Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Βακαλοπούλου

 

Τώρα είναι αργά

Καθόμουν μόνος ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Εκεί, στο σημείο που σου άρεσε πάντα να στέκεσαι όταν πηγαίναμε στο εξοχικό. Είναι σαν να σε βλέπω με το αραχνοϋφαντο παρεό σου, να βγαίνεις από το σπίτι και να τρέχεις κρατώντας το καπέλο μου για να με προστατεύσεις από τον ήλιο. Η νύφη σου να σε κοιτά απορημένη -πατημένα τα σαράντα εγώ- κι εσύ να περιμένεις πρώτα να το βάλω κι ύστερα να φύγεις. Πώς να ξεχάσω το παράπονό σου κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι σου; «Σκύψε, αγόρι μου, να σε φιλήσω κι αν θες δώσε μου κι εμένα ένα γλυκό φιλάκι». Κι εγώ ήθελα να παραστήσω τον άντρα κι έλεγα: «Όχι τώρα, μάνα, βιάζομαι!» Αχ, μανούλα! Το πιο μεγάλο μου λάθος ήταν αυτό ακριβώς, να σε θεωρώ δεδομένη. Να έχω την ψευδαίσθηση ότι έχω τον χρόνο για αγκαλιές, όπως τότε που ήμουν πέντε και κοιμόμασταν μαζί. Ότι δεν πειράζει που δεν ερχόμουν να πιούμε καφέ, μιας και είχα κανονίσει με φίλους ή ήμουν αγχωμένος με το νέο project στη δουλειά, θα τον πίναμε άλλη φορά. Ποια άλλη; Δεν υπάρχει άλλη…

Από το βράδυ είχα την αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί.. Ίσως έφταιγε και η φωνή σου, μανούλα, στο τηλέφωνο. Ένιωσα παράξενη τη χροιά, αλλά φοβήθηκα να ρωτήσω. Ξάπλωσα, μα τα μάτια μου δεν έκλειναν με τίποτα. Στριφογυρνούσα από τη μια, ύστερα από την άλλη. Και τότε χτύπησε ξανά. Ένας ανατριχιαστικός ήχος. «Αγόρι μου, η μαμά σου…» μονολογούσε κλαίγοντας ο πατέρας μου. Ούτε ξέρω για πότε βρέθηκα στην κουζίνα του πατρικού μου, να κοιτώ σαστισμένος τον απελπισμένο πατέρα να αγκαλιάζει με τρυφερότητα το άψυχο μεν αλλά ζεστό ακόμα προσωπάκι της. Να τη φιλά, να τη νανουρίζει κι εγώ εκεί, άγαλμα, σαν να με είχε μαγέψει κάποια άσχημη μάγισσα, να μη μιλώ, να μην κλαίω, να μη νιώθω τίποτα, ένα απόλυτο κενό μες την καρδιά μου..

Αχ μανούλα, τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύτιμη ήσουν για μένα. Τώρα όμως είναι αργά. Εσύ πια ταξιδεύεις γι’ αλλού κι εγώ εδώ μόνος, ορφανός. Πού είναι τα κυριακάτικα τραπέζια που έστρωνες και μαγείρευες το αγαπημένο μου κοκκινιστό; Πού είναι τα ζαρωμένα σου χεράκια που μ’ έπιαναν σφιχτά και μου έδιναν κουράγιο όταν υπήρχε ένα πρόβλημα στο σπίτι ή στη δουλειά; Μανούλα μου γλυκιά, συγγνώμη…

Τώρα αναγνωρίζω το λάθος και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για ν’ απαλύνω τον πόνο μου είναι να φωνάξω: «Δείξτε την αγάπη σας στους γονείς σας. Γεμίστε με αναμνήσεις και χάδια το μυαλό και το κορμί σας. Έτσι ώστε όταν θα έρθει η ώρα του αποχωρισμού, να νιώσετε ηρεμία μέσα σας, πληρότητα. Να νιώσετε ότι όλα έγιναν στην ώρα τους, ότι δεν μετανιώνετε για κάτι…»

Ατενίζω τη θάλασσα, που τόσο αγαπούσες, και νιώθω την αύρα σου ή ακούω τη φωνή σου, βαθιά μέσα μου. Αλλά δεν είναι το ίδιο, μαμά. Να ξέρεις, αν από θαύμα γυρνούσες πίσω, χίλιες αγκαλιές, χίλια φιλιά, χίλια χουχουλιάσματα θα κάναμε, όπως τότε που ήμουνα μικρός. Σ’ αγαπώ, μανούλα, και πίστεψέ με, τώρα πια, νομίζω πιο συνειδητά από ποτέ!

Μαρία Βακαλοπούλου

…

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1977. Ασχολήθηκα στα φοιτητικά μου χρόνια με το θέατρο το οποίο λατρεύω.

Χαίρομαι που είμαι δασκάλα και μπορώ να γίνομαι και εγώ μικρό παιδί μαζί τους ξανά και ξανά.

Με τη συγγραφή έχω μια σχέση αγάπης. Οι σκέψεις, τα συναισθήματά μου, οι εικόνες που προσελκύουν το βλέμμα μου, η ανάγκη μου να δραπετεύσω από την πραγματικότητα είναι πηγές έμπνευσης που με ωθούν κατά κάποιον τρόπο να εκφραστώ.

Μέχρι τώρα τα κείμενα που έχω γράψει είναι θεατρικά  ή παραμύθια ή ποιήματα που γράφτηκαν μέσα στα σχολικά πλαίσια με τη βοήθεια των μαθητών/τριών μου.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον δέκατο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/  

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)