Οι συγγραφείς της Αλατοπαρέας συστήνονται-Ειρήνη Χιώτη

 

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού, μοσχοβολούν  βανίλια. Έτσι όπως τη βάζαμε κάποτε σ’ ένα ποτηράκι διάφανο με παγωμένο νερό. Τρέχαμε μετά στο πίσω μπαλκόνι. Φούξια η βουκαμβίλια έφτανε μέχρι πάνω από την αυλή. Θέριευε κι εκείνη τα καλοκαίρια, σαν τα όνειρά μας, και χρωμάτιζε τις γειτονιές. Μεγάλα όνειρα που κάναμε τότε... Να φύγουμε μακριά από το χωριό, να πάμε σε άλλες πολιτείες, μεγαλύτερες.  Μητροπόλεις. Ν’ ανοίξει ο νους  πανιά.  Να ρουφήξουμε τη ζωή. Να τα μάθουμε όλα. Να τα γευτούμε όλα.  Τη γνώση. Τη σπουδή. Τις φιλίες. Τον έρωτα. 

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού μυρίζουν και  καρπούζι. Σαν τα ζουμερά φρούτα που τα βάζαμε να παγώσουν μέσα στα ποτάμια. Σ’ εκείνα τα βουνίσια, παραμυθένια χωριά, που μας έπαιρναν από κοντά οι παππούδες διακοπές. Δεν είχε τότε φωτιές.  Μόνο κανένας κεραυνός πού και πού, έπεφτε με το καλοκαιρινό μπουρίνι, ψηλά, πάνω στην κορυφογραμμή. Χαμηλά εμείς, στο οροπέδιο του βουνού, στήναμε τις σκηνές, ορεινοί  κατασκηνωτές. Ήρωες παιδικοί λες του Παπαντωνίου, κοιτούσαμε έκθαμβοι το λυτρωτικό νερό από ψηλά, να πλημμυρίζει το βουνό. Εντολή του Δία θα ’λεγες, έτσι, για να μας θυμίζει η φύση την απόλυτη κυριαρχία της πάνω στις ασήμαντες ζωές μας. 

Μαγική κάθε στιγμή πάνω στα βουνά, στα μέρη της ορεινής Ναυπακτίας, ανάμεσα στα αιώνια καταπράσινα έλατα. 

Πόσες ιστορίες μυστικές, πόσες Νεράιδες διάβηκαν άραγε μπροστά στα μάτια μας; Πόσα ξωτικά μάς ψιθύρισαν τα μυστικά τους δίπλα στα ποτάμια; Παραμύθια, θρύλοι, γραφικά πρόσωπα της περιοχής, πέρασαν από το μονοπάτι του νου αργότερα στα γραπτά μας. 

Αλλόκοτα όντα, σαν εκείνα που  μας έλεγαν τις προάλλες οι γιαγιάδες, εδώ στο χωριό, τώρα που γυρνάμε, επισκέπτες. Τα τραγούδια τους αντηχούσαν τα βράδια στο ρέμα έξω. Τ’ άκουγαν οι χωρικοί από μακριά, μα που να τολμήσει κανείς να πλησιάσει. Έτρεμαν μην τους πάρουν οι ξωθιές τη μιλιά. 

Μόνο κανένα θαρραλέο παλικάρι του χωριού αψηφούσε άμποτε τον κίνδυνο και πλησίαζε τον μυστικό τους κύκλο. Έκλεβε τότε το μαντήλι κάποιας από αυτές και το ξωτικό δεν είχε άλλη επιλογή παρά να ακολουθήσει τον νέο θνητό Κύρη του στο σπίτι του στο χωριό.

 

Έτσι κυλούσαν τότε τα μεσημέρια του καλοκαιριού. Στις κουρελούδες που στρώναμε κάτω από τα πεύκα, δίπλα στη θάλασσα. Από πάνω έτριζαν τα τζιτζίκια.

«Ακούστε» μας έλεγαν. «Κι αύριο θα ’χει ζεστή μέρα. Δεν είναι καιρός ακόμα να μαζέψετε τα καπέλα. Ούτε τις ψάθες να τις βάλετε στο συρτάρι. Ξεχάστε τις κάτω από τα δέντρα. Απολαύστε τον ύπνο του μεσημεριού πλάι στο κύμα. Αφήστε το θαλασσινό αγέρι να σας χαϊδέψει τα μαλλιά. Κι ύστερα, το απόγευμα, κάντε ακόμα μια βουτιά στη θάλασσα. Να δροσιστεί το σώμα και η ψυχή».

Σαν γυρνούσαμε αργά το βράδυ από την ακρογιαλιά, αφήναμε στην άκρη τις τσάντες, έτοιμες για την επόμενη μέρα. Γλυκά κι αισιόδοξα κυλούσε η ζωή σε μια χώρα που δεν την είχαν ακόμα πνίξει τα μνημόνια και οι οικονομικές κρίσεις. 

Χρόνια πολλά πέρασαν από τότε αλλά η νοσταλγία ίδια πάντοτε, μένει στη ψυχή να μας ταξιδεύει πίσω, στα γλυκά εκείνα πρώτα μεσημέρια των καλοκαιριών της ζωής μας...

Ειρήνη Χιώτη

…

Γεννήθηκε το 1970 και μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Σπούδασε στο τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διαχείριση κρίσεων από το Γεωλογικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δημοσίευσε τα πρώτα της παραμύθια στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, καθώς και στίχους και διηγήματα. Τον Σεπτέμβριο του 2021 απέσπασε το δεύτερο βραβείο ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση λογοτεχνών για το ποίημά της «Ανδρομάχη». Αγαπά τα ταξίδια και τη λογοτεχνία. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με τη δημιουργική μεταποίηση αντικειμένων.

…

Η Ειρήνη παρακολούθησε τον δεύτερο κύκλο του εργαστηρίου συγγραφής Αλάτι και συμμετέχει με κείμενά της στο βιβλίο μας:

Μ’ ένα στυλό διαρκείας

https://www.ekdoseisalati.com/p/me-ena-stylo-diarkeias/