Ραγισμένα Προσωπεία

 

Ένας τίτλος από τις εκδόσεις Αλάτι που μας προδιαθέτει να ανακαλύψουμε την αλήθεια, το μήνυμα που κρύβεται πίσω από το προσωπείο και που θα χρησιμεύσει στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, συνέχειας και πορείας.

Έντονη η τραγικότητα που συνοδεύει τον άνθρωπο στη γήινη παρουσία του, η γνώση και η αποδοχή της οποίας ιδωμένη μέσα από την εμπειρία του σύγχρονου ανθρώπου έρχεται, για να χαράξει νέους δρόμους για το μέλλον.

Η Σόνια Τσιουτσιουλικλή είναι μια ποιητική φωνή που επικαλείται τη Μούσα για να σταθεί αντάξια της τέχνης της ποίησης έχοντας απόλυτη συνείδηση της συναισθηματικής δύναμης και επιρροής της.

…

Στείλε μου λέξεις εύηχες,

δώσ’ μου κατάλληλο ρυθμό,

κι αν πάλι λιγοστή φανώ

μπροστά στων τραγικών την τέχνη,

δώσ’ μου τη δύναμη, κόρη της Μνημοσύνης,

κάποτε, έστω και λίγο, να τους μοιάσω.

 

Τραγικά πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας παρελαύνουν μέσα στις σελίδες της ποιητικής συλλογής, συναντιούνται με αντίστοιχες σύγχρονες μορφές και βιώνουν καταστάσεις που συντρίβουν την ανθρώπινη υπόσταση, αποκαλύπτουν λογικά σφάλματα ή τονίζουν το αναπόδραστο του ανθρώπινου τέλους.

…

Κι όταν του λύσαν τα δεσμά

και χαμογέλασε,

μες στη φωτιά επέλεξαν

το σώμα του να ρίξουν.

Φλεγόταν ο ευεργέτης τους

ως προδομένο θύμα

και μαζί του κάηκε και ο πολιτισμός.

…  (Προμηθέας)

 

…

Ο Τάκης ρίχνει τη χαριστική βολή. ΜΠΑΜ.

Βρίσκει τον Αστυάνακτα που στέκεται στο τοιχάκι.

Πέφτει και χτυπάει στο κεφάλι.

Μένει εκεί άψυχος.

Μάρτυρας της παιδικής παραφροσύνης.

Μάρτυρας της σύγχρονης εποχής. (Αστυάνακτας)

 

Ιδιαίτερα έντονη η γυναικεία παρουσία. Η Τρωαδίτισσα που συναντιέται με την Αΐσα από τη Συρία και τη Μαρία από τη Λύση.

…Κοινός πόνος,

κοινός προορισμός.

Χέρια αντρικά ετοιμάζονται

ν’ αγγίξουν το κορμί σου.

Δε θα νιώσεις τίποτα.

…(Τρωαδίτισσα)

 

Η Ισμήνη που απολογείται έχοντας απόλυτη συναίσθηση της ανθρώπινης αδυναμίας.

 

Συμβιβασμένη στο καθεστώς,

προσαρμοσμένη σ’ αυτό που θέλει ο κόσμος,

υποταγμένη στη μοίρα μου,

θα αφήσω την πνοή μου. (Απολογισμός της Ισμήνης)

 

Η Λητώ, η Μήδεια, η Φαίδρα, η Ευάνδη, η Ευρυδίκη, η Μέδουσα υπάρχουν για να λειτουργήσουν ως σύμβολα όλων εκείνων που μπορεί να φθείρουν και να καταρρακώσουν τον άνθρωπο. Μέσα από την κυριολεξία και έναν λόγο κοφτό, στίχο σύντομο, λιτή έκφραση χωρίς πολλά σχήματα λόγου έρχονται οι συνειρμοί που παραπέμπουν στην ατολμία, τη δειλία, τον συμβιβασμό που θα οδηγήσει στον χαμό.

…

Μα όσο κι αν θρηνούσε,

τα δάκρυα της Ηούς δεν σβήνανε τη φωτιά.

Εκείνη η μέρα του Ιούλη δεν έπρεπε να ξημερώσει. (Ηώς)

 

Φόνοι, στραγγαλισμοί, θάνατοι, εγκλήματα, εγωισμοί, τύψεις, συμφορές, δεσμά… όλα τα δεινά που ραγίζουν τα ανθρώπινα προσωπεία και αποκαλύπτουν τη μειωμένη αντίσταση του πιο ολοκληρωμένου όντος. Η ποιητική φωνή βέβαια στο τέλος μάς φέρνει την Πανδώρα, προσπαθώντας μάλλον να διασκεδάσει την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος αυτοκαθορίζεται.

 

Στον άνθρωπο έδωσε το κλειδί

μαζί με την ελπίδα

για την τύχη του ν’ αποφασίσει.

 

Πέπη Λύχνου, φιλόλογος.

 

https://www.ekdoseisalati.com/p/ragismena-prosopeia/