Ερατώ

 

Η Ερατώ είναι συγκάτοικός μου εδώ κι έναν χρόνο. Παρδαλή, δασύτριχη γούνα, γλυκό γατούλι. Μάτια διαπεραστικά κι αετίσιο περήφανο περπάτημα. Σκέτη Ναόμι Κάμπελ. Νύχια γαμψά, σκληρότατα. Δόντια, κοφτερά μαχαίρια σαρκοφάγου. Κατατρομάζω στο επικίνδυνο χάος του χασμουρητού της. Αν γουστάρει με ακούει, αν όχι, με γράφει κανονικά. Κάθεται, γλείφεται, καθαρίζεται μπροστά στη μπαλκονόπορτα. Ατενίζει με τις ώρες έξω. Να τη σπάσει θέλει, να δραπετεύσει; Αναρωτιέμαι.

Τ’ απογεύματα ντοπάρεται. Τρέχει με κατοστάρι ολυμπιακού ρεκόρ, πηδάει σαν τέλειος άλτης τα πάντα, γρατζουνάει ό,τι της αντιστέκεται. Τίποτα εύθραυστο, πουθενά στο σπίτι. Με μπαλάκια πινγκ πονγκ παίζει μόνο και ανταγωνίζεται την ταχύτητα του φωτός.

Έχει βγει έξω μόνο στην αγκαλιά μου και μόνο για εμβόλια και στείρωση. Προσπαθώ να την εξανθρωπίσω με μουλαρίσια επιμονή.

Πριν έναν μήνα, ορμώντας σαν πύραυλος με συμπαντική ταχύτητα, σπάει τη σίτα της ανοιχτής πόρτας και σκαρφαλώνει στο πεύκο της αυλής. Πανικόβλητη τρέχω από κάτω μυξοκλαίγοντας και παρακαλώντας. «Έλα, καλή μου Ερατώ, σε παρακαλώ, κατέβα, κι εγώ χαλί να με πατάς και να με γδέρνεις». Θεέ μου, πού κατάντησα!

Αρχίζει να κατηφορίζει άμαθη. Και ξαφνικά, παρ’ την κάτω στις πλάκες φαρδιά-πλατιά με παραμορφωμένο σαγόνι και αναβλύζον αίμα στη μύτη. «Ερατώ μου, γλυκιά μου Ερατούλα» κραυγάζω και κλαίω απελπισμένα. «Τώρα τι να σχολιάσω! Δεν ήξερες, εσύ η επιστήμονας, ότι η φύση μου είναι η ελευθερία και το σκαρφάλωμα; Γιατί μου το στέρησες από μωρό, ε; Γιατί;» την ακούω αποσβολωμένη να μου λέει. Και να συνεχίζει: «Άντε, τρέχα με τώρα γρήγορα στον κτηνίατρο!»

Δήμητρα Γκιντίδου