστριες λύγισαν στο διάβα σου.

Κι έγινες φυγή κι ελπίδα.

Σε θυμήθηκα ξανά.

Τι ωφελεί;

Δεν σταματά να τρέχει ετούτο το αίμα

 

Σιώζιου Μαρία

Πολυτεχνείο

Γωνία Σόλωνος και Σίνα,

πλήθος κόσμου

μέχρι όπου φτάνει το μάτι,

αδύνατο να μετρηθούν.

Νέοι άντρες και γυναίκες

περπατούν σε ομάδες

των δύο, των τριών ή και περισσότερων,

κάποιοι βαδίζουν μόνοι.

Διακρίνονται καθαρά

τα πρόσωπα των πρώτων,

συζητούν, κάνουν μορφασμούς, γελούν,

κουβαλούν αισιοδοξία, τόλμη και θάρρος

και την άγνοια που έχουν οι νέοι.

Πηγαίνουν να πάρουν μέρος

στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

 

Φιλημέγκα Παναγιώτα

Σπάσε τα δεσμά

Μέσα στο αίμα μας κυλά

όλη η ζωή των προγόνων μας.

Τα τραύματα που μεταφέρονται

μνήμες από γενιά σε γενιά.

 

Όλη η οδύνη είναι στον νου,

μια θάλασσα γεμάτη ανέμους,

Ας κάνουμε μια βουτιά στην καρδιά,

τα ίδια λάθη να μη γίνουν.

 

Ας ενωθούμε όλοι μαζί,

τον βίο της ζωής να αλλάξουμε

και με το χέρι στην καρδιά

ας το φωνάξουμε ξανά:

«ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΊΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!»