Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Μαρία Ανθίμου

 

Αδόκητος χρόνος

Έτρεχα να τον προλάβω. Λαχανιασμένη τα κατάφερα στο επόμενο στενό.
«Σταμάτα, σε παρακαλώ, άκουσε με λίγο» φώναξα αιφνιδιάζοντάς τον, αρπάζοντας βίαια το μπράτσο του για να τον αναγκάσω να με προσέξει.
«Δεν έχω την πολυτέλεια να σταματήσω».
«Τότε ελάττωσε λίγο την ταχύτητα σου για να σε προλαβαίνω».
«Δεν είναι στο χέρι μου. Και σε αυτό άλλοι με ρυθμίζουν».
«Δώσε γροθιά στο κατεστημένο, φτιάξε εσύ την συχνότητά σου, απόλαυσε, κλάψε, νιώσε τέλος πάντων. Συναισθήματα δεν έχεις; Καθρέφτη δεν έχεις να κοιταχτείς; Δες τα μούτρα σου πως είναι. Πόσο κουρασμένος φαίνεσαι, πόσο άνυδρο το πρόσωπό σου. Οι ρυτίδες έχουν γράψει ιστορίες σε αυτό. Και δεν τρέφεσαι σωστά. Ναι, το παραδέχομαι, είσαι αθλητής δρόμου και πρέπει να τρέχεις, αλλά μάθε να σε αγαπάς και να σε προσέχεις. Δώσε μια αγκαλιά σε σένα και, συνάμα, ανάσανε βαθιά, αργάζοντας το βήμα σου. Δες και λίγο από εκεί που περνάς, πρόσεξε τα λιμάνια, τους κήπους, τα λουλούδια, το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε της θάλασσας. Απόλαυσε ποιοτικά το ταξίδι σου. Και κοίταξε και δίπλα σου. Κάποιοι περνούν, κάποιοι κοντοστέκονται, κάποιοι ζητούν να κρατήσουν το χέρι σου. Άργασε το βήμα και κοίταξε γύρω σου, να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται. Αυτούς τους άλλους που λες ότι σε ρυθμίζουν, τοποθέτησε τους στη σωστή βαθμίδα. Ναι, οριοθέτησε, καλέ μου τα πρώτα, τα δεύτερα, τα τρίτα… και ούτω καθεξής.
Από αγάπη στο λέω, σε σένα και σε μένα. Έτρεξα σαν τρελή να σε προλάβω γιατί πρέπει να με ακούσεις» σπάραξα

Ο διάλογος έγινε σε ρυθμούς μαραθώνιου. Έτρεχε και πίσω του εγώ να φωνάζω για να με ακούει. Του είπα πολλά μα αυτός δεν κόπασε το βήμα του για να ανασάνω. Δεν έδινε δεκάρα. Έτρεχα όσο πιο δυνατά μου επέτρεπε η ψυχή μου, μανιασμένα και ηρωικά μα δεν είχε έλεγχο, ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Λύγισα, έκλαψα, παρακάλεσα να με λυπηθεί. Καμία ανταπόκριση. Δεν άντεξα. Έπεσα κάτω.
Άπλωσα το χέρι. Μέσα απ’ τους λυγμούς μου κατάφερα και είπα:  
«Στάσου! Σε παραρακαλώωωωωωωωω!»
«Με τίποτα και για κανέναν λόγο» φώναξε δυνατά και αύξησε ταχύτητα.
Τον έχασα στην επόμενη στροφή, σ’ ένα σκοτεινό δρομάκι.
«Αχ βρε Χρόνε…» μονολόγησα

Άνισος αγώνας όση προπόνηση και να προηγηθεί.

Πήρα τα κομμάτια μου και κίνησα για το σπίτι. Ήταν πλέον αργά…

Μαρία Ανθίμου

…

Γεννήθηκα καλοκαίρι του 1971. Κατάγομαι από το κατεχόμενο χωριό Δίκωμο της επαρχίας Κερύνεια στην Κύπρο, όπου  ζω, και είμαι μαμά μιας υπέροχης πυγολαμπίδας. Αν και με κολεγιακές σπουδές στη λογιστική, γράφω από τον καιρό που με θυμάμαι, ως εσωτερική ανάγκη αυτογνωσίας και κατάθεσης των συναισθημάτων μου. Διετέλεσα μέλος του Δ.Σ. του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου από το 2010 μέχρι το 2013. Λόγω της αγάπης μου για το θέατρο, συμμετείχα ερασιτεχνικά σε κάποιες παραστάσεις. Σε συνεργασία με ένα θεατρικό σχήμα γράφω στίχους τραγουδιών για παιδικές παραστάσεις προσχολικής ηλικίας.  Η επαφή μου με τις εκδόσεις Αλάτι με ενθάρρυνε και μου έδωσε  την ευκαιρία να συμπεριληφθούν δουλειές μου σε συλλογικές εκδόσεις. Κάθε διαδρομή ζωής συνεχίζει να με εμπνέει στο επόμενο λογοτεχνικό σταυροδρόμι. με φωτοδότη την πένα της ψυχής μου.

…

Η Μαρία παρακολούθησε τον δεύτερο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/

Ένα βιβλίο για τα συναισθήματα. Φόβος, θυμός, λύπη, χαρά.

https://www.ekdoseisalati.com/p/ena-vivlio-gia-ta-synaisthimata/  

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

Για τον πατέρα που γιορτάζει (υπό έκδοση)