Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Χριστίνα Γκουτή

 

Το κοχύλι

Την τελευταία φορά που τον είδα μύριζε θάλασσα. Είχε αυτήν την ηρεμία στο βλέμμα του, λες και ήξερε ήδη την εξέλιξη των πραγμάτων. Τα μάτια του βουρκωμένα. Δεν ήθελε ν’ αφήσει αυτό το μέρος. Ένα μέρος που αποκαλούσε σπίτι του. 

 

Σηκώθηκε από το παγκάκι και πλησίασε προς τη θάλασσα. Ένα αεράκι απομάκρυνε τα μαλλιά του κι έφερε λίγη ακόμη αλμύρα στο πρόσωπό του. Το κύμα έβρεχε τα ξυπόλητα πόδια του κι ο ήχος που έκανε καθώς έσκαγε στην ακτή, του δημιουργούσε μία αίσθηση γαλήνης.

 

Ένα κύμα έσκασε και του έβρεξε λίγο το παντελόνι. Ένα χαμόγελο δημιουργήθηκε στο πρόσωπό του. Λάτρευε τη θάλασσα. Θα έλεγε κανείς πως κι εκείνη τον αγαπούσε εξίσου. Από τη μέρα που ήρθε στο νησί, η θάλασσα ήταν γαλήνια. Μόνο τώρα, λίγο πριν την αποχώρησή του, αγρίεψε. Σαν να ήξερε πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα συναντιόντουσαν. 

 

Έσκυψε και πήρε ένα κοχύλι που ξέβρασε η θάλασσα εκείνη τη στιγμή. Ο συγχρονισμός ήταν τέλειος. Λες και του ψιθύρισε να το πάρει. Λες και του έδωσε ένα δώρο για τη θυμάται. Για να τον θυμάμαι κι εγώ. Έκανε να φύγει. Μετά από κάποια βήματα έστρεψε πάλι το βλέμμα του προς εκείνη. Σήκωσε το χέρι και τη χαιρέτισε. Της είπε το δικό του αντίο.

 

Δύο μήνες αργότερα ο Αλέξης έχασε τη μάχη που έδινε. Μία μάχη απ’ την οποία ελπίζαμε να βγει νικητής. Αλλά ο κόσμος μας λειτουργεί με περίεργους κανόνες, μάτια μου. Οι καλοί φεύγουν πρώτοι, έτσι λένε. Κι έτσι πιστεύω ότι γίνεται τις περισσότερες φορές. 

 

Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, ακόμη έχω εκείνο το κοχύλι φυλαγμένο στο κομοδίνο μου. Το βλέπω όποτε νιώθω ότι μου λείπει ή όποτε η πεντάχρονη κόρη μου θέλει ν’ ακούσει την θάλασσα.

Χριστίνα Γκουτή

…

Γεννήθηκα στις 14/2/1995 στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα στον Εύοσμο μαζί με τους γονείς, τη γιαγιά και τον παππού μου. Με ιδιαίτερη αγάπη για το γράψιμο, ξεκίνησα απόμικρή να γράφω ημερολόγια και στη συνέχεια ποιήματα και σύντομες ιστορίες. Αγαπημένομου είδος τα μυθιστορήματα και οι συλλογές μικροδιηγημάτων. Συμμετέχω με δύο κείμενάμου στο συλλογικό βιβλίο των Εκδόσεων Αλάτι Για τη μητέρα που γιορτάζει. Όνειρό μου να μη σταματήσω να γράφω ποτέ.

Γιατί η συγγραφή είναι κάτι που το κουβαλάμε μέσα μας. Είναι χρώματα, εικόνες,φως. Είναι η δύναμη από κάτι τόσο απλό, όσο το χαρτί και το στυλό, να δημιουργήσουμεέναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που θα μείνει για πάντα ζωντανός…

…

Η Χριστίνα παρακολούθησε τον όγδοο κύκλο συγγραφείς και συμμετέχει με κείμενά της στα βιβλία μας:

Για τη μητέρα που γιορτάζει

https://www.ekdoseisalati.com/p/gia-ti-mitera-poy-giortazei/

Μολύβι με γόμα (υπό έκδοση)

ενώ αναμένεται και το πρώτο ατομικό της βιβλίο (συλλογή  μικρομυθοπλασίας)

Ιστορίες ζωής: Πάλεψε σαν γυναίκα (υπό έκδοση)