Καλόκαιρος

 

Μια ακτίνα του ήλιου έπεσε στο πρόσωπό μου και με ξύπνησε. Σηκώθηκα τραγουδώντας «Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου και η αγάπη μου καλοκαιράκι». Άκουσα μια φωνή αγριεμένη.

«Μικρό είναι το ματάκι σου, ανθρωπάκι, μικρός είσαι εσύ και όλοι οι άλλοι σαν εσένα.»

Ανασηκώθηκα και κοίταξα να δω ποιος μιλάει έτσι. Ήταν ένας άνδρας ξανθός, τεράστιος, με στάχια κίτρινα στα μαλλιά και ύφος αγριεμένο.

«Ποιος είστε, κύριε και γιατί τόσο αγριεμένος; Σας πείραξε που τραγουδούσα; Ξέρω ότι δεν έχω φωνή που ακούγεται ευχάριστα αλλά απλώς μουρμούριζα.»

«Δεν κατάλαβες ποτέ σου τίποτα, ούτε εσύ ούτε και οι άλλοι σαν εσένα. Μιλάτε για μένα είτε σαν να είμαι ένα παιδάκι ή κάποιος χωρίς καμία σημασία. Βαρέθηκα αυτήν την αδικία. Ο καλός καιρός, αυτό που εσείς λέτε καλοκαίρι ή και καλοκαιράκι ακόμα, είναι αδικία μεγάλη. Δεν μου δίνετε καμία σημασία. Για τον “κύριο Χειμώνα” μιλάτε με σεβασμό, κάνετε προετοιμασίες, έχετε τόσες γιορτές, τόσα έξοδα. Για μένα τίποτα. Όλα τα προσφέρω εγώ, ωριμάζω τους καρπούς, κρατώ τη θερμοκρασία ψηλά για να μην κρυώνετε, βάζω τον καημένο τον ήλιο να κάνει υπερωρίες στον ουρανό για να έχετε μεγαλύτερη μέρα. Δεν ξέρω τι άλλο θέλετε.»

«Όλα αυτά τα γνωρίζω, καλέ μου κύριε, αλλά γιατί τόσο παράπονο; Δεν είναι φυσιολογικό να είναι έτσι τα πράγματα, όλοι περιμένουμε να έρθεις.»

«Ναι και με κακολογείτε ότι κάνει ζέστη τάχα και τρέχετε να βουτήξετε στη θάλασσα, γιατί δεν πάτε να βουτήξετε τον χειμώνα;»

«Τότε κάνει κρύο, δεν είναι καιρός για εμάς.»

«Τον αγαπάτε όμως, τον σέβεστε, άσε που ο “κύριος χειμώνας” σας κάνει να ξοδεύετε πολλά για την θέρμανση και φάρμακα για το κρυολόγημα. Αλλά εγώ είμαι το “καλοκαιράκι”. Δεν πρέπει αλλά θα σας θυμίσω ότι ζείτε περισσότερο το καλοκαίρι, διασκεδάζετε περισσότερο το καλοκαίρι.»

«Και σένα σε αγαπάμε, αλλά είναι κάτι διαφορετικό.»

«Τι διαφορετικό; Γιατί διαφορετικό; Δεν είμαι εγώ η καλύτερη εποχή; Έχει κανείς από εσάς σκεφτεί πόσο πιο εύκολη είναι η ζωή σας το καλοκαίρι; Κι αν καμιά φορά με πιάσουν τα νεύρα μου και ρίξω και καμιά βροχούλα όλο κατηγόριες είστε.»

«Εδώ που τα λέμε έχεις κάποιο δίκιο.»

«Πού να το βρω; Μέχρι για το ότι καλοκαίρι γίνονται πόλεμοι με κατηγορούν. Αλλά το ξέρουν όλοι ότι δεν φταίω εγώ, απλώς οι στρατηγοί δεν αντέχουν το κρύο.»

«Και σ’ αυτό έχεις δίκιο, αγαπητέ, για πες μου τουλάχιστον: πώς θέλεις να σε φωνάζουν για να είσαι ευχαριστημένος;»

«Το κύριος “Καλόκαιρος” ίσως να είναι λίγο καλύτερο.»

Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα μούσκεμα στο ιδρώτα. «Όνειρο θερινής νυκτός» θα πουν κάποιοι αλλά ας δοκιμάσουμε και το Καλόκαιρος, δίκαιο μού φαίνεται.

 

Κώστας Γαλάνης

Το κείμενο προέκυψε στα πλαίσια του εργαστηρίου «Διαβάζω, γράφω, μοιράζομαι, αλληλεπιδρώ» με αφορμή το βιβλίο «Ανθολόγιο. Πεζά και ποιήματα με θέματα απ’ τους μήνες και τις εποχές» που κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Αλάτι